Sanhon

Vilatge d'Occitània

Sanhon (Saignon en francés) es una comuna provençala, situada dins lo departament de Vauclusa e la region de Provença-Aups-Còsta d'Azur. Es un pichon vilatge, situat a la cima d'una montanha, que fa desenant partida de l'airau urban d'Ate.

Sanhon Saignon
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Vista generala de Sanhon.
Armas
Geografia fisica
Coordenadas	43° 51′ 50″ N, 5° 25′ 44″ E
Superfícia	19,6 km²
Altituds  · Maximala  · Mejana  · Minimala	634 m 460 m 230 m
Geografia politica
Estat	França
Region 93	Provença Aups e Còsta d'Azur
Departament 84	Vauclusa
Arrondiment 841	Apt
Canton 8401	Ate
Intercom 248400202	du Pays d'Apt
Cònsol	Jean-Pierre Haucourt (2014-2020)
Geografia umana
Populacion Populacion totala (2018)	955 ab. Evolucion de la populacion 977 ab.
Densitat	51,84 ab./km²
Autras informacions
Gentilici	Saignonnais, Saignonnaises (en francés)
Còde postal	84400
Còde INSEE	84105

Toponomia

Lo nom dau vilatge sembla de provenir d'un noble dich Sanius en latin. D'efiech, una carta dau Cartulari de la Glèisa d'Ate, establida en 906, regardant l'endrech es signada per la mencion Ansegnone que pòu correspondre a « En’ Segnone ».

Geografia

Sanhon se situa a mens de 4 km au sud-èst d'Ate a la cima d'una montanha d'accès malaisat. Aqueu tipe d'abitat defensiu es fòrça frequent en Vauclusa. A engendrat de vilatges constituïts d'ostaus de tres a cinc nivèus amb una terrassa permetent lo secatge dei recòltas. Coma la plaça es limitada, lo bastit de Sanhon es actualament compausat d'un vilatge ancian e d'ostaus pus recents dispersats sus lo territòri. Lo clima es de tipe mediterranèu amb de precipitacions pus importantas que dins lo rèsta de la region en causa de la preséncia de relèus que favorizan lei pluèias. Calavon passa dins lo nòrd dau territòri comunau, mai es pas una menaça per lo vilatge.

Istòria

L'istòria de Sanhon es fòrça liada a aquela d'Ate, la vila principala dau relarg. D'efiech, après la fondacion d’Apta Julia, de Romans bastiguèron de villae e un vicus sus lo territòri actuau de la comuna. De cavaments i an trobat una pichona necropòli e d'autars dedicats a de divinitats coma Bacus, Mercuri e Mitra. Pasmens, vèrs la fin dau sègle III avC, de traças de destruccion violenta per de pilhards venguts de Germania illustran lo declin progressiu de la poissança romana en Gàllia.

Au sègle X, lo territòri de Sanhon fasiá partida dei fèus de la familha d'Agòut. En 976, un castrum i foguèt construch per leis evesques Alfant e Laugier d'Agòut per protegir Ate. Pasmens, foguèt remplaçat pus tard per tres castri situats mai au nòrd. En 1004, es tanben atestada l'existéncia de l'Abadiá Sant Eusèbi de Sanhon qu'agantèt son apogèu durant la segonda mitat dau sègle XII. Au sègle XIII, lo fèu fasiá partida dau domeni dau còmte de Forcauquier. Amb d'autrei senhoriás de la region, foguèt l'objècte de conflictes entre Ramon Berenguier V, vengut còmte de Forcauquier en 1122 e divèrsei senhors de la region. Lei Simiana, una branca deis Agòut que dirigissiá la senhoriá d'Ate, e la diocèsi d'Ate foguèron tanben implicats en causa de seis interès locaus. En 1245, Bertrand-Rambaud de Simiana destruguèt lei tres castri e foguèt excomunicat. Après de negociacions, lei Simiana arrestèron de partejar la senhoriá de Sanhon amb la Glèisa d'Ate. Lo fèu foguèt alora generalament dirigit per un quarantenau de cosenhors nomats per lei dos partits. En 1345, foguèt recuperat per la Reina Joana.

En 1481, lei Simiana fèron partida dei nobles provençaus que refusèron l'union entre França e Provença. En març, permetèron l'intrada de tropas de Renat II de Lorena, felen dau Rèi Rainier, dins Ate e Sanhon. Pasmens, Loís XI mandèt una importanta armada còntra leis insurgents e l'oposicion a l'union francoprovençala foguèt rapidament vencuda. Mai, per de rasons politicas, lei senhors d'Ate e de Sanhon foguèron esparnhats per la repression. A aquela epòca, Sanhon aviá de libertats comunalas car foguèt obligada de lei defendre còntra Francés I^èr e Enric III. Cada còp, l'afaire s'acabèt per un pagament permetent de mantenir aquelei libertats. A la Revolucion Francesa, Sanhon èra un pichon vilatge agricòla de 1 094 abitants. Durant l'exòde rurau, la populacion demeniguèt fins a un minimom de 396 estatjants enregistrats en 1962. Dins aquò, lo declin demografic foguèt frenat per l'esplecha d'una mina de sofre de la fin dau sègle XIX a la fin deis ans 1940. La populacion aumentèt rapidament entre 1962 e 1982 per passar de 396 a 910 abitants. Despuei aquela data, es relativament establa amb de variacions anant de 900 a 1 100 estatjants segon lei recensaments. Lo torisme es vengut l'activitat principala dau vilatge, mai l'agricultura i garda un certan ròtle.

Cultura

Lo patrimòni arquitecturau de Sanhon es mai que mai constituït de bastiments religiós. Lo pus important son lei vestigis de la glèisa abadiala de l'Abadiá Sant Eusèbi de Sanhon qu'es desenant un luòc d'exposicion. La glèisa de la parròquia data principalament dei sègles XI e XII. D'estile romanic, a la particularitat de se situar en defòra dau perimètre fortificat per de rasons de plaça. L'arquitectura dau vilatge eu meteis a un certan interès car es caracteristic de l'abitat fortificat de Provença. Lo Rocàs de Sanhon, ben visible dins la region, a tanben un ròtle culturau important coma simbòl dau vilatge. Enfin, se fau nòtar la preséncia de desenaus de bòrias sus lo territòri comunau.

Au nivèu gastronomic, Sanhon fa partida de l'esfèra d'influéncia d'Ate. Es donc a l'origina d'especilitats similaras coma la cerieisa dei còstas de Ventor qu'es encara fòrça cultivada. Pasmens, lo vilatge a tanben una especialitat pròpria de gibassier. La cultura de la lavanda e de la vinha ocupan pereu un ròtle important dins la cultura locala, tant per de rasons agricòlas que toristicas.

• 
  Portau dau barri medievau
• 
  Ostau de quatre nivèus
• 
  Vestigis de l'abadiá
• 
  Glèisa de la parroquiá
• 
  Bòria

Annèxas

Liames intèrnes

• Comunas de Vauclusa

Bibliografia

Istòria generala dei comunas de Vauclusa :

• Jules Courtet, Dictionnaire géographique, géologique, historique, archéologique et biographique des communes du département de Vaucluse, Avinhon, Seguin Ainé, 1876.
• Robert Bailly, Dictionnaire des communes du Vaucluse, Avinhon, Éditions A. Barthélemy, 1986.

Donadas demograficas :

• Notice communale Ldh/EHESS/Cassini « Saignon », [1], consultat lo 27 de genier de 2024.
• Fiches Insee - Populations légales de la commune « Saignon », consultat lo 27 de genier de 2024.