Blancafòrt de Briolança

Blancafòrt de Briolança ^[1]^,^[2] (Blanquefort-sur-Briolance en francés) es una comuna agenesa ^[3] e parcialament perigòrda (Saint-Chaliès), situada dins lo departament d'Òut e Garona e la region de Novèla Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Blancafòrt de Briolança
Blanquefort-sur-Briolance

Vista generala de Blancafòrt de Briolança.

Geografia fisica

Coordenadas

44° 36′ 03″ N, 0° 58′ 15″ E

Superfícia

41,93 km²

Altituds
· Maximala
· Mejana
· Minimala

274 m
140 m
104 m

Geografia politica

País

Guiana Agenés Perigòrd (per Saint-Chaliès)

França

Le Fumélois (Fumèl avant 2015)

Intercom
244700431

CC de Fumèl Val d'Òut

Cònsol

Sophie Gargowitsch
(2020-2026)

Geografia umana

Populacion
Populacion totala
(2018)

484 ab.

Evolucion de la populacion

496 ab.

Densitat

11,85 ab./km²

Autras informacions

Còde postal

47500

Còde INSEE

47029

Geografia

Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Blancafòrt de Briolança**
Solaura (Dordonha)	Maseiròlas (Dordonha)	La Vaur (Dordonha)
La Capèla Biron		Salvatèrra de Lemança
Gavaudun	Cusòrn	Sent Front de Lemança

Toponimia

La prononciacion es [blaŋkɔ'fɔr de briw'laŋsɔ]. Las fòrmas ancianas son Blancafort, en 1265, castrum de Blancafort, en 1271, homines de Blancaforti, en latin, en 1271, filio Raymondo de Poyolis, r. par. eccl. B.M. de Blancoforte, en latin, en 1316, ecclesia Beate Marie de Albaforti, cum sua annexa S. Martini de Veyrinis, en latin, en 1503, ecclesia B.M. de Blanquefort cum ejus annexa Sancti Martini de Veyrines, en latin, en 1506, R. de Alba Forti et Sancti Martini de Veyrinas, en latin, en 1520, S. Martin de Veyrines et son annexe N.D. de Milhac ou Blanquefort, en francés, en 1698 ^[1]. Per Dauzat, villa, al sens de « vilatge », es sosentendut e lo nom es format dels dos adjectius blanc e fòrt ^[4], al femenin. Bénédicte Boyrie-Fénié apròva la remarca de Jacques Astor, que pensa que blanca se pòt comprene coma « nuèva ». Tots los Blancafòrt son de luècs fortificats. Briolança es un idronime (nom de riu o flume) celtic, *bri-ol-antia (cf. la Briança) ^[1]. Xavier Delamarre explica Briança > brigantiā, mas pas Briolança ^[5].

Milhac

Veire las fòrmas ancianas de Blancafòrt. Lo vilatge èra a una autra plaça (veire lo paragrafe Istòria). Lo nom alternatiu de Blancafòrt, Milhac, èra versemblablament lo nom del vilatge ancian. Quand se bastiguèt lo castèl, nommat Blancafòrt, son nom se transferiguèt al vilatge novèl e probablament al vilatge ancian, en concurréncia emb Milhac. Lo luèc del vilatge ancian fuguèt chafrat Lo Cailar, pr'amor de sa localizacion, justament perqué los noms de Milhac e de Blancafòrt podián designar un e l'autre vilatge, lo vièlh e lo novèl. Los noms de tipe Milhac pòdon venir del nom gallic d'òme Mīlios (latinizat en Milius) ^[6]^,^[7] o del nom latin d'òme Aemilius ^[8].

Veirinas (nom supausat)

Los noms de tipe Veirinas venon sovent del latin vulgar *vitrina, emb lo sens de « veirièra, fabrica de veire » ^[9], mès pòdon tanben venir de veterinae « animal de bast » ----> « estable d'una abitarèla, sus una viá romana per exemple », coma los Vedrinas o Vedrenas del Massís Central ^[10]^,^[11], nocion que Dauzat coneissiá pas o acceptava pas. Lo grope -tr- dona normalament -i-, a data anciana (e donc *vitrina > veirina), mès se la sincòpa es pas tròp aboriva (se veterina ven pas tròp lèu vet'rina), l'evolucion es *vederina, puèi vedrina. Coma lo tipe Vedrinas existís pas qu'en Auvèrnhe e Lemosin, ont paire se ditz pas padre, e que i aviá de veterinae pertot, una partida dels Veirinas pòdon èsser de veterinae, a la condicion que lo nom se siá sincopat pro lèu : *veterinae > *vetrina > *veirina.

La Salvetat de Blancafòrt

Lo nom ancian de La Salvetat de Blancafòrt èra La Salvetat dels Monges perqué i aviá un priorat que dependiá de la Pomareda dins la diocèsi de Caors ^[12] mès, tanlèu la mapa de Cassini, La Sauvetat de Blanquefort venguèt lo nom ordinari ^[13]. Lo nom de Salvetat, del latin salvitas, es totjorn d'origina medievala, e puslèu dels sègles XI e XII. Las salvetats èran a l'Edat Mejana, en Occitània, de zònas de refugi creadas per la Glèisa catolica e delimitadas a l'entorn d'una glèisa. Garantissián lo drech d'asile, dins lo quadre de la Patz de Diu. Avián un ròtle de pòblament e de colonizacion de las tèrras verges ^[14]^,^[15].

Saint-Chaliès (nom francés)

Lo nom francés mòstra qu'es un nom en Sench davant una iniciala vocalica. Lo sent es Alòi e es atestat Sancti Elegii ^[16], mès sa fòrma locala demandariá un estudi sul terrenh. Sent Alòi ven del latin Eligius, ministre de Dagobèrt, avesque de Noyon e patron des orfèbres ^[17]^,^[18].

Istòria

I aviá quatre parròquias dins la comuna abans la Revolucion : Veirinas (nom supausat), La Sauvetat de Blancafòrt (ancianament dels Monges) e Saint-Chaliès, en francés, lo nom es una varianta de Sench Alòi. Per Saint-Chaliès, un siti declara al còp qu'èra de la diocèsi de Sarlat e annèxa de La Sauvetat dels Monges ^[19], qu'èra de la diocèsi d'Agen, çò qu'es contradictòri. Durengues cita La Sauvetat dels Monges ^[12]https://archive.org/stream/pouillhistoriq00dure#page/388/mode/2up</ref>, coma de l'archipreirat de Fumèl e donc de la diocèsi d'Agen, mès cita pas Saint-Chaliès, indici qu'aquesta parròquia èra perigòrda. Las mapas de la diocèsi de Sarlat que Joan Tarde dessenhèt al sègle XVII mòstran que Saint-Chaliès es efectivament perigòrd e La Salvetat agenés^[20]^,^[21].

Blancafòrt èra annèxa e la matritz èra Veirinas, priorat secular, mès, tanlèu lo sègle XVIII, lo rapòt entre los dos s'inversèt (Veirinas èra plan mens poblada que Blancafòrt) ^[3]. De la glèisa de Veirinas, abandonada dempuèi la Revolucion, demòra pas qu'un pan de muralha ^[22].

Lo borg actual de Blancafòrt es dins la ribièra de Briolança (133 m d'altitud) e la glèisa romanica a una certana distància sus un pompidor del travèrs, a quicòm coma 170 m d'altitud, sus un luèc nommat lo Cailar (castellare > cast'lar > cas'lar > [kaj'la]), tresplombat per un planòl de 236 m. Lo vilatge ancian èra près de la glèisa ^[22] e sus un siti defensiu. Lo nom alternatiu de Blancafòrt, Milhac, èra versemblablament lo nom del vilatge ancian.

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
2014	2026^[23]	Sophie Gargowitsch	divèrs esquèrra	professora d’anglés, gerenta d’un cabinet de sofrorelaxològa, conselhièra departamentala (2015-)
març 2001	2014	Pierre Mesqui		retirat de l'industria de la fusta
1989	2001	Jean-Pierre Semirot
1965	1989	Pierre Despont
1922	1965	Joseph Andrau
	1922
Totas las donadas non son pas encara conegudas.