Psicanalisi

La psicanalisi es, segon la definicion classica que ne donèt Sigmund Freud :

1. un procediment d'investigacion dels procèsses psiquics, que d'un autre biais son gaireben pas accessibles;
2. un metòde de cura dels trebolums neurotics o psicotics, que se basa sus aquela investigacion, tanben nomenada la cura psicanalica;
3. una seria de concepcions ligadas als psiquisme, aqueridas per aqueles mejans e que fusionan pauc a pauc dins una disciplina scientifica novèla.

Sigmund Freud (1922)

La psicanalisi consistís dins l'explicacion d'unes actes o pensadas en tèrmes psiquics dempuèi l'afirmacion de l'existéncia del determinisme psiquic: una idèa qui se presenta a la ment o un acte son pas arbitraris, an un antecedent, un sens, una causa que l'exploracion de l'inconscient permet de far sorgir. Unas accions son percebudas coma « involontàrias », « incoerentas » o « absurdas » e son pasmens pas degudas a l'azard: son per exemple los sòmis, los lapsus, los actes mancats, o los simptòmas sens causa fisica (per exemple l'isteria). Atal, d'actes o de paraulas que pareisson d'errors pòdon èsser entenduts coma essent d'« actes capitats », determinats, e son un mejan per la psicanalisi d’i demorar una expression de l’inconscient: pòdon, per exemple, èsser l'expression d’un compromés dins un conflicte psiquic sosjacent (entre pulsions contradictòrias) o mòstra de la satisfaccion d'un desir. Pasmens s'aqueles procediments demoran mai sovent inconscients, la psicanalisi dispausa d'un protocòl e d’un ensems de concepcions que permeton de comprene aquelas logicas inconscientas e d'ajudar possiblament lo subjècte que ne patís resòlvre los seus problèmas.

La psicanalisi es l'objècte, dempuèi l'origina, de criticas e de discussions a l'encòp intèrnas al movement psicanalitic e exterioras a aquel movement, al subjècte de son caractèr scientific, la pertinéncia de sa descripcion del psiquisme, e son eficacitat terapeutica.

Istòria

Del temps de Freud

Coma o remembra Roger Perron, se l'istòria de la psicanilisi es indissociabla de Freud, es malaisit de ne datar precisament la naissença e diferentas datas se pòdon retenir: 1881-1882 amb Josef Breuer e Anna O.; 1885 amb l'estagi de Freud a çò de Jean-Martin Charcot; 1893-1896 amb l'etiologia de las neuròsis e los Estudis sus l'isteria (1895); 1897-1900 seguent una letra a Wilhelm Fliess ont Freud renòncia definitivament a una explicacion fisiologica de las neuròsis e publica L'Interpretacion dels sòmis (1900) ont conta son autoanalisi; 1905 amb la revelacion d’una sexualitat infantila. Freud pasmens esita pas jamai tot lo long de sa vida a tornar sus sas descobèrtas passadas e a realizar d'ipotèsis e de concepcions novèlas.

Se Freud practica l'ipnòsi al començament de sa carrièra de neurològ, l'abandona mai tard per elaborar la practica psicanalitica. Amb Josef Breuer, dins lor obratge suls estudis sus l'isteria, concluson que l'isteric patís de biais inconscient de traumatismes passats, viscuts dins l’enfança. Freud explòra lo psiquisme mejans la paraula del subjècte que deu seguir una logica d’associacion liura de biais a far sorgir a la consciéncia d'elements reprimits. Se destria de Breuer fasent mòstra l'importància de la libido e de la sexualitat dins lo desvelopament psiquic.

Los primièrs psicanalistas a l'entorn de Freud contribuisson a de debats fòrça vius e nombroses.

Evolucions conceptualas degudas a Freud: los dos topics

Lo quita Freud evoluèt sus de punts teorics al subjècte de la psicanalisi. Atal, dempuèi son experiéncia de terapeuta, de sas lecturas, escambis e reflexions, prepausèt dos modèls successius del psiquisme:

• lo primièr topic (elaborat entre 1895 e 1905, gaireben)
• lo segonde topic (de 1920 a 1938).

Lo passatge del primièr topic cap al segond topic venguèt necessari après l'elaboracion de la segonda teoria de las pulsions. En 1914, Freud faguèt paréisser sos trabalhs sul narcissisme que prefiguran los cambiaments que seràn en òbra dins lo segond topic. Per d'unes (André Green e René Roussillon entre autres), aquel tèxte de 1914 es un quita topic, parlan alara de tres topics. Vèrs 1920, la teoria freudiana coneis de cambiaments dins l'Al delà del principi del plaser que sens renonciar a las teorias precedentas mòstran a l'encòp los tèrmes e los despassaments.

Debats intèrnes a la psicanalisi e divergéncias

Sándor Ferenczi

De psicanalistas companhs de Sigmund Freud, coma Carl Gustav Jung o Sándor Ferenczi, son entenduts, legits, comentats per Freud que critica las posicions que li pareisson divergentas al respècte dels principis que pensa afortit pels seus trabalhs precedents.

Espandiment internacional de la psicanalisi

Fòrça psicanalistas josieus s'anèron d'Alemanha e d'Àustria nazias, o encara d'Ongria e de Polonha, per se refugiar dins d'autres païses europèus, coma Anglatèrra, o Estats Units d'America, en Sudamerica o Palestina (coma Max Eitingon). Pendent l'Anschluss, invasion de l'Àustria pels nazis, Anna Freud es brèvament detenguda lo 22 de març de 1938 per la Gestapo e, quitament se foguèt relargada la quita vèspra, aquel eveniment provoquèt la partença de Freud de Viena cap a Londres. Michael Balint, Hanna Segal, Max Eitingon, Nicolas Abraham, l'avián precedit sul camin de l'exili. Alara que Freud moriguèt a Londres, en setembre de 1939, la psicanalisi s'èra internacionalizada.

Après Freud

La necessitat d'afrentar, sus un plan teoric e clinic, las novèlas questions que se pausavan als psicanalistas de la segonda generacion, après la disparicion de Freud e dels primièrs teoricians contemporanèus, se pausa de biais diferent segon los païses:

• En França, l'essencial dels debats intèrnes a la psicanalisi pòrta sus l'enriquiment dels concèptes freudians, tot conservant las exigéncias de rigor suls principis essencials, dins l'exploracion d'aquel camp d'estudis, e etics dins la practica de la cura, los debats se cristallizant a l'entorn de las òbras e de la personalitat de Jacques Lacan.
• Al Reialme Unit, de controvèrsias scientificas divisan per de longas la societat britanica de psicanalisi, entre los partisans d'un novelum teoric, a l'entorn de Melanie Klein, e los opausants, amassats amb Anna Freud.

Metòde d'exploracion del psiquisme

La psicanalisi es pas qu'un ensems teoric, una metapsicologia que se pòt aplicar a l'estudi de las òbra d'art, de las filosofias, eca. Foguèt d'en primièr pensada per Freud coma metòde d'exploracion del psiquisme uman per diferentas tecnicas, e que la practica menèt Freud a formular sa teoria, passant per la paraula del subjècte que seguís una analisi:

• L'interpretacion dels sòmis que son, segon Freud, « la via reiala de la coneissença de l'inconscient ».
• Los lapsus: quand, pendent una sesilha, lo subjècte fa un lapsus, l'analista o lo quita subjècte pòdon far l'ipotèsi que l'inconscient s'exprimís, e pòt cercar a comprene lo lapsus.
• L'analisi dels actes del quotidian e subretot amb los actes mancats, los oblits, las negligéncias: aqueles actes traduson un conflicte psiquic que met en jòc una tendéncia conscienta e una autra, preconscienta o inconscienta, qui ven trebolar lo debanament normal de la primièra. L'observacion d'aquelas tendéncias contradictòrias permet d'emetre l’ipotèsi d'un conflicte psiquic reprimit.

Principi del determinisme psiquic

Per remplaçar l'ipnòsi, Sigmund Freud utiliza un principi qu'atribuís a C.G. Jung, principi seguent qu'una idèa que se presenta a la ment pòt pas èsser arbitrari e deu donc aver un precedent que cal determinar. Lo sòmi es donc pas compausat d'imatges allucinatòrias desprovesidas de sens, lo lapsus es pas un simple accident sens causa, tanpauc qu'una idèa passa la ment sens rason. Una idèa, abans d'arribar a la consciéncia, subís una desformacion mai o mens granda mas totjorn garda un rapòrt amb l'idèa d'origina. Totes aqueles fenomèns pòdon donc far l'objècte d'un metòde d'interpretacion que revèla l'existéncia de tendéncias non conscientas, reprimidas dins l'inconscient de l'individú.

De segur cal veire dins l'afirmacion d'aquel principi lo desir de Freud d'auçar la psicanalisi al reng de sciéncia. En efièch lo principi del determinisme, qu'es lo requesit de tota sciéncia experimentala, es plan la « fe » del psicanalista: pas mai dins lo mond psiquic que dins lo mond fisic, un fenomèn pòt pas se produire sens causa.

«Encara mai: fa sovent apèl a mai d'unas causas, a una motivacion multipla, per rendre compte d'un fenomèn psiquic, alara que d'abitud se declaram satisfach amb una sola causa per cada fenomèn psicologic»

Interpretacion del sòmi

L'Interpretacion del sòmi

Per Freud, tot acte psiquic a un sens; lo sòmi deu donc possedir un sens susceptible d'interpretacion. Lo metòde d'interpretacion será una transposicion del metòde pel tractament dels trebolums psiquics, car, segon el, i a d'analogias entre aqueles darrièrs e la vida onirica: la ment percep d'idèas que li son estrangièras e qu'ignora l'origina, tot coma dins de simptòmas psiquics. Lo metòde per comprene lo sòmi serà fondada sul principi de determinisme psiquic: lo pacient enonciant liurament una seguida d'idèas al respècte de son sòmi pòt ne comprene lo sens balhant d'esperel, per associacion d'idèa, d'elements exteriors al sòmi que permeton de lo ligar al viscut. Aquela procedura d'exteriorizacion d'idèas per lo pacient es tecnicament nomenat en psicanalisi la règla de liura associacion.

La tèsi de Freud sul sòmi es qu'aquel a la realizacion d'un desir. Lo sòmi de l'adult es dins aquel sens identic al sòmi de l'enfant, mas es desformat pels nombroses interdits que resultan de l'educacion e de la cultura, atal lo sòmi pòt tanben èsser comprés coma l'expression d’un compromés entre un desir e un interdit.

Lo sòmi es donc compausat

• del contengut « manifest » del sòmi, es a dire çò que se remembram, los imatges que nos venon fins a la ment;
• del contengut latent: lo sens inconscient, fruch del trabalh del sòmi.

Lo trabalh del sòmi es un mecanisme psiquic que desforma lo contengut latent; lo trabalh d'analisi consistís a interpretar lo contengut manifest per far sorgir lo sens amagat. Aquela interpretacion passa donc pel trabalh d'analisi del sòmi.

Freud distinguís mai d'un mecanismes psiquics:

• La dramatizacion: la produccion del sòmi se situa dins un contèxte narratiu (istòria, fabla, mitologia) o transformacion d'una pensada en situacion;
• La figuracion: tot sòmi es una expression metaforica (imatjada), jos forma de sensacions visualas acompanhada d'afèctes o jos forma de rebús;
• La condensacion: lo sòmi presenta per un sol element del contengut manifest una multiplicitat d'elements (imatge, representacion…) del contengut latent. Al contrari, un sol element del contengut latent pòt èsser presentat per mai d'un elements del contengut manifest. Es un trabalh de « compression » que Freud dich qu'es diferent d'un simple resumit. Per exemple, una persona pòt sul còp prene l'aparéncia d'una autra e amb l caractèr d'una tresena;
• Lo desplaçament: procediment per que un trach segondari o un detalh insignificant dins lo recit pren dins l'interpretacion una valor centrala. I a pas de correspondéncia entre l'intensitat psiquica d'un element donat del contengut manifest e aquela dels elements del contengut latent amb que es associat.

Sovenirs d'enfança e sovenirs ecrans

Freud donèt a unes dels sovenirs d’enfança un nom mai precís, aquel de « sovenir ecrans ». N'i a pro de dire que los sovenirs son pas a prene per argent comptant, mas que, al contrari, se los cal prene a la letra, es a dire que son de deschifrar tot coma se fa pel tèxte d’un sòmi. Un sovenir ecran deu èsser interpretat, perque amagats pels eveniments d'aparéncia anodins, sens pas cap d'interés, son los eveniments mai importants de la vida del subjècte, çò que se pòt qualificar d’eveniments traumatics, a condicion segur de donar a aquel qualificatiu sa portada exacta. Freud escriu :

«Dins lo deschifratge de totas aqueles trocets de l’inconscient, Freud procedissiá al biais d'un linguista, alara que la linguistica èra una sciéncia naicenta».

D'entre aqueles sovenirs d'enfança analisats per Freud, se pòt far mencion aquel de Goethe, qu'es l'escasença per Freud, amb la seuna experiéncia analitica, d'explicar un episòdi que Goethe conta dins sa biografia, qu'enfant trenquèt un jorn la vaissèlas familiala: s'agís d'una reaccion a la naicença d'un pichon fraire, vist coma un intrús al respècte de l'afeccion mairala, ara de partejar. Mas Goethe se remembrava pas que de l'episòdi de la vaissèla, que Freud identifica coma un sovenir ecran, sovenir qu'« un cert trabalh d'interpretacion èra necessari, o per indicar cossí lor contengut podava èsser remplaçat per un autre, per mostar lors relacions amb d'autres eveniments d'una importància indenegabla que s'èra substituits jos forma de çò que se nomena sovenirs ecrans. »

Psicopatologia de la vida videnta

Freud arriba, en 1905, a aplicar lo principi del determinisme psiquic per explicar los compòrtaments mai abituals. Dempuèi la malautiá, dempuèi de teorias que li inspirèron la neuròsi, Freud analisa los compòrtaments que relèvan del comun: l'analisi va del patologic cap al normal.

Se lo sòmi es un procèssus particular reservat a sonqu'una une partida des viscut, la psicopatologia de la vida vidanta mòstra cossí la psicanalisi pòt interpretar la vida vidanta. Las decas de lengatge, las aisinas, los mots d'eseprit venon des reveladors de tendéncia psicalics inconscientas per cadun.

Amb L'Interpretacion dels sòmis e Lo mot d'esperit e sa relacion amb l'inconscient, Psicopatologia de la vida vidanta mòstra l'estructuracion de l'inconscient pel lengatge.

Concèptes

Primièras temptativas de Freud

Gaireben al meteis temps que sos Estudis sus l’isteria que foguèron publicats en 1895, Freud aviá ja descobèrt, amb aquela sciéncia novèla de l’inconscient que s'èra inventar, que podava, a partir dels mecanismes de formacion dels simptòmas isterics, rendre compte tanben de la fabricacion d’autres simptòmas, obsessions, fobias e psicòsis. Atal fasiá sos primièrs pas dins aquela definicion necessària de l'estructura e de la diferéncia, d’un constat entre l'isteria e la neuròsi obsessionala e d’un autre costat, entre la neuròsi e la psicòsi. Sonque èran los primièrs pas, mas pasmens foguèron decisius al mens al subjècte de la neuròsi. Aqueles mecanismes son descrichs dins dos articles qu'an per títol « Psiconeuròsis de defensa », de 1894, e « Novèlas remarcas sus las neuropsicòsis de defensa », de 1896.

Dins lo primièr tèxte, capita a descriure cossí se forman un simptòma isteric o una obsession. Çò que los destria, es la possibilitat o non per cadun de transformar una sofrença psiquica en sofrença corporala. Quand aquela possibilitat existís pas, o es pas sufisenta, aquela sofrença demora dins lo psiquisme e se traduch per d'obsessions. Una obsession es una idèa que ven la subjècte, sens que pòsca la caçar de sa ment, quitament se, mai, li pareis totalament estranh. D'aquelas obsessions, Freud ne dona ja d'exemples, l’obsession per unas femnas de se jetar per la fenèstre o encara de costellar lors enfants. Se pòt se liberar d'aqueles simtòmas, isterics, al nivèl del còs, e de sas obsessions dins lo psiquisme, que se capitam a tornar trobar lor sens reprimit pel trabalh de l’analisi. Aquel sens, segon la descobèrta freudiana, es totjorn sexual, al sens o i a un rapòrt a la libido e al complèxe d'Edip.

Freud, dins aquel primièr temps de l'elaboracion de la psicanalisi, ja aviá descobèrt, que dins la psicòsi, la representacion dicha inconciliabla que foguèt literalament arrancat fòra del conscient, rebutada, caduca, diguèt Lacan, daissa pas cap de traça inconscienta, e torna al contrari de sollicitar lo mecanisme del deliri. Dins lo deliri del Schreber, çò qu'aviá pas estat assumit per el d’una posicion femenina al respècte del paire auriá tornar sorgir al deliri de l'idèa d’èsser transformat en femna, venir l’esposa de Dieu e ne recebre de milièrs d’enfants nascuts de sa ment.

Lacan mai tard avancèt l'ipotèsi de la forclusion del Nom del paire, coma un mecanisme pròpri a la psicòsi.

Primièr topic

La psicanalisi modeliza l'aparelh psiquic per de « topics », qu'indican de « luòcs », non pas al sens pròpri, mas de sistèmas estructurats que s'articulan entre eles segon una dinamica. Freud definiguèt un grand nombre de concèptes « metapsicologics » per ne venir a descriure aquel aparelh psiquic que sabèm complèxe e qu'avèm encara sonque d'agachs parcials.

A partir de 1895, Freud elabòra un primièr topic: aquela que distinguís lo conscient, lo preconscient (autrament dich, la memòria accessibla), e l'inconscient, comprenent entre autre los sovenirs reprimits, inaccessibles.

Tèsi de l'inconscient

Segon Freud, existís un inconscient psiquic, una pensada e una volontat amagadas, e diferentas de las pensadas e volontats conscientas. Dins Cinc leiçons sus la psicanalisi, Freud formula l'ipotèsi que l'isteria (o neuròsi de transferiment) es lo resultat de l'impossibilitat per una persona de reprimir tot un desir insuportable que se presenta a la consciéncia e que produch un substitut, nomenat simptòma, conservant los afèctes de malaise ligats al desir rebutat de la consciéncia.

Mas, aquela repression pausa mai d'una questions decisivas per l'interpretacion psicanalitica:

1. Quina es la natura dels desirs rebutats fòra de la consciéncia?
2. Quina es la natura de la repression?
3. Cossí pretendre conéisser çò que, per definicion, vòl dire «non conegut»?

Origina e natura de las pulsions

La pulsion es la componenta dinamica de l’aparelh psiquic. Freud distinguís dins lo primièr topic las pulsions sexualas de pulsions d'« autoconservacion » — coma la fam, per exemple.

La pulsion es un mecanisme que supausa que lo psiquisme es excitat per d'estimuli divèrses, que la font es corporala mas que la representacion es psiquica. Dins Los Tres ensags sus la teoria sexuala, Freud explica qu'es un concèpte limita se trobant entre lo psiquic e lo somatic. Justament, cossí una pulsion existís psiquicament?

Una pulsion es representada per una representacion e per un afècte, çò que se nomena respectivament lo representant-representatcion e lo representant-afècte. L'essencial de las teorias freudianas de la pulsion foguèt desvelopat dins Pulsions e destins de las pulsions.

Segon aquel tèxte, la pulsion se definís segon quatre modalitats:

1. La font: D'ont ven l'excitacion corporala? De quina partida del còs?
2. La pujada: La pulsion crèa una tension de contunh. Es de totjorn, quin que passe, activa;
3. La tòca: La tòca de la pulsion es d'aténher la satisfaccion, enseguida lo biais de satisfaccion varia;
4. L'objècte: Es çò per que la pulsion capitarà sa tòca.

E mai, la pulsion a quatre destins:

1. Lo capvirament en son contrari: per exemple l'amor se transforma en òdi;
2. Lo retorn contra lo quita ieu: çò qu'es rebutat a l'exterior torna cap al ieu del subjècte;
3. La repression: la representacion (representant-representacion) associada a la pulsion ven inconscienta;
4. La sublimacion: lo passatge del simptòma dins una demanda que se pòt satisfar.

Secong topic

Crosament dels dos topics freudians.

En 1920, per resòlvre fòrça questions que sorgís dins los aigats, Freud definís un segond topic: destria l'Aquò, pòl pulsional inconscient de la personalitat, lo Ieu e lo Subreieu. Lo Ieu deu assegurar una adaptacion a la realitat, ont l'Aquò se preocupa pas de las constrenchas exterioras. Mas, lo Ieu es tanben lo responsable de fòrça « defensas » patologicas. Lo Subreieu es, entre autres, l'interiorizacion de l'interdit parental. Freud vesiá l'emergéncia del subreieu coma tardièra dins la vida infantila, mas de psicanalistas coma Melanie Klein pensèron lo Subreieu coma existissent fòrça precòçament per l'enfant. Lo Subreieu se constituís coma lo pòl de l'autoagression, l'autocritica.

Lo segond topic pòt èsser comprés en tèrmes dinamics, mejans lo mecanisme de las pulsions: naisson de l'Aquò, (coma lo desir inconscient, non confrontat a la realitat) puèi son o integradas, o rebastidas, pel Ieu e fin finala jos la pression del Subreieu, lo Ieu pòt a vegada reprimir aquelas pulsions, menant al mecanisme de la neuròsi.

Lo dualisme de Freud es transformat en 1920, quand introduch una division entre pulsion de vida (Èros) e pulsion de mòrt (Freud a pas nomenat aquela darrièra Tanatos, coma d'autres psicanalistas o faguèron). La pulsion de vida inclusís las pulsions sexualas e d'autoconservacion (coma dins lo primièr topic), alara que la pulsion de mòrt representa la tendéncia innada a l'abaissament de las tensions (principi de Nirvana), a la repeticion e a la mòrt.

Neuròsi

La neuròsi es eissida d'un conflicte psiquic entre l'Aquò e lo Ieu, es a dire entre una actitud que tòca a la satisfaccion pulsionala e una actitud que pren en compte la realitat. Sa particularitat demòra dins la repression qu'es la consequéncia del conflicte psiquic e dels simptòmas que ne seguisson.

La psicanalisi n'explica l'emergéncia a causa de l'impossibilitat de satisfar una pulsion dins la realitat. La patologia apareis alara coma un compromés: lo simptòma. La garison pren segon Freud tres dralhas:

1. supression de la malautiá per la reflexion: lo malaut fa front e passa sa feblesa, rebuta çò qu'es lo resultat d'un periòde infantil del Ieu;
2. las pulsions tornan a lor via normala de desvelopament;
3. la sublimacion, que per Freud seriá la dralha melhora, permet a la persona de cargar l'energia libidinala e/o agressiva dins d'activitats de contenguts non sexuals o non agressius. Es tanben un dels quatre destins pulsionals.

De neuròsis son destriadas:

• l'isteria
• la neuròsi obsessionala (tanben nomenada neuròsi de constrencha)
• la neuròsi fobica (o isteria d'ànsia)

Per Freud, la vida en societat, (la cultura al sens larg) implica de renonciaments pulsionals (a començar pel complèxe d'Edip) que menan a de neuròsis. La pulsion sexuala pòt pas far l'objècte ni d'un interdit absolut ni d'una satisfaccion totala. Lo compromés nevrotic es alara una via de sortida mas pòt induire una granda sofrença segon lo viscut del subjècte e es aquel que mena qualqu’un a desirar e a començar una cura psicanalitica.

Psicòsi

A la diferéncia de las neuròsis, ont i a conflicte entre instàncias intèrnas al psiquisme (entre l'Aquò e lo Ieu), dins la psicòsi, segon Freud, lo Ieu es en conflicte amb lo mond exterior, conflicte que se realiza per d'allucinacions e de deliris, es a dire una pèrda de realitat.

Freud menèt tres curas amb de subjèctes psicotics mas que foguèron publicadas com de cases de neuròsi (lo cas Dora, l'Òme dels rats, e l’Òme dels lops), e l'unic estudi que publiquèt coma un cas de psicòsi es lo comentari d'un libre Memòria d'un neuropata escrich per Daniel Paul Schreber. Lo cas del « President Schreber » que luta contra son desir omosexual bastissent un deliri al respècte d'un ligam intima amb Dieu mejans de rais, etc.

Freud considèra mai tard que la psicòsi es dificilament accessible a la cura psicanalitica du fach d'un foncionament narcissic en circuit tancat: lo psicotic es retiu — segon el — al transferiment sud un psicanalista, e la cura es tanben dificilament possible.

Foguèt dins los ans 1950 e seguents d'analistas ensegèron de curas pels psicotics: una de las davancièras es la psicològa soïssa Marguerite Sechehaye, que tractèt una pacienta esquizofrèna, puèi son subretot los kleinians (Herbert Rosenfeld, Donald Meltzer e, en França, Paul-Claude Racamier e mai) qu'apliquèron las teorias psicanaliticas als psicotics. Harold Searles que publiquèt L'Esfòrt per far l'autre fòl, segon Pierre Fédida, marquèt de generacions d'analistas pels tractaments de psicotics esquizofrèns per la psicanalisa. Lacan e seguidors faguèron tanben de contribucions teoricas per comprene e per la cura de las psicòsis.

Perversion

La perversion es corollària de la nocion de sexualitat infantila e de sas evolucions. Freud remarca qu'« es interessant de constatar que l'enfant, a la seguida d'una seduccion, pòt venir un pervèrs polimòrf e èsser menat cap a totas menas de transgressions. I es donc predispausat ».

Amb l'estudi del fetichisme sexual, ven a descriure la perversion coma « solucion » fàcia a l'ànsia de castracion, donc coma mecanisme de defensa fàcia a una ànsia de tipe neurotic, e que provòca una fixacion al l'estadi de la sexualitat infantila.

Aquel modèl de la perversion ne fa donc una estructura distinta de la neuròsi e de la psicòsi.

Practica

Psicanalista

Institut psicanalitica de Berlin

La formacion del psicanalista, definís per Freud e tal qu'es recomandada per diferentas societats de psicanalisa a la seguida de règlas dictadas per l'Institut psicanalitic de Berlin, repausa mai sovent sus una analisi didactica (lo futur psicanalista es d'esperel en analisi), que pòdon succedir una o doas psicanalisis contrarotladas: tot en menant una cura analitica, lo psicanalista en cors de formacion es supervisat per un analista formator, per aprendre, entre autre, a adobar los movements del transferiment, e subretot a saber reconéisser e analisar lo contratransferiment per comprendre melhor la dinamica de la cura.

Lo títol de psicanalista es pas protegit, es pas sancionat per un diplòma. Lo títol es liurat per las associacions psicanaliticas. Es donc possible a cada persona que faguèt un percors psicanalitic de se declarar psicanalista quitament s'aparten pas a una societat de psicanalisi.

La cura psicanalitica

La demanda de cura naís sovent d'una sofrença psiquica reconeguda pel pacient o d'una volontat de se conéisser d'espese. Pòt èsser trabalhada e bastida dins d'entrevistas psicanaliticas « preliminaras ». Freud precisa que se la psicanalisi es « un metòde de cura dels trebolums neurotics », sa tòca es pas de « garir » en abrasant lo simptòma, mas d'acabar a « la recuperacion de sas facultats d'agir, de pensar e de gausir de l'existéncia ».

Jacques Lacan, interpretant Freud, isolèt quatre concèptes fondamentals de la psicanalisi:

• l'inconscient,
• le transferiment,
• la repeticion
• la pulsion. Son sus aquelas basas que la cura psicanalitica se fa pel metòde de la liura associacion, dins una dinamica ont transferiment e contratransferiment permeton la mesa a jorn dels conflictes inconscients e lor despassament.

La cura psicanalitica classica se realiza dins un encastre: un divan, un analista (que lo pacient vei pas) e de règlas fondamentalas coma l'associacion liura (lo pacient es invitat a dire tot çò que li passa pel cap), la neutralitat benvolenta (neutre: jutjar pas lo pacient nimai sos actes, benvolent: considerar lo pacient) la regularitat e lo pagament del prètz de las sesilhas, eca. Lo trabalh de l'analista es d'escotar, interpretar lo contengut latent (sens inconscient) amb lo contengut manifest es a dire çò que dich lo pacient e lo guidar dins una revision de son istòria intima, i donar un sens novèl e actualizar, rebutar lo esquèmas repetitius. Aquò se fa mejans lo motor de la cura psicanalitica qu'es lo transferiment, repeticion d'afèctes ligats a sas relacions infantilas e projectats sus l'analista. Aquel transferiment es tanben d'analisar e d'interpretar. L'analista, el, realizarà son contratransferiment, es a dire la seuna reaccion al transferiment del pacient sus el.

Lo transferiment es enseguida resolgut e la fasa intensa de l'analisi s'acaba. Mas, un còp aquel procediment de compreneson de la psiqué desencadenat pel pacient, l'analisi s'acaba pas jamai vertadièrament: intra dins los procediments abituals de reflexion de la persona en frent a de dificultats interioras o exterioras.

Diferentas associacions de psicanalisis

Lo tèrme psicanalisi es utilizat per mai d'unas associacions o societats, nacionalas o internacionalas se reclamant de la psicanalisi freudiana, la mai coneguda essent l'Associacion psicanalitica internacionala, creada en 1910.

A l'entorn de Freud e a Viena

Fins alara, se cal puslèu parlar de cercles, que lo primièr se reunís a Viena, a çò de Freud, la Societat psicologica del dimècres, a partir de 1902 amb Alfred Adler, Paul Federn, Max Graf, Max Kahane, Wilhelm Stekel, eca. En 1908, aquel grop s'instituís en associacion, la Societat psicanalitica de Viena, istoricament la primièra associacion de psicanalisi.

A Zuric

Clinica del Burghölzli

Foguèt a Zurich, amb entre d'autre l'instigacion d'Eugen Bleuler qu'un segon epicentre favorable a la psicanalisi se constituiguèt, a la clinica psiquiatrica universitària del Burghölzli a partir de 1906, amb Carl Gustav Jung, Karl Abraham, Ludwig Binswanger o Eduard Hitzig.

La psicanalisi pel mond

Lo primièr congrès internacional de psicanalisi se debanèt a Salzborg, en 1908. Amb lo succés se debanèt un segon congrés, a Nuremberg (1910) pendent que foguèt creat l'Associacion psicanalitica internacionala. D'autras societats psicanaliticas seguèron, coma la London Society of Psychoanalysis. Foguèt alara l'API qu'organizèt los congrèsses internacionals. Los psicanalistas se disent freudians e de l'API contemporanèus s'apuèjan a de gras diferents sus las òbras de Freud e seguidors, Melanie Klein, Wilfred Bion, Anna Freud, Heinz Kohut o Donald Winnicott.

• Quelques psychanalystes célèbres
• 
  Mélanie Klein
• 
  Wilfred Bion
• 
  Jacques Lacan

Las dissidéncias

Carl Gustav Jung foguèt un dels primièrs a destiar sa practica e aquelas dels seguidors, refusava lo nom de psicanalisi per aquel de psicologia analitica; mas de jungians preferissián parlar de psicanalisi jungiana. Tanben Alfred Adler, puèi Theodor Reik crèron lo lor movement s'alunhèron de la teorias de Freud sovent a causa de l'importància acordada per aquel darrièr a la sexualitat o, al contrari, Wilhelm Reich que plaça sa teoria de l'orgasme al centre de la seuna teoria.

De debats començats del temps del quita Freud, se faguèron sus la pertinéncia de l'emplec del tèrme 'psicanalisi' per designar de teorias o practicas. Per Alain De Mijolla per exemple, « lo mot psicanalisi cobrís ara, coma una etiqueta enganaira, tròp de teorias e de practicas divèrsas, d'ont ma suggestion de ne remplaçar l'usatge per la pensada de Freud. ».

Metòdes especifics

Existís mai d'un tipes de psicoterapias d'inspiracion psicanalitica, an per modèl la psicanalisi freudiana, mas ne divergisson pro a vegada.

La psicanalisi aplicada a las institucions e a la psicoterapia, es un biais de trabalhar, s'orientant de la clinica analitica. La practica de grop n'es un exemple. Çò per evitar de se plaçar dins una posicion de dualitat amb l'« usatgièr ». Mobilizar un tèrç (collèga, objècte o significant singular), permet de se trapar pas pres, entre autre amb una persona d'estructura psicotica

Etnopsicanalisi

Georges Devereux

La nocion d'«etnopsicanalisi» fa referéncia subretot a l’òra de Georges Devereux, mas tanben Géza Róheim que l’òbra constituís una partida essenciala de l’antropologia psicanalitica e tanben las premícias de l’etnopsicanalisi.

Aquela practica se situa a la crosada d'unas disciplinas coma l’etnopsiquiatria, la psicanalisi, l’antropologia culturala, lo culturalisme, la psicologia dels pòbles, la psiquiatria transculturala, l’antropologia psicanalitica, veire l’etnomedecina.

Psicanalisi aplicada

Tornant al sens freudian de la psicanalisi aplicada (angewandte Psychoanalyse), s'agís de l'aplicacion de la psicanalisi a d'autres domenis d'investigacion que la sola aplicacion clinica a la cura classica de pacients.

Influéncia de la psicanalisi

Pendent lo sègle XX, la psicanalisi impregna pauc a pauc la recerca scientifica dins d'autras disciplinas, influéncia la pedagogia, la literatura, lo cinema...

Criticas de la psicanalisi

La psicanalisi foguèt, dempuèi l'origina, l'objècte de criticas vivas vengudas de totes orizonts, a vegada vengudas de dissidents coma C.J.Jung, O.Rank e W.Reich que s'alunhèron de las teorias de Freud sus l'etiologia sexuala de las neuròsis o diferentas coma Pierre Janet.

Lo filosòf de las sciéncias Karl Popper considerèt que la psicanalisi èra una « pseudosciéncia ». Mai recentament, d'autors critics, coma dins Lo Libre Negre de la Psicanalisi, avancèron l'idèa que l'istòria de la disciplina aviá estat falsificada volontàriament per Freud o de fidèls coma Ernest Jones o Anna Freud per amagar las mancas, de dificultats teoricas o clinicas.

Ara, son las neurosciéncias que las recercas son en plan vam se fan un dever de mostrar la non validitat de las teorias freudianas, Lionel Naccache, per exemple al subjècte de l'inconscient, o, dins lo quite movement psicanalitic, per prepausar de ligams possibles, coma Bernard Golse.

L'evaluacion de son eficacitat fa tanben debat, segon de psicanalistas la psicanalisi veire las psicoterapias son pas del domeni de l’evaluable coma se fa amb una cura medicala alara que per d'autres o son, al subjècte dels estudis, unas, coma aquela l'INSERM en 2004 donant per ineficaça relativa de la psicanalisi, faguèron l'objècte de criticas d'ambedos costats alara que d’autres concluson a une eficacitat de la psicanalisi probabla mai granda que d'autras psicoterapias, subretot pel long tèrme.

E mai, d'autras criticas, vengudas de mitan fòra de la psicologia o psiquiatria, foguèron exprimidas, dempuèi los primièrs escrichs de Freud fins ara, porgisson de polemicas a vegada vivas: se pòt per exemple citar a títols divèrses Wilhelm Schmidt, Karl Jaspers, Jean-Paul Sartre o Michel Onfray.

Psicanalisi e etica

La psicanalisi e la filosofia de totjorn aguèron un ligam ambigú. Ja Freud proclamava sa fisança contra las concepcions e los sistèmas filosofics que seriá segon el un ensag van, e adaptèt una citacion de Heinrich Heine: « Los filosofs son coma aquel òme que camina de nuèch, dotat de son bonet e d'una candela, ensajant de tapar los traucs de l'univèrs. »

Al nivèl etic, Heinrich Racker escriguèt: « La psicanalisi parteja, amb la sciéncia, l'eticae de la sciéncia en general segon que la valor - « lo ben » que la regís - es la descobèrta de la vertat, son afirmacion e sa defensa. » Son comentator Leon Grinberg apond: « La psicanalisi deu rendre conscient tan « lo ben » reprimit que « lo mal » reprimit ». Racker se demanda encara perque se reprimís « lo ben » e apond: « Sabèm que lo sentiment de culpabilitat crèa lo besonh de castig. Mas sabèm mens que lo contrari se produch tanben: que lo besonh de castig crèa entreten o intensifica lo sentiment de culpabilitat. Fin finala nos sentèm coma essent marrits, e nòstre besonh de castig faa aluenhar de nòstra consciéncia l'idèa que sèm bons tanben. » Mai apond:

«Existís una lei de la natura que mena l'òme tan a s'aimar d'esperel e a s'unir (s'integrar) a el meteis (Èros agissent en favor del Ieu) coma a amar son propdan e a s'unir amb el (Eros agissent en favor dels objèctes, lo menant a s'identificar a eles). Aquela lei mena, fin finala, a lutar amb aquela fòrça (Èros) contra Tanatos... Eros, entre autre indica coma via e fin»

«sul plan pulsional, l'union sexuala; sul plan dels sentiments, l'amor;»

«sul plan mental, la coneissença, qu'es tanben l'union entre lo subjècte e los objèctes;»

«a sul plan espiritual, volitiu, etic o quin que siá lo nom que se vòl donar al plan especificament uman, l'union entre la coneissença de las leis de la natura e çò que l'òme fa, aquela coneissença devent se transformar en lei de nòstra volontat e nòstra accion»

Institucion e Estat

De debats recents se debanèron dins fòrça païses coma en França e al Reialme Unit, al subjècte d'un eventual contraròtle de l'Estat sus la formacion dels psicanalistas e lor exercici professional, que la disciplina seriá considerada coma d'autras formas de psicoterapias. La comunautat psicanalitica reagiguèt fòrça violentament fàcia a aquelas proposicions, avançant d'un costat l'especificitat de la psicanalisi, d'un autre costat l'independéncia necessària d'aquela disciplina que, segon ela, faguèt sas pròvas.

Dins las òbras de ficcion

Lo nombre d'òbras de ficcion fasent allusion a la psicanalisi escapa a tot cens a causa de son importància. De nocions freudianas o assimiladas coma la repression, l'edip, l'acte mancat, l'inconscient, la neuròsi, etc., son dempuèi de temps venguts de luòcs comuns de la literatura, del cinèma e a la television. Aquelas quitas òbras contribuiguèron a institucionalizar las practicas e las teorias freudianas.

Entre autras:

• Alfred Hitchcock, fòrça impressionat per las teorias freudianas, utilizèt la repression freudiana coma desnosament dins dos dels seus films:
  • Spellbound, que lo vejaire de la psiquiatria es ara considerat coma candid, e ara val per la mesa en scèna del sòmi, imaginada per Salvador Dalí. A l'epòca, lo film coneguèt un grand succès e contribuiguèt a far intrar la psicanalisi dins la cultura populara.
  • Marnie.
• Woody Allen, que los films contenon sovent una scèna d'analisi, o de referéncias a la psicanalisi. Lo quita cineasta foguèt analisat pendent mai de trenta ans.

Nòtas e referéncias

Annèxes

Bibliografia

Òbras de Freud e los contemporanèus

• Œuvres Complètes de Freud – Psychanalyse [OCF-P], édition historique et critique aux P.U.F. : Paris, 1988 et suiv. Traduction collective sous la direction de Jean Laplanche.
• Textes de Freud en ligne
• Quelques extraits ciblés fondamentaux des écrits de Freud
• Sigmund Freud, Cinq leçons sur la psychanalyse, Paris, Payot, coll. "Petite Bibliothèque Payot", 2010 (ISBN 2-228-90495-3)
• Sigmund Freud, Psychopathologie de la vie quotidienne, Paris, Payot, coll. "Petite Bibliothèque Payot", 2001 (ISBN 2-228-89402-8)
• Sigmund Freud, Introduction à la psychanalyse, Paris, Payot, coll. "Petite Bibliothèque Payot", 2001 (ISBN 2-228-89405-2).
• Sigmund Freud, Au-delà du principe de plaisir (1920), Paris, Payot, coll. "Petite Bibliothèque Payot", 2010 (ISBN 2-228-90553-4)
• Sigmund Freud, Le Mot d'esprit et ses rapports avec l'inconscient, Gallimard.
• Sigmund Freud, Un souvenir d'enfance de Léonard de Vinci, Gallimard.
• Sigmund Freud, La question de l'analyse profane, Gallimard.

• Collectiu(s): Les premiers psychanalystes. Minutes de la Société psychanalytique de Vienne, Édition d'Ernst Federn et Herman Nunberg, trad. de l'allemand par Nina Schwab-Bakman. Gallimard, collection Connaissance de l'inconscient, série La Psychanalyse dans son histoire.
  • TOME I : 1906-1908, Préface de J.-B. Pontalis, 1976. (ISBN 2-07-029368-8)
  • TOME II : 1908-1910, 1978. (ISBN 2-07-029792-6)
  • TOME III : 1910-1911, 1980. (ISBN 2-07-029026-3)
  • TOME IV : 1912-1918, préface de Michel Schneider, 1983. (ISBN 2-07-070027-5)
• Sandor Ferenczi : Œuvres complètes, Éd. Payot, 2007. (ISBN 2-228-88156-2)
• Karl Abraham, Œuvres complètes, tome 1, Payot, 1989, (ISBN 2-228-88137-6) et tome 2 : 1915-1925, Payot, 1989, (ISBN 2-228-88138-4)
• Theodor Reik, "Trente ans avec Freud" suivi des lettres inédites de Sigmund Freud à Théodore Reik, éditions Complexe,
• Mélanie Klein avec Joan Rivière, Paula Heimann et Susan Isaacs, Développements de la psychanalyse, PUF, 2005 (ISBN 2-13-054960-8)

Diccionaris, introduccions, concèptes

• Jean Laplanche, Jean-Bertrand Pontalis, Vocabulaire de la psychanalyse PUF-Quadrige, Quadrige. (ISBN 2-13-054694-3)
• Alain de Mijolla:
  • Bernard Golse, Sophie de Mijolla-Mellor, Roger Perron, Dictionnaire international de la psychanalyse, 2 vol, Hachette, Éd. revue et augmentée, 2005. (ISBN 2-01-279145-X)
  • Freud et la France, 1885-1945, Éd. Presses universitaires de France, 2010. (ISBN 2-13-054515-7)
• Élisabeth Roudinesco, Michel Plon, Dictionnaire de la psychanalyse, Fayard
• Claude Le Guen, Dictionnaire freudien, Éd. Presses universitaires de France, Coll. Grands dictionnaires, 2008. (ISBN 2-13-055111-4)
• Jacques André, Les 100 mots de la psychanalyse, Éd. PUF, Coll. Que sais-je ?, 2009. (ISBN 2-13-056762-2)
• Paul-Laurent Assoun, Dictionnaire des œuvres psychanalytiques, Éd. PUF, Coll. Grands dictionnaires. (ISBN 2-13-051828-1)

Òbras d'autres analistas

• Mélanie Klein, La psychanalyse des enfants, PUF, 2009, Collection : Quadrige Grands textes. (ISBN 2130575978)
• Donald Winnicott, De la pédiatrie à la psychanalyse, Payot.
• Donald Winnicott, Jeu et Réalité, Gallimard.
• Francis Pasche, Le sens de la psychanalyse, PUF, 1988. (ISBN 2-13-041875-9)
• Francis Pasche, Le passé recomposé: Pensées, mythes, praxis, PUF, 2000. (ISBN 2-13-050221-0)
• Jean Bergeret (psychanalyste), "La Cure psychanalytique", Éd. Sand & Tchou, 1998. (ISBN 2-7107-0517-6)
• Harold Searles, Le contre-transfert, Gallimard, poche-Folio 2005. (ISBN 2-07-030712-3)
• Nathalie Zaltzman, De la guérison psychanalytique, PUF, 1999. (ISBN 2-13-050352-7)
• André Haynal, Psychanalyse et sciences face à face: épistémologie, histoire, Éd. Césura Lyon, 1991. (ISBN 2-905709-52-9)
• Georges Pragier, Sylvie Faure-Pragier, Repenser la psychanalyse avec les sciences, PUF, 2007. (ISBN 978-2-13-056469-0)
• René Roussillon, Du baquet de Mesmer au baquet de Sigmund Freud, PUF, 1992. (ISBN 2-13-044168-8)
• Roland Gori La preuve par la parole : Essai sur la causalité en psychanalyse, Érès, 2008. (ISBN 2-7492-0845-9)
• Liliane Fainsilber, Le livre bleu d'une psychanalyste ; Une lecture singulière de Lacan, 2008, collection Oxalis, De Boeck Université. (ISBN 978-2-8041-5673-2)
• Michèle Bertrand, Trois défis pour la psychanalyse, Dunod, 2004. (ISBN 2-10-005890-8)
• André Green :
  • Idées directrices pour une psychanalyse contemporaine, PUF, 2002. (ISBN 2-13-053212-8)
  • Illusions et désillusions du travail psychanalytique, Éd. Odile Jacob, 2010, Coll. PSYCHOLOGIE. (ISBN 2738124682)
  • Narcissisme de vie, narcissisme de mort (ISBN 2-7073-0635-5)
• Jacques Nassif, Freud, l’inconscient publié chez Galilée en 1977. (ISBN 2-7186-0069-1) et repris dans la collection champs de Flammarion en 1992, (ISBN 2-08-081260-2),
• Pascal Hachet, Un livre blanc pour la psychanalyse. Chroniques 1990-2005, L'Harmattan, 2006. (ISBN 2-296-01940-4)
• Alain Amselek, Le Livre Rouge de la psychanalyse, Éditions Desclée de Brouwer, Paris, nouvelle édition revue et augmentée, tome 1, 2010 (ISBN 978-2-220-06230-3), tome 2, 2011 (ISBN 978-2-220-06332-4)

Literaturas criticas

• Catherine Meyer (dir.), Le Livre noir de la psychanalyse : Vivre, penser et aller mieux sans Freud, Éditions 10/18, (ISBN 2-264-04447-0).
• Patrick Mahony, Dora s'en va : Violence dans la psychanalyse, édition les empêcheurs de penser en rond, 2001, (ISBN 2846710023)

• Raphaël Draï, Le plus grand mensonge du monde. Théorie juridique et théorie psychanalytique, Éditions Hermann, 2010 (ISBN 978-2-7056-6848-8)
• Didier Eribon, Échapper à la psychanalyse, éditions Léo Scheer, 2005 (ISBN 2915280932)
• Antoine Fratini, La psychanalyse au bûcher, Le Manuscrit, Paris 2009
• Anne Millet, Psychanalystes, qu'avons-nous fait de la psychanalyse ?, Seuil, 2010.
• Michel Onfray, Apostille au Crépuscule. Pour une psychanalyse non freudienne, Éditions Grasset, 2010 ((ISBN 978-2-246-75781-8)^{[à vérifier : ISBN invalide]}), LGF, (ISBN 978-2-253-16204-9).
• Michel Onfray, Le Crépuscule d'une idole, Éditions Grasset, 2010 (ISBN 978-2-246-76931-6)
• Jacques Van Rillaer et Nicolas Gauvrit, Les psychanalyses : des mythologies du XX^e siècle ?, édition Book-e-book, collection Une chandelle dans les ténèbres, 2010.

• « Psychanalyse : les dessous du divan », numéro hors-série de Science et pseudo-sciences, n^o 293, décembre 2010.

Autres

• Sébastien Dupont, « L'autodestruction du mouvement psychanalytique », Le Débat, n^o 166, 2011, p. 174-192.
• Gérard Bazalgette : La tentation du biologique et la psychanalyse. Le cerveau et l'appareil à penser, Éd.: Eres, 2006, (ISBN 9782749206905)
• Jean-Michel Thurin et Monique Thurin: Évaluer les psychothérapies : Méthodes et pratiques, Dunod, coll. « Psychothérapies », 2007, (ISBN 2-10-050708-7)
• Pascal Hachet, Promenades psychanalytiques, L'Harmattan, 2007 (ISBN 978-2-296-04758-7).
• Marc-André Bouchard, De la phénoménologie à la psychanalyse : Freud et les existentialistes américains, Mardaga, coll. « Psychologie et sciences humaines » (n^o 187),‎ 1990 (ISBN 9782870093863, présentation en ligne)

Articles connèxes

• Sigmund Freud
• Melanie Klein
• Jacques Lacan
• Psicanalista
• Inconscient
• Cura psicanalitica