Reialmont

Reialmont^[1] (Réalmont en francés) es una comuna lengadociana situada dins lo departament de Tarn e de la region d'Occitània, ancianament de Miègjorn-Pirenèus.

Reialmont
Réalmont

Vista aeriana de Reialmont.

Armas

Geografia fisica

Coordenadas

43° 46′ 38″ N, 2° 11′ 26″ E

Superfícia

14,33 km²

Altituds
· Maximala
· Mejana
· Minimala

333 m
209 m
181 m

Geografia politica

Lengadòc

França

Albi

Comunautat de comunas del Centre del Tarn

Cònsol

Henri Viaules
(2020-2026)

Geografia umana

Populacion
Populacion totala
(2018)

3 449 ab.

Evolucion de la populacion

3 507 ab.

Densitat

232,38 ab./km²

Autras informacions

Còde postal

81120

Còde INSEE

81222

Geografia

Reialmont se situa al centre del departament, gaireben a mièg camin d'Albi e de Castras. Lo Dadon es a dos quilomètres. De molinas i tornejavan, uèi remplaçadas per une minotariá.

Gausís d'un clima doç, mescla d'influéncias mediterranèas e atlanticas.

Es dominada pel puèg del Cailon plantat d'una granda cròtz.

Istòria

La vila foguèt edificada al sègle XIII près de Lombers, principal centre catar de l'Albigés, per assolidar la supremacia catolica dins la region e assegurar l’influéncia de la monarquia.

Lo 12 de març de 1272 jos Felip III rei de França, Guilhèm de Coardon fondèt una bastida reiala que nomenèt Reialmont. Lo territòri ont la vila foguèt establida èra de Bernart de Boisseson, ric senhor del país d’Albi. Teniá son fèu del de Lombèrs e ne foguèt despossedit pels jutjaments de l’Inquisicion per causa d'eresia. D'autre biais lo rei de França deguèt far créisser son prestigi dins la region ont l'autoritat dels senhors locals èra fòrça granda. Es perque lo rei Felip lo Hardi decidiguèt de far desbosigar las selvas del Reialmontés e de fondar una novèla bastida ont se gropèron los defensors de la fe catolica e del poder reial.

En 1629, lo prince de Condé prenguèt e afrabèt la vila en responsa a la presa d’armas dels protestants^[2].

La vila uèi

Lo centre de la vila es l'anciana bastida. Una plaça de cobèrts entorneja la glèisa. Los baloards que cenchan lo centre vila mòstran la plaça dels ancians barris.

Administracion

Lista dels cònsols successius
Periòde		Identitat
2014	2020	Henri Viaules
2008	2014	Hubert Bernard
març de 2001	2008
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 3330, totala: 3407

2 362

2 505

2 618

2 538

2 631

2 850

3 179

3 214

3 245
3 305

2009

2010

3 277
3 342

3 294
3 358

Fonts

Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

Luòcs e monuments

Reialmont foguèt un districte minièr. Las minas de Pèirabruna donèron de fluorina de fòrça nauta qualitat, tròces presents a l'Escòla de las Minas de París al Museum Nacional d'Istòria Naturala a París e al Museum de Tolosa.

Fluorina de Pèirabruna - Museum de Tolosa
Font La Frejàira - sègle XVII

Font de la Frejaire foguèt edificada al sègle XVII° per l'iniciativa de Daniel Guérin de Bouscal, 1èr cònsol.
Glèisa Nòstra Dòna del Taure al centre de la plaça del vilatge es un testimoniatge important de l’istòria de Reialmont e de sos abitants : al començament èra un temple uganaud bastit en 1609. transformat en glèisa aprèp le retorn dels catolics en 1628.

Personas ligadas a Rièlmont

Joan de Coras (1515-1572), grand jurista del sègle XVI, nasquèt a Reialmont en 1515. Conselhièr al Parlament de Tolosa (11 de genièr de 1553), conegut per d'importantas òbras de drech civil, Calvinista dempuèi 1548 e que, aprèp que foguèt professor de drech a l’Universitat de Tolosa, venguèt cancelièr de la reina de Navarra Joana III.

Jean-Henri-Guy-Nicolas de Frégeville, marqués de Grandval (1748-1805), general de las armadas de la Republica.

Loïsa Paulin (1888-1944). Nasquèt a Reialmont lo 2 de decembre de 1888 dins une ostal situat dins lo centre vila.
Entre 1924 e 1928, regenta, faguèt de poèmas, articles dins de revistas localas e son Jornal.
Puèi fòrça malauta, tornèt escriure entre 1934 e 1944 e estudièt tanben l'Occitan amb de professors del Collègi d'Occitània. Aprèp faguèt fòrça òbras bilingües.
Moriguèt a 56 ans lo 23 d'abril de 1944 d'una neuropatia amiloïda.