Moissídan

Moissídan; Mussidan
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	La glèisa parroquiala de Sent Jòrgi.
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	45° 02′ 09″ N, 0° 21′ 59″ E
Superfícia	3,85 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 106 m; 50 m; 42 m
	Geografia politica;
País	Perigòrd ;
Parçan	Dobla e Landés;
Estat	França;
Region; 75	Novela Aquitània;
Departament; 24	Dordonha ;
Arrondiment; 243	Arrondiment de Periguers;
Canton; 2424	La Vau d'Eila, chapluòc dau canton de Moissídan davant 2015;
Intercom; 242401222	CC d'Eila e Cremsa en Perigòrd;
Cònsol	Stéphane Triquart ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	2 736 ab. Evolucion de la populacion; 2 785 ab.
Densitat	755,32 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	moissidanés, moissidanesa
Còde postal	24400
Còde INSEE	24299

Vila d'Occitània

Moissídan (Mussidan en francés) es una comuna d'Occitània, dins la region istorica de Perigòrd, administrada per lo departament de Dordonha de la region de Novela Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Geografia

La vila es bastida a riba mança d'Eila, au junhent emb Cremsa.

Moissidan dins l'espaci Lemosin

Comunas a l'entorn.

Toponimia

La prononciacion es [mwɛj'ʂidɒ] ^[1].

En lengadocian, l'ortografia seriá *Moissida e non pas Moissídan. Quò es la règla daus toponims achabats per "-a" pòstonica venent d'una terminason primitiva tonica en "-an" ^[2], mas la comuna es lemosina.

Las fòrmas ancianas son Mulcedonum, en 830, dux Moxedanensis vers 1038, Castrum de Muxidanii en 1081, Muissida, en 1094, Moisedanum en 1100, Mussidanum en 1210^[3]^,^[4]. Se los toponimistas i coneissián lo mot gallés dunum, « fòrt, nautura fortificada » per lo segond element, per lo prumier Dauzat e Rostaing i supausan lo nom gallic Melissos ^[5], los Féniés se pronóncian pas ^[3], Tanet e Hordé balançan entre Melissos e un nom comun latin, mulcedo (pus convenable foneticament, mas dobtós semanticament per una fortaressa), « plasentéia, doçor » ^[4], lo site de las comunas de Dordonha chausís pas entre dunum emb un nom de persona e lo nom Mussidius + sufixe -anum ^[1] (emb Mussidius literalament, lo resultat seriá quauqua ren coma *Mussijan, emb *Mussidus, quauqua ren coma *Mussisan).

Longtemps, donc, l’etimologia de Moissídan èra pas segura. Bastida sus la forma Mulcedonum de l'an 830, l’eidéia comunament admesa d’una origina gallesa fondada sus lo sufixe -dunum (nautura, tertre) pausa problema : d’una man perqué lo prumier element (un nom d’òme ?) demorava escur, e de l'autra a causa de l’evolucion fonetica de la -d- latina intervocalica, que sovent se manten pas dins los toponims occitans se 'chabant per -dunum (cf. per exemple Lausun, mas Laudun). D’un autre costat, una ipotesi basada sus lo patronim galloroman Mussidius (rare, mas atestat) explicariá pas las formas medievalas en Moys- / Mois-, e enquera mens la forma en Mulce- del segle IX. Moissidan passèt puèi a Moissída(n), emb remontada de l'accent tonic de -a(n) a -i.

La solucion ven probablament de çò que Xavier Delamarre tròba per Molceon, qu'èra Mulsedunum au sègle X : moltio-dūnon, que seriá « lo fòrt de Moltios (nom celtic d'òme) ». Si Moltios es pas atestat dirèctament, Moltus e Moltinus (latinizats) zo son ^[6]. Moltio-dūnon conven foneticament per Moissídan tanben e lo -d- intervocalic se conserva si la compreension dau sens de dūnon e lo sentiment de la composicion duran pro longtemps per que la durada de validitat de l'evolucion -d- > -dz- siá 'chabada.

Istòria

Moissídan coneguet una prosperitat vertadiera a l'arribada dau chamin de fer, que la vila era a la crosada de doas linhas (Bordèu-Periguers e Engolesme-Marmanda). Sofriguet mai que mai de l'avaliment de las ligasons vers Brageirac e Rabairac a l'entorn de 1945, puei de la crisi industriala que coneguet la valada d'Eila dins las annadas 1970-80. Anuei, s'espera que l'arribada de l'autorota A89 (coblada emb la novela rota vers Brageirac) tornarà a la vila lo dinamisme qu'aviá perdut dempuei la guerra. La populacion de la comuna deminga, mas la de l'unitat urbana creis (1999 : 6677; 2014 : 7200).

Administracion


Periòde		Identitat	Etiqueta
març de 2014	2026	Stéphane Triquart	sense etiqueta, puei divers drecha
2001	març de 2014	Joan-Ives Fulbert	divers esquerra
	2001
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 2908, totala: 2977

1 744

1 862

1 919

-

2 062

-

-

2 416

-

3 024

3 048

3 235

3 236

2 985

2 843

2 829

2 823

2 837
2 907

2009

2010

2 851
2 919

2 864
2 930

Fonts

Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 2736 abitants.

Luòcs e monuments

Personalitats ligadas a la comuna

Veire tanben

Comunas de Dordonha

Ligams externes

Nòtas

↑ ^1,0 et ^1,1 https://web.archive.org/web/20160303214001/http://communes-oc.cg24.fr/cantons/mussidan/MUSSIDAN.htm
↑ cf. introduccion dau diccionari d'Alibèrt p. 28
↑ ^3,0 et ^3,1 Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 109
↑ ^4,0 et ^4,1 Chantal Tanet et Tristan Hordé, Dictionnaire des Noms de Lieux du Périgord, ed. Fanlac, segonda edicion, 2000, p. 242
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. XV, Supplément, a Muchedent
↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 200

Portau de Perigòrd

[dordonha-1] 1,0 et ^1,1 https://web.archive.org/web/20160303214001/http://communes-oc.cg24.fr/cantons/mussidan/MUSSIDAN.htm

[2] . introduccion dau diccionari d'Alibèrt p. 28

[Fénié-3] 3,0 et ^3,1 Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 109

[Tanet-4] 4,0 et ^4,1 Chantal Tanet et Tristan Hordé, Dictionnaire des Noms de Lieux du Périgord, ed. Fanlac, segonda edicion, 2000, p. 242

[5] Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. XV, Supplément, a Muchedent

[6] Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 200

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]