Ascension (fèsta)

L'Ascension es una fèsta crestiana que celebra lo quaranten jorn a partir de Pascas. Marca la darrièra amassada de Jèsus amb sei discípols après sa resurreccion e son elevacion au cèu. Exprimís un nòu mòde de preséncia dau Crist, quau non es plus visible dins lo monde terrèstre, mas demora present dins lei sagraments. Anóncia egalament la venguda dau Sant-Esperit dètz jorns mai tard e la formacion de la Glèisa a l'escasença de la fèsta de la Pentacòsta. Prefigura enfin per lei crestians la vida etèrna.

Ascension
L'Ascension per Giotto
Nom oficiau	Solemnitat de l'Ascension dau Senhor
Observada per	catolics, protestants, ortodòxes
Tipe	Celebracion religiosa
Significacion	Commemoracion de l’ascension de Jèsus-Crist
Data	Quaranten jorn a partir de Pascas.
Data precedenta	13 mai 2021
Data coranta	26 mai 2022
Data seguenta	18 mai 2023
Observancias	Messa
Legada a	Pascas

L'Ascension es un element essenciau de la fe crestiana : es mencionada explicitament, tant dins lo Simbòl deis apostòls que dins lo Simbòl de Nicèa-Constantinòble e doncas partejada per lei catolics, lei ortodòxes (l'Ascension del Sénher es una de lei Dotze grandas fèstas), lei protestants e lei fidèls de lei Glèisas antecalcedonianas.

Lo dijòus de l'Ascension es jorn feriat dins fòrça païses dau monde e celebrat cada annada entre lo 30 d'abril e lo 3 de junh per lo calendari gregorian. Per lei catolics e lei protestants, en 2022, l'Ascension es lo dijòus 26 de mai e en 2024 aurà luòc lo 18 de mai . Per lei ortodòxes, es respectivament lo 2 de junh e lo 25 de mai.

Origina e etimologia dau tèrme

Lo mot ascension ven dau substantiu latin ascensio (« accion de montar ») qual ven el meteis dau vèrb ascendere (de ad-scendere), qui significa « montar, gravir ». En grèc, lo tèrme utilizat per descriure aqueu eveniment es ἀνάληψις (analèpsis), un derivat de ἀναλαμβάνω (analambanô, de ἀνα- ana- « de bas naut » e λαμβάνω « sasir, préner »), pòt doncas èsser tradusit per « la presa ». Lo vèrb en question es utilizat 20 còps dins lo Nòu Testament e 146 còps dins l'Ancian Testament.

Lei sorsas neotestamentarias

Ascension de Jèsus, evòri, v. 400, musèu nacionau de Bavièra, anciana colleccion Martin von Reider (Munic).

Lei quatre Evangèlis canonics

Dos evangèlis mencionan lo « raubament al cèu » de Jèsus. Aqueu de Marc lo plaça justa après l'episòdi de la Resurreccion. Jèsus apareis ais apostòls e lei envia en mission, lor donant lo poder de realizar de miracles en son nom. Sulcòp après que Jèsus es montat al cèu, sens que siá fach referéncia a la Pentacosta, lei apostòls se ne van presicar a travèrs dau monde.

Aquel episòdi constituís la fin de l'Evangèli segon Luc e la debuta dels Actes deis Apostòls. Aquelei dos tèxtes son l'òbra d'un meteis autor, çò qu'a menat dels cercaires a postular que los dos documents ne constituissián originalament qu'un sol. Daniel Marguerat ennauta a aquel prepaus que la scission d'un long tèxt en doas parts distintas representa una practica correnta dins l'Antiquitat. Pasmens, remarca-, l'emplaçament de la cesura deu pas res a l'azard : lei dos tèxtes s'articulan a l'entorn de l'Ascension, qui « significa a l'encòp l'apogèu de la distincion de Jèsus e l'instauracion de son abséncia ». L'autor fach doncas dos còps lo meteis raconte afin « de ne prepausar una dobla lectura : Lc 24:50-53 considèra l'Ascension coma la conclusion de l'activitat de Jèsus, mentre que Ac 1:6-11 la concep coma una dubertura au temps dau testimoniatge »

L'Evangèli segon Matèu, contemporanèu d'aquel de Luc, menciona pas l'Ascension.

Pertocant aqueu de Joan, sembla anonciar aquela ascension — mas non la descrich pas : durant la darrièra Cène Jèsus evoca mantun còp « Vau cap au Paire ». Tot parièr, durant l'aparicion a Maria de Magdalena après la Resurreccion, la met en garda : « Me tòca pas, que soi pas encara montat cap au Paire. Mas va trobar mei fraires e diga-lor : "monti cap a mon Paire e vòstre Paire, cap a mon Dieu e vòstre Dieu" »

Lo doble apròchi de Luc

L'episòdi de l'Ascension dins l'evangèli lucanian, après la descripcion dau cicle de lei divèrsas aparicions pascalas dau Ressuscitat, marca lo tèrme de l'accion terrèstre de Jèsus. Aquela conclusion es implicada de manièra positiva, Jèsus benesissiá sei discípols quau aculhisson aquela partença dins la jòia. La separacion ela meteisa es pas dau fach de Jèsus : aqueste es l'objècte d'una accion facha per Dieu, coma ne testimónian lei vèrbs au passiu utilizats dins lei diferents passatges lucanians.

Dins leis Actes, lei cresents son desenant sols mas « nantis d'una mission » dins l'espèra d retorn de Jèsus. Aital, dins lei racontes lucanians metent en scèna lo Ressuscitat, aquesta opèra pas de miracles — quau son puslèu lo fach de testimònis inspirats per lo Nom de Jèsus.

Significacion

Folio deis Evangèlis de Rabula presentant una miniatura de l'Ascension, 586.

L'elevacion au cèu

L'Ascension designa lo moment ont Jèsus es estat elevat au cèu, après èsser estat crucificat e après èsser ressuscitat. Presenta dins lo Nòu Testament, l'Ascension significa montar ai cèus, rejónher lo domeni divin. Per lo cristianisme, lo tèrme concernís unicament l'Ascension de Jèsus-Crist, l'Assompcion designant aquela de Verge Maria.

Es possible que l'autor de l'Evangèli segon Luc e deis Actes deis Apostòls s'inspira d'una tradicion populara fasent un parallèla amb leis assompcions respectivas de Moïses, de Enoc o de Isaïe, o encara amb d'autres racontes edifiants metent en scèna l'elevacion de personatges illustres de la mitologia greco-romana, coma Romul, Eracles o Medèa, quitament dei apoteòsi d'emperadors romans, dins un encaminament e un raconte qui espargen a istòricisar lo fenomèn d'elevacion de Jèsus.

Quaranta jorns

Lo nombre 40 es recurrent dins la Bíblia : descriu lo nombre de jorns durant lo qual la pluèja es tombada durant lo deluvi de Noè, o que Moïses passe sul mont Sinai abans de recebre las taulas de la lei. O encara lo nombre d'annadas que passa Israèl dins lo desèrt a la sortida d'Egipte, e tant lo nombre de jorns au bolís de los quals Niniae serà destrucha dins la profecia de Jonas.

Dins lei evangèlis sinoptics, la temptacion dau Crist au desèrt dura egalament quaranta jorns. Tot parièr que lei 40 jorns de Pascas a l'Ascension fan resson ai 40 jorns de la carema crestiana. Aquela durada simboliza doncas un temps d'espèra, d'espròva o d'aprenentatge.

Lo luòc de l'Ascension

Segon Luc, l'Ascension se produsís a Betania, probable Betania-per-dessús-de-lo-Jordan, ont Jean lo Batiste cristianava dins lo Jourdan. A pas confondre amb lo vilatge de Betania ont vivián los amics de Jèsus, Marta, Maria e Lazare, e ont Jèsus a ressuscitat Lazare. Un autre evangèli (Matèu 28 : 16) indica d'efièch qu'es en Galilèa que Jèsus deviá veire sei discípols abans de montar al cèu. La Betania de Lazare se tròba tròp alunhada de Galilèa per que Jèsus aja retrobat lei discípols a aquel endrech. Una tradicion la situa pasmens a la cima dau mont deis Olivièrs (tot pròche dau temple de Jerusalèm) ont una glèisa es estada edificada a l'entorn de la pèira quau amagaré la darrièra estampada dau pè de Jèsus sus tèrra abans son ascension cap ai cèu,.

Sens crestian de la fèsta

L'Ascension marca dins la teologia crestiana la fin de la preséncia fisica de Jèsus sus la Tèrra, après sa mòrt e sa Resurreccion. Ela simboliza en aquel sens un nòu mòde de preséncia dau Crist « a l'encòp tota interiora, universala e fòra dau temps ». Malgrat qu'essent pas mai present fisicament dins lo monde, l'es encara per sei sagraments, particularament l'Eucaristia.

D'autra banda, Jèsus abandona pas lei òmes pr'amor que lor envia son Esperit sant 10 jorns mai tard durant la Pentacosta —  l'Evangèli —, e intercedisca sens cèsse en lor favor près de Dieu lo Paire (He 9, 25) (Jn 14, 1-4).

L'Ascension prefigura enfin la vida etèrna a la quala cada òme es destinat.

La celebracion de l'Ascension es atestada a la fin dau sègle IV, de còps que i a celebrada simultanèament amb la Pentacòsta fins au sègle V.

A partir de 511, la fèsta de l'Ascension foguèt precedida en Euròpa per lei tres jorns dei Rogacions, quau venguèron facultatius dins lo culte catolic après Vatican II.

Lo Bucentaure al Môle lo jorn de l'Ascension, per Canaletto (v. 1745), Philadelphia Museum of Art.

La celebracion de l'Ascension a Venècia s'acompanhava fins al  sègle XVIII de la sortida dau celèbre batèl dels Doges lo Bucentaure e foguèt representada mantun còp per lo pintre Canaletto.

Calendari

L'Ascension es celebrada al quaranten jorn a partir de Pascas, s'agís d'una fèsta mobila dont la data es foncion dau calcul de la data de Pascas e es doncas generalament diferenta entre lo calendari liturgic catolic e lo calendari liturgic ortodòxe.

Es la darrièra de lei cinc fèstas cardenalas de l'annada liturgica catolica.

A totjorn luòc un dijòus (çò qu'en fach ipso facto lo 40n jorn a partir dau dimenge de Pascas), entre lo 30 d'abril e lo 3 junh incluses per lei Glèisas occidentalas e entre lo 13 de mai e lo 16 de junh per lei Glèisas ortodòxas.

Lo Dijòus de l'Ascension es jorn férié dins fòrça païses (en Euròpa : Alemanha, Àustria, Belgica, Danemarc, Finlàndia, França, Islàndia, Liechtenstein, Luxemborg, principat de Monegue, Norvègia, Païses Basses, Suècia, Soïssa, Vatican ; en Africa : Benin, Burundi, Burkina Faso, Cameron, Còsta d'Evòri, Madagascar, Namibia, Senegal, Gabon, Tògo ; en America : Colómbia, Haití ; en Asia e Oceania : Indonesia, Vanuatu e Wallis e Futuna).

Cèrts païses, coma Itàlia, Espanha, Polonha, Portugal o lo Reiaume Unit, la celèbran lo dimenge seguent.

Galariá

• Òbras d'art sus lo tèma
• 
  Les Très Riches Heures du duc de Berry
• 
  Ascension du Christ, Claude Vignon
• 
  Vitrail de l'Ascension, Cathédrale Saint-Julien du Mans
• 
  La Resurreccion dau Crist, Noël Coypel, 1700

Glèisas

Glèisa de l'Ascension a Jerusalèm.

Fòrça glèisas dins diferents païses son dedicadas a l'Ascension.

Veire Glèisa de l'Ascension  e la categoria   Glèisa dedicada a l'Ascension .

Musica

• Louis-Nicolas Clérambault : Motet per l'ascension, opus 74.

Nòtas e referéncias

Veire tanben

Sus d'autres projècte de Wikimedia:
Commons	Commons (Galariá)
Commons	Commons (Categoria) Modèl:Commonscat/categories

Bibliografia

 : document utilisé comme source pour la rédaction de cet article.

• Daniel Marguerat, Introduccion al Nòu Testament : son istòria, son escritura, sa teologia, éd. Labor e Fides/Le Monde de la Bíblia, 2008 ( ).ISBN: 978-2-8309-1289-0
• Daniel Marguerat, Auba del cristianisme, éd. Bayard/Labor e Fides, 2008.

Articles connèxes

• Representacion artistica de Jèsus Crist
• Concili de Maiança (813)

Ligams extèrns

• • Wikidata: Q51638
  • Multimedia: Feast of the Ascension
  • Modèl:Dictionnaires