Carcassona

Vila d'Occitània

Carcassona
Carcassonne

La Ciutat de Carcassona, al còr dels vinhals.

Armas

Geografia fisica

Coordenadas

43° 12′ 47″ N, 2° 21′ 07″ E

Superfícia

65,08 km²

Altituds
· Maximala
· Mejana
· Minimala

250 m
110 m
81 m

Geografia politica

França

(prefectura)

Canton
1102, 1103, 1104

burèu centralizator de 3 cantons (caplòc de 4 cantons abans 2015)

Intercom
200035715

Carcassonne Agló

Cònsol

Gérard Larrat
(2014-2020)

Geografia umana

Populacion
Populacion totala
(2018)

46 513 ab.

47 795 ab.

Densitat

717,95 ab./km²

Autras informacions

Gentilici

carcassonés / carcassoneses

Còde postal

11000

Còde INSEE

11069

Carcassona (Carcassonne en francés) es una vila lengadociana, situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

La vila compta una populacion de 47 419 abitants, e l'aira urbana 96 420 abitants (2009).^[1]

GeografiaModificar

Carcassona es situada en Lengadòc a 80 quilomètres a l'èst de Tolosa. La vila se trapa dins un corredor entre la Montanha Negra al nòrd e las Corbièras a l'èst, la plana de Lauragués a l'oèst e la val d'Aude al sud. Es lo parçan de Carcassés.

Comunas a l'entorn.

ToponimiaModificar

Las atestacions ancianas son, per luòc:

Carcassona - Carcassonna civitas al sègle I abC; Oppida latina Carcasum Volcarum Tectosagum en sègle I apC; Καρκασώ en sègle II apC; Colonia Julia Carcaso (sens data); Carcassio en sègle IV; Castellum Carcassone en sègle IV; Πόλις Καρκασιανή en sègle VI; Carcasone, Carcasonie, Carcassonne, Cartasoine als sègles XII-XIII; Carcasonia en 1210; Civitas Carquasone en 1240; Carcassonna en 1273; Calcassonne en 1373; Carquasona en 1380; Quarquasone en 1586; Carcasóuno (non datada)^[2].

La Mairevièlha (fr La Mayrevieille) - In brolio, loco vocato a la Mayrevielha en 1513; Baudulation de la Mère Vielhe en (1556-sègle XVII); La Maïre vieille en 1714^[3]

Salvasan (fr Salvaza) - Salvazanum en 1126; Sanctus Joannes de Salvaza en 1269; Salvasanum en 1479; Salbaza en 1774; Salvaza, chapelle en 1781^[4].

IstòriaModificar

Abans l'Edat MejanaModificar

A Carcassona se crosan dos grands axes de circulacion, que foguèron utilizats dempuèi l'Antiquitat : de la Mar Mediterranèa a l'Ocean Atlantic, e del Massís Central a la Peninsula Iberica.

La vila se compausa de doas parts plan diferentas. Ciutat se quilha sus un planòl sus la riba dreita d'Aude. La Bastida de Sant Loís s'espandís sus la riba esquèrra. Las traças umanas mai ancianas se trapan sul puèg de Ciutat, e datan del sègle VI abans JC.
En 300 abans JC, los Cèltas s'impausan coma los mèstres de la region, mas al sègle II abans JC, los romans conquistan Provença e Lengadòc. Arriban a Carcassona e fortifican l'oppidum que pren lo nom de Carcasso. Los Romans ocupan la region fins al sègle V.

Los visigòts son alara los novèls envasidors e s'installan dins la Peninsula Iberica e en Lengadòc. Carcassona demorarà entre lors mans de 460 a 725. A la prima de 725, son los Sarrasins que venon e que s'apoderan de Ciutat. Carcassona se ditz alara Karkashuna. Mas los Sarrasins son fòrabandits de Lengadòc pro rapidament, los francs prenon la seguida en 759.

A l'Edat MejanaModificar

Aprèp lo periòde de la Renaissença Carolingiana, quand los mèstres novèls del país prenon per lor compte l'eiretatge roman, l'Empèri esclatèt, çò que donèt naissença a l'epòca feudala.

Foguèt amb la dinastia dels Trencavèls (de 1082 a 1209) que la vila s'afirmèt coma centre politic e cultural excepcional. Aquel periòde ric vegèt lo desvolopament del catarisme. Los vescomtes tolerèron, emai protegiguèron l'eretgia sus lors tèrras. Aquesta actitud de tolerància aguèt per consequéncia la fin de la dinastia e la pèrda de l'independéncia occitana.

Vista de Carcassona en 1462

La Crosada contra los Catars lançada pel Papa virèt lèu-lèu a una guèrra de conquista. En agost de 1209, aprèp un sètge que durèt 15 jorns, lo jove vescomte de Carcassona foguèt pres pels franceses. L'independéncia occitana s'acabèt alara: los Trencavèls foguèron despoderats e lors tèrras foguèron donadas a Simon de Montfòrt en recompensa de sos actes militars, puèi passèron al rei de França en 1226.

A partir de son annexion al reialme de França, lo destin de Carcassona prenguèt una autra direccion.

Jols règnes successius dels monarcas franceses, Loís IX, Felip III e Felip IV, la vila prenguèt sa fisionomia actuala. Aprèp la temptativa de reconquista dels Occitans que faguèt mèuca en 1240, los barris de Ciutat foguèron derroits. Un borg novèl nasquèt en 1262 sus la riba esquèrra d'Aude: la Bastida de Sant Loís. Foguèt incendiada en 1355 pel Prince Negre, e reconstruida sulcòp, amb de fortificacions pus solidas.

Jol reialme de FrançaModificar

Plan de Carcassona en 1650

La Bastida se desvolopèt plan rapidament e ven un centre comercial de primièra importància, particularament gràcias a l'industria textila. Carcassona expòrta sos draps fins al Levant.

Ciutat s'afirmèt d'aquel temps coma fortalesa reiala mas l'utilizacion de tecnicas novèlas de guèrra, e subretot lo desplaçament de la frontièra francoespanhòla en 1659 amb lo Tractat dels Pirenèus provoquèron pauc a cha pauc son abandon.

Al sègle XVIII, la Ciutat venguèt pas mai qu'un quartièr miserable de la vila ont se bastiguèron de fortunas immensas. Ne testimònian encara uèi los ostals particulars que se trapan dins la Bastida.

En 1682, l'obertura del Canal del Miègjorn accentuèt encara lo fenomèn. La Ciutat que s'arroïnava foguèt salvada de la destruccion totala per Joan Pèire Cròs Mairevièlha, un erudit carcassonés, Prosper Mérimée, e lo famós arquitècte Eugène Viollet-le-Duc, que restaurèron la fortalesa al sègle XIX.