Tractat de Meus de 1229
Lo Tractat de Meus, tanben Tractat de Meus-París, o Tractat de París, foguèt signat lo 12 d'abrial de 1229 entre Loís IX de França, encara jos la regéncia de Blanca de Castelha, e lo comte Ramon VII de Tolosa.
  | |
| Tipe | tractat de patz |
|---|---|
| Creacion | 12 d'abril de 1229 |
| Seria | |
| Part de | Crosada dels albigeses |
Es la sosmission definitava del comte de Tolosa, e, de facto, prepara lo restacament definitiu dels Païses occitans al reialme de França.[1]
La signatura
modificarBlanca de Castelha, alara regenta del reialme de França per son filh Loís IX convoquèt una conferéncia a Meus en març 1229. Raimon VII de Tolosa i anèt accompagnat de sos principals vassals, que Bernat IV comte de Comenge. Lo naut clergat miègjornal e los senhors possessionats per Simon IV de Montfòrt èran tanben presents. Las condicions foguèron pus duras al respècte del projècte, mas Raimon VII aviá pas d'autra causida que d'aceptar lo tractat. Per lo far, anèt a París de pelerinatge, per cercar l'absolucion en penitent sus los grases de Nòtra Dama de París que foguèt flagelat aprèp sa declaracion publica de repentida e aprèp podèt signar lo tractat[2] lo 12 d'abril 1229.
Las clausulas del tractat
modificarRaimon VII, comte de Tolosa se vei constrench de far aleujança al rei de França Loís IX.
E mai, deguèt daissar la mitat de son territòri, subretot los ancians vicomtats de Trencavel. Las senecauçadas de Bèucaire e de Carcassona son donadas al reialme de França e lo marquesat de Provença (conegut pus tard jol nom de Comtat Venaicin) es donat al Sant Sèti. Lo comtat de Tolosa perdèt los territòris actuals de Gard, d'Erau, de Droma, de Vauclusa e d'Aude. Concervèt Agenés, Roergue, l'Albigés del nòrd e lo bas Carcin.
Aquel tractat prevei tanben le mariadatge de Joana de Tolosa (filha e sola eretièra de Raimon VII) amb l'un dels fraires del rei, Anfós de Peitieus, çò que permet lèu o tard de restacar los territòris restants del comtat de Tolosa al reialme de França.
Per enebir tota revòlta, es encara impausat a Raimon VII de destruire los barris de fòrça vilas, que Tolosa e de prèp de trenta castèls.[3]
Consequéncias del tractat
modificarLa fin de l'autonomia (a respècte del reialme d'Aragon) / independéncia (a respècte de rei de França) occitana
modificarLengadòc èra a l'encòp vassal del rei de França, e del rei d'Aragon, e en practica gaireben independent.
En mai de daissar la mitat del territòri del comtat de Tolosa, Joana de Tolosa e son espós Anfós de Peitieus eretan del rèsta. Lo parelh aguèt pas d'enfants. En 1271, a la mòrt d'Anfós, lo territòris son restacats al reialme de França. E, la cession dels territòris despossèron de cavalièrs de lors tèrras al profit del vassals del rei de França. Son nomenat los Faidits (dos ans mai tard).
Lo marquesat de Provença foguèt conservat per Anfós de Peitieus fins a sa mòrt, lo reialme de França volèt pas donar aquel territòri alara que deurià venir a la Glèisa segon las clausulas del tractat. Aquela darrièra ne prenguèt possession sonque en 1274.
Lo refortiment del dispositiu de luta contra los catars
modificarEn abril de 1229, Loís IX obliguèt los vassals occitans que li faguèron aleujança a s'implicar dins la luta contra los eretics catars. Raimon VII aguèt pas d'autra causida que de metre sas fòrças al servici del rei per l'ajudar dins aquela tasca. Dempuèi, los refugis pels eretics se faguron rars. Sont constrench de se retirar dins lo Pirenèus.
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ Bolòs, Jordi. Diccionari de la Catalunya medieval (ss. VI-XV). Edicions 62 (Col·lecció El Cangur / Diccionaris).
- ↑ En realitat, s'agís mai d'un acte personal de Raimon VII que d'un vertadièr tractat entre las doas partidas.
- ↑ Lo castèl de Narbona èra liurat al Rei en garantia per dètz ans.
| Modèl:Portal Reialme de França |
