Lo galloitalic recep de definicions contradictòrias:
Def. 1: Es un grop de dialèctes de la lenga italiana, segon la lingüisticaromanica tradicionala (Per ex. Gian Battista Pellegrini[4] e Jacme Alhèras[5]). Maugrat aiçò, perque aquela definicion siá valida, cau comprene per lenga italiana, coma dins leis òbras dau lingüista alemand Gerhard Rohlfs[6][7] l'ensems dei dialèctes romanics d'Itàlia (e fins a aquelei de Corsega), que se ne destaca la lenga italiana literària e oficiala, que proven dau dialècte florentin de Dante, Boccaccio e Petrarca.
Def. 3: Existisson de revendicacions localas que dison que cada dialècte dau galloitalic seriá una lenga distinta, vejatz lo classament d'Ethnologue. Aquesta opinion es gaire admesa entre lei lingüistas de l'escòla tradicionala, levat de còps per lo piemontés pr'amor de son dinamisme particular. Per çò qu'es de l'usatge dins la vida quotidiana, lo venèt es, a l'ora d'ara, lo qu'es pus usat e que resistís melhor a la pression de la lenga italiana literària e oficiala.
Lo reiaume lombard dau temps dau Rei Rothari (636-652)
Lo domeni lingüistic galloitalic correspònd a la gròssa a l'Itàlia dau Nòrd o Padània.
Lo limit sud, entre lo galloitalic e l'italian au sens estrech, se sòna la "linha La Spezia-Rimini" o pus exactament la linha Massa-Senigallia. La separacion entre lei lengas romanicas marcada per aquela linha lei dividís en dos grands grops: la Romania occidentala (quitament l'italian septentrionau) e la Romania orientala (quitament l'italian dau Centre-Sud). Lo grop galloitalic es a l'encòp separat d'autrei grops romanics dau Nòrd-èst (Venèt, Trentin, Friuli, Sud Tiròl) per una linha que cor au sud-èst de Bolzano/Bozen e per la còsta orientala dau Lac de Garda au nòrd de Màntoa e lo riu Pò.
Lo limit nòrd, entre lo galloitalic (e lo retoromanic) e d'autrei lengas (romanicas, germanicas o eslavas), correspònd ai frontieras politicas entre lei divèrs pòbles germanics dominants après leis invasions barbaras, entre lei quaus Lombards, Visigòts, Burgondis e Bavars, que son rebatudas dins lo superstrat lingüistic dei lengas romanicas actualas:
Galloitalic (alevat lo romanhòu: Romanha aperteniá a l'Empèri Bizantin) : lenga dei Lombards (en catalan); (en francés);
Lei dialèctes (o lengas) dau galloitalic se classifican ansin (una error frequenta es de confondre lo galloitalic - amb substrat lingüisticgallés e ligur antic - amb tot lo galloitalic):
Segon Pèire Bèc[12], dins lo passat, deguèt existir quauque tipe d'unitat diacronica entre lo nòrd-italian e lo retoromanic: romanch en Soïssa e ladin e friolan en Itàlia. Aquò foguèt conformat per Pellegrini e mes en examen en màger prigondor per lingüista australian Geoffrey Hull ja citat, en o portant a la conclusion evocada anteriorament (definicion 2).
La classificacion de l'istriòta es dificila e controversiada.[13] (en it.)
↑ Pellegrini, G.B. (1975) “I cinque sistemi dell'italoromanzo”, Saggi di linguistica italiana (Turin: Boringhieri), pp. 55-87
↑ Allières, Jacques (2001), Manuel de linguistique romane, coll. Bibliothèque de grammaire et de linguistique, París: Honoré Champion
↑ Rohlfs, Gerhard (1937) La struttura linguistica dell’Italia, Leipzig: s.n.
↑Rohlfs, Gerhard 1966-69 Grammatica storica della lingua italiana e dei suoi dialetti. (3 vol: Fonetica. Morfologia. Sintassi e formazione delle Parole), Einaudi, Torino.
↑Schmid, Heinrich (1956) Über Randgebiete und Sprachgrenzen", Voz Romanica, XV, pp. 79-80
↑Schorta, Andrea (1959) "Il rumantsch - grischun sco favella neolatina", Annalas da la Società Retorumantscha, LXXII, pp 44-63).
Itàlia
França
Mónegue
Sant Marin
Soïssa
