Enric I de Rodés

(Redirigit dempuèi Enric Ièr de Rodés)

Pels articles omonims, vejatz Enric e Enric Ièr.

Enric I de Rodés (c.1175 - Tèrra Santa, 1221/2), de l'ostal de Milhau, èra un nòble e trobador occitan. Èra comte de Rodés e vescomte de Carlat de 1208 fins a 1221 o 1222, l'an probable da sa mòrt.

Infotaula de personaEnric I de Rodés
Nom(oc) Enric de Rodés Modifica el valor a Wikidata
Biografia
Naissença1175 Modifica el valor a Wikidata
Mòrt1222 Modifica el valor a Wikidata (46/47 ans)
Palestina Modifica el valor a Wikidata
Donadas personalas
NacionalitatFrancesa Modifica el valor a Wikidata
Activitat
ProfessionTrobador, compositor e feudatari (ca) Traduire Modifica el valor a Wikidata
Carrièra militara
ConflicteCinquena Crosada Modifica el valor a Wikidata
Autres
TítolComte de Rodés (ca) Traduire (1208–1222)
Vescomte de Carlat (ca) Traduire (1208–1222) Modifica el valor a Wikidata
ConjuntAlcayette d'Escorailles (fr) Traduire Modifica el valor a Wikidata
DescendénciaUc IV de Rodés, Guibert de Rodez (fr) Traduire, Guise de Rodez (fr) Traduire Modifica el valor a Wikidata
MaireBertrande d'Amalon (fr) Traduire Modifica el valor a Wikidata
PaireHugues II de Rodez (fr) Traduire Modifica el valor a Wikidata
FrairesHugues III de Rodez (fr) Traduire, Gilbert de Rodez (fr) Traduire, Renaud de Rodez (fr) Traduire, Henri de Rodez (fr) Traduire e Guillaume de Rodez (fr) Traduire Modifica el valor a Wikidata

Modifica el valor a Wikidata

Biografia

modificar

Èra lo filh e successor d'Uc II, comte de Rodés e vescomte de Carlat, e de Bertranda d'Amalon.[1].

Casèt en 1212 amb Algaieta d'Escoralha, senhora de Benavent, Vic e Marmiesse. De son matrimòni nasquèron tres enfants conegutsː[2],[1]

Al començament de la Crosada albigesa, dès de 1209, prenguèt lo costat del comte de Tolosa e s'opausèt a la crosada. Pasmens, en 1214, l'evesque de Rodés cridèt Simon de Montfòrt, lo menaire de la crosada, a Roergue e Enric se sometèt. Perque aviá pagat de mercenaris per combatre la croada, lo legat papal Robert de Couçon deguèt s'expropriar sas tèrras, mas Montfòrt l'aculhiguèt coma vassal. Enric I de Rodés jurèt leialtat a Simon de Montfòrt lo 7 de novembre de 1214. Après la mort de Montfòrt en 1218, reconeguèt son filh Amauric coma lo nòu senhor.[4]

En 1219 anoncièt sa participacion a la Cinquena Crosada[2]. Lo 29 de junh de 1219, present dins lo camp del prince Loís VIII pendent lo sètge de Tolosa, daissèt l'administracion de sas tèrras a l'avesque de Rodés pendent son abséncia, probablement perque son filh ainat èra encara menor d'edat.[5]

Tomba malaut a Acre e redigís en octobre de 1221 un codicille a son testament.[2] Moriguèt d'aquela malautiá vèrs 1222, totjorn pendent la Cinquena Crosada.[1]

Trobador

modificar

Enric de Rodés èra tanben un trobador. De son òbra an subreviscut dos partiments amb Uc de Sant Circ.[6] Un d'eles es N'Ugo, vostre semblan digatz[7] (185.2=457.24).[8]

Sa filha Guisa casèt amb lo trobador provençal Ponç de Montlaur.

Referéncias

modificar
  • (ca) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en catalan intitolat « Enric I de Rodés ».
  • (fr) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en francés intitolat « Henri Ier de Rodez ».
  • (it) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en italian intitolat « Enrico I di Rodez ».
  1. 1,0 1,1 et 1,2 «HENRI I de Rodez» (en anglés). Medieval Lands, Foundation for Medieval Genealogy. [Consulta: 18 de març de 2020]
  2. 2,0 2,1 2,2 et 2,3 ..
  3. Jeanroy, 1934, p. 182-183.
  4. Molinier, 1873, p. 473.
  5. Molinier, 1873, p. 493.
  6. Jeanroy, 1934, p. 363.
  7. Harvey e Paterson, 2010, p. 427-428.
  8. Una explicacion sobre la numeracion de la poesia trobadoresca d'acòrd amb lo repertòri de Pillet e Carstens se troba a l'article Alfred Pillet.

Bibliografia

modificar

Veire tanben

modificar

Articles connèxes

modificar

Ligams extèrnes

modificar
Precedit per
Uc II
 
comte de Rodés
vescomte de Carlat
Seguit per
Uc IV