Jean-Christophe Rufin
Jean-Christophe Rufin, nascut a Borges (Char) lo 18 de julhet de 1952, es un mètge, istorian, escrivan e diplomata francés. Foguèt elegit en 2008 a l'Acadèmia Francesa qu'es lo membre mai jove.
Ancian president d'Accion contra la Fam, foguèt ambaissador de França en Senegal e en Gàmbia.
Enfança e formacion
modificarAprèp lo depart de son paire, veterinari, sa maire, que trabalhava a París coma publicitària, podiá pas se n'ocupar sola; o faguèron los grands[1]. Lo grand paire, mètge[2], qu'aviá sonhat de combatents pendent la Primièra Guèrra Mondiala, foguèt, pendent la Segonda, deportat dos ans a Buchenwald per qu'èra resistent.
A 18 ans, Jean-Christophe Rufin tornèt veire son paire per azard. «Aviái causit, a Borges, lo primièr dispensari vengut per far un vaccin. Una femna jove qu'i trabalhava me demandèt mon nom e blavissiá. Èra la meuna mièg sòrra, me conduguèt prèp del nòstre paire. Nòstres rapòrts jamai foguèron fòrça bons[3].»
Aprèp aver estudiat dins de licèus parisencs dintrèt a la facultat de medecina de la Salpêtrière e a l'Institut d'Estudis Politics de París[4]. En 1975, capitèt al concors d'internat a París. Trabalhèt a l'Espital Rothschild, en sala comuna. Pasmens qu'aviá causit la neurologia coma especialitat, en 1976, faguèt son servici militar coma cooperant en Tunisia dins una maternitat[5].
Carrièra
modificarCarrièra medicala
modificarEn 1981, venguèt cap de clinica e assistent dels espitals de París, puèi estacat dels espitals de París en 1983 per dos ans. Tornèt la medecina a l'espital de Nanterre (1994-1995) puèi a l'espital Saint-Antoine a París (1995-1996). En 1997, dintrèt en França per dirigir un servici de psiquiatria a l’espital Saint-Antoine.
President d'Accion contra la Fam (ACF) de 2002 a 2006 per se consacrar a l'escritura. Demòra pasmens president d'onor d'aquela ONG.
Carrièra dins l'umanitari
modificarComa mètge, foguèt un dels primièrs del movement umanitari Mètges sens Frontièras[6] e capitèt fòrça missions en Africa de l'Èst e en America Latina. Sa primièra mission umanitària data de 1976 en Eritrèa alara en guèrra, ont encontrèt Azeb que venguèt sa segonda esposa.
En 1985, Jean-Christophe Rufin venguèt director medical d'ACF en Etiopia.
Entre 1991 e 1993, èra vicepresident de Mètges sens Frontièras, mas daissèt l'associacion al moment de la marcha pel Cambòtja.
Entre 1994 e 1996, èra administrator de la Crotz Roja francesa[7].
En 1999, èra en pòste al Kosovo coma administrator de l’associacion Primièra Urgéncia, e dirigiguèt a l'Escòla de Guèrra un seminari « ONU e manten de la patz ».
Carrièra dins los ministèris e la diplomacia
modificarDiplomat de l'Institut d'Estudis Politics de París en 1980, e venguèt, de 1986 a 1988, conselhièr del Secretari d'Estat als Dreches de l'Òme, Claude Malhuret.
En 1989-1990, s'expatrièt a Brasil coma atacat cultural e de cooperacion prèp de l'ambaissada de França[8].
En 1993, dintrèt al cabinet de François Léotard, ministre de la Defensa, i demorèt dos ans.
Director de recèrca a l’Institut de Relacions Internacionalas e Estrategicas entre 1996 e 1999, conduguèt la mission umanitària francesa en Bòsnia e Ercegovina. Faguèt liberar onze ostatges franceses de l'associacion Primièra Urgéncia preses pels Sèrbes de Bòsnia. Aquela mission provoquèt l'enemistat de Dominique de Villepin, alara al cabinet d'Alain Juppé (ministèri dels Afars Estrangièrs).
En 1995, daissèt lo ministèri de la Defensa e venguèt atacat cultural al Nordeste brasilièr.
Dins lo « rapòrt Rufin » del 19 d'octobre de 2004, il atirèt l'attencion sus l'antisemitisme, que deu pas, segon el, a èsser mesclat dins le racisme o la xenofobia en general.
Lo 3 d'agost de 2007, foguèt nomenat ambaissador de França al Senegal e en Gàmbia[9].
Al primièr semestre de 2008, participèt amb d'agents de la DGSE a la recèrca dels fugidisses d'Al-Qaïda aprèp l'assassinat de toristas franceses en Mauritània[10].
En decembre de 2008, declarèt pendent una conferéncia de premsa: «Al Senegal, es fòrça dificil de gardar de secrets. Tot lo monde o sap tot, o tot lo monde o crei tot saber, donca ditz qué que siá, e doncas preferiam dire las causas talas coma son, lo dire d'un biais transparent.» Aprèp aquela la vicepresidenta del Senat de Senegal, Sokhna Dieng Mbacké, li demandèt d'excusas publicas per aqueles mots «ofensants, e mai mespresants e insultants».
Quitèt sas foncions d'ambaissador al Senegal lo 30 de junh de 2010.
En julhet de 2011, integrèt l'equipa de campanha de Martine Aubry per l'eleccion presidenciala de 2012[11] ».
Autras foncions
modificarEn parallèl, foguèt mèstre de conferéncias a l'Institut d'Estudis politics de París entre 1991 e 2002, puèi a l'universitat París 13 (1993-1995) e a l'Escòla de guèrra[12].
Dempuèi 2005, es tanben membre del conselh de vigilància del Grop Express-Roularta, e membre dels conselhs d'administracion de l'Institut Pasteur, de França Televisions e de l'OFPRA[13].
Carrièra literària
modificarJean-Christophe Rufin consacrèt mai de vint ans de sa vida a trabalhar dins d'ONG al Nicaragua, Afganistan, Filipinas, Rwanda e dins los Balcans. Aquela experiéncia lo conduguèt a examinar lo ròtle de las ONG dins de situacions de conflite, coma son primièr ensag, Lo Pièger umanitari (1986), sul enjòcs politics de l'accion umanitària e los paradòxes dems movements « sens frontièras » que, ajudant las populacions, fan lo jòc dels dictators, e dins son tresen roman, Las Causas perdudas (1999).
Sos romans d'aventuras, istorics, politics, son de recits de viatges e d'anticipacion.
- «Foguèri desformat dins lo sens del visual. [...] Coma disiá Kundera, i a doas menas d'escrivans : l'escrivan musician e l'escrivan pintre. Ieu soi pintre. [...] Quand escrivèm, o ausissèm, o vesèm. Se pòt pas far los dos al meteis temps[14].»
Jean-Christophe Rufin foguèt elegit a l'Acadèmia francesa.
- Ensags
- Lo Pièger umanitari – Quand l'umanitari remplaça la guèrra, ed. Jean-Claude Lattès, 1986.
- L'Empèri e los nòus barbars, ed. Jean-Claude Lattès, 1991 ; (que compara l’Occident a l’Empèri Roman menaçat pels barbars : «Ara, es l’Èst que demanda d'ajudas per son desvolopament. Quant al Sud, s’arma al'ora d'ara contra lo Nòrd.»)
- La Dictatura liberala 1994.
- L'Aventura umanitària, coll. Découvertes Gallimard (nº 226), 1994.
- Geopolitica de la fam – Fam e responsabilitat,2004.
- Un leopard sul garròt 2008
- Romans
- L'Abissinian, 1997 , prèmi Goncourt del primièr roman e prèmi Mediterranèa.
- Salvar Ispahan, 1998.
- Las Causas perdudas, 1999, prèmi Interallié 1999, novèla edicion sul títol Asmara e las causas perdudas en « Folio ».
- Roge Brasil, 2001, prèmi Goncourt 2001.
- Globalia, 2004.
- La Salamandra.
- Lo Parfum d'Adam, 2007.
- Katiba, 2010
- Lo Gran Còr, 2012
- Novèlas
- Sèt istòrias que tornan de luènh, 2011 ISBN: 978-2-07-013412-0.
- En collaboracion
- Economia de las guèrras civilas, amb François Jean, 1996.
- Mondes rebèls, amb Arnaud de La Grange e Jean-Marc Balancie, 1996.
- Prèmis
- Prèmi Goncourt del primièr roman 1997, per L'Abissinian.
- Prèmi Mediterranèa 1997, per L'Abissinian.
- Prèmi Interallié 1999, per Las Causas perdudas.
- Prèmi Erwan-Bergot 1999, per Las Causas perdudas.
- Prèmi Goncourt 2001 e Grand Prèmi de l'Acadèmia de Marina, per Roge Brasil.
Vida privada
modificarJean-Christophe Rufin es paire de tres enfants: Maurice, lo filh ainat puèi, amb sa segonda esposa l'etiopiana Azeb[15], doas filhas : Gabrielle (en 1993) e Valentine (en 1995). Encontrèt Azeb en Eritrèa[16]. Fins a sa nominacion coma ambaissador de França al Senegal, demorava una granda partida de l'an a Saint-Nicolas-de-Véroce[17], dins lo massís del Mont Blanc. Lo 25 d'agost de 2007 se celebrèt lo maridatge a Saint-Gervais-les-Bains.
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ "pascale frey" (fr)Pascale Frey , « Jean-Christophe Rufin, la tête ailleurs », sul site lexpress.fr, 1èr de febrièr de 2004.
- ↑ "pascale frey"
- ↑ (fr)Philippe Perrier, « Jean-Christophe Rufin, romancier sans frontières », L'Express, 1èr d'octobre de 2001.
- ↑ "whoswho" Noticia biografica, Who's Who in France.
- ↑ "pascale frey"
- ↑ "pascale frey"
- ↑ whoswho
- ↑ whoswho
- ↑ (fr)« L'écrivain-médecin Jean-Christophe Rufin ambassadeur de France à Dakar », sus Latribune.fr.
- ↑ (fr)« Rufin, si peu académique », Le Figaro 20 de junh de 2008, p. 22.
- ↑ (fr)L'équipe de campagne de Martine Aubry sul site oficial martineaubry.fr
- ↑ whoswho
- ↑ whoswho
- ↑ (fr) Le Figaro du 10 août 2007.
- ↑ http://www.franceculture.com/emission-katiba-de-jean-christophe-rufin-2010-04-16.html
- ↑ Un leopard sul garròt
- ↑ "pascale frey"