Joan Antòni Verdièr
Joan Antòni Verdièr, nascut a Tolosa lo 2 de mai de 1767, mòrt en 1839, èra un general de la Revolucion Francesa.
Dintrèt al regiment de La Fère lo 18 de febrièr de 1785. Ajuda de camp d’Augereau, en 1792, a l’Armada dels Pirenèus Orientals, prenguèt, amb espasa , un batalhon de tirahadors, un camp retirat defendut par 4000 Espanhòls e 80 bòcas de fuòc. Atal se rendèt Figueres e valguèt al capitani Verdièr lo gra d’ajudant general.
Cap de brigada en 1795, s'anèt, l’an seguèt en Itàlia, al cap de tres batalhons de grenadièrs, ganhar la redota de Mont Melodano (Màntoa), dins la batalha de Castiglione. Foguèt ferit e botat fòra del combat a Arcole e foguèt de totes los combats fins al Tractat de Leoben.
En campanha d'Egipte, encapitèt une brigada de la division Kléber a las Piramidas, e anèt a l’assaut de Sant Joan d'Acre; i foguèt ferit.
Rapelat en França abans l’evacuacion d’Egipte, lo general Verdièr anèt en Itàlia e en Àustria, de 1801 a 1806. Lo 10 de junh de 1807, prenguèt una redota a la batalha d'Heilsberg e faguèt presonièrs fòrça enemics. En Espanha, foguèt del combat de Logronh e faguèt lo primièr sèti de Saragossa. Pus tard prenguèt Girona e de posicions supausadas inexpugnablas.
Dins la campanha de Russia, lo comte Verdièr se distinguiguèt encara e foguèt gravament ferit a Polotsk.
En 1813 e 1814 capitanegèt lo còrs d’armada francoitalian jols òrdres d’Eugène de Beauharnais. Al combat d'Aca, atengut d’una bala que li traversèt la cuèissa, demorèt estoïcament a son pòste sostengut per son ajuda. Lo 8 de febrièr de 1814, a la batalha del Mincio, lo comte Verdièr, avec la division Fressinet, de gaireben 5 000 òmes, resistiguèt e capitèt de passar lo riu.
La Restauracion lo rendèt sana en activitat.
Pendent los Cent Jorns, foguèt nomenat Par e comandant de la 8a division militara (Marselha). Aprèp la batalha de Waterloo, capitèt a conservar per la França Tolon intacta e sens pilhatge.
L’ordenança del 1èr d'agost de 1817 l'obliguèt a la retirada, e aprèp 1830 tornèt dins la resèrva, mas lèu dintrèt en retirada.
L’Emperaire li balhèt lo titre de comte lo 19 de març de 1808.
La senhora Verdièr foguèt citada dins les relacions de las campanhas francesas coma una eroïna. Acompanhava son marit sul camp de batalha.
Font
modificar(fr)Charles Mullié, Biographie des célébrités militaires des armées de terre et de mer de 1789 à 1850, 1852