Albumina
Las albuminas (del latin albus, blanc) son de proteïnas solublas dins l'aiga pura, mens dins l'aiga salada. Lor massa molara es de gaireben 65 000 g/mol, son compausadas de gaireben 580 Aminoacids e contenent pas de glucids.
Pels mammifèrs, es una proteïna plasmatica producha pel fetge. L'albumina fa partit de las raras proteïnas del plasma sanguin a èsser pas glicosilada es a dire que compòrtan pas de porcion osidica aponduda per un procediment enzimatic. Al contrari, l'albumina fa partit de la fructosamina (l'ensems de las proteïnas glicadas presentas dins lo serum), donc se pòt glicar. Dins l'uòu la clara es tanben constituida d'albuminoíds. Se la trapa dins lo lach, dins los muscles e dins lo plasma sanguin. L'albumina es tanben presenta dins los vegetals, subretot dins las granas de cerealas. An la proprietat de coagular a l'entorn de 70 °C.
Quimia modificar
L'albumina se constituís d'un grop de proteïnas simplas formadas de carbòni, d'idrogèn, d'oxygèn, d'azòt e d'un pichon percentatge de sofre. L'albumina es coagulabla jos l'accion de la calor, dels acids minerals, de l'alcòl, de l'etèr. Es solubla dins l'aiga e dins las solucions fablament concentradas de sal.
La serum albumina umana conten 610 acids aminats, e sa pes molecular es de 65 000 dalton. La mièjavida de l'albumina dins la sang umana es de gaireben 20 jorns.
Ròtle pels vertebrats modificar
L’albumina es subretot essenciala pel manten de la pression osmotica indispensabla a la bona reparticion dels liquids entre los vaissèls sanguins e los teissuts o lo mitan intersticial.
Per l'èsser uman modificar
L’interval normal de concentracion en albumina dins la sang es de 34 à 46 g·L-1, mas la mejana demora mai sovent 40 g/l e representa abitualament gaireben 60 % de las proteïnas plasmaticas; totas las autras proteïnas del plasma son designadas collectivament jol nom de globulinas.
Foncions modificar
- Manten de la pression osmotica
- Transpòrt de las ormonas tiroïdianas
- Transpòrt d'autras ormonas, coma las ormonas liposolublas
- Transpòrt dels acids grases liures
- Transpòrt de la bilirubina non conjugada
- Transpòrt de fòrça drògas
- Transpòrt del triptofan[1]
- Liga de biais competitiu los ions calci (Ca2+)
- Tap pH
- Resèrva en acids aminats
Causas de mancas de l'albumina modificar
- Ciròsi (mai sovent)
- Bassa de produccion (famina, desnutricion)
- Excrecion excessiva pels rens: sindròma nefrotic
- Enteropatias provocan de pèrdas proteïcas
Utilizacions modificar
Coma l'albumina coagula quand es calfada a 71 °C, es utilizada per levar dels precipitats trobles e clarificar las solucions dins lo rafinatge del sucre e dins d'autres procediments. L'albumina forma de compausats insolubles amb fòrça sals metallics coma lo clorur de mercuri(II), lo sulfat de coire, lo nitrat d'argent. Es tanben utilizada coma antidòt contra de poisons. Una pasta d'albumina mesclada a d'idroxid de calci (calç atudada) se transforma en una massa fòrça dura, utilizada coma ciment per remendar las teralhas trencadas.
Tanben se pòt utilizar coma substitut du plasma en cas d'ipovolemia a la seguda d'un estat de tust.
En fotografia, foguèt utilizada al sègle XIX per l'estampa a l'albumina.
En medecina modificar
Lo taus d'albumina dins la sang es nomenat albuminemia. Se la pòt mermar dins unas escasenças: desnutricion, sindròma nefrotic, eca.
Unes cases impausan la perfusion d'albumina: ipoalbuminemia sevèra (taus inferior a 22 g·L-1), sindròma nefrotic refractari, ictèr nucleari del menon, tust ipovolemic del mainat e de la femna presa, infeccion del liquid d'ascit, reanimacion[2].
Albumina serica serica modificar
L'albumina serica bovina o en anglés: bovine serum albumin (BSA), es una font d'albumina extracha del serum del la sang de buòu. Es utilizada en biologia moleculara, per exemple per saturar las membranas d'ibridacion dels Western blots.
Referéncias modificar
- ↑ William M. Pardridge et Gary Fierer, « Transport of tryptophan into brain from the circulating, albumin-bound pool in rats and in rabbits », Journal of Neurochemistry, vol. 54 (3), p. 971–976 (1990).
- ↑ E. Kipnis, G. Chatelain, B. Vallet, « Utilisation de l’albumine en réanimation », 51en congrès national d'anesthésie et de réanimation., (legir en linha).
Bibliografia modificar
- Perkins DJ (1961), Studies on the interaction of zinc, cadmium and mercuric ions with native and chemically modified human serum albumin, Biochem. J., sep. 80:668–672.