Crotz Roja

Lo Movement Internacional de la Crotz Roja e del Creissent Roge, pus conegut coma Crotz Roja, es un movement umanitari internacional que compta mai de 97 milions de volontaris dins lo monde que foguèt fondat per aparar la vida umana e la santat, per garantir lo respècte a totes los Èssers umans e per prevenir e alunhar lo sofriment uman, sens cap de tipe de discriminacion basada sus la nacionalitat, raça, genre, cresenças religiosas, classa social o opinions Politicas.

Medalha prèmi Nobel

La Crotz e lo Creissent Roge, simbòls del Movement Internacional de que en deriva son nom

Una ambulància de la Crotz Roja.

Lo tèrme de Crotz Roja Internacionala, que a vegadas encara es utilizat, es pas mai corrècte perque a l'ora d'ara i a pas cap d'organizacion amb aquel nom. Lo Movement es format per divèrsas organizacions, juridicament independentas entre elas, mas unidas al Movement a travèrs qualques principis de basa comuns: los objectius, los simbòls, los estatuts e los organs de govèrn.

Lo Movement se forma de las organizacions seguentas:

• Comitat Internacional de la Crotz Roja (CICR)
• Federacion Internacionala de las Societats de la Crotz Roja e del Creissent Roge (FICR)
• Societats Nacionalas de la Crotz Roja e del Creissent Roge

Istòria

Fins a la mitat del sègle XIX existissiá pas dins las armadas un servici d'infirmariá organizat e plan establit per s'ocupar del falhits a tanpauc cap institucion segura e aparada ont poder aculhir e sonhar los ferits al camp batalhièr. En junh de 1859, l'entrepreneire soís Jean Henri Dunant viatjava cap a Itàlia per encontrar l'emperador francés Napoleon III amb l'intencion de discutir de las dificultats que trobava per far comèrci amb Argeria, ocupada per França. Quand arribèt dins la pichona vila de Solferino, la serada del 24 de junh, foguèt lo testimòni de la Batalha de Solferino. En un sol jorn, prèp de 40 000 soldats d'ambedoas bandas moriguèron o demorèron ferits sul camp. Henry Dunant demorèt ofensat per las terriblas sequèlas de la batalha, lo sofriment dels soldats ferits, e lo manca gaireben total d'assisténcia medicala e suènhs basics. Abandonèt totalament lo motiu primièr de son viatge e pendent qualques jorns se consacrèt a ajudar en lo tractament e l'atencion als ferits. Fin finala creèt l'organizacion de l'assisténcia a la populacion locala a ajudar sens discriminacion. De retorn a Genèva, decidiguèt d'escriure un libre intitulat Sovenirs de Solferino, que publiquèt amb son pròpri argent en 1862. Envièt de còpias del libre als principals politics e militars en tota Euròpa. En mai de far una descripcion de sas experiéncias a Solferino en 1859, demandava la creacion d'organizacions nacionalas de secors volontari per ajudar los soldats ferits en cas de guèrra. E encara, instaurar a l'elaboracion de tractats internacionals per garantir la proteccion dels mètges e espitals de campanha neutres pels soldats ferits sul camp batalhièr.

Lo 9 de febrièr de 1863, Henri Dunant fondèt a Genèva lo "Comitat dels Cinc", amb lo jurista Gustave Moynier, los mètges cirurgians Louis Appia e Théodore Maunoir e lo general Guillaume-Henri Dufour, coma una comission d'investigacion de la Societat pel Benestar Public de Genèva. Son objectiu èra d'examinar la viabilitat de las idèas de Dunant e d'organizar una conferéncia internacionala sus sa possibla aplicacion. Uèit jorns pus tard, decidiguèron de cambiar lo nom de la comission en «Comitat Internacional pel Secors dels Ferits». La conferéncia internacionala organizada pel Comitat se debanèt a Genèva entre lo 26 e lo 29 d'octobre de 1863, amb l'objectiu de desvolopar las mesuras possiblas per melhorar los servicis medicals sul camp batalhièr. La conferéncia comptèt 36 personas: dètz e uèit delegats oficials dels govèrns, sièis delegats d'autras organizacions non governamentalas, sèt delegats estrangièrs non oficials, e los cinc membres del Comitat Internacional. Los estats representats per de delegats oficials èran:

• Empèri Austriac
• Gran Ducat de Baden
• Reialme de Bavièra
• Empèri Francés
• Reialme de Hannover
• Hesse-Kassel
• Itàlia
• Païses Basses
• Reialme de Prússia
• Emperi Rus
• Reialme de Saxònia
• Reialme d'Espanha
• Union entre Suècia e Norvègia
• Reialme Unit de Grand Bretanha e Irlanda

Entre las proposicions qu'apareisson dins las resolucions finalas de la Conferéncia, aprovadas lo 29 d'octobre de 1863, i a:

• La creacion de las societats nacionalas de secors pels soldats ferits;
• La neutralitat e la proteccion pels soldats ferits;
• L'utilizacion de las forças volontàrias per l'assisténcia de secors dins lo camp batalhièr;
• L'organizacion de conferéncias addicionalas per promulgar aqueles concèptes en tractats internacionals, e
• L'introduccion d'un simbòl distint comun de proteccion pel personal medical sul camp, una benda blanca amb una crotz roja sul braç.

Memorial en commemoracion de la primièra utilizacion del simbòl de la Crotz Roja dins un conflicte armat pendent la Batalha de Dybbøl (Danemarc) en 1864; organizat en 1989 per las societats nacionalas de la Crotz Roja de Danemarc e Alemanha.

Un an pus tard lo govèrn soís convidèt los govèrns de totes los païses europèus e los Estats Units, Brasil e Mexic a assistir a una conferéncia diplomatica oficiala. Sèt païses envièron un total de vint e sièis delegats a Genèva. Lo 22 d'agost de 1864, la conferéncia adoptèt la primièra Convencion de Genèva «per lo melhorament del sòrt dels militars ferits dins las armadas en campanha». Los representants de 12 estats signèron las convencions: Baden, Belgica, Danemarc, França, Esse, Itàlia, Païses Basses, Portugal, Prússia, Soïssa, Espanha, e Württemberg.

La convencion conten dos articles, ont s'establisson pel primièr còp de nòrmas juridicas que garantisson la neutralitat e la proteccion pels soldats ferits, lo personal sanitari e las institucions umanitàrias especificas en un conflicte armat. E mai, la Convencion definís dos requesits especifics per la reconeissença d'una societat nacionala de secors pel Comitat Internacional:

• La societat nacionala deu èsser reconeguda per son pròpri govèrn nacional coma una societat de secors d'acòrd amb la convencion, e
• Lo govèrn nacional de cada país deu èsser partida de la Convencion de Genèva.

Las primièras societats nacionalas se fondèron en Belgica, Danemarc, França, Oldenburg, Prússia, Espanha e Württemberg. En 1867, foguèt convocada la primièra Conferéncia Internacionala de las Societats Nacionalas d'Ajuda per l'Infirmariá dels ferits de guerra. La primièra Conferéncia Internacionala de la Crotz Roja, amb la participacion de nòu govèrns e de 16 societats nacionalas.

En 1867, Henri Dunant foguèt forçat de se declarar en quicanèla a causa de problèmas de sas entrepresas en Argeria, en partida perque aviá daissat sos interèsses comercials a causa de sas activitats pel Comitat Internacional. La controvèrsia sus las relacions comercialas de Dunant e l'opinion publica negativa resultant, en combinason amb un conflicte amb Gustave Moynier, menèt a la demission de Dunant de sa carga coma membre e secretari. Foguèt acusat de quincanèla e obligat de daissar Genèva. De retorn, fondèt de societats nacionalas dins gaireben totes los païses d'Euròpa. En 1876 lo comitat adoptèt lo nom de «Comitat Internacional de la Crotz Roja» (CICR), que contunha d'èsser sa denominacion oficiala. Cinc ans pus tard fondèt als Estats Units d'America l'American Red Cross mercé als esfòrces de Clara Barton. Cada cop mai de païses anèron signar la Convencion de Genèva e comencèron de la respectar pendent los conflictes armats. En un periòde de temps relativament cort, la Crotz Roja aguèt un grand vam coma movement internacional respectat, e las societats nacionalas venguèron cada còp mai popularas coma un luòc pel trabalh volontari.

Quand en 1901 pel primièr Prèmi Nobel de la Patz, lo Comitat Norvegian del Nobel causiguèt Henri Dunant e Frédéric Passy. Es una reabilitacion de Dunan en fasent l'omenatge a son ròtle clau dins la formacion de la Crotz Roja. Dunant moriguèt nòu ans pus tard dins la pichona vila balneària soïssa de Heiden. Dos meses abans, moriguèt Gustave Moynier que foguèt son adversari pendent de temps.

En 1906 la Convencion de Genèva de 1864 foguèt revisada pel primièr còp. Un an pus tard, la Segonda Conferéncia de L'Aia adoptèt una resolucion qu'alarga lo camp d'accion de la Convencion de Genèva a la guèrra navala. Pauc abans lo començament de la Primièra Guèrra Mondiala en 1914, 50 ans aprèp la fondacion del CICR e l'adopcion de la primièra Convencion de Genèva, ja existissián 45 societats nacionalas de secors dins tot lo monde. Lo movement qu'existissiá en Euròpa e en America del Nòrd arribèt en America Centrala e [[America del Sud]|del Sud] (Argentina, Brasil, Chile, Cuba, Mexic, Peró, Lo Salvador, Uruguai, Veneçuèla), Asia (China, Japon, Corèa, Tailàndia), e Africa (Sud-Africa).

Lo CICR pendent la Primièra Guèrra Mondiala

Pendent la Primièra Guèrra Mondiala, lo Comitat Internacional de la Crotz Roja (CICR) afrontèt un grand desfís que poguèt afrontar amb las societats nacionalas de la Crotz Roja. Las infirmièras de la Crotz Roja dins lo monde, fins als Estats Units e al Japon, ajudèron los servicis medicals de las fòrças armadas dels païses europèus implicats dins la guèrra. Lo 15 d'octobre de 1914, immediatament aprèp lo començament de la guèrra, lo CICR creèt son Agéncia Internacionala dels Presonièrs de Guèrra, qu'a la fin de 1914 comptava aperaquí 1200 volontaris. A la fin de la guèrra aquela Agéncia aviá transferit prèp de 20 milions de letras e messatges, 1,9 milions paquets e prèp de 18 milions de francs soïsses en don monedariá als presonièrs de guèrra de totes los païses afectats. Mai de 200 000 presonièrs foguèron transportats entre las partidas en conflicte, liberats e tornats a son país d'origina. Lo fichièr d'organizacion de l'Agéncia acumulèt prèp de 7 milions de registres de la fin de 1914 fins a 1923, cada fichièr correspondiá un presonièr o una persona despareguda. Aquel fichièr permetèt l'identificacion de 2 milions de presonièrs de guèrra e la possibilitat de contactar las familhas. Lo fichièr complet es disponible al Musèu Internacional de la Crotz Roja e del Creissent Roge a Genèva, mas l'accès es restrench e amb permission del CICR.

Pendent la guèrra, lo CICR foguèt lo mèstre d'òbra de la Convencion de Genèva en 1907 per las partidas al conflicte e transmetèt las acusacions als diferents païses. Quand dins aquela guèrra s'utilizèt las armas quimicas pel primièr cop dins l'istòria, lo CICR protestèt vigorosament contra aquel nòu tipe de guèrra. E, sens èsser un mandat de la Convencion de Genèva, ensagèt d'aleujar lo sofriment de la populacion civila. Sus la basa de las convencions sus las Leis e costumas de la guèrra a tèrra de 1907 de la Segonda Conferéncia de l'Aia li permetèt d'ajudar a la populacion civila de las zonas que se considerèron oficialament coma territòris ocupats. Aquela Conferéncia tanben foguèt lo fondament juridic pel trabalh del CICR amb los presonièrs de guèrra. Entre las tascas de l'Agéncia Internacionala dels Presonièrs de Guèrra tanben son inclusas las visitas d'inspeccion dins los camps de presonièrs. Un total de 524 camps pertot en Euròpa foguèron visitats per 41 delegats del CICR fins a la fin de la guèrra.

Entre 1916 e 1918, lo CICR publiquèt una seria de cartas postalas amb scènas de camps de presonièrs de guèrra. Las fotografias mostravan los presonièrs dins lor activitats jornadièras. L'intencion del CICR èra de donar a las familhas dels presonièrs l'esperança e de consolacion e per atenuar las incertituds sus lo destin dels seus. Aprèp la fin de la guèrra lo CICR organizèt lo retorn de 420 000 presonièrs. En 1920 la tasca de repatriar foguèt transferida a la jove Societat de las Nacions.

Un an abans la fin de la guèrra, lo CICR recebèt lo Prèmi Nobel de la Patz de 1917 per son òbra en temps de guèrra. En 1923, lo Comitat aprovèt un cambi dins sa politica relativa a la seleccion dels nòus membres, fins alara solament los ciutadans de la vila de Genèva podián èsser membres. Aprèp aquela modificacion totes los ciutadans soïsses poirián èsser membres del CICR. En consequéncia dirècta de la Primièra Guèrra Mondiala, en 1925 adoptèt un protocòl addicional a la Convencion de Genèva qu'enebís l'usatge de gases verinoses o asfixiants e los agents biologics coma armas. Quatre ans mai tard, la Convencion originala foguèt revisada e s'establiguèt la segonda Convencion de Genèva sul tractament dels presonièrs de guèrra. Los eveniments de la Primièra Guèrra Mondiala e las activitats del CICR aumentèt significativament la reputacion e l'autoritat del Comitat entre la comunitat internacionala e menèt a un alargament de sas competéncias.

En 1934 la Conferéncia Internacionala de la Crotz Roja aprovèt la proposicion d'un acordi internacional per la proteccion de la populacion civila pendent un conflicte armat. Mas, malaürosament, la majoritat dels govèrns avián pauc d'interès dins l'aplicacion d'aquela convencion e dintrèt pas en vigor abans lo començament de la Segonda Guèrra Mondiala.

Lo CICR pendent la Segonda Guèrra Mondiala

La basa juridica de la tasca del CICR pendent la Segonda Guèrra Mondiala fogèt la Convencion de Genèva revisada en 1929. Les activitats de la Comission foguèron similaras a aquela de la Primièra Guèrra Mondial: visitar e contrarotlar los camps de presonièrs de guèrra, l'organizacion de l'assisténcia de secors per a la populacion civila e de l'escambi del messatges. A la fin de la guèrra, 179 delegats realizèron 12 750 visitas de camps de presonièrs de guèrra dins 41 païses. L'Agéncia Centrala d'Informacion dels Presonièrs de Guèrra comptava un personal de 3000 personas e fichièr de seguiment dels presonièrs amb 45 milions de fichas, e intercambièt 120 milions de messatges. Un obstacle important foguèt que los nazis contrarotlavan la Crotz Roja Alemanda e aquela organizacion refusèt de cooperar seguent los estatuts de Genèva, exclusent las violacions flagrantas coma la deportacion dels josieus d'Alemanha o l'Olocaust. E mai, doas partidas dins lo conflicte, l'Union Sovietica e lo Japon foguèron pas part de la Convencion de Genèva de 1929 e foguèron pas legalament obligats de seguir las nòrmas d'aquela.

En 1943 lo CICR obtenguèt permés del Ministèri dels Afars Exteriors alemand per enviar paquets d'aliments. Atal lo CICR capitèt d'enregistrar l'identitat e lo luòc de deportacion d'autres detenguts e en març de 1945 ja aguèt d'informacion sus 56 000 e la fin de la guèrra 105 000. A la fin de mai de 1945 foguèron liurats prèp de 1,1 milions de paquets.

L'oficièr de l'armada soïssa Maurice Rossell foguèt enviat a Berlin pendent la Segonda Guèrra Mondiala coma delegat de la Crotz Roja Internacionala; poguèt visitar Auschwitz en 1943 e Theresienstadt en 1944.

Lo 12 de març de 1945, president del CICR, Jacob Burckhardt recebèt un messatge del general e Obergruppenführer dels SS Ernst Kaltenbrunner ont acceptèt la demanda del CICR per que los delegats poguèsson visitar los camps de concentracion. L'acordi obligava los delegats a demorar en los camps fins a la fin de la guèrra. Dètz delegats acceptèron la carga que Louis Haefliger a (Mauthausen), Paul Dunant a (Theresienstadt) e Víctor Maurer (Dachau).

En 1944 lo CICR recebèt lo segond Prèmi Nobel de la Patz, unic Nobel de la Patz entre 1939 e 1945. A la fin de la guèrra, lo CICR trabalhèt amb las Societats nacionalas de la Crotz Roja per organizar l'assisténcia de secors als païses pus grevament afectats. En 1948 lo Comitat publiquèt una informacion sus sas activitats pendent la guèrra entre lo primièr de setembre de 1939 e lo 30 de junh de 1947. Los archius d'aquel periòde foguèron dubèrts en genièr de 1996 a la recèrca e a la publicacion.

En 1996, sus la basa d'aquels documents de l'OSS (Office of Strategic Services) dels Estats Units d'America, lo davancièr de la CIA, acusèt lo CICR d'èsser estat utilizat e benlèu contrarotlat pels nazis a travèrs d'agents infiltrats. Aquelas acusacions provoquèron una enquèsta intèrna del CICR e un rapòrt lo meteis an, actualizat en febrièr de 2007, ont se reconeis que 18 membres del CICR serián estats “implicats dins d'activitats reprochablas”, un delegat seriá estat implicat en un afar destinat a son benefici personal e pels cases dels dos acusats d'espionatge lo CICR indica qu'aqueles ocupavan pas de plaças importantas. Tanben acusan que los autors dels documents del OSS fan d'allegacions a d'autras personas del CICR sus basa de rumors e descrivon d'activitats normalas o agissian dubèrtament e amb lo consentiment dels aliats.

La Federacion Internacionala de las Societats de la Crotz Roja e del Creissent Roge

En 1919 los representants de las societats nacionalas de la Crotz Roja de Grand Bretanha, França, Itàlia, Japon e los EUA se reüniguèron a París per crear la «Liga de las Societats de la Crotz Roja». Èra una idèa de Henry Davison, alara president de la Crotz Roja Nòrd americana. Aquel movement, capitat per la Crotz Roja Nòrd Americana, espandiguèt las activitats internacionalas de la Crotz Roja al delà de l'estricta mission del CICR inclusent l'assisténcia dins las situacions d'urgéncia non causadas per la guèrra (coma per exemple las catastròfas d'origina umana o naturala). La Crotz Roja Nòrd americana ja aviá l'experiéncia de l'assisténcia dins los desastres dempuèi sa fondacion.

La formacion de la Liga, coma organizacion internacionala addicionala de la Crotz Roja amb lo CICR, empachèt pas la controvèrsia per divèrsas rasons. Lo CICR foguèt preocupat per la rivalitat possibla entre las doas organizacions. La fondacion de la Liga foguèt vista coma una temptativa de minorizar la posicion de lider del CICR dins lo movement e de transferir gradualament la majora partida de sas foncions e competéncias a una institucion multilaterala. E mai, totes los membres fondadors de la Liga èran las societats nacionalas de païses de la Triple Entenda o associats de l'Entenda. Los estatuts originals de la Liga, de mai de 1919, contenián una nòva reglamentacion que donava a las cinc societats fondadoras un regim privilegiat e, amb los esfòrces d'Henry P. Davison, lo drech d'exclure d'un biais permanent las Societats nacionalas de la Crotz Roja dels païses de las Poténcias Centralas, es a dire, Alemanha, Àustria, Ongria, Bulgaria e Turquia, e tanben la Societat de la Crotz Roja de Russia. Aquelas nòrmas èran contràrias als principis de la Crotz Roja coma universalitat e egalitat entre totas las societats nacionalas.

La primièra mission d'assisténcia e de secors organizada per la Liga foguèt l'ajuda a las victimas de la fam e la venenta epidemia de tifus en Polonha. Solament cinc ans aprèp sa fondacion, la Liga ja aviá emés 47 apèls als dons per sas missions dins 34 païses, un indicador impressionant mostrant la necessitat d'aquel tipe de tasca de la Crotz Roja. La soma totala recebuda per aqueles apèls arribèt als 685 milions de francs soïsses, que foguèron utilizats per porgir las victimas de la fam en Russia, Alemanha e Albania; dels tèrratrems en Chile, Pèrsia, Japon, Colómbia, Eqüator, Còsta Rica e Turquia e als refugiats de Grècia e Turquia. La primièra mission dins una granda catastròfa per la Liga foguèt aprèp lo tèrratrem de 1923 al Japon, que tuèt unas 200 000 personas e daissèt d'innombrablas personas feridas e sens ostal. Mercé a la coordinacion de la Liga, la Societat de la Crotz Roja del Japon recebèt progiment de las societats "sòrres" per una valor totala de prèp de 100 milions de dolars. Un autre camp d'accion important, iniciat per la Liga, foguèt la creacion de novèlas organizacions de la Crotz Roja dins las novèlas societats nacionalas.

Principis fondamentals

La FICR atal coma, las divèrsas Societats Nacionalas realizan son accion daval sèt principis.

Proclamats a Viena en 1965, los sèt Principis Fondamentals crèan un ligam entre las Societats Nacionalas de la Crotz Roja e del Creissent Roge, lo CICR e la FICR. Los Principis Fondamentals garantisson la continuitat del Movement de la Crotz Roja e del Creissent Roge e son trabalh umanitari.

• Umanitat: Lo Movement Internacional de la Crotz Roja e del Creissent Roge, que donèt naissença a la preocupacion de prestar ajuda, sens discriminacion, a totes los ferits suls camps batalhièrs, s'esforçar, amb son aspècte internacional e nacional, de prevenir e aleujar la sofrença dels òmes en totas las circonstàncias. Tendent a aparar la vida e la santat, e mai a far respectar la persona umana. Favorir la compreneson mutuala, l'amistat, la cooperacion e una patz durabla entre totes los pòbles.

• Imparcialitat: Fa pas cap de destriament de nacionalitat, raça, religion, condicion sociala o cresença politica. Se consacra unicament a secorrir los individús en proporcion de las sofrenças, remediant a las necessitats e donant prioritat al pus urgent.

• Neutralitat: Per conservar la confisança de totes, lo Movement s'absten de prendre part a las ostilitats e, en tot temps, dins las controvèrsias d'ordre politic, racial, religiós e ideologic.

• Independéncia: Lo Movement es independent. Auxiliars dels poders publics dins sas activitats umanitàrias e somés a las leis que regisson los païses respectius, las Societats Nacionalas devon, pasmens, conservar una autonomia que lor permeta d'agir totjorn d'acòrd amb los principis del Movement.

• Caractèr Volontari: Es un movement de secors volontari e de caractèr desinteressat.

• Unitat: En cada país pòt existir un sola Societat de la Crotz Roja o del Creissent Roge, que deu èsser accessibla a totes e estendre son accion umanitària a la totalitat del territòri.

• Universalitat: Lo Movement Internacional de la Crotz Roja e del Creissent Roge, ont las Societats an de dreches egals e lo dever de s'entrajudar, es universal.

Lo principi de neutralitat provoquèt de criticas en d'ocasions nombrosas, qu'empachèt la Crotz Roja de denonciar de situacions de violacions dels dreches umans dins los territòris ont trabalhava. Exemples: "silenci" al subjècte dels camps de concentracion nazis pendent la Segonda Guèrra Mondiala, crisis umanitàrias en Africa o la preson de Guantànamo aprèp l'11 de setembre 2001. Alara qu'aquel silenci permet a la Crotz Roja d'entrar dins de territòris o presons ont d'autras ONG o pòdon pas. Pasmens, los grops terroristas del Hamàs o del Hesbollà permeton pas a la Crotz Roja que visite los captius israelians que son en son poder.

Las societats nacionalas

Las divèrsas Societats Nacionals de la Crotz Roja o Creissent Roge son unidas dins la Federacion Internacionala de la Crotz Roja e del Creissent Roge, cada Societat Nacionala en cada país, deu adoptar un dels emblèmas, pòdon pas utilizar los dos per una meteissa Societat. Lo Comitat Internacional es una organizacion Independenta, somesa al Drech internacional amb sèti a Genèva. Lo CICR es lo fondador del Movement Internacional de la Crotz Roja.

A l'ora d'ara existisson mai de 184 Societats Nacionalas dins lo monde.

Los emblèmas

Lo simbòl del Movement pus utilizat dins lo monde es una crotz roja sus fons blanc

L'usatge dels emblèmas, de la Crotz Roja e del Creissent Roge es definit pel Drech Internacional Umanitari tal coma es escrich dins las Convencions de Genèva de 1949.

Lo simbòl de la Crotz Roja sus un fons blanc foguèt adoptat en la Primièra Convencion de Genèva en 1864 e correspond a l'inversion de las colors de la bandièra de Soïssa. Lo Creissent Roge utilizat originalament per l'Emperi Otoman tre la Guèrra russoturca (1877–1878) foguèt incorporat coma lo segond emblèma oficialament en 1929 pel CICR. Abans aviá suggerit que los païses musulmans en principi poirián a la plaça de la Crotz Roja.

Existís tanben coma emblèma lo Leon e solelh roge propausat per Pèrsia (l'Iran actual) e 1899 e utilizat oficialament per la societat nacionala d'Iran entre 1924 - 1980. Aquel emblèma foguèt reconegut oficialament pel CICR en 1929. Amb lo trionf de la revolucion islamica, lo nòu regim informèt lo CICR qu'utilizariá desenant lo Creissent Roge (se reservant lo drech de lo tornar utilizar).

I aguèt de problèmas a causa dels emblèmas de la Crotz Roja e del Creissent Roge. Dins qualques conflictes s'interpretèt aqueles simbòls coma significant religiós, pasmens que lo sián, provoquèt una interpretacion falsa de la natura de l'organizacion.

Magen David Adom foguèt longtemps refusat coma membre del Movement Internacional de la Crotz Roja e del Creissent Roge perque refusava de remplaçar l’Estela de David Roja per un dels emblèmas autorizats dins las Convencions de Genèva.

Dempuèi 2000, una reflexion se fa per trobar un emblèma non religiós, non etnic e sens pas ges de simbolica politica: lo cristal roge.

lo Cristal Roge

Lo Cristal Roge

Lo 8 de decembre de 2005, lo tresen protocòl de la Convencion de Geneva, creèt lo Tresen Emblèma Protocollari, nomenat lo Cristal Roge o lo Diamant Roge, qu'a pas ges de connotacions religiosas o nacionalistas, e que permetèt d'integrar lo Magen David Adom a la Federacion Internacionala, lo 22 de junh de 2006.

Las societats nacionalas pòdon se servir del Cristal Roge, de la Crotz Roja o del Creissent Roja indiferentament.

Tanben, pòdon utilizar la combinason del Cristal Roge amb l'emblèma interior.

• 
  Lo Cristal Roge amb la Crotz Roja.
• 
  Lo Cristal Roge amb lo Creissent Roge.
• 
  Lo Cristal Roge amb Lo Magen David Adom (o Estela de Dàvid Roja).
• 
  Lo Cristal Roge amb lo Leon e Solelh Roge, (Iran fins a 1980).

Bibliografia

• David P. Forsythe: Humanitarian Politics: The International Committee of the Red Cross. Johns Hopkins University Press, Baltimore 1978, ISBN 0-8018-1983-0
• Henry Dunant: A Memory of Solferino. ICRC, Geneva 1986, ISBN 2-88145-006-7
• Jean-Claude Favez, The Red Cross and the Holocaust, Cambridge University Press 1999
• Hans Haug: Humanity for all: the International Red Cross and Red Crescent Movement. Henry Dunant Institute, Geneva in association with Paul Haupt Publishers, Bern 1993, ISBN 3-258-04719-7
• Georges Willemin, Roger Heacock: International Organization and the Evolution of World Society. Volume 2: The International Committee of the Red Cross. Martinus Nijhoff Publishers, Boston 1984, ISBN 90-247-3064-3
• Pierre Boissier: History of the International Committee of the Red Cross. Volume I: From Solferino to Tsushima. Henry Dunant Institute, Geneva 1985, ISBN 2-88044-012-2
• André Durand: History of the International Committee of the Red Cross. Volume II: From Sarajevo to Hiroshima. Henry Dunant Institute, Geneva 1984, ISBN 2-88044-009-2
• International Committee of the Red Cross: Handbook of the International Red Cross and Red Crescent Movement. 13th edition, ICRC, Geneva 1994, ISBN 2-88145-074-1
• John F. Hutchinson: Champions of Charity: War and the Rise of the Red Cross. Westview Press, Boulder 1997, ISBN 0-8133-3367-9
• Caroline Moorehead: Dunant's dream: War, Switzerland and the history of the Red Cross. HarperCollins, London 1998, ISBN 0-00-255141-1 (Hardcover edition); HarperCollins, London 1999, ISBN 0-00-638883-3 (Paperback edition)
• François Bugnion: The International Committee of the Red Cross and the protection of war victims. ICRC & Macmillan (ref. 0503), Geneva 2003, ISBN 0-333-74771-2
• Angela Bennett: The Geneva Convention: The Hidden Origins of the Red Cross. Sutton Publishing, Gloucestershire 2005, ISBN 0-7509-4147-2
• David P. Forsythe: The Humanitarians. The International Committee of the Red Cross. Cambridge University Press, Cambridge 2005, ISBN 0-521-61281-0
• François Bugnion: The emblem of the Red Cross: a brief history. ICRC (ref. 0316), Geneva 1977
• Jean-Philippe Lavoyer, Louis Maresca: The Role of the ICRC in the Development of International Humanitarian Law. In: International Negotiation. 4(3)/1999. Brill Academic Publishers, p. 503–527, ISSN 1382-340X
• Neville Wylie: The Sound of Silence: The History of the International Committee of the Red Cross as Past and Present. In: Diplomacy and Statecraft. 13(4)/2002. Routledge/ Taylor & Francis, p. 186–204, ISSN 0959-2296
• David P. Forsythe: "The International Committee of the Red Cross and International Humanitarian Law." In: Humanitäres Völkerrecht - Informationsschriften. The Journal of International Law of Peace and Armed Conflict. 2/2003, German Red Cross and Institute for International Law of Peace and Armed Conflict, p. 64–77, ISSN 0937-5414
• François Bugnion: Towards a comprehensive Solution to the Question of the Emblem. Revised 4th edition. ICRC (ref. 0778), Geneva 2006

Ligams extèrnes

• Federació Internacional de la Creu Roja
• Revista del Movement de la Crotz Roga e del Creissent Roge
• Musèu Internacional de la Crotz Roga

Vejatz tanben

Henri Dunant