Hua Guofeng

Hua Guofeng (16 de febrier de 1921, Xian de Jiaocheng - 20 d'aost de 2008, Pequin) es un òme politic chinés de la segonda mitat dau sègle XX.

Hua Guofeng en 1979.

Biografia

Sòci dau Partit Comunista tre 1938, jonhèt la guerilha antijaponesa e participèt a la Segonda Guèrra Sinojaponesa. En 1949, integrèt l'Armada Populara e foguèt encargat d'aplicar la reforma agrària en Hunan e de gerir lei questions regardant l'educacion e l'economia. Demorèt ansin una personalitat locala fins a 1971. En 1966, foguèt brèvament menaçat per lei Gardas Roges durant la Revolucion Culturala, mai gardèt son pòste. Quatre ans pus tard, venguèt premier secretari dau Partit dins la region.

A partir de 1971, venguèt un personatge major de la vida politica chinesa. Intrèt ansin au Burèu Politic dau Partit en 1973 e foguèt nomat vice-Premier Ministre e ministre de la Seguretat Publica en 1975. Pasmens, capitèt de demorar relativament neutre dins lei conflictes intèrnes de l'elèit dau Partit. En 1976, après la mòrt de Zhu Enlai e la desgràcia de Deng Xiaoping, apareguèt donc coma l'unic responsable capable d'unir lei diferentei faccions dau Partit. Rapidament, ordonèt l'arrestacion de la « Banda dei Quatre », un grop de radicaus maoïstas. Aquò li permetèt de venir lo cap dau Partit, mai se turtèt alora ai movements « pragmatics » menats per Deng Xiaoping. Pauc a cha pauc marginalizat, Hua Guofeng deguèt abandonar sei foncions de Premier Ministre en 1980. Puei, demissionèt de la presidéncia dau Partit en junh de 1981 e foguèt finalament elimitat dau Burèu Politic en setembre de 1982.

Sòci maoïsta eissit de la basa, Hua Guofeng es uei vist coma un dirigent de transicion entre lo periòde maoïsta e la presa dau poder per l'elèit dau Partit Comunista Chinés. Son eviccion marquèt tanben una autre evolucion dins la vida politica chinesa. D'efiech, foguèt laissat liure e gardèt un ròtle onorific au sen dau Partit.

Annèxas

Liames intèrnes

• Banda dei Quatre.
• Deng Xiaoping.
• Mao Zedong.

Bibliografia

• (fr) Alain Roux, La Chine contemporaine, París, Armand Colin, coll. « Cursus Histoire », 2015, 263 p.