Andelac

una comuna francesa
Vilatge d'Occitània

Andelac (Andelat en francés) z-es 'na comuna auvernhata, situada dins lo departament del Chantal e la region d'Auvèrnhe-Ròse-Aups, ancianament d'Auvèrnhe.

Andelac
Andelat
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Chastèl del Salhant.
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 45° 03′ 41″ N, 3° 03′ 44″ E
Superfícia 21,05 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
1 083 m
860 m
796 m
Geografia politica
País  Auvèrnhe
Estat Bandièra de França França
Region
84
Auvèrnhe-Ròse-Aups, ancianament d'Auvèrnhe
Departament
15
Cantal Armas del Departament deCantal
Arrondiment
153
Sant Flor
Canton
1519
Sant Flor-1, ancianament de Sant Flor-nòrd
Intercom
241501071
CC de Sant Flor Comunautat 200 066 660
Cònsol Daniel Miral
(2014-2020)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
469 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

478 ab.
Densitat 21,66 ab./km²
Autras informacions
Còde postal 15100
Còde INSEE 15004

Geografia

modificar

Comunas vesinas

modificar
 
Distanças e posicion relativa
  Andelac
 Rofiac
(2,0 km)
 Coren
(4,0 km)
 Sant Flor
(4,3 km)
 Mentèira
(6,0 km)
 Talisac
(6,1 km)
 Tanavela
(6,5 km)
 Vialadieu
(6,7 km)
 Coltinas
(6,9 km)
 Sant Jòrge
(6,9 km)
 Tivier
(7,6 km)
 Las Tèrnas
(7,9 km)

Perimètre del territòri

modificar
Comunas confrontantas de Andelac
Coltinas Talisac Coren
 
Rofiac Sant Flor

Toponimia

modificar

Las fòrmas ancianas son Andalacum, latinizacion de 1303, Andelat, en 1344, Andalac, al sègle XIV, Andalatum, latinizacion de 1420, Andalat, en 1512, Andelas, Andelac lez Sainct-Flour, en 1526, Andellac, en 1567, Endelat, en 1584, Andellat, en 1673 [1]. La grafia es Andelac o benleu Andalac [2]. La finala es per tots los toponimistas lo sufixe gallés -āco(n), latinizat generalament en -acum, mas i a pas d'acòrdi complet sobel nom d'òme, mèstre de la proprietat antica qu'èra probablament Andelac. Dauzat explica l'origina per un nom gallés d'òme *Andellus, varianta d'Andillus [3]. En gardant lo vocalisme final del gallés, doncas Andellos, Xavier Delamarre dona lo mesme nom (e confirma que lo nom gallés Andillius es atestat) [4]. Los Féniés chausisson pusleu un nom germanic, Andela,[5] sense explicitar lors motius. La finala -ac se prononcièt [-at] tanleu la fin de l'Edat Mejana, coma pertot de l'Auvèrnhe a l'Agenés, mas la grafia consèrva -ac.

Istòria

modificar

Administracion

modificar
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
2008 2020 Daniel Miral divèrs esquèrra retirat foncion publica
març 2001 2008      
Totas las donadas non son pas encara conegudas.
  • Davant la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Sant Flor-nòrd; es ara del canton de Sant Flor-1

Demografia

modificar
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 456, totala: 462
 

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
687 681 715 679 692 716 641 660 597

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
610 576 530 575 583 715 610 604 616

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
612 558 510 481 460 426 436 411 369

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
334
343
304
325
350
335
384
411
423
435
2009 2010
436
448
440
452
Fonts
Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
 
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • 2016 : 461

Luòcs e monuments

modificar

Personalitats ligadas amb la comuna

modificar

Veire tanben

modificar

Ligams extèrnes

modificar

Nòtas e referéncias

modificar

Referéncias

modificar
  1. http://archives.cantal.fr/ark:/16075/a011351496854wtFLYn
  2. IEO Cantal, Communes Cantal.xls.pdf
  3. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 17
  4. Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 323 e 51, dos còps
  5. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 186, capítol Les Formations germaniques