Domenge Baudis
Domenge Baudis, en francés Dominique Baudis, nascut lo 14 d'abril de 1947 a París (9n arrondiment) e mòrt lo 10 d'abril de 2014 a París (5n arrondiment), èra un jornalista, escrivan e òme politic francés. Foguèt nomenat Defensor dels dreches lo 22 de junh de 2011.
Estudis
modificarFilh de l'òme politic Pèire Baudis, faguèt sos estudis al collègi Lo Caoso a Tolosa, puèi a París, e obtenguèt son diplòma de l'Institut d'Estudis Politics de París.
Carrièra de jornalista
modificarEn 1965, Domenge Baudis venguèt responsable del movement dels Joves Democratas, e en 1971, anèt al Liban e venguèt jornalista de ràdio e de television a Beirot fins al començament de la Guèrra de Liban en 1975. Venguèt aprèp correspondent de TF1 (alara cadena publica) per l'Orient Mejan. Sa carrièra jornalistica lo portèt a venir grand reportaire per TF1 de 1976 a 1977, puèi presentator del Jornal de 20 oras de TF1 de 1977 a 1980, e d'aquel del Soir 3 de FR3 fins 1982. Aquel meteis an, foguèt encargat per FR3 d'assegurar las relacions amb lo Senat[1].
Carrièra politica
modificarEn 1983, son grop lo Centre dels Democratas Socials, compausanta de l'UDF, ganhèt las eleccions municipalas: foguèt elegit cònsol màger de Tolosa, a la succession de son paire, Pèire Baudis (cònsol màger de 1971 a 1983). En 1984, foguèt tanben elegit al Parlament Europèu per quatre ans. En 1985, venguèt tanben Conselhièr general de Nauta Garona, per cinc ans. En 1986, foguèt elegit al conselh regional de Miègjorn-Pirenèus, que ne venguèt president. E, lo meteis an, foguèt elegit per deputat a l'Assemblada Nacionala, mandat que ne demissionèt per son paire Pèire, Foguèt reelegit en 1988, en 1993 e en 1997. Èra alara un dels responsables de Force démocrate, partit fasent partida de l'UDF.
En 1994, conduguèt la lista UDF-RPR obten 25,58 % e arriba al cap de las Eleccions europèas de 1994. En 1998, venguèt membre del burèu politic e del conselh de la presidéncia de l’UDF.
Conselh Superior de l'Audiovisual
modificarEn mai de 2000 venguèt per un an lo president del comitat editorial del quotidian francés Le Figaro.
Demissionèt de totes sos mandats electius, quand lo president de la Republica Jaume Chirac li prepausèt de venir president del Conselh Superior de l'Audiovisual (CSA). Tanben daissèt dubèrta sa succession coma cònsol de Tolosa, eleccion que ganhèt per Felip Douste-Blazy en 2001. Sa nominacion al CSA foguèt contestada, son imparcialitat foguèt discutida per qualques òmes politics d'esquèrra, coma François Hollande e Robert Hue[2]. Sa presidéncia foguèt marcada pel lançament de la Television numerica terrèstra (TNT) en 2005 e la luta contre la pornografia.
Aprèp que daissèt sas foncions de president del CSA en genièr 2007 (remplaçat par Michel Boyon), foguèt elegit president de l'Institut del Mond Arabi en febrièr de 2007[3].
Retorn en politica
modificarEn genièr de 2009, foguèt designat al cap de la lista UMP de la circonscripcion Sud-Oèst (amb 6 200 794 electors inscrits) per las eleccions europèas de 2009. Obtenguèt quatre sètis al Parlament Europèu.
Lo 16 de julhet de 2009, foguèt elegit vicepresident de la comission dels afars estrangièrs del Parlament Europèu. Es membre de la delegacion per las relacions amb los païses del Mashrek (Egipte, Jordania, Liban e Siria) e de la delegacion a l'Assemblada Parlamentària Euromediterranèa. Lo 10 de novembre de 2009, foguèt nomenat raportaire sus l'acòrdi d'associacion sus Siria, en negociacion dempuèi 2004. A la fin d'octobre de 2010, foguèt encargat pel Parlament Europèu de realizar un estudi sus las relacions entre l'Union Europèa e lo Conselh de Cooperacion del Golf e redigiguèt un rapòrt adoptat pel Parlament Europèu lo 24 de març de 2011 en session plena[4].
Defensor dels dreches
modificarPresident de l'Institut del Mond Arabi, president de l'Autoritat de Regulacion Professionala de la Publicitat dempuèi lo 12 d'octobre de 2010 e deputat europèu, PPE de la circonscripcion Sud-Oèst de França, daissèt totes sos mandats quand foguèt nomenat Defensor dels dreches lo 22 de junh de 2011.
Afar Alègre
modificarEn 2003, quand èra president du CSA, Domenge Baudis foguèt mes en causa dins un afar ligat al tuaire en seriá Patrice Alègre. Foguèt acusat de proxenetisme, de viòl, de murtre e d'actes de barbariá. Deguèt esperar mai de dos ans e mièg per que son innocéncia foguèsse reconeguda per la Justicia e que los instigadors d'aquela campanha de difamacion foguèsson mes en examèn.
Vida de familha
modificarSa segonda esposa es Ysabel Saïah; an dos filhs: Pierre e Benjamin. Domenge Baudis a tanben una filha del maridatge precedent: Florence (tanben engatjada en politica a Tolosa).
Òbras (fr)
modificar- La Passion des chrétiens du Liban, Éditions France Empire, 1978.
- La Mort en keffieh, Éditions France Empire, 1980.
- Raimond le Cathare, Éditions Grasset, 1996.
- Raimond d'Orient, Éditions Grasset, 1999.
- La Conjuration, Éditions Grasset, 2001.
- Il faut tuer Chateaubriand, Éditions Grasset, 2003.
- Nadine-Josette Chaline, François Bayrou et Dominique Baudis, Jean Lecanuet. Témoignages de François Bayrou et Dominique Baudis, Beauchesne, 2003 ISBN: 2701014050.
- Face à la calomnie, Fixot, Paris, 2005, 317 p. ISBN: 2-84563-189-8.
- Les amants de Gibraltar, Éditions Grasset, 2010, 306 p. Modèl:Isbn
Prèmi Mediterranèa 2010[5]}}
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ (fr)Dominique Baudis : un centriste choisi par Sarkozy tempsreel.nouvelobs.com, 3 de junh de 2011
- ↑ (fr)id: Claude Baudry, « Audiovisuel. La nomination contestée de Dominique Baudis à la présidence du CSA. », L'Humanité, 18 de genièr de 2001
- ↑ (fr)[1]
- ↑ (fr)Resolucion del Parlament Europèu del 24 de març de 2011 sus las relacions de l'Union Europèa amb lo Conselh de Cooperacion del Golf, Parlament Europèu, 24 de març de 2011
- ↑ Prix-litteraires.net - prix Méditerranée
Vejatz tanben
modificar
Articles connèxes
modificarLigams extèrnes
modificar- (fr) Site oficial de Domenge Baudis
- (fr) Ficha sul site del Parlament Europèu
- (fr) Ficha sul site de l'Assemblada Nacionala
| Precedit per Pèire Baudis |
.svg){kind=small} cònsols màger de Tolosa 1983 - 2001 |
Seguit per Guy Hersant (interim) puèi Felip Douste-Blazy |