Wikipèdia

Algarbe

Cal melhorar l'escritura d'aquel article.
L’ortografia, la gramatica, lo vocabulari, la sintaxi o autres aspèctes lingüistics incorrèctes son a verificar. Podètz corregir o crear la discussion.

Algarve[cal referéncia] o Algarbe (Algarbe en grafia mistralenca[1]; Algarve en portugués, prononciat [aɫˈɡaɾv(ɨ)] en aquela lenga) es una region administrativa situada al sud del Portugal continental. La vila de Faro n'es la capitala administrativa. S'agís d'una de las regions toristicas estivalas mai importantas de Portugal e d'Euròpa, mercé a las plajas e son patrimòni istoric.

Localizacion d'Algarve

Situada al tèrme sud oèst d'Euròpa, bordada al sud e a l'oèst per l'ocean Atlantic, l'Algarve parteja sa frontièra a l'èst amb Andalosia qu'es separada pel flum Guadiana; au nòrd, avesina la region d'Alentejo. La region regropa setze municipalitats e compren lo districte de Faro. Amb sa superfícia de 4 988,56 km2, l'Algarve es la mai pichona de las regions creadas per la Comissão de Coordenação e Desenvolvimento Regional (Comission de Coordinacion e del Desvolopament Regional, CCDR) de Portugal.

Lo Produch interior brut (PIB) es de 6 951 milions d'èuros, o un PIB per capita de 16 231 €. Lo sector economic màger es lo sector terciari gràcias als revenguts del torisme; lo sector primari representa 4,6 %, lo sector segondari 11,9 % e lo terciari 83,5 % de l'economia de la region.

Geografia modificar

 
Mapa topografica d'Algarve

L'Algarve constituís una josregion estatistica omonima e correspon totalament a l'anciana província del meteis nom e al districte de Faro. Sa superfícia es de 4 960 km2, sa populacion en 2007 es de 426 386 abitants.

La region es vesinada al nòrd per la region portuguesa d'Alentejo (josregions de l'Alentejo Litoral e del Baixo Alentejo), al sud e a l'oèst per l'ocean Atlantic e a l'èst pel flum Guadiana que la separa de la region espanhòla d'Andalosia.

Lo punt culminant de la region es lo Pico da Foia, 902 mètres, dins la Serra de Monchique[2],[3].

La region es divisada en doas zonas, una partida occidentala nomenada Barlavento e una partida orientala nomenada Sotavento. Caduna d'aquelas doas zonas compren uèit municipalitats qu'una es principala: Faro per la zona del Sotavento e Portimão per aquela del Barlavento.

La còsta maritima d'Algarve es de gaireben 155 quilomètres de long, que 50 dempuèi lo tèrme del Cabo de São Vicente, lo punt mai al sud oèst d'Euròpa. La còsta se caracteriza per des cròtas dubèrtas dins lo ròc calcari, subretot a l'entorn de la vila de Lagos.

Relèu modificar

 
La Serra de Monchique.

Lo relèu de la region se caracteriza per de puèges lises traversats per de valadas. Las principalas zonas montanhosas son la Serra de Monchique, la Serra de Espinhaço de Cão e la Serra do Caldeirão.

Coma lo clima subumid de la region[4], lo mes de març a una mejana pluviometrica anadièra situada entre 1 000 e 2 000 mm, combinada amb de temperaturas moderadas. de rius an lor font dins la Serra. Las principalas son la Ribeira de Seixe, la Ribeira de Aljezur (o da Cerca), la Ribeira de Odiáxere, la Ribeira de Monchique e la Ribeira de Boina.

Al nòrd èst, la Serra do Caldeirão es situada a la frontièra entre la còsta e las planas del bas Alentejo[5]. Son altitud capita los 580 mètres, las municipalitats de Tavira e de Loulé amb qualques punt passan 500 mètres d'altitud.

La Serra do Caldeirão, malgrat son altitud modèsta, forma un paisatge plan particular, que los puèges son descopats per un sistèma fluvial pro dens, compausat de rius de regim estacionari.

Idrografia modificar

Algarve es traversada per de flums que lo Guadiana, frontièra entre Algarve e Andalosia e forma doncas la frontièra lusoespanhòla sud[6]. Lo flum nais dins lo pargue natural dels lacs de Ruidera, dins la província espanhòla de Ciudad Real; sa longor totala es de 829 quilomètres.

L'Arade nais dins la Serra do Caldeirão e travèrsa las municipalitats de Silves, Portimão e Lagoa, puèi s'escampa dins l'ocean Atlantic a Portimão, a l'èst de la praia da Rocha[7].

La region aculhís tanben la Ria Formosa, un ensems de lònas e d'illas formadas aprèp lo Tèrratrem de Lisbona de 1755, separada de la mar per un cordon litoral, al bòrd del qual s'espandisson las municipalitats de Loulé, Faro, Olhão, Tavira e Vila Real de Santo António. Sa superfícia totala es de 18 400 ectars per una longor de 60 quilomètres, del flum Ancão fins a la praia da Manta Rota[8].

 
Vista sul flum Arade, entre Parchal (esquèrra) e Portimão (decha)

Clima modificar

La temperatura mejana annadièra del litoral del Sotavento e del centre de la region es la mai nauta del Portugal continental e una de las mai nautas de la peninsula Iberica; s'establís a gaireben 18 °C (1961-1990). La region gausís d'un clima puslèu caud e sec de tipe mediterranèu[9].

Entre octobre e febrièr, se vei de concentracions de precipitacions, sovent de caractèr torrencial. Las mejanas annadièras son inferioras a 600 mm per la mai granda partida del litoral e dins la val del Guadiana; passan los 800 mm dins la serra do Caldeirão e 1 000 mm dins la Serra de Monchique. Dins la region litorala, i a cinc meses pro secs, e, entre junh e setembre, las precipitacions son raras.

L'ensolelhament mejan de la region, levat la Serra de Monchique, es de 2 800 oras per an, çò que ne fa una de las regions europèas mai solelhada[10].

 
Praia Dona Ana, municipalitat de Lagos
 
Vista sul parc naturel Costa Vicentina

Lo clima de la region, segon la classificacion de Köppen, se divisa en doas zònas : la primièra aparten al clima temperat, çò que significa fòrtas de precipitacions en ivèrn e un temps sec e caud en estiu; la segonda es de clima temperat amb d'ivèrns pluvioses e d'estiu secs amb de temperaturas pauc elevadas. Las nevadas son raras dins la region. La darrièra casuda sul litoral foguèt registrada en febrièr de 1954[11], mas nevèt suls massisses de la region coma lo 1èr de febrièr de 2006 dins la Serra do Caldeirão e lo 10 de genièr de 2009 dins la Serra de Monchique[12].

Environament modificar

L'urbanizacion es subretot concentrada sul litoral alara que l'interior de las tèrras demora puslèu rural e abriga fòrça massisses boscoses. La region es menaçada cada an pels encendi de bòsc[13].

L'urbanizacion del litoral es lo fruch del torisme de massa aparegut dins los ans 1960. Las primièras criticas contra aquel tipe urbanizacion apareguèron dins lo ans 1980[14].

Existís, al sud de la region, una resèrva naturala de 184 km2, la Ria Formosa, ont es possible d'observar de centenas d'espècias d'aucèls[15], e d'illas e illòtas. S'agís d'una zona aparada per l'estatut de pargue natural dempuèi lo 9 de decembre de 1987[16],[17].

Las regions de l'Algarve e d'Alentejo se partejan lo pargue natural del Sud Oèst Alentejano e Còsta Vicentina, que la superfícia es de 56 952 ectars, que s'apond una zòna maritima protegida de 17 460 ectars. Lo pargue s'espandís dempuèi lo riu de la Junqueira a São Torpes fins a la plaja de Burgau, sus una longor de 110 quilomètres[18].

La flora relève es de tipe mediterranèu, levat aquela de la Serra de Monchique, mai prèp del tipe subtropical[19]. I a dins la Serra de Monchique una granda varietat d'espècias vegetalas, que l'espècia dominanta es lo garric de las Canàrias, mesclat au siure. S'i vei tanben de castanhièrs, de manhòlias, de bananièrs e de rododendrons. Fòrça espècias d'aucèls frequentan aquela region, tota l'anada o per de passas de migratòris.

Istòria modificar

Articles detalhats: Istòria de l'Algarve e Reialma d'Algarve.

Etimologia modificar

Lo tèrme Algarve ven del nom al-Gharb al-Ândalus (Andalosia de l'Oèst), nom donat a l'actual Algarve e al bas Alentejo pendent l'ocupacion musulmana[20].

Al sègle XIII, lo Gharb al-Ândalus se redusiá a una faissa al sud del reialme de Portugal, que Silves n'èra la capitala[21]. Lo nom d'al-Gharb, adaptat a la fonetica e a l'ortografia portuguesas, acabèt doncas per designar sonque aquela darrièra region jos dominacion maura al Portugal, que pòrta ara lo nom d'Algarve.

Preistòria e Antiquitat modificar

 
Tèrmes romans a Praia da Luz.

Dins l'Antiquitat, l'actuala Algarve e lo sud del districte de Beja son ocupats pels Conís[22], pòble possiblament linguisticament e etnicament d'origina ibèra e celtibèra, jos l'influéncia culturala de la civilizacion de Tartessos. Pendant la guèrra lusitaniana, la principala vila dels Conii, Conistorgis, foguèt destruida pels Lusitanians. Los Fenicians establiguèron de pòrts de comèrci, per la còsta, vèrs 1000 Abc. Los Cartagineses fondèron Portus Hanibalis, ara Portimão, vèrs l'an 550 Abc

Aprèp la conquèsta romana, la region foguèt incorporada a la província romana de Lusitània. Los Romans nomenèron la region Cuneus[23] o Cyneticum segon las fonts[24]. L'Algarve fasiá partida de l'Empèri Roman, integrant d'en primièr la província de l'Hispania Ulterieura, puèi aquela de la Lusitània. Demorèt dins l'Empèri roman gaireben 600 ans (de l'an 200 AbC a l'an 410 APC), amb coma vilas principalas Baesuris (ara Castro Marim), Balsa (prèp de Tavira), Ossonoba (Faro), Cilpes (Silves), Lacobriga (Lagos) e Myrtilis (Mértola)[25].

Pendent l'epòca romana, lo desvelopament cultural e economic (agricultura e pesca) es significatiu, la region èra una importanta region agricòla. A l'epòca, l'òli d'oliva e lo garum èran los principals produchs exportats. Sa localizacion geografica li balhan d’importància, au caireforc de las vias maritimas entre los pòrts romans de la mar Mediterranèa e de l'ocean Atlantic, de l'Hispania, de la Gàllia e de la Britannia. Los flums Guadiana (Anas) e Arade (Aradus) èran de camins fluvials cap a l'interior. Ara, l'Arade es gaireben pas navigable per nau a causa de l'agradacion[26].

En 409, les Alans ocupèron Lusitània. Los Visigòts prenguèron lo contraròtle de la region en 469 jos Teodoric Ièr. Lo reialme Visigòt de Tolèda durèt fins a 711, data de l'invasion musulmana[27].

L'ocupacion araba e la conquèsta portuguesa modificar

 
Conquèsta del taïfa de Sevilha al sègle XI.

A l'epòca musulmana, la principala vila de la ragion (Gharb al-Ândalus, الغرب الأندلس en arab) es Silves. Al començament del sègle XI, le califat de Còrdoa se separèt en de pichons reialmes o taïfas. Algarve foguèt partajat entre lo taïfa d'Algarve e aquel de Silves. Ambedós reialme foguèron conquerits pel taïfa de Sevilha en 1051 e 1063, respectivament.

Aprèp la casuda de las Almoravids en 1147, lo taïfa de Silves tornèt brèvament independent per de càser jos l'autoritat dels Almoads en 1151.

En 1191, lo rei Sanche Ièr de Portugal prenguèt Silves ajudat dels crosats, mas capitèt pas demorar. En 1242, D. Paio Peres Correia expulsèt los Moros de Tavira aprèp cinc sègles de dominacion[28].

En 1249, lo rei Alfons III de Portugal conqueriguèt definitivament Algarve, acabant atal la Reconquista portuguesa. Prenguèt lo títol de « rei de Portugal e d'Algarve ». En 1254, vendèt al rei Anfons X de Castelha la partida de las seunas conquèstas situada a l'èst del flum Guadiana (frontièra actuala entre Espanha e Portugal), que los noms d'« Algarve espanhòla » (enclusida dempuèi dins l'Andalosia) e « Algarve portuguesa ».

Amb tractat de Badajoz (1267) Castelha reconeguèt las conquèstas portuguesas e abandonèt la seunas pretensions sus la region[29].

Del sègle XV al XVII modificar

 
Los reialmes de Portugal e d'Algarve en 1561.

La comarca d'Algarve foguèt creada en 1406[30].

Malgrat lo títol de « rei de Portugal e d'Algarve » portat pels successors d'Anfons III, lo reialme d'Algarve constituís pas, levat lo nom, un Estat separat: las seunas institucions e leis son las meteisses que dins lo rèste de Portugal. Lo nom d'« Algarve » s'espandiguèt, mai tard, a las conquèstas de Portugal otramer. En 1471, aprèp que prenguèt las vilas marroquinas de Tànger, Alcácer-Quibir e Arzila, lo rei Alfonso V prenguèt lo títol de « rei de Portugal e de las Algarves » au plural. Aquel « Algarve d'otramar » demorèt fins a 1769. Lo territòri s'espandissiá alara fins a la vila d'Almeira[31].

Vèrs 1417, una escòla de navigacion foguèt fondada per l'Infant Enric lo Navegador[32]. Cap de referéncia, rèstas arqueologics o documents originals d'epòca sus aquela escola nautica foguèron trobats[33]. En 1877, Sousa Holstein afirmèt que l'escòla jamai existiguèt mas que seriá estat una acadèmia scientifica per la navigacion e la mar[34]. D'autres rebutan fins a l'existéncia d'aquela l'escòla[35], coma Luís de Albuquerque, Thomaz Marcondes de Souza, Será Duarte Leite ou encore Fábio Pestana Ramos[36], alara que d'autres sostengan son existéncia, coma Jaime Cortesão[37].

Al sègle XV, lo pòrt de Lagos aqueriguèt una importància creissenta amb los viatges dels explorators coma Gil Eanes. De 1576 a 1756, la vila de Lagos venguèt la capitala d'Algarve[38]. A la fin del sègle XVI, la vila de Vila do Bispo foguèt atacada mai d'un còp per de piratas e los Moros e tanben pel corsari anglés Francis Drake[39].

Del sègle XVIII fins ara modificar

Jol reialme de Josèp Ièr, que regnèt de 1750 a 1777, lo marqués de Pombal tentèt de divisar lo diocèsi de Faro en dos, amb la creacion d'un novèl diocèsi a Vila Nova de Portimão, mas aquela division foguèt pas reconeguda pel papa. Lo limit entre les dos diocèsis seriá estat la ribeira de Quarteira, prolongada en linha drecha fins a Alentejo.

En 1755, Algarve foguèt durament tocada pel Tèrratrem de Lisbona de 1755. Los saquejals provoquèron de destruccions dins fòrça vilas de la region, e l'onda de mar damatjèt plan las fortalesa costièras: se la vila de Faro es aparada per la lòna de Ria Formosa, a Lagos, las ondas capitèron lo suc dels barris de la vila.

 
Començament de la revòlta d'Olhão (1809).

En 1807, la mitat nòrd del país foguèt envasida per las tropas napoleonianas du general Junot, alara que le reialme d'Algarve e la província d'Alentejo foguèron envasidas per las tropas espanhòlas de Manuel Godoy, prince de la patz[40]. Aquela occupacion s'acabèt l'an seguent, aprèp la revòlta d'Olhão[41]. Lo 16 de decembre de 1815, ambedos reialmes venguèron lo Reialme Unit de Portugal, de Brasil e d'Algarve, amb Rio de Janeiro coma capitala del reialme.

Vèrs 1820, la region visquèt una imigracion importanta de josieus marrocans, gibartarians e espanhòls, mas la region foguèt sonque un luòc de passatge per aqueles que s'anèron cap als Açòres. D'autres demorèron dins la zona de Faro que comptèt un seissantenat de fogals josieus.

En 1836, una novèla division administrativa foguèt creada, lo districte de Faro.

A la casuda de la monarquia, en 1910, los reialmes de Portugal e d'Algarve desapareguèron e, amb l'instauracion de la Premièra Republica portuguesa (1911-1926), l'Algarve venguèt una província[42].

A la debuta dels ans 1960, Salazar comencèt una politica, lo plan regional d'Algarve (1963-1964), que creèt un impòst sus las construccions toristicas. Aquel tèxte de lei foguèt tanben adoptat dins d'autras regions coma a Lisbona, que pasmens foguèt leu suprimit[43]. Foguèt suprimit aprèp la casuda de la dictatura, en 1974.

Economia modificar

Article detalhat: Economia d'Algarve.
 
Vista panoramica de Lagos, l'Avenida dos descobrimentos.

En 1685, l'ensems dels pòrts de la region exportava pas que 3,2 % e importava sonque 2,9 % de las merças pel país, alara que lo pòrt de Lisbona importava 75 % e exportava 77 % de las merças del país[44].

 
Nau de pèsca a Tavira

Ara Algarve es una region toristica e agricòla. Las principalas produccions agricòlas de la region son las figas, las amètlas, las Iranges, las carróbas, los arboces e lo surrièr per la produccion del siure.

L'orticultura es pro practicada dins la region[45], qu'es tanben productritz de vins, que quatre son jos la Denominação de Origem Controlada: Lagoa, Lagos, Portimão e Tavira.

 
Irangedas prèp de Silves.

La pesca e l'aquacultura son d'activitats importantas dins las regions costièras d'Algarve; las sardinas, las sòlas, los ciprinids (carpas…), las dauradas reialas e autres coquilhum son los mai pescats dins la region. L'industria de la pèsca s'apièja sul desvelopament de fòrça usinas de consèrvas que tenguèron un ròtle important dins l'economia d'Algarve a l'epòca de l'Estado Novo (1933-1974).

Mas, a la fin del sègle XX se tanquèron aquelas usinas. Las municipalitats mai implicadas dins la pesca son Olhão, Tavira, Portimão e Vila Real de Santo António.

Dempuèi l'epòca romana, l'agricultura ten una plaça importanta dins l'economia[46]. En 1970, lo sector primari representava 29 % del PIB de la region (3 431 000 000 d'escudo portugués) e 3 % de l'ensems del Portugal continental. Lo sector ocupava prèp de 45 % de la populacion activa, o gaireben 45 000 trabalhadors[47]. Totjorn a l'epòca, la produccion de fruch representa 40 % de la produccion nacionala[48]. Al començament del sègle XXI, lo sector primari representa 4,6 % del PIB.

 
Castèl de Silves.

Lo torisme es la principala font economica de la region. Mercés a las plajas e del clima mediterranèu, Algarve venguèt, dempuèi los ans 1960, una destinacion fòrça populara pels toristas forastièrs, subretot de Grand Bretanha. Puèi la destinacion es tanben estimada pels Portugueses, los Espanhòls, los Alemands, los Olandeses e los Irlandeses[49]. Fòrças forastièrd possedisson de demoranças secondàrias dins la region.

En mai de la beutat de las plajas, Algarve investiguèt dins la creacion de camps de gòlf. Las plajas d'Algarve s'espandisson de la Praia da Marinha fins a Armação de Pêra. Existís tanben una estacion termala, Caldas de Monchique.

Lo clima doç d'Algarve atira l'interès dels Nòrdeuropèus desirant possedar una demorança de vacanças dins la region. S'agís d'uns region Portuguesa de l'Union Europèa, aquò fa que quin que siá ciutadan de l'Union pòt que n'importe comprar liurament une proprietat e d'i demorar[50]. Los expatriats britanics, puèi los Alemands, los Olandeses e los escandinaus son los màgers.

En 1970, mercé al torisme, lo sector terciari representava 52 % del PIB de la region, 3 % de l'ensems del Portugal continental. Emplegava prèp de 29 % de la populacion activa, sián prèp de 30000 trabalhadors[51]. Al començament del sègle XXI, lo sector terciari capita 83,5 % del PIB de la region.

En març de 2007, lo ministre de l'Economia, Manuel Pinho, anoncièt la creacion del projècte Allgarve coma partida d'una promocion estrategica d'Algarve coma destinacion toristica pels forastièrs[52].

Transpòrts modificar

 
L'Autorota A22, lo pont Internacional sul Guadiana, entre Espanha e Portugal.

Malhum rotièr modificar

Algarve es traversada per doas autorotas.

La primièra, l'A22 passa al sud de la region de Bensafrim (Lagos) a Ayamonte en Espanha. Trvèrsa las vilas de Lagos, Portimão, Albufeira, Loulé, Faro, Olhão, Tavira e la vila termièra de Vila Real de Santo Antonio; liga l'aeropòrt de Faro. Fae 133 quilomètres de long[53].

La segonda autorota, l'A2, passa al centre de la region. Va a la capitala (Lisbona) passant per las vilas algarvienas de Albufeira (Portimão), Salir (Silves) e la vila de São Bartolomeu de Messines (Silves).

La region possedís tanben de rotas segondárias importantas, coma l' itinerari complementar 4 qui permet ligar la vila de Lagos a Vila Real de Santo António. Una autra rota, l' itinerari principal, va al nòrd de Portugal (Valença) a la frontièra espanhòla al nivèl de Castro Marim en passant per Lisbona.

Malhum ferroviari modificar

 
L'Alfa Pendular a Tunes.

Dins la region i a doas linhas de camins de fèrre.

La primièra, la linha do Sul, permet d'anar a la capitala portuguesa via las garas Campolide e de Tunes. Es la segonda mai granda linha de país, aprèp la linha do Norte. Lo 13 de setembre de 1954, un accident se passèt sus la linha dins l'Algarve, amb mai de 30 mòrts e 50 ferits[54].

La region possedís en pròpri lo seu malhum, la linha do Algarve, que permet de traversar la region d'oèst a l'èst, anant de Lagosa Vila Real de Santo António, sus 139,5 km de long amb connexion a la frontièra[55].

Malhum aerian modificar

 
L'aeropòrt de Faro.

L'aeropòrt de Faro es a 9 quilomètres de la vila. Dubriguèt l'11 de julhet de 1965. Es lo le tresen mai grand aeropòrt portugués pel trafec, aprèp l'aeropòrt de Portela a Lisbona e l'aeropòrt Francisco Sá Carneiro a Porto.

Doas companhiá aerianas i an una basa d'operacions, Ryanair e TAP Air Portugal.

D'òbras per renovar l'aeropòrt entre 2011 e 2013an per objectius l'alargament e reamainatjament de l'aerogara[56], d'aumentar lo nombre de vòls e passar de 2400 a 3000 clients per ora.

Administracion modificar

 
Sèti de la comuna de Faro

Algarve es la region administrativa mas al sud de Portugal, es divisada en 16 municipalitats. La region correspond amb l'anciana region istorica omomina, amb la josregion, e amb la region estatistica. La region correspond exactament amb lo districte de Faro.

I amai d'una administracions dins la region coma l'Administração Regional de Saúde do Algarve que depend del ministèri portugués de la santat[57], la Direcção Regional de Cultura do Algarve, delegacion del ministèri de la cultura[58], la Direcção Regional do Algarve do Ministério da Economia, direccion regionala du ministèri de l'economia[59] o la Direcção Regional do Ambiente e do Ordenamento do Território do Algarve, direccion regionala de l'environament de la ragion.

La region abriga tanben la Direcção Regional de Educação do Algarve, direccion generala de l’Educacion de la region, la Direcção Regional de Agricultura e Pescas do Algarve, direccion de l'agricultura e de la pèsca e la Direcção Regional de Florestas do Algarve, direccion regionala des sèlvas de la region.

La comission de coordinacion e del desvelopament local d'Algarve es una administracion publica ligada a l’Estat portugués pel Ministèri de l'agricultura, de la mar, de l'environament, de l'amainatjament du territòri e de l'economia. S'ocupa d’executar las politicas de l'Estat, e d'ajudar al desvolopament economic de las comunas e de la region[60].

Municipalitats modificar

Municipalitats de la region
  Municipalitat Superfícia Populacion     Municipalitat Superfícia Populacion
  Albufeira 140,57 km² 38 966   Alcoutim 576,57 km² 3 272
  Aljezur 323,65 km² 5 349   Castro Marim 299,83 km² 6 493
  Faro 201,59 km² 58 698   Lagoa 88,50 km² 23 835
  Lagos 212,84 km² 29 298   Loulé 765,12 km² 65 444
  Monchique 396,15 km² 6 441   Olhão 130,89 km² 44 319
  Portimão 277,2 km² 50 454   São Brás de Alportel 150,05 km² 11 205
  Silves 680,02 km² 36 165   Tavira 606,98 km² 25 394
  Vila do Bispo 178,99 km² 5 381   Vila Real de Santo António 312,1 km² 18 158

Politica estrangièra modificar

De consulats et consulats onorifics son installats dins la region. Los principals son aqueles dels païses de l'Union Europèa representant 14 païses. Los païses americans son tanben presents amb 4 consulats per 3 païses. Lo continent African possedís tanben una preséncia politica amb 3 consulats. Otra l'Union Europèa, lo continent europèu es representat per dos consulats, Norvègia e Russia.

Consulats dels païses europèus modificar

  • Alemanha
  • Àustria
  • Belgica
  • Danemarc
  • Espanha
  • Finlàndia
  • França
  • Malta[61].
  • Norvègia
  • Republica Chèca
  • Polònha
  • Romania
  • Reialme Unit
  • Russia
  • Suècia
  • Païses Basses

Consulats dels païses americans modificar

  • Brasil (dos consulats)
  • Canadà
  • Mexic

Consulats dels païses africans modificar

  • Cap Verd
  • Republica Democratica de Còngo
  • Marròc

Populacion e societats modificar

Demografia modificar

En 2007, segon lo cens de l'INE, la region d'Algarve èra poblada de 426 386 abitants, es a dire mai de 4 % de la populacion portuguesa (10 356 117 abitants). Sa densitat de population es en 2010 de 87,6 abitants/km²[62].

La populacion d'Algarve aumenta de contunh dempuèi d'ans. En 1900, la populacion de la region èra de 257 378 abitants o gairebene 5 % de la populacion portuguesa de l'epòca (5 423 132 abitants). Pendent lo periòde de l'Estado Novo e subretot dins los ans 1960 e 1970, la region visquèt una fòrta emigracion de 14 %. Mas aprèp la à la Revolucion dels ulhets, en abril de 1974, 20 000 rapatriats s'installèron dins la region çò que donèt una populacion de 310 000 abitants en 1975, o un creis de 15 % al repècte de 1970[63].

Le taus de natalitat, en 2007, èra d'11,5 % alara que lo taus de mortalitat s'établís a 11,0 %, o un taus de creis natural de 0,5 %. Lo taus de feconditat èra de 50 ‰. L'imigracion es plan responsabla de l'aumentacion de la populacion; en efècte, lo taus de creis migratori es de 1,9 %[64].

Segon un estudi del ministèri portugués de la santat, Algarve es la region qui coneis lo mai fòrta aument demografic, amb un creis de 16 %, entre 1991 e 2001. Aquel estudi mòstra que prèp 17 % de la populacion algarviena activa es compausada de personas forastièras e que las naissenças de maires forastièras passèron de 5 % en 2000 a 20 % en 2007[65].

Segon Eurostat, organisme europèu d'estatisticas, la populacion de la region augmenterà de 30 % fins 2030, amb l'imigration. Una estimacion dona una populacion de 564 000 abitants en 2030, çò que representa la tresana mai grand creis, al nivèl de l'Union Europèa, aprèp Irlanda e Múrcia, en Espanha.

Ensenhament modificar

 
Escòla segondária a Lagos.

La region possedís una universitat d'Estat amb sèti a Faro, l'Universidade do Algarve. Fondada en 1976, i a quatre campus : los Campus de Gambelas, Campus da Penha, Campus da Saúde (Faro) e Campus de Portimão à Portimão.

L'universitat acculhís prèp de 10 000 estudiants cada an, emplega prep de 400 foncionaris[66]. I a tres facultats, Sciéncias e Tecnologias, Sciéncias Umanas e Socialas, Economia ; tanben i a tres escòlas superioras dins los domènis de l'educacion, la comunicacion, la gestion, l'ostalariá, lo torisme e la santat. I a tanben un institut d'Engenhaires [67].

 
Musèu de Faro.

Doas escòlas internacionalas son situadas dins la region. L’Escola Internacional do Algarve, situada dins la vila de Lagoa, foguèt fondada en 1972[68]. L’International School São Lourenço, es situada a Almancil e foguèt fondada en 1979[69].

La lenga portuguesa es la lenga oficiala d Portugal, es doncas utilizat dins totes los establiments d'ensenhamement[70]. La lenga angles ten una granda plaça dins la region, per causa del torisme e de la populacion britanica qu'i demora. Es ensenhat dins totes los collègis, licèus e a l'Universitat d'Algarve.

Espòrts modificar

 
L'equipa du Portimonense en 2008.

Las aquipas de fotbòl algarvienas que son mai primadas son l'Sporting Clube Farense, l'Sporting Clube Olhanense, lo Portimonense Sporting Clube e lo Louletano Desportos Clube.

Las tres primièras equipas citadas juguèron en primièra liga portuguesa; ara lo sola l'equipa d'Olhanense n'i es.

En 2004 foguèt inaugurat, dins lo Parque das Cidades, entre Faro e Loulé, le Estadi d'Algarve. Foguèt bastit per l'Euro 2004, que Portugal es l'organisador[71]. Los autres estadis son l'Estádio José Arcanjo e l'Estádio do Portimonense.

L'estadi es encara utilizat per de grands eveniments coma la Supercopa portuguesa, la Copa de Portugal, l'Algarve Summer Festival, lo Torn d'Algarve e lo Rallye de Portugal.

Equipa Espòrt Creacion Liga Estadi Capacitat Entraïnaire
Fichièr:Scolhanense-1-.gif
 Sporting Clube Olhanense omnisports 27 d'abril 1912 L1 Estádio José Arcanjo 11 622 plaças Sérgio Conceição
Fichièr:SC Farense.png
Sporting Clube Farense
omnisports
1èr d'abril de 1910
III Divisão - Série F
Estádio Algarve
30 335 plaças
Jorge Portela
Fichièr:Louletanodc.gif Louletano DC omnisports 6 de junh de 1923 L3 Estádio Algarve 30 335 plaças Paulo Renato
Fichièr:Portimonense.png Portimonense Sporting Clube omnisports 14 d'agost de 1914 L1 Estádio do Portimonense 6 204 plaças Carlos Azenha
 
Autódromo Internacional do Algarve

Dempuèi 1960, lo Torn de l'Algarve (Volta ao Algarve), atira de grands ciclistas.

Existís un complèxe sportiu per los espòrts mecanics, l'Autódromo Internacional do Algarve, situat Portimão[72]. En 2009 s'i debanèt la primièra corsa nocturna de l'istòria del circuit.

Santat modificar

 
Santa Casa de Faro.

Fòrça espitals son implantats dins Algarve, qualues uns son ancians. L’espital de Faro èra situat dins la Glèisa de la Misericòrdia fins al 4 de decembre de 1979 quand foguèt transferit ara i cab 253000 personas. Lo segon es lo Centro Hospitalar do Barlavento Algarvio, situat a Portimão[73].

En 2009 i aviá 16 centres de santat, un dins cada municipalitat[74]. Existisson 4 unitats d'urgéncias basicas : Lagos, Albufeira, Loulé e Vila Real Santo António[75].

Religion modificar

Catolicisme modificar

 
Catedrala de Faro.

Lo primièr sèti del Diocèsi d'Algarve èra la ciuitat romana de Ossónoba, ara Faro. En 304, l'evèsque Vincenç es lo premier inscrich sul registre istoric; assitiguèt al Concili d'Elvira, lo 15 de mai de 304[76]. Pendent les dominacions wisigòta e musulmans, los evèsques contunhèron a tenir lo Diocèsi. En 1189, aprèp la conquèsta de Silves per Sancho I de Portugal, lo diocèsi d'Ossonoba tornèt èsser creat, mas detrüit en 1191, amb l'avançada dels Almoads.

Pendent lo periòde d'occupacion musulmana, la religion crestiana patiguèt de temps de restriccions de libertat mas tamnben i aguèt de tempsi de toleréncia[77]. La restauracion definitiva del diocèsi venguèt amb lo rei Alfos X de Castelha en 1251. Le diocèsi foguèt vreat dins la dependéncia de la Catedrala de Sevilha, e mai tard de Braga. En 1394, la metropòla ecclesiastica, Silves, dependèt du Patriarcat de Lisbona.

Los evèsques d'Algarve demorèron a Silves fins al sègle XVI. La localizacion de la vila à l'interior de la region e l'engravada progressiu del riu provoquèt al declin de la vila. Lo 20 d'octobre de 1539, le papa Paul III autorizèt lo transferiment. Lo rei Joan III de Portugal, procediguèt a l'elevacion de la vila litorala de Faro a l'estatut de Ciutat.

En 1540, Algarve venguèt un diocèsi dependent de l'Arquiidiocèsi d'Évora, situacion que demòra fins ara[78]. Mas, le retorn de l’evèsque dins la catedrala de Faro se faguèt sonque lo 30 de març de 1577, quand lo prelat umanista e teologian, Jiròni Osorio, foguèt ordenat[79].

Principalas glèisas catolicas en Algarve

Judaïsme modificar

 
Pousada da Enatur, ancian convent da Graça. Abans d'èsser un convent èra la glèisa de Nossa Senhora da Graça a partir de 1542. D'en primièr, èra una sinagòga.
Article detalhat: Istòria dels Josieus portugueses.

A l'edat mejana dins la capitala, Faro, i aviá un quartièr josieu conegut per èsser lo bèrç de la premsa en Portugal, perque en 1487, Samuel Gacon i estampèt e publiquèt lo Pentateuc en ebrieu[80],[81].

Lo rei Manual Ièr de Portugal èra favorable a la preséncia dels josieus, mas deguèt lèu rapidement desviar sa politica per agradar los Reis catholics e aplicar una de las clausulas del contrate de mariadatge amb Isabèl Ièra de Castelha, eritièra del tròn d’Espanha aprèp la mòrt del seu fraire Joan. Aquela clausula disiá que, totes los abitants du Portugal devian obligatòriament èsser crestians.

Un decret d'expulsion foguèt promulgat lo 5 de decembre de 1496. Volent pas cap lo despart dels josieus, lo rei los constenguèt a la conversion. En contrapartida, aqueles nòus crestians recebèron la garantida, limitada dins lo temps, que cap d'enquèsta seriá menenada sus lor vida privada. Pendent lo reialme de Manual Ièr, aqueles que volián podavan atal contunhar a practicar lor ancian culte clandestinament sens risca d'èsser inquietats per las autoritats. Pamesns, en 1542, la sinagòga de Tavira foguèt destuida parcialament e remplaçada per la Glèisa de Nòstra Dama de la Gràcia[82].

Aquel descrèt de 1496 faguèt pasmens fugir los josieus e foguèt sonque al sègleu XIX que sevei lor retorn dins la zona de Faro, çò que contribuiguèt al creis del comerci local[83].

 
Dintrada del cementèri.

Al sègle XIX, los josieus que venián de Marròc, de Gibartar e d'Espanha. S'installèron dins la region, mas une partida se n'anèt a causa de la crisi dins lo país. Se concentrèron dins la vila de Faro que coàmptava alara compte alara un seissantenat de fogal josieus. Vèrs 1830, doas sinagògas e un cementèri israelit foguèron bastits a Faro[84].

Lo terren del cementèri foguèt comprat en 1851 per Josèp Sicsu, Moises Sequerra e Samuel Amram, lo cementèri foguèt murat en 1887 coma es gravat sus la pòrta de dintrada[85]. Al començament del sègle XX, una partida de la comunautat dassèt Algarve per s'installar a Lisbona[86]. La religion josieva s'apaguèt amb lo temps e los decès dins la comunautat[87]. Lo cementèri foguèt abandonada en 1932 aprèp una darrièra inumacion[88] e demòra pas que rèstes de doas sinagògas[89].

Lo Centre Istoric Judaïc de Faro classificat coma site en Imóvel de interesse público (1978)[90]. Lo cementèri foguèt renovat en 1992 e inaugurat lo 16 de mai de 1993 en preséncia del President de la Republica portuguesa, Mário Soares[91]. Lo 3 de junh de 2007[92], un musèu dubriguèt, lo musèu sinagòga Isaac Bitton[93]. La religion josieva es pas mai viva dins la region, e, levat lo cementèri sinagòga, cap de luòc de culte josieu demòra dins la region.

Islam modificar

Articles detalhats: Gharb al-Ândalus e Conquèsta musulmana de la peninsula Iberica.
 
Xelb, ara Silves, representacion de la vila en 1230, amb sa mosquèta al centre, las muralhas e lo castèl.

L'arribada de la religion musulmana dins la region es consecutiva de l'invasion dels Moros al sègle VIII; a l'epòca la populacion locala èra subretot crestiana. Los nòus conquerents, qu'èran pas mai de qualques millierats, s'installèron en Algarve e al sud del Tage.

 
L'ancian minaret de la mosquèta de Loulé, vegut lo camanar de la glèisa.

Los moros balhèron lor lenga, l'arab, e lor religion, l'Islam. La conversion de la populacion locala es lenta, çò que s'explica benlèu l'abséncia d'un elèit de sabents. Pendent los dos primièrs sègles de preséncia de l'Islam den Algarve, lo passatge a la « nòva religion » se faguèt de biais difús. Al començament del sègle XI, la religion musulmana èra la confession dominanta[94].

La populacion musulmana del Gharb al-Ândalus èra contituïda d'arabs, de Berbèrs e de latins convertits a l'islam. Los arabs èra subretot originaris del Iemèn e, alara qu'èran minoritaris, formavan un elèit. Los berbèrs originaris de las montanhas d'Africa del Nòrd demorèron, eles, gaireben totes nomads. Los latins convertits a l'Islam, nomenats muwallads, formèron llo grop majoritari.

L’Islam s’apaguèt pendent la Reconquista, los sabents foguèron expulsats o daissèron la region, lo rei Alfons III de Portugal recuperèt las tèrras algarvienas e aquelass situadas a l'èst del flum Guadiana en 1249[95] puèi las vendèt al rei Alfons X de Castelha en 1254.

Las mosquetas de l'ancian Gharb al-Ândalus (Algarve e l'Alentejo d'ara), foguèron destruidas o transformadas en glèisas pel culte Catolic roman.

Ara, la religion musulmana tornète dins la region. Accompanha l'imigracion venguda de las ancianas colonias portuguesas, coma Guinèa Bissau, Marròc, Moçambic e Índia. La region possedís quatre mosquetas, a Faro[96], Albufeira, Armação de Pêra, Portimão e una sala de culte a Quarteira[97].

Mèdias modificar

Son difusadas las cadenas de television del Portugal continental, RTP1, RTP2, SIC e TVI. I a de cadenas de television sus internet: TV Algarve[98], Canal do Sul[99] o Digital Mais TV[100]. I a pas cap de cadenas localas.

La region possedís de journals que le Jornal do Algarve, Jornal Região Sul, amb una version, DiáriOnline Algarve o lo Barlavento.

La region possedís de journals en lenga anglesa per la populacion d'origina britanica coma l’Algarve Resident.

Cultura locala e patrimòni modificar

Monuments e luòcs toristics modificar

 
Reconstitucion d'una pòrta morèsca del castèl de Silves.

Los monuments mai celèbres de la region datan d'epòcas variadas, de l'epòca romana a la Reconquista, passant per la Morèsca.

I a de sites romans coma los rèstes romans do Milreu[101] o encara los rèstes romans de Cerro da Vila ; s’agís d'una anciana villá romana, situada dins la vila de Vilamoura[102]. Bastida entre l'an 27 ABC e 14 ABC, la villá seriá estat abitada pels romans, los visigòts e los moros.

Un pont, de sèt arcadas e de 87 mètres de long[103], situat a Tavira, es d'epòca roman; permet de traversar lo riusset Gilão. Èra sus una via anat de Mértola a Faro[104]. D'autres ponts romans existisson dins la region coma Silves o a Faro.

La dominacion musulmana daissèt derèstes dins lo territòri, subretot dins l'arquitectura e lo patrinòni. Des castèls e muralhas foguèron bastits pels Moros: los castèls d'Aljezur, al sègle X, conquerits pels cretians al sègle XIII e de Paderne bastit al sègle XII e conquerit pels crestians en 1280[105]. Lo castèl de Silves foguèt bastit al sègle XI pels arabs almoravids; es una construccion d'aquela epòca fòrt plan conservada dins la region. Dins la vila de Lagos i a un castèl, tanben d'epòca araba, que las muralhas foguèron agrandidas al sègle XVI. Èran estrategicas al sègle XV e XVI.

La Cruz de Portugal es un calvari bastit entre la fin del sègle XV e lo debut del XVI, es d'estil gotic amd d'elements manuelin. Es situat dins la vila de Silves, donat pel rei Manuel Ièr quand visitèt la vila en 1499.[106].

La fortalesa de Sagres foguèt bastida sus òrdre de l'Infant Enric, elle es situada estrategicament entre Portugal e l'Africa del Nòrd per de rasons economicas e militaras[107]. Es situada sul Cabo de São Vicente, punt situat al tèrme oèst de l'Euròpa.

Principals castèls e sites de la region modificar

Musèus modificar

Dins la region i a malhum de musèus e de sits museologics ligats al passat cultural[108]. Dins la vila de Faro i a un musèu sinagòga; los musèus de la marina, de l'arqueologia e d'etnografia. A Lagos i a lo musèu Regional e a Silves los musèus de l'arqueologia e del siure[109]. Dins la region i a tanben d'autres musèus secondaris sus l'art, lo vin o los fruchs secs[110].

Gastronomia modificar

La gastronomia algarviena rebat las influéncias eissida de l'istòria, amb la preséncia dels Romans e dels Moros.

De l'Arroz de Lingueirão de Faro, a las sardinas grasilhadas de Portimão passant pel plat sucrat Dão Rodrigos de Lagos, existís una granda varietat de plats.

La gastronomia de la region es dominada pels coquilhum e poissons de tota mena. Los fruchs, secs e frescs, son fòrça utilizats en pastissariá e dins los dessèrts. Las figas e amètlas son de fruches tradicionals utilizats en pastissariá e dins de liquors[111],[112].

  •  
    Enchidos portugueses
  •  
    Filhós

Plats tipics de la region modificar

  • Carapaus alimados
  • Cataplana
  • Perna de carneiro no tacho
  • Carne de porco com amêijoas
  • Papas de milho, mais conhecida como Xarém
  • Ervilhas com ovos à Algarvia
  • Perdiz estufada
  • Coelho frito
  • Raia Alhada
  • Assadura à Monchique
  • Gaspacho
  • Cozido de grão
  • Lulas recheadas à Algarvia
  • Polvo no forno com entrecosto
  • Bifes de atum de tomatada
  • Favas à moda do Algarve
  • Canja com conquilhas
  • Gaspacho de alho

Dessèrts modificar

  • Dom Rodrigos
  • Colchão de Noiva
  • Queijinhos de Amêndoas
  • Gargantas de Freira
  • Bolo Tacho
  • Empanadilhas
  • Filhós
  • Massa de Amêndoa
  • Estrelas de figo e amêndoa
  • Folares
  • Torta de Claras
  • Morgados


Notas e referéncias modificar

  1. ↑ https://books.google.com/books?id=3OHY-dlYveMC&newbks=1&newbks_redir=0&dq=%22Portugal%22%20AND%20%22d%C3%B3u%20F%C3%A9librige%22&pg=PA70#v=onepage&q=%22Portugal%22%20AND%20%22d%C3%B3u%20F%C3%A9librige%22&f=false
  2. ↑ (fr) Pico da Foia - Guide michelin.
  3. ↑ (pt)  Altitude máxima (m) das unidades territoriais por Localização geográfica.. ine.pt, Instituto nacional de estatistica.
  4. ↑ (fr) Le passage vers l'Atlantique : le processus de néolithisation en Algarve (sud du Portugal).
  5. ↑ (it)(pt)(fr) Construire l'image de la Serra do Caldeirão.
  6. ↑ (fr) Le long du Rio Guadiana.
  7. ↑ J.D. Garcia Domingues. Silves, Tourist Guide to the Town and Borough (en anglés). Empresa Litográfica Do Sul, S.A.. 
  8. ↑ (en)  The Ria Formosa.
  9. ↑  Algarve. Internaute Magazine.
  10. ↑ "eaux">(fr) Évaluation des ressources en eaux des systèmes aquifères de l'Algarve.
  11. ↑ (pt)  Queda de Neve em Portugal.
  12. ↑ (pt)  Neve no Algarve. Modèl:YouTube
  13. ↑ (fr) Feux de forêts dans la région de l'Alentejo et de l'Algarve.
  14. ↑ (fr) Vers un rural postindustriel : rural et environnement dans huit pays européens, page 287.
  15. ↑ petit
  16. ↑  Les marais endigués de la Ria Formosa (Algarve) face à un siècle de développement économique. Le cas de la réserve naturelle de Ludo.
  17. ↑ "park" > (en)  Ria Formosa Nature Park.
  18. ↑ (pt)  Parc naturel du Sud-Ouest Alentejano et Costa Vicentina.
  19. ↑ petit Jean Labourdette e Dominique Auzias. Algarve 2011 (en francés). Petit Futé. ISBN 274692871X. 
  20. ↑  Encyclopédie de l’Islam.
  21. ↑ (fr) Silves, une capitale du Gharb al-Andalus.
  22. ↑ "cinetes"> Enciclopédia Luso-Brasileira de Cultura (en Error d'escript : la foncion « nom » existís pas.). Lisboa: Editorial Verbo. 
  23. ↑ Edme Mentelle. Géographie comparée ou analyse de la géographie ancienne et moderne des peuples de tous les pays et de tous les ages (en francés). 
  24. ↑ "cinetes"
  25. ↑ "cinetes"
  26. ↑ (fr) Édification des rides sédimentaires d'Albufeira, Portimão et Lagos. PDF
  27. ↑ (fr) Des origines à la Lusitanie romaine et à l’occupation germanique et musulmane.
  28. ↑ (fr) L’Agarve. La côte sud du Portugal en huit coups de cœur - page 2. PDF
  29. ↑ (fr) Brève histoire du Portugal et de sa langue.
  30. ↑ (pt)  História do Ordenamento de 27 a.c. até hoje.
  31. ↑ (fr)A. Germond de Lavigne. Google books Itinéraire descriptif, historique et artistique de l'Espagne et du Portugal (en francés) (Collection des guides Joanne). 
  32. ↑ "sagres">(pt)  Escola de Sagres.
  33. ↑ "sagres2">(fr) L'école de Sagres est un mythe.
  34. ↑ "sagres"
  35. ↑ "sagres2"
  36. ↑ "sagres2"
  37. ↑ "sagres"
  38. ↑ (pt)  Présentation de Lagos.
  39. ↑ "Guialgarve">(pt)  Guia do Património Cultural do Algarve.
  40. ↑ (fr)Napoléon 1èr. Correspondance de Napoléon I : publiée par ordre de l'empereur Napoléon III (20 volumes) (en francés). París: H. Plon, J. Dumaine. 
  41. ↑ "Algarveonez" >
  42. ↑ "Algarveonez"
  43. ↑ (pt)  Salazar, Política de Solo e Planeamento Urbano no Algarve.
  44. ↑ (pt)Virginia Rau. . Subsidies para о estudo do movimento dos portos de Faro e Lisboa durante о século XVII.
  45. ↑ (fr) Horticulture au Portugal.
  46. ↑ (pt) A ocupação romana do Algarve : estudo do povoamento e economia do Algarve central e oriental no período romano.
  47. ↑ "eaux"
  48. ↑ "eaux"
  49. ↑ "Analise" >(pt)  Algarve, Análise de conjuntura turística. PDF
  50. ↑ (en)  On the Rights of Citizens of the Union. PDF
  51. ↑ "eaux"
  52. ↑ (fr) « Allgarve 09 » : le retour du plus grand événement culturel du Portugal.
  53. ↑ (pt)  Acessos para o Aeroporto de Faro.
  54. ↑ (pt)  O desastre do Rápido do Algarve.
  55. ↑ (pt)(de)(en)  Linha do Algarve ; From Lagos to Vila Real de Santo António.
  56. ↑ (fr) [iframes/1/ Aéroports : Bienvenue dans notre Portefeuille des projets].
  57. ↑  Administração Regional de Saúde do Algarve.
  58. ↑ [[pt}} Direcção Regional de Cultura do Algarve.
  59. ↑ (fr) Direcção Regional do Algarve do Ministério da Economia./
  60. ↑ (pt)  Missions de la CCDR.
  61. ↑ ligam web |url=http://embassy-finder.com/pt/malta_in_algarve_portugal |títol=Consulado de Malte no Algarve |consultat lo= 8 mai 2012
  62. ↑ (pt)  Densité de population. Instituto Nacional de Estatitíca.
  63. ↑ "eaux"
  64. ↑ (pt)  Données de l'INE.pt.
  65. ↑ (fr) Population de l'Algarve.
  66. ↑ (pt)  Histoire et fonctionnement de l'Université de l'Algarve.
  67. ↑ (en) - (pt)  Université de l'Algarve.
  68. ↑ (pt)  Sobre a Escola.
  69. ↑ (en)  École internationale de S. Lourenço.
  70. ↑ (pt)  Langue officielle du Pays.
  71. ↑ (pt)  Estádio Algarve.
  72. ↑ (pt)  Autódromo Internacional do Algarve.
  73. ↑ "saude2"
  74. ↑ (pt)  Site de l'espital de Faro.
  75. ↑ "saude3" >(pt)  Consultas nos centros de saúde do Algarve - 2010.
  76. ↑ "crist">(pt)  Nota Histórica do Diocese do Algarve.
  77. ↑ "crist"
  78. ↑ (en)  Diocese of Faro. catholic-hierarchy.org.
  79. ↑ "crist"
  80. ↑ (fr) Le Pentateuque de Samuel Gacon.
  81. ↑ name="juifs">(pt)  Rede de Judiarias de Portugal.
  82. ↑ "juifs"
  83. ↑ "juifs"
  84. ↑ "juifs"
  85. ↑ "center">(pt)  The Faro Jewish Heritage Centre.
  86. ↑  Les juifs au Portugal aujourd'hui.
  87. ↑ "juifs"
  88. ↑ (pt)  Centro Judaico de Faro.
  89. ↑ "juifs"
  90. ↑ (pt)  Centro Histórico Judaico de Faro.
  91. ↑ "center"
  92. ↑ (pt)  Museu Sinagoga Isaac Bitton.
  93. ↑ "center"
  94. ↑ (fr) À l'extrémité de l'Islam médiéval : élites urbaines et islamisation en Algarve.
  95. ↑ (pt) Reialme d'Algarve.
  96. ↑ (en)  Mesquita de Faro.
  97. ↑ (pt)  Mosquées au Portugal.
  98. ↑ (pt)  tvalgarve.
  99. ↑ (pt)  canaldosul.
  100. ↑ (pt)  digitalmaistv.
  101. ↑ (pt)  Ruínas Romanas do Milreu.
  102. ↑ (pt)  Site du Patrimoine portugais.
  103. ↑ "Guia">(pt)  Guia do Patrimonio Cultural do Algarve.
  104. ↑ (pt)  Ponte Romana de Tavira.
  105. ↑ "Guia"
  106. ↑ "Guia"
  107. ↑ (pt)  Fortaleza de Sagres.
  108. ↑ (pt)  Espaços Culturais. Direcção Regional de Cultura do Algarve.
  109. ↑ (pt)  Musées dans la région.
  110. ↑ (pt)  Musées de la région.
  111. ↑ (fr) L’Algarve, histoire, géographie et gastronomie.
  112. ↑ (pt)  Viaje connosco através da gastronomia do Algarve.

Vejatz tanben modificar

 

Wikimedia Commons prepausa de documents multimèdia liures sus Algarbe.

Bibliografia (fr) modificar

Articles connèxes modificar

Ligams extèrnes modificar

Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Algarbe&oldid=2348004 »