Asincort

una comuna francesa
(Redirigit dempuèi Azincourt)

Asincort, Azincort o istoricament Airecort (Azincourt en nòrma mistralenca[1][2]; Azincourt en francés; Azincort en arpitan[3]; Agincourt en anglés) es una comuna francesa, situada dins lo departament del Pas de Calais e la region dels Nauts de França.

Asincort / Airecort
Azincourt
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 50° 27′ 50″ N, 2° 07′ 43″ E
Superfícia 8,46 km²
Altituds
 · Maximala
 · Minimala
 
142 m
100 m
Geografia politica
Estat França
Region
32
Nauts de França
Departament
62
Pas de Calais Armas del Departament del Pas de Calais
Arrondiment Montreuil
Canton Parcq
Intercom
246200778
de Canche Ternoise
Cònsol Bernard Boulet (2008-2014)
Geografia umana
Autras informacions
Gentilici (en francés)
Còde postal 62310
Còde INSEE 62069

Geografia

modificar

Comunas vesinas

modificar
 
Distanças e posicion relativa
 Azincourt
 Tramecourt (1,7km)
 Canlers (2,3km)
 Avondance (2,6km)
 Planques (3,4km)
 Ambricourt (3,6km)


Toponimia

modificar
  • Asincort/Azincort/Airecort - Aisincurt en 1165; Asincurtis au sègle XII; Aisgincurt au sègle XII; Aisincort vèrs 1202; Asincort en 1208; Ainsencourt, Aisencourt en 1375; Aisencourt au sègle XIV; Arsincourt en 1415; Azincourt-delez-Blangy-en-Ternois en 1415; Ainsincourt en 1474; Asincourt au sègle XV; Aizincourt en 1545[4].
    En occitan i a: (probablament) Ayrecort en 1287[5][6]; Ayrecort en 1424[7]; Azincourt (en nòrma mistralenca) al sègle XXI.[1][2]
    Aqueles noms de localitats s'acabant per -court son lo mai sovent dels masatges o de vilatjòts. L'apellatiu toponimic -court (francés modèrne cour; occitan cort) es eissit del galloroman CORTE que significa "domeni", el meteis eissit del bas latin cortem o curtis, evolucion del latin classic cohors, primièr "cort de fèrm" puèi "domeni rural"[8]. Aquel apellatiu es generalament precedit d'un nom de degun germanic. Aquelas formacions toponimicas datan de l'Edat Mejana. Aquela faiçon de nommar los luòcs seriá ligada a l'apòrt germanic del sègle VI[N 1],[9]. Lo primièr element Azin- s'explica per un nom de persona germanic, Aizo[10].

Istòria

modificar

Lo 25 d'octobre de 1415 s'i debanèt la Batalha d'Asincort (durant la guèrra de Cent Ans) que foguèt una desfacha francesa fàcia a las tropas anglesas. En qualquas oras de temps, près de 10 000 franceses i perdèron la vida.

Administracion

modificar
Lista deus cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2008 2014 Bernard Boulet    
març de 2001 2008      
Totas las donadas son pas encara conegudas.

Demografia

modificar
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): , totala:
 

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
338 352 382 427 452 441 411 411 419

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
425 438 464 447 423 398 415 364 334

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
303 319 339 303 285 275 300 255 275

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
227
220
210
228
250
273
290
291
297
2009 2010
302
308
307
313
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
 
Evolucion de la populacion 1962-2008


Luòcs e monuments

modificar

Personalitats ligadas amb la comuna

modificar

Véser tanben

modificar

Ligams extèrnes

modificar

Nòtas e referéncias

modificar
  1. Proposition émise en 1976, par Maurice Lebègue, professeur de Français à l'École Normale d'Amiens, à la suite d'un travail réalisé sur l'origine des noms des communes de la Somme.

Referéncias

modificar
  1. 1,0 et 1,1 Prouvènço d'aro n° 178, mai de 2003
  2. 2,0 et 2,1 Prouvènço d'aro n° 319, març de 2016
  3. http://www.arpitan.eu/Tresor/ApreIndex/29570
  4. Dictionnaire topographique de la France
  5. "Rotbert d'Ayrecort senher en leis"... Sabi pas de quina 'Ayrecort' lo sieu nom ven.
  6. Suzanne Dobelmann. La langue de Cahors des origines a la fin du XVIe siècle (en francés). Genèva: Slatkine, p. 187. 
  7. (fr) Le « Petit Thalamus » de Montpellier : édition critique numérique du manuscrit AA9 des Archives municipales, index des lieux : lettre A (indèx del Pichòt Talamus)
  8.  {{{títol}}}. .
  9. Jacques Chaurand et Maurice Lebègue, Noms de lieux de Picardie, éditions Bonneton, 232 p., novembre 2000, p. 71 à p. 80, ISBN: 978-2-862-53265-3.
  10. Ernest Nègre, Toponymie générale de la France : étymologie de 35000 noms de lieux, 4 volumes, Genève : Droz, 1990-1998