Salvatore Quasimodo

Salvatore Quasimodo (Modica, Itàlia, 20 d'agost de 1901- Amalfi, 14 de junh de 1968) foguèt un poèta e jornalista italian. Recebèt lo Prèmi Nobel de Literatura en 1959. Èra un representant del movement literari ermetic.

Salvatore Quasimodo
File:Salvatore Quasimodo 1959.jpg Salvatore Quasimodo, 1959.
Naissença	20 d'agost de 1901, Modica, Ragusa, Sicília
Decès	14 de junh de 1968, Amalfi, Itàlia
Ocupacion	escrivan
Prèmis
Prèmi Nobel de Literatura l'an 1959

Biografia

Nasquèt lo 20 d'agost de 1901 dins la vila de Modica, dins l'illa de Sicília. Lo sieu paire, que trabalhava pel camin de fèr, foguèt mudat a Messina en 1908 pas gaire de temps aprèp lo tèrratrem que desroquèt la vila al mes de decembre d'aquela annada, çò que foguèt la rason que tota la familha s'i installèt. Dins aquela vila escriguèt los sieus primièrs vèrses, quand aviá sonque setze ans, publicats dins una revistòta literària qu'editava amb d'amics dins l'institut tecnic ont estudiava.

En 1919 la familha partiguèt per Roma, ont Salvatore s'inscriguèt per venir engenhaire a l'Universitat Politecnica de Roma; pasmens las dificultats economicas l'obliguèron de realizar de trabalhs divèrses pr'amor de se poder pagar los estudis universitaris, que finalament posquèt pas acabar. En 1926 se mudèt en Calàbria ont aviá trobat una plaça de foncionari. A partir de 1934 visquèt a Milan, ont frequentava los cercles literaris de la vila. Atal venguèt en 1938 redactor de la revista "Il Tempo", que a mai de se cargar de la critica teatrala, se marquèt clarament coma opausat al faissisme.

Pendent las darrièras annadas de la siá vida realizèt un prètzfait actiu de jornalista, en publicar d'articles d'opinion nombroses que i criticava acèrbament lo consomatorisme de la societat modèrna. Se moriguèt dins la vila a tocar d'Amalfi, de Nàpols, lo 14 de junh de 1968 en seguida d'una emorragia cerebrala. L'enterrèron al Cementèri Monumental de Milan.

Òbra poetica

La siá primièra publicacion poetica se faguèt en 1930 dins la revista "Solaria", ont apareguèt un recuèlh de poèmas jol títol Acque e terre ("Aigas e Tèrras"). Dos ans pus tard publiquèt Oboe sommerso ("Oboè submergit"), òbra que desvelhèt un interès dels grands en çò dels critics literaris.

En 1940 publiquèt Lirici greci, òbra ont reünissiá las traduccions siás dels classics e que marcava una etapa importanta dins la siá produccion literària, que i manifestèt lo sieu interès dins l'aprochament entre la poesia classica e aquela contemporanèa. En 1942 publiquèt Ed è subito sera ("E sobte ven lo vèspre"), òbra que coneguèt una bèla capitada, e ont foguèt inclusa una antologia de la siá produccion poetica fins aquel moment. Dins aquelas òbras la siá poesia pren una forma concisa, gaireben minimalista, amb un contengut fòrtament simbolic a l'encòp. Aquel estil ermetic foguèt partejat per d'autres poètas italians del temps, coma Giuseppe Ungaretti, Alfonso Gatto e Mario Luzi, influenciats totes prigondament pels poètas franceses Paul Valéry e Stéphane Mallarmé, çò que donariá l'escòla dita escòla ermetica italiana.

A partir de la fin de la Segonda Guèrra Mondiala introdusiguèt dins los tèmas de la siá poesia de contenguts mai socials, ligats a la situacion politica del sieu país. Entre 1949 e 1958 intensifiquèt la produccion coma traductor, en publicar divèrsas traduccions del latin (Catul), del grèc (l'Evangèli segon Joan e Sofòcles) e de l'anglés (La tempèsta de William Shakespeare). Un còp la guèrra acabada, tre que la censura tombèt, los tèmas de la poesia de Quasimodo s'encastrèron dins la problematica sociala, en utilizar d'un biais abil l'analogia entre los esclavatges umans actuals e los mites grècs; abandonèt alavetz l'ermetisme e desvolopèt una poesia pus clara e vitala.

En 1953 partegèt amb Dylan Thomas lo Prèmi Etna-Taormina de poesia e en 1959 li foguèt donat lo Prèmi Nobel de Literatura per la siá poesia lirica, qu'amb lo fòc classic exprimís l'experiéncia tragica de la vida dins las nòstras pròprias epòcas.

Òbras publicadas

• 1930: Acque e terre
• 1932: Oboe sommerso
• 1938: Erato e Apòllìon
• 1938: Poesie
• 1940: Lirici Greci
• 1942: Ed è subito sera
• 1946: Con il piede straniero sopra il cuore
• 1947: Giorno dopo giorno
• 1949: La vita non è sogno
• 1954: Il falso e vero verde
• 1957: Il fiore delle Georgiche
• 1958: La terra impareggiabile
• 1960: Il poeta e il politico e altri saggi
• 1966: Dare e avere