Acòrdis de Sykes-Picot

Los acòrdis de Sykes-Picot son d'acòrdis secrets signats lo 16 de mai de 1916, après de negociacions entre novembre de 1915 e març de 1916, entre França e lo Reailme-Unit (apiejat per l'Empèri rus e lo reialme d'Itàlia), organizant lo despartiment del Pròche Orient a la fin de la guèrra (espaci comprés entre la mar Negra, la mar Mediterranèa, la mar Roja, l'ocean Indian e la mar Caspiana) en de zonas d'influéncias al benefici d'aquela poténcias, çò qu'aviá per consequéncia d'esbocinar l'Empèri Otoman. Aqueles acòrdis secrets foguèron fin finala revelats al public lo 23 de novembre de 1917 dins un article de las Izvestia e de la Pravda e lo 26 de novembre de 1917 dins un article del Manchester Guardian.

En 2014, l'avançada de l'Estat islamic abolit en partida la frontièra entre Siria e l'Iraq, çò que reünís de facto de territòris autres còps gerits per França e la Granda Bretanha. Segon lo geograf franco-allemand Christophe Neff, « tota l’arquitectura geopolitica, se fondant suls acòrdis Sykes-Picot es a s'asclar, e amb aquò la proteccion relativa de las minoritats religiosas » dempuèi lo començament de l'estiu de 2014.

L'acòrdi

Sykes

Picot

Edward Grey

Paul Cambon

Lo 16 de mai de 1916, seguent un trabalh preparatòri epistolar pendent de meses entre Paul Cambon, ambaissador de França a Londres, e Sir Edward Grey, secratari d'Estat al Foreign Office, l'acòrdi Sykes-Picot foguèt signat entre França e lo Reialme-Unit a Downing Street entre Sir Mark Sykes, e François Georges-Picot. Organiza a tèrme un despartiment del Pròche Orient, es a dire l'espaci situat entre la mar Negra, la mar Mediterranèa, la mar Roja, l'ocean Indian e la mar Caspiana, alara una partida integranta de l'Empèri Otoman. L'Empèri rus participa a las deliberacions e dona son acòrdi, coma Itàlia, als tèrmes del tractat secret.

Lo Pròche-Orient es despartit, malgrat las promessas d'independéncias fachas als Arabs, en cinc zonas :

1. zona blava francesa, d'administracion dirècta formada del Liban actual e de la Cilícia;
2. zona araba A, d'influéncia francesa comportant lo nòrd de la Siria actuala e la província de Mossol;
3. zona roja britanica, d'administracion dirècta formada del Koweït actual e de Mesopotamia;
4. zona araba B, d'influéncia britanica, comprenent lo sud de la Siria actuala, la Jordania actuala e la futura Palestina jos mandat;
5. zona bruna, d'administracion incernationala comprenent Sant Joan d'Acre, Aïfa e Jerusalèm. La Grand Bretanha obtendrá lo contraròtle dels pòrts d'Aifa e d'Acre.

Après la Revolucion d'Octobre que capvira la jova republica russa instaurada dempuèi la Revolucion de Febrièr e installa lo poder bolchevic, lo nòu governaire de Petrograd descobrís dins los archius del ministèri dels Afars estrangièrs una copia del tèxte del tractat Sykes-Picot que lo fa conéisser, en genièr de 1918, al govèrn otoman, totjorn en possession dels territòris concernits.

Lo poder otoman transmet alara aquelas informacions al cherif Hussein de La Mèca que s'èra vist promés, en 1915 pels Britanics dins una seria d'escambi amb Sir Henry McMahon lo naut comissari britanic al Caire, un grand reialme arab, per que se desligue de la coalicion. Al conéisser la novèla, la colèra ronca del Arabs. Desagradablament surprés al legir lo tractat, Hussein transmet lo tèxte al govèrn britanic que s'explique.

Lo 18 de febrièr de 1918 lo govèrn britanic respond:

« Lo govèrn de sa Majestat e sos aliats an pas abandonats lor politica que consistís a balhar lo concors mai entièr a totes los movements que lutan per la liberacion de las Nacions oprimidas. En vertut d'aquel principi, son mai resolgut que jamai a sosténer los pòbles arabs dins lor esfòrt per instaurar un Mond arab ont la lei remplaçará l'arbitrari otoman e ont l'unitat prevalerà sus la rivalitats artificialament provocadas per las intrigas de las administracions turcas. Lo govèrn de Sa Majestat confirma sas promessas precedentas al subjècte de la liberacion dels pòbles arabs.  »

Als Estats Units d'America, lo president Wilson, ensajant de promòure l'argument de l'autodeterminacion dels pòbles, participa pas als acòrdis Sykes-Picot e cerca a obténer un mandat de la quita Societat de las Nacions, organisant dins l'encastre d'una comission una consultacion dels pòble concernats. Los Franceses e los Britanics sentissent la situacion lor escapar quitan la comission e se meton e acòrdi sus las frontièras a la conferéncia de San-Remo en abril de 1920.

Aplicacion de l'acòrdi

L’acòrdi es aprovat e legalizat amb un mandat en fòrma deguda de la Societat de las Nacions a la Conferéncia de San Remo. França recep mandat del Grand Liban e de la Siria, la Grand Bretanha de la Mesopotamia (en mai de Mossol cedada pels Franceses en cambi d'una participacion als benenficis petrolièrs del bacin de Kirkuk), de la Transjordania e de la Palestina.

L’acòrdi franco-britanic deu enfrentar una dobla oposicion: l'insurreccion nacionala turca de Mustafa Kemal Atatürk en Anatolia, en oposicion al tractat de Sèvres, e l'installacion del poder dels Hachemits, s'apiejant suls nacionalistas arabs, en Mesopotamia (Iraq actual) e en Siria. A Damas, que l'acòrdi liga a la dominacion francesa, Faisal I, filh del cherif Hussein, es proclamat rei del « Reialme arab de Siria ». Los Franceses son percaçats d'Anatolia pels kemalistas a l'eissida de la campanha de Cilícia, mas capitan a batre Faisal e a li far quittar Damas. Los Angleses, en compensacion, l'installan sul tròn iraqien. Lo tractat de Lausana, en 1923, confirma l'integracion del Sud Èst anatolian a la novèla republica de Turquia.

Vejatz tanben

Articles connèxes

• Empèri Otoman
• Palestina jos mandat
• Siria jos mandat
• Mesopotamia jos mandat
  

Ligams extèrnes

• Henry Laurens, « Comment l'Empire ottoman fut dépecé » dans Le Monde Diplomatique, avril 2003 [en linha