Batalha de Solferino
La batalha de Solferino se faguèt lo 24 de junh de 1859 pendent la Campanha d'Itàlia. Se debanèt en Lombardia, dins la Província de Màntoa. Es essida una victòria de l'armada francesa de Napoleon III aliat a l'armada sarda sus l'armada austriaca de l'emperador Francés Josèp Ièr.
Mai de 330 000 soldats combatèron dins aquela batalha. I aviá gaireben 150 000 soldats austriacs e un total de gaireben 190 000 francosardes.
Dins la batalha s'utilizèt de tecnicas novèlas coma lo transpòrt de las tropas francesas pel tren, que se desplacèron sonque en quatre jorns per anar de Lion fin al Piemont, los canons e fusilhs ranurats (mai precises e poderoses). L'artilhariá tenguèt un grand ròtle, pauc de combats se faguèron còs a còs.
Condicions sanitàrias
modificarA Castiglione, los ferits son pertot. La glèisa e l’escòla foguèron transformadas en espitals. S'ajancèron los victimas per las carrièras. Qualques abitant n'abriguèron quin que siá lor bord. Henri Dunant es testimòni d'aquela vision d'orror e decidiguèt alara d'ajudar lo pau d'infirmièras presentas enluòc. Pendent quatre jorns, s'investiguèt còs e bens per l'ajuda als maluroses. En efèit, curava, comprava d'esperel manjar e vestits pels rescapats de la batailha (que sián italians, francés o austriacs); tanben escriguèt a lor familha. Perque se sabiá pas res sus la contaminacion per las bacterias èra conegut, fòrça moriguèron d'infeccion. Capitèt, per mejan de la Societat Evangelica de Genèva, que Dunan n'èra membre actiu, a informar lo public de las ajudas escassas pels ferits de guèrra. Genèva decidiguèt alara d’enviar una mission de secors a Castiglione.