Mesa

Vila d'Occitània

Mesa
Mèze

Lo pòrt de Mesa

Armas

Geografia fisica

Coordenadas

43° 25′ 40″ N, 3° 36′ 21″ E

Superfícia

34,59 km²

Altituds
· Maximala
· Mejana
· Minimala

75 m
5 m
0 m

Geografia politica

França

Mesa (capluòc, puòi burèu centralizator)

Intercom
243400751

Seta Aglopòl Mediterranèa

Cònsol

Thierry Baëza
(2021-2026)

Geografia umana

Populacion
Populacion totala
(2018)

12 012 ab.

12 177 ab.

Densitat

307,66 ab./km²

Autras informacions

Gentilici

Mesòi, mesòia, Mesal, mesala ^[1], Mesaud, mesauda o Mesau, mesala?

Còde postal

34140

Còde INSEE

34157

Mesa^[2]^[3] (Mèze en francés e Mezoa en occitan ancian) es una comuna occitana de Lengadòc, situada administrativament dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània. Coma sa vesina Agde, foguèt fondada pels focèus al sègle VI abans Crist.

GeografiaModificar

SituationModificar

La comuna de Mesa èra lo capluòc del canton de Mesa. Es situada a 15,5 km d'Agde, 7 km de Seta e 30,6 km de Montpelhièr^[4].

Lo site relativament planièr e se tròba al nòrd-èst de la vila lo rèc del Sesquièr e lo lac dels Sesquièrs. La vila es acantonada entre las vinhas e l'estanh de Taur.

Comunas a l'entorn.

ToponimiaModificar

Las fòrmas ancianas son : Mesua collis al Ier sègle ap. J.-C., castrum de Mesoae en 844, villam Mezua en 987-996, villa de Mesoa... cum... ecclesia... S. Hilarii en 990, castello quem vocant Mesoa, cap a 1036, castellum de Mesoa en 1045, cap a 1059, Mesoa cap a 1068, Mesua en 1077-1099, Mesoam en 1112, decima S. Ylarii de Mesua en 1121, capellano de Mezua en 1139, castri de Mezoa en 1147, castellum quod dicitur Messua en 1152, castri de Mesoam, Medoe en 1168, Mesua (variantas : Meloa, Mezua) en 1173-4, extra vetus vallum de Mesoa en 1174, castrum de Messoa, ecclesia S. Ylarii en 1175, S. Ylarii de Mezua en 1215, de Mesua en 1219, Mesoe en 1226, castrum de Mesua en 1303, de Mesua, a la fin del sègle XIV, Mere en 1418, Meso, Mezo en 1419, l'Eglise de Mize en 1518, Mèze en 1563, Mèse en 1626, Meze en 1626, 1643, Matge cap a 1683, Mèze en 1694, Meze en 1708, 1740-60, 1770-72 (mapa de Cassini)^[5].

Segon Dauzat e Rostaing, Mesa vendriá d'una raiç preceltica mis-, qu'a per sens probable « sanha », amb lo sufixe prelatin -ua^[6]; segon Hamlin, Mesa vendriá del grèc μέoή o μέσoν « mièg », amb (de faiçon mai insegura) ὦa, per un sens de « ribatge » (segon E. Negre, TGF, 1, p. 288 e P. Fabre, NLL, p. 53 , n. 1). Mesa es a l'interior d'un airal de cadastracion grèga a l'entorn d'Agde (atal coma o demostrèt Dòna M. Clavel-Lévêque), çò que fa encara mai versemblabla una origina grèga del toponime^[5].

IstòriaModificar

AdministracionModificar

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta
decembre de 2021	2026	Thierry Baëza	Generacion Ecologia
octobre de 2001	octobre de 2021 (eleccion annulada)	Henry Fricou	Euròpa Ecologia Los Verds, puèi sense
	2001
Totas las donadas son pas encara conegudas.

DemografiaModificar

modificar

v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 10642, totala: 10739

2 416

2 689

3 225

3 322

4 400

4 516

4 348

4 793

4 986

5 062

6 106

6 549

6 821

6 825

6 067

5 807

6 326

6 215

6 107

6 017

6 009

5 832

5 335

5 033

4 743

4 266

4 403

4 546

5 005

5 508

5 742

6 502

7 630

9 998

10 336

10 507
10 653

2009

2010

10 749
10 898

10 523
10 668

Fonts

Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

En 2018 la populacion èra de 12012 abitants e la densitat èra de 347,27 ab/km².

Luòcs e monumentsModificar

Lo Buòu de Mesa

Personalitats ligadas amb la comunaModificar

Veire tanbenModificar

Comunas d'Erau

Ligams extèrnesModificar

NòtasModificar

↑ (dicc. Alibèrt)
↑ https://www.oocities.org/toponimiaoccitana/34.html
↑ La fonologia francesa. qu’impausa una [e] larga e enebís una [e] estrecha en sillaba barrada (Mèze, Sète, Rodez, Rouergue), entraïna en occitan una dobertura erronèa : Mèsa*. Sèta*, Rodès* e mai benlèu la forma Roèrgue (Alibèrt 1935. 471 ; Vaissièr 1879) en fàcia dei formas normalas que son, segon lo TDF, Mesa, Seta, Rodés e probablament Roergue (TDF : <Rouërgue>5, Cantalausa escriguèt dins L’occitan que la forma usuala en roergat es ben Roergue, aquesta forma es estada chausida tanben per leis Edicions de Roergue). Per Rodés e Roergue, la barradura de e es naturala a respiech dan latin que ten una ē lònga dins leis etims Rutēnos e Rufēnicum., L’occitan, lenga fantasmada : l’exemple de la toponimia, Domergue Sumien http://books.openedition.org/pulm/1024
↑ Domiville Calcul de la distance à vol d'oiseau entre deux villes
↑ ^5,0 et ^5,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 244-245
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 455

Portal de Lengadòc

[1] (dicc. Alibèrt)

[2] ttps://www.oocities.org/toponimiaoccitana/34.html

[3] La fonologia francesa. qu’impausa una [e] larga e enebís una [e] estrecha en sillaba barrada (Mèze, Sète, Rodez, Rouergue), entraïna en occitan una dobertura erronèa : Mèsa*. Sèta*, Rodès* e mai benlèu la forma Roèrgue (Alibèrt 1935. 471 ; Vaissièr 1879) en fàcia dei formas normalas que son, segon lo TDF, Mesa, Seta, Rodés e probablament Roergue (TDF : <Rouërgue>5, Cantalausa escriguèt dins L’occitan que la forma usuala en roergat es ben Roergue, aquesta forma es estada chausida tanben per leis Edicions de Roergue). Per Rodés e Roergue, la barradura de e es naturala a respiech dan latin que ten una ē lònga dins leis etims Rutēnos e Rufēnicum., L’occitan, lenga fantasmada : l’exemple de la toponimia, Domergue Sumien http://books.openedition.org/pulm/1024

[4] Domiville Calcul de la distance à vol d'oiseau entre deux villes

[frh-5] 5,0 et ^5,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 244-245

[6] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 455

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]