Auton (Erau)

una comuna francesa
Vilatge d'Occitània

Auton (Octon en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament d'Erau e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Auton
Octon
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Mercat a Auton en 2012.
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 39′ 18″ N, 3° 18′ 12″ E
Superfícia 21,81 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
700 m
190 m
134 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
34
Erau Armas del Departament d'Erau
Arrondiment
342
Lodeva
Canton
3416
Clarmont d'Erau (Lunaç abans 2015)
Intercom
243400355
CC de Clarmontés
Cònsol Bernard Coste
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
525 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

537 ab.
Densitat 21,82 ab./km²
Autras informacions
Gentilici Octonais (en francés)
Còde postal 34800
Còde INSEE 34186

Se pronóncia localament Aloton/Aroton.

Geografia

modificar
 
Comunas a l'entorn.

Perimètre del territòri

modificar

Toponimia

modificar

La prononciacion es [ou'tu], diferenta de la donada en introduccion. Las fòrmas ancianas son : [ecclesiam] de Othone en 1162, S. Stephani de Othone en 1240, ecclesia S. Stephani de Otone (varianta : Othone) en 1252, ecclesia S. Stephani de Othone en 1484, de Octone al sègle XVI, l'esglise d'Hoton en 1626, Otton en 1722, Acton en 1740-60, Octon en 1740-60 e en 1770-72 (mapa de Cassini). Segon Hamlin, Auton ven de l'escais-nom latin Otho, al locatiu-ablatiu (Othone) e sense sufixe. Auton èra una proprietat galloromana[1]. Othone poiriá menar a Auton ? Los Féniés seguisson Hamlin e prepausan un nom d'òme Otho(n)[2].
Dauzat e Rostaing citan las fòrmas ancianas (tiradas del marrit diccionari topografic d'Eugène Thomas e que correspondon en realitat a un luòc desparegut de Magalaç, Santa Magdalena d'Octavian) pagus Octavianis, en 893, de Octabianis, en 1323, çò que fa que prepausan un nom latin Octavius amb lo sufixe -anum; mas per la fòrma actuala, contradictòria amb las atestacions, l'explica per un compausat mixte, octo- + -magos, « mercat », que donariá « lo mercat de l'ochen milliari » [3]; per Xavier Delamarre, s'agís d'*ougtu-magos > *ōctu-magos, « mercat d'ivèrn », amb una reinterpretacion de la finala[4], comprene que la finala en -òm es passada al tipe mai corrent -on e la nasala a poscut s'amudir. La sola dificultat es lo passatge per *ōctu-magos qu'auriá menat regularament a Och-. Cal donc supausar una conservacion del diftongue Ou- (passat a Au- per dissimilacion tardiva).
Las autras prononciacions occitanas Aloton o Aroton (rotacizacion del precedent) parton probablament d'una autra, Auton. Auton fa creire que lo nom es Lo Ton, d'aquí una aglutinacion de la preposicion : a Lo Ton (una fòrma que sembla çaquelà un chic forçada e de caractèr administratiu dins son intencion) > Aloton. Se lo nom foguèt un moment Oton, suposicion pas de las mai versemblablas, l'aglutinacion de la preposicion a menariá a Auton.

Sant Martin de las Combas

modificar

Las fòrmas ancianas son : ecclesiam S. Martini de Combis en 1123, ecclesia S. Martin de Cumbis en 1252, de S. Martino de Combis en 1344, prioratum S. Martini de Cumbis, ecclesia S. Martini de Cumbis en 1484, S. Martini de Combis, al sègle XVI, Sainct Martin de Combes en 1568, S. Martin en 1613, S. Martin des Combes en 1622, St Martin de las Combes en 1643, St Martin de Combes en 1740-60, St Martin des Combes en 1770-72 (mapa de Cassini)[5].
Sant Martin es un agiotoponime : es un nom de luòc que fa referéncia a un nom de sant, Sant Martin de Tors, evangelizator de la Gàllia al sègle IV, avesque de Tors [6],[7]. Lo vilatge es al cap d'una comba nòrd-oèst sud-èst, çò que deu èsser la motivacion del determinant.

L'Ausièira

modificar

Las fòrmas ancianas son : castrum de Elzeria en 1145, 1157, 1162, 1188, 1210, castro de Lezara en 1188, priori de Euseria en 1250, castri de Elzeria en 1264, vicarius perpetuus S. Johannis de Euseria, al sègle XIV, de Lauseria en 1344, ecclesia S. Johannis de Euzeria en 1484, Lauziere en 1620, Louziere en 1622, Leujière en 1627, Lieuziere en 1643, [église] de Lauzieres en 1740-60, Leuziere et Octon en 1740-60, Lieuziere (corregit en : Lieusere) Acton en 1740-60, Lauzieres en 1770-72 (mapa de Cassini). Lauzières (en francés) es *L'Ausièira (nom probable), un bòsc d'euses, una euseda. L'euse (quercus ilex), del latin īlicem, èra l'esséncia principala de la forèst [bas-]lengadociana primitiva[8].

Rovinhac

modificar

Las fòrmas ancianas son : [ecclesiam] de Ruviniacho en 1162, Beate Marie de Roviniaco en 1250, ecclesia S. Marie de Roviniaco (varianta : Roveniaco) en 1250, de Rovinhaco en 1393, de Roviniaco en 1484, [eglise] de Roubignac en 1740-60, Roubiniac Succ en 1770-72 (mapa de Cassini)[9].
Rovinhac es sus la mapa de Cassini coma parròquia sucursala, ara demòra pas que la glèisa romanica. Es d'origina antica, format d'un nom latin d'òme, Rubinius (segon d'exemples semblables fornits per Dauzat e Rostaing[10]), atestat, Rubenius segon Frank R. Hamlin[9], amb lo sufixe celtic -*acon. Seriá lo nom d'una proprietat qu'aviá per mèstre Rubinius o Rubenius. I a un autre Rovinhac, dins la comuna d'Avèna, tanben parròquia sucursala sus la mapa de Cassini e tanben d'autres dins lo departament; cap d'eles es pas comuna, fòrça son abandonats o redusits a una glèisa sola. Azard ?

Istòria

modificar
  • Entre 1790 e 1794, Lauzières (nom francés) foguèt annexat a Auton. En 1964, ne foguèt aital per Saint-Martin-des-Combes (Sant Martin de las Combas) [11]. L'Ausièira (nom supausat), situat sus un travèrs, accessible per un camin escalabrós que ven d'Auton, es un vilatge abandonat e arroïnat.

Administracion

modificar
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
març de 2008 2026 Bernard Coste sense etiqueta retirat de l'ensenhament
març de 2001 2008 Guilhem Darde    
abans 1981 ? Jacques Vigne divèrs esquèrra  
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
  • Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Lunaç; es ara del canton de Clarmont d'Erau.

Demografia

modificar
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 476, totala: 480
 

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
486 596 636 652 698 610 607 602 604

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
616 577 551 529 515 540 514 506 503

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
507 528 505 416 413 359 349 370 314

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
274
253
220
243
350
397
408
415
427
434
2009 2010
440
447
453
459
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
 
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 525 abitants e la densitat èra de 24,07 ab/km².

Demografia Sant Martin de las Combas

modificar
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 476, totala: 480
 

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
43 44 44 40 34 46 56 43 43

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
51 48 37 43 39 38 34 39 37

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
33 43 45 27 27 21 21 18 9

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
12



Cercar
Cercar
408
415
427
434
2009 2010
440
447
453
459
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
 
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • Las donadas de la drecha del grafic son las de la comuna entièira d'Auton

Luòcs e monuments

modificar

Personalitats ligadas amb la comuna

modificar

Veire tanben

modificar

Ligams extèrnes

modificar

Nòtas e referéncias

modificar
  1. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 272
  2. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 128
  3. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 505
  4. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 209-210 e 360
  5. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 361
  6. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 614
  7. http://nominis.cef.fr/contenus/saint/13/Saint-Martin-de-Tours.html
  8. Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 149-150
  9. 9,0 et 9,1 Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 344
  10. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 578, a Rouvignies
  11. http://cassini.ehess.fr/cassini/fr/html/fiche.php?select_resultat=25440