Mont Sinai
|
Mont Sinai
| |
|---|---|
| OpenStreetMap | . |
 Vista del suc del mont Sinai. | |
| Geografia | |
| Altitud | 2 285 m |
| Massís | Sinai |
| Coordenadas | 28° 32′ 23″ N, 33° 58′ 24″ E [1] |
| Administracion | |
| País |  Egipte
|
| Region | Sinai Sud |
| Subdivision | |
| Geologia | |
| Edat | |
| Ròcas | Granit, ròcas volcanicas |
Lo mont Sinai (arabi : جبل موسى) o Djebel Moussa (« montanha de Moïses ») es un mont d’Egipte situat dins lo Sinaï e culminant a 2 285 mètres d'altitud.
Lo mont es subretot celèbre dins la tradicion biblica per aver estat lo luòc ont Moïses encontrèt Dieu pel primièr còp a la mata ardent (Ex 3,1-4,17) e ont recebèt los Dètz Comandaments (Ex 20,1-17) e d'autras leis pel pòble ebrieu (Exòde 19,1-31,18). D'autras localizacions d'aqueste episòdi foguèron prepausadas (Har Karkom e la peninsula de Sinai) e son emplaçament real es pas comegut amb certitud.
Toponimia
modificarLo mont Sinai, جبل موسى, Djebel Moussa : « mont de Moïses » en arabi, , Har Sinai en ebrieu, es tanben conegut jol nom de mont Horeb, mont Musa, o Gabal Musa en egipcian.
Geografia
modificarSituacion, topografia
modificarLo mont Sinai es situat al Nòrd-Èst d'Egipte, dins lo governorat del Sinai Sud, al nivèl de la punta sud de la peninsula de Sinai, a 50 quilomètres de las còstas de la mar Roja e d'El-Tor, al sud-oèst, e tanben a 75 quilomètres de Charm el-Cheikh, al sud-sud-èst, e unas 160 quilomètres del Caire. Lo suc s'auça a 2 285 mètres d'altitud, à quatre quilomètres al nòrd-nòrd-èst del mont de Santa Caterina (2 642 m), punt culminant del massís e del país.
-
Vista dempuèi lo mont Sinai. -
Vista dempuèi lo mont Sinai.
Geologia
modificarLas ròcas del mont Sinai son eissidas de la fasa tardièra del bloquièt arabonubian. Son constituidas de granit amb d'intrusions de ròca volcanicas inclusissent de porfir. La montanha s'aucèt de 140 a 65 milions d’anadas BP, pendent lo Cretacèu.
Istòria
modificar
Un monastèri ortodòxe es bastit al pé del mont Sinai al sègle VIe sus òrdre de l’emperaire roman Justinian. Pren lo nom de monastèri de Santa Caterina del Sinai al sègle XIII. Pendent, l’activitat monastica sembla i aver començat d'ora que, fasent seguida a l’arribada dels primièrs crestians fugissent las persecucions a partir de sègle III, lo Viatge d'Egeria a la fin del sègle VI conta la preséncia de fòrça monges vèrs aquesta epòca. Un autre monastèri grèc ortodòxe tornèt èsser bastit en 1934 sus las roïnas d’una glèisa del sègle XVI; aquesta anciana glèisa aurián contengut lo ròc sus que las Taulas de la Lei foguèron gravadas.
Pujada
modificarDos camins màger menan al suc. Lo mai long e mens escalabrós se nomena Siket El Bashait ; cap una doas oras e mièg a pé per pujar mas es accessible als camèls. L’autre itinerari, nomenat Siket Sayidna Musa, passa dins lo vabre darrièr lo monastèri e es chafrat la rota dels 3 750 « passes de la peniténcia »[2].
Cultura e religion
modificarLo mont Sinai es un luòc sant que pren una plaça importanta dins las religions monoteïstas mediterranèas.
Es là que dins la religion ebraïca, Moïses, après aver liberat lo pòble ebrieu d’Egipte e passar la mar Roja que s'embarra negant l’armada egipciana, recebèt de Yahweh lo decalòg (Los Dètz comandaments) tanben nomenat las Taulas de la Lei. Pasmens, quand Moïses tornèt davalar del mont Sinai, vegèt los Ebrieus, sota la mena de son fraire Aaron, adorar un vedèl d’aur ; encolerat, trnquèt las Taulas de la Lei sus un ròc e deguèt tornar al suc del mont Sinai per que se torne gravar las taulas per conclure lo pacte d’aliança entre lo pòble israelita e Dieu. Aqueste episòdi de l’Ancian Testament s’acompanha d’imatges simbolics fòrts volent mostrar que lo Creator es totpoderós coma lo fòlzer e liuces, las flamas, e fum espés cobrissent lo mont.
La Bíblia cita tanben aqueste episòdi de l’Exòde del pòble ebrieu del costat de Canaan, mas pasmens fa referéncia al mont Horeb que seriá segon l’avís d’expèrts en teologia un autre nom del mont Sinai.
L'Acoran i fa tanben referéncia dins la sorata 52 At-Tûr (lo mont Sinai), e pel primièr verset de la sorata (« Pel mont Sinai ! »)
Una mosqueta pichona es bastida al suc del mont Sinai.
Los Israelitas ja consideravan lo Sinai coma una tèrra santa, mas de pòbles semitics presentan plan abans los Ebrieus e los Egipcians veneravan ja las divinitats presentas dins aquestes monts. Dins la literatura rabinica classica, lo mont Sinai venguèt sinonim de santetat; en efièch se dich que: « Quand lo Messias dels josieus vendrà, Dieu jonherà los monts Sinai, Tabor e Carmèl ensemble e tornarà bastira lo Temple de Jerusalèm ».
Dins un registre esperital, lo mont es mai d'un còp citat pels teologians jol nom de « Sinai mistic », coma essent un rite d’iniciacion, consacrant una espiritualitat pujanta devent menar a la descobèrta d’un « ièu superior » situat en son suc que ven alara la simbolica de l'objectiu a aténher demorant al còr de fòrças practicas iniciaticas d’inspiracion crestianas, chiita e sofia.
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ Error de citacion : Balisa
<ref>incorrècta ; pas de tèxte per las referéncias nomenadasgeop. - ↑ (en) Article complet sur le Sinaï et le mont éponyme.
Ligams extèrnes
modificar- PDF UNESCO : évaluation du site de la Zone Sainte-Catherine
- Yves Stavridès, La Sainte Cime, L'Express, 4 juillet 2002