Sètge de La Vaur
|
Sètge de La Vaur
| |
|---|---|
| Informacions generalas | |
| Data | març al 3 de mai de 1211 |
| Luòc | La Vaur |
| Eissida | Victòria dels crosats Presa de la vila |
| Belligerants | |
 Crosats |
Senhoriá de La Vaur |
| Comandants | |
 Simon IV de Montfòrt
|
Aimeric de Montreal † Guirauda de Laurac † |
| Pèrdas | |
| 300 a 400 presonièrs catars cremats vius
80 cavalièrs penduts | |
Lo sètge de La Vaur es una operacion militara de Simon de Montfòrt dins l'encastre de las seunas campanhas per tòca de conquerir lo Comtat de Tolosa.
Las rasons del sètge
modificarLa Vaur es una ciutat qu'aparteniá als Trencavels. En 1181, lo papa Alexandre III aviá confiat a Ennric de Marsiac, abat de Claravals e cardinal d’Albano de combatre lo catarisme amb l'ajuda del comte Ramon IV de Tolosa. La ciutat de La Vaur, ja coneguda per aparar de catars, foguèt ja assetjada e Adelaïda de Tolosa, femme de Rogièr II Trencavel, aviá acabat per dubrir las pòrtas e lor liurar dos evesques catars que s’i èran refugiats. Aqueles darièrs avián abjurat, e lo cardinal d’Albano se ne tornèt satisfach, sens pensar que l’eretgia tornariá de mai. Enseguida, la vila passèt jol contraròtle dels comtes de Tolosa, e èra menada en 1211 per una veusa, Guirauda de Laurac, o Dama Guirauda. La vila èra venguda un centre catar important.
A l'ora, Simon IV de Montfòrt acabava la conquèsta dels vescomtats Trencavel, de Menèrba, Tèrmes e Cabaret. Sosquèt alara a atacar lo comtat de Tolosa. De mai, un dels senhors occitans que li aviá fa omenatge, Aimeric de Montreal, fraire de Guirauda, s'èra revoltat e refugiat a La Vaur.
Simon de Montfòrt dispausava de las forças de Pierre II de la Chapelle, evèsque París, e d'Enguerrand III de Coucy, qu'èran vengut participar a la crosada.
Lo sètge
modificarSimon de Montfòrt atenguèt la vila amb la seuna armada a la fin del mes de març de 1211, mas l'efectiu pichon de la seuna armada li permèt pas de l’encerclar tota. Sol un costat foguèt vertadièrament atacat. Guirauda de Laurac demandèt ajuda al seu sobeiran, lo comte Ramon VI de Tolosa, qu'envièt Raimond de Ricaud, lo seu senescal, amb qualques cavalièrs e de fantassins. Puèi demandèt l'ajuda de la seuna armada, mas sens explicacion demorèt a l'espèra dels eveniments, alara qu’auriá podut véncer aisidament Simon de Montfòrt se l’aviá atacat pendent lo sètge.
Aquel comportament se poiriá explicar expliqué perque saviá que benlèu auriá pas podut comptar sus totes lo seus subjètes. En efècte, aprèp los presics de Folquet de Marselha, evesque de Tolosa, una confrariá s’èra creda a Tolosa, la « confrairiá blaca ». Aquela confrairia envièt una armada de cinc mila òmes per ajudar Simon de Montfòrt, que podèt atal completar lo sètge. Una nòva marrida li parven pauc aprèp. Una armada de pelegrins alemands e frisons, que veniá per el, foguèt atacada per Raimon Rogièr, comte de Fois, e Guiraud de Pepius a la batalha de Montjuèi e tota anientada.
Dins aquel temps, La Vaur teniá, e dispausava de pron de manjar e d'aiga. Los abitants comptèron sus una autra intervencion del comte de Fois, mas aquel derièr se tornèt dins la seuna comtat, n’avent pas los mejans necessaris per atacar lo camp dels crosats. Montfòrt faguèt bastir una passatge per aténher los barris e los sapar. L’operacion se faguèt pas sens dificultats; los abitants cavèron de contrasapas. Fin finala un talh se faguèt pel barri e permet als soldats de Simon de Montfòrt de penetrar la vila lo 3 de mai de 1211. Submergits pel nombre, Aimeric de Montreal, Raimon de Ricaud e lors soldats foguèron capturats.
Consequéncia
modificarComa la plaça foguèt presa d’assalt, lo sòrt dels defensaires e de la populacion èra al bon voler del vencaire, dins lo cas a Simon de Montfort. Amb la garnison, formèt dos grops: d’un costat Aimerci de Montreal e los faidits, al nombre de quatre vints, de l’autre Ramon de Ricaud, los soldats enviats de Tolosa e los soldats de La Vaur. Los primièrs avián pel passat fach aleujança a Simon de Montfort e aviá reniat la lor paraule rejonhent La Vaur e la defendent contre Montfort. Per aquel darrièr, èra un acte de felonia qu’ordonèt de punir par la mòrt e mai amb crueldat, per qu'ordonèt als seus soldats de los sagatar. Los defensaires venguts de Tolosa avián sonque obeit a lor senhor, lo comte Raimon, e podavan pas èsser accusats de felonia: venguèron presonièr de guèrra a Carcassona. La cas de Dama Guirauda foguèt diferent: vassala de Raimon VI, auriá degut seguir l'astre de Raimon de Ricaud e dels seus soldats, mas foguèt considerada coma eretica, liurada als soldats, linchada, jetada dins un pòtz e tuada de peiras jetas dedins.
Aquel sèti dubriguèt la conquèsta de la comtat de Tolosa. La crueltat e la duretat que Simon de Montfort monstrèt provoquèt la terror sus la comtat e facilitèt las conquèstas. Lo comte Raimon VI de Tolosa montrèt sa tròp granda prudéncia en n’atacant pas lo camp dels crosats. D’un costat decebèt los senhors occitans, d’un autre manquèt una occasion de portar un grèu tust als crosats.
Vejatz tanben
modificarBibliografia
modificar- Dominique Paladilhe, Simon de Montfort, ed: Librairie Académique Perrin, 1988 (nòva ed. 1997), 324 p. (ISBN 2262012911), p. 141-147
- Georges Bordonove, La Tragédie Cathare, París, Pygmalion – Gérard Watelet, col. « Les Grandes Heures de l’Histoire de France », 1991, 462 p. (ISBN 2857043597), p. 207-212
- Michel Roquebert, "L'Epopée cathare", Tome I, L'Invasion (1198-1212) (París, Perrin col. Tempus, 2006) p. 538-560.
Nòtas e referéncias
modificar
Articles connèxes
modificarLigams extèrnes
modificar
