Silvina Ocampo

Silvina Innocéncia Ocampo Aguirre (Buenos Aires 28 de julhet de 1903-14 de decembre de 1993) foguèt una escrivana, contaira e poèta argentina. son primièr libre es Viaje olvidado (1937) e lo darrièr Las repeticiones, publicat de postum en 2006. Pendent una granda parida de sa vida, sa personalitat foguèt amagada reira aquestas de sòrre Victoria, son espós, Adolfo Bioy Maridèsses e son amic Jorge Luis Borges, mas amb lo temps so òbra venguèt reconeguda e considerada coma una autritz fondamentala de la literatura argentina del sègle xx.

Silvina Ocampo
File:Silvina-tomado-por-Bioy-Casares-en-Posadas-1959.jpg Silvina Ocampo en 1979.
Nom de naissença	(es) Silvina Inocencia Ocampo Aguirre
Naissença	28 de julhet de 1903, Buenos Aires, Argentina
Decès	14 de decembre de 1993, Buenos Aires, Argentina
Ocupacion	escrivana
Genre	poesia, fantastic

Abans de s'afirmar coma escrivana, Ocampo foguèt artista plastica. Estudièt la pintura e lo dessenh a París ont coneguèt, en 1920, Fernand Léger e Giorgio de Chirico, precursors del surrealisme.

Recebèt, entre d'autres, lo Prèmi Municipal de Literatura en 1954 e lo Prèmi Nacional de Poesia en 1963.

Biografia

Silvina Ocampo Nasquèt lo 21 de julhet de 1903 en Buenos Aires, dins un ostal de carrièra Viamonte 550. Èra la mai jova de las sièis de filhas de Manuel Silvio Cecilio Ocampo e Ramona Aguirre Herrera (Victoria, Angélica, Francisca, Rosa, Clara María e Silvina). Sa familha aparteniá a la nauta borgesiá, fach que li permetèt d’aver una formacion fòrça complèta, amb tres institutriças (una francesa e doas anglesas), un professor d'espanhòl e d'autre d'italian, de tal biais que Silvina coma sas sòrres creissèron en aprenent a legir en anglés e francés abans l’espanhòl. Aquesta formacion trilenga influiguèt posteriorament en son escritura, segon los quite dichs de l’escrivana.

Sos davancièrs apertenián a la aristocracia argentina e èran de proprietaris de vastas tèrras. Lo sieu tatara-tatara-tatarabuelo, José de Ocampo, anèt governador de Cuzco abans de mudarse al Virreinato del Riu de l'Argent. Manuel José de Ocampo (lo sieu tatara-tatarabuelo) foguèt tanben un cap important e foguèt òm dels primièrs en governar quand se declarèt fin finala l'independéncia. Lo sieu bisabuelo Manuel José de Ocampo e González foguèt un politic e candidat a president del país, èra en mai amic de Domingo Faustino Sarmiento. Lo sieu pepin, Manuel Anselmo Ocampo foguèt estanciero. Un autre de los sieus ancessors foguèt Domingo Martínez de Irala, conquistador d'Assumpcion e futur governador del Riu de l'Argent e Paraguai. Lo fraire de la rèira-rèira-granda Ocampo, Juan Martín de Pueyrredón, èra Director Suprèma de las Províncias Unidas del Riu de l'Argent e amic de San Martín. Un autre familiar alunhat es Juan Manuel de Ròsas qui foguèt lo principal caudillo fins a 1852.

Sa maire, Ramona Maximala Aguirre, èra una d'uèit enfants e li agradava jardinar e jogar del violin. Sa familha èra fòrça criolla e religiosa. Son paire, Manuel Silvio Cecilio Ocampo Regueira nasquèt en 1860 e foguèt un dels arquitèctes mai venerats de l'istòria argentina. Sa filha Victoria lo descriviá coma bèl e distinguit. Èra un dels nòu filhs e aviá un caractèr conservador e de còps umoristic.

En ivèrn visitava lo rèire grand (que viviá prèp) cada jorn e en estiu la siá familha viviá dins una bòrda a San Isidro, dins un ostal modèrne qu'a son epòca aviá pasmens l’electricitat e l’aiga correnta. A l'ora d'ara aqueste ostal (Vila Ocampo) es un luòc UNESCO e reconegut coma jòia istorica. En estiu dins la segonda demorança i aviá de leiçons ont s’aprenguèt los fondamentals que l’ajudarián mai tard a venir una autritz venerada.

La critica Patricia Nisbet Klingenberg sosten, pasmens, que de mainada Ocampo "lived a lonely existence, relieved primarily by the companionship of various household workers (...) This, then, is the place from which her works emerge, from memory and identification with those identified as other."

Çò que lo toquèt mai pendent sa jovensa foguèron lo maridatge sa sòrre Victoria e la mòrt de son autra sòrre Clara. Afirmèt que lo maridatge de Victoria li prenguèt sa jovença, ditz: "Se passèt un episòdi dins mon enfança que marquèt fòrça la nòstra relacion. Victoria me levèt l’enfança qu'aimava fòrça, èra ela que m’elevèt lo mai, èra aquesta que me poponèt lo mai: Fanni. Ela m'aimava ieu mai que pas degun. Fanni sabiá que ieu l’adorava, mas quand Victoria se maridèt e la prenguèt amb ela pas degun ausèt s’opausar a el". Tanben dichque comencèt a odiar la sociabilidad quand moriguèt Clara.

En 1908 viatgèt en Euròpa pel primièr còp amb sa familha. Après (encara jova) estudièt lo dessenh a París amb Giorgio de Chirico e Fernand Léger. D’entre sos amics èra l'escrivan italian Italo Calvino, qu’escriguèt de prefàcia per sos contes. De retorn a Buenos Aires, trabalhèt la pintura amb Norah Borges e a María Rosa Oliver, e realizèt diferentas exposicions, individualas o collectivas. En 1931 Victoria fondèt la revista Sud, publicant d'articles e de tèxtes de les màger escrivans, filosòfes e intellectuals del sègle xx, Silvina èra del grop fondador quitament se, tot coma Borges e Bioy, aguèt pas un ròtle preponderant dins las decisions suls contenguts de publicar, prètzfach devolgut a Victoria e José Bianco.

En 1932 encontrèt Adolfo Bioy Casares, amb qui se maridèt en 1940. La relacion entre ambedós èra complèxa, qu’el teniá dobertament d'amants. Unes autors an descrich Ocampo coma victima, mas d'autres, coma Ernesto Montequin, an refusèron de far un tal retrach: "Aquò la plaça dins una situacion desvalorizada. La relacion amb Bioy èra plan complèxa; tengava una vida amorosa pro plena... La relacion amb Bioy podava la far sofrir, mas l'inspirava tanben".En 1954 nasquèt Marta, filha adulterina de Bioy, qu’ela elevèt coma s’èra la sieuna. Demorèron ensems fins a sa mòrt, malgrat las frequentas infidelitats de son espós.

Primièras publicacions

Fichièr:SilvinaOcampo.jpg

Silvina Ocampo

En 1937 publiquèt son primièr libre de contes, Viaje olvidado. Compausat per de recits brèus (la majoritat passa pas las doas de paginas), lo libre foguèt revisat per Victoria Ocampo dins la revista Sud, se soslinhèt las marcas autobiograficas dins sus contes e li foguèt reprochat d'aver "deformat" aquestes remembres d'enfança. Sud foguèt creat per Victoria e joguèt un ròtle constitutiu dins la vida de Silvina: "Alà, apareisson los primièrs contes, poèmas e traduccions de sa pichona sòrre. Alà, se constituiguèt un grop solid d'escrivans que mai aprèsta lo privilegiat e estrech cercle de las afinidades electivas de Silvina: Borges, Bioy, Wilcock...”

Malgrat las primièras criticas negativas de Viaje olvidado, lo libre foguèt considerat coma un tèxte fondamental dins l'òbra de l'escrivana, en que apareisson ja los trachs e tèmas que caracterizan son escritura, e que desvoloparà e los perfeccionant dins los libres seguents. Unes ans mai tard collaborèt amb Borges e Bioy dins la preparacion de doas antologias: Antologia de la literatura fantastica (1940), amb una prefàcia de Bioy, e Antologia poetica argentina (1941). En 1942 apareguèron dos recuèlhs poemas, Enumeración de la Patria e Espacis métricos, a partir d’alara, alternèt la pròsa e la poesia.

En 1948 publiquèt Autobiografía d'Irene, contes a ont mòstra una mai granda desinibicion dins l'escritura e apareis una màger influéncia de Borges e Bioy. Pasmens, lo libre tanpauc fòrça aguèt grand resson al moment de son aparicion. Dos ans abans escriguèt un roman policièr de quatre mans amb Bioy Casares, Los que aman, odian.

Après unas annadas a publicar pas que poesia (Los sonetos del jardin, Poemas de amor desesperado, Los nombres, qu'obtenguèt lo Prèmi Nacional de Poesia) tornèt al conte en 1959 amb La furia, que lo valguèt d’obténer fin finala una cèrta reconeissença e se considèra a aqueste moment que Silvina atenh la plenitud de son estil e de sos tèmas privilegiats.

Las annadas 1960

Las annadas 1960 foguèron mens activa al subjècte de la preséncia editoriala, que publiquèt pas que lo volum de contes Las invitadas (1961) e lo reculh de pèmas Lo amargo per dolce (1962). En contraste, lo decennia de 1970 foguèt mai feconda. Apareguèron los poèmas de Amarillo celeste, Árboles de Buenos Aires e Canto escolar, los contes de los días de la noche e una seria de contes infantils: El cofre volante, El tobogán, El caballo alado e La naranja maravillosa.

Darrièrs ans e de publicacions de postum

Cripta de la familha Ocampo. Cementèri de la Recoleta, Buenos Aires.

La publicacion de sos dos de darrièrs libres, Y así successivamente (1987) e Cornelia frente al espejo (1988), coincidisson amb l'aparicion de l'Alzheimer, que faguèt mermar sas facultats fins a la daissar prostrada pendent sos tres darrièrs ans. Moriguèt a Buenos Aires lo 14 de decembre de 1993 a 90 d'ans. Foguèt enterrada dins la cripta de familha al Cementèri de la Recoleta, cementèri ont es tanben enterrat Bioy Casares.

De postum pareguèron de volums contengan de tèxtes inedits, de poesias fins a de romans corts jamai editats en libre. Atal, en 2006 foguèt publicat Invenciones del recuerdo (una autobiografia escricha en vèrs liures) e Las repeticiones, un recamp de contes inedits qu'inclutz dos romans corts, El vidente e Lo mejor de la familia. En 2007 se publiquèt pel primièr còp en Argentina lo roman La torre sin fin, e en 2008 apareguèt Ejércitos de la oscuridad, volum que conten de tèxtes divèrses. Tot lo material foguèt editat per Sud-americana, que tornèt tanben unas de sas colleccions de contes. En 2010 se publiquèt La promesa, un roman que Ocampo comencèt a l'entorn de 1963 e que, amb de longas interrupcions e reescrituras, acabèt entre 1988 e 1989, ja tocada per sa malautiá. L'edicion foguèt al suenh d'Ernesto Montequin.

Òbra literària

Òbra narrativa

L'òbra de Silvina Ocampo es reconeguda subretot per son inagotabla imaginacion e son aguda atencion per las inflexions del lengatge. Mèstra d'un lengatge culte que servís de supòrt sas invecions retòrças, Silvina masca son escritura amb l'innocéncia d'un enfant per significar, que siá amb estonament o amb indiferéncia, la ruptura dins lo quotidian qu'installa la majoritat de sos recits dins lo territòri del fantastic.

Aquesta abiletat lingüistica s'avertís dins sa colleccion de contes Viaje Olvidado (1937), influida pel nonsense literari de Lewis Carroll, Katherine Mansfield e de segur pel surrealisme qu'aprenguèt de los sieus mèstres en pintura. Lo títol del libre fa referéncia al conte omonim ont una nena assag de se remembrar lo moment de sa naissença, fasent aténher a son autora un teissut d'imaginacion pura su la basa del tipic dobte de l’enfança.

Se los recits d'aqueste volum semblavan puslèu a de miniaturas o de pichonas capturas d’escran de la memòria desformadas per l'imaginacion, sas seguentas colleccions (Autobiografía de Irene, e subretot La furia o Los dias de la noche) conservan un pauc mai l'estructura tradicionala del conte e mòstran una Silvina Ocampo mai paradigmatica. Metamorfòsi, Ironia, figuras persecutriças, umor negre, e lo regne dominat de l’oxímoron e de la sinestesia marca aquesta seriá de recits ont apareisson de contunh de galariás de personatges e contèxtes dominats per de corredors e de patis de grands ostals coma per l'enigmatica preséncia de mainats ligats a l'orror e la cudeltat de las victimas o victimàris, segon l'escasença.

Malgrat son indiferéncia revendicada al subjècte de la politica, se suggerís que la politica de l'epòca aguèt una granda influéncia en l'escritura d'ela. "Mentretant, lo còp d’estat de 1943, l'ascencion de Perón e sos successius govèrns, de 1946 a 1955, toquèron aqueste grop literari absoludament antiperonista. Los discorses viscerals d'Eva Perón contra l’oligarquia, la preséncia dels "cabecitas negras" dins las carrièras, las grandas mobilizacions èran de donadas que placèron, pel primièr còp, al centre, un poder que los ofensava coma classa."

Òbra poetica

Son òbra poetica foguèt dominada d’en primièr pels mètres classics e per de rimas innocentas, mai sovent consacrada a la descripcion e exaltacion de la beutat d'elements naturals coma las plantas (passion de l'escrivana) coma se pòt apreciar dins Espacis métricos o Los sonetos del jardín puèi al recuèlh de poèma Enumeración de la patria seguiguèron Viaje Olvidado. Pasmens, de recuèlhs de poemas posteriors coma Los nombres, Lo amargo por dulce o Amarillo celeste mòstran un vèrs mai elaborat e a l'encòp desinteresat pel clasicisme.

Amb Espacios métricos, publicat en 1942 per l'editorial Sud, obtenguèt lo Prèmi municipal en 1954. Obtenguèt lo Segond Prèmi Nacional de poesia per Los nombres en 1953 e tornèt obténer una distincion en 1962 per Lo amargo por dulce, lo Prèmi Nacional de poesia.

Recepcion critica

Pendent la màger partida de la sa carrièra, la critica argentina reconeguèt pas gaire lo meriti de las òbras de Ocampo. D’un cèrt biais sa relacion amb Jorge Luis Borges, sos contes foguèron despreciats per èsser pas "sufisentament borgeans". Foguèt lo culte en Borges e sa sòrre Victoria Ocampo qu’empachèt los criticas de comprene l’originalitat formala e tematica de sos contes. e al contrari, los vegèron coma "un fracàs dins son assag de copiar lor estil". A partir de la decennia 1980, las criticas e escrivans comencèron a reconéisser son talent e a parlar de son eritatge legat. Foguèt reconeguda als Estats Units d’America en 1983. Foguèron los "representants mai remarcables de la revesta Sud qu’assagèron de rescatar l’aquesit dels contes d'aquesta autora", entre eles José Bianco, Sylvia Molloy e Enrique Pezzoni.

Ocampo foguèt descricha coma una femna timida que se negava las entrevistas e puslèu far perfil bas. Las criticas demandava una declaracion afirmada sus sa posicion al respecte de la "nòrma literària" para saber cossí la legir e s’assegurar de l’interpretacion corrècta, sens l’obtenir. Dins una entrevista amb María Moreno –una de las raras autrejadas– Ocampo expliquèt por que amava pas las entrevistas: "Benlèu qu’aquèron un ròtle lo trionf del jornalisma sus la literatura." La sola demanda que faguèt Ocampo para acceptar l’entrevistada fuguèt que cap de las question siá sus literatura. Sa sola afirmacion al subjècte foguèt la seguenta: "Escrivi porque m’agrada pas parlar, para daissar un testimòni en mai al subjècte de la vida o per luchar contra aqueste excès de materialitat que nos enròda sempre. Mas i soscant un pauc, diriái quicòm mai banal".

Aquesta abitud de Ocampo de negar a ne decir fòrça sus sa vida privada, la metodologia e la literatura fa malaisit per las criticas de desvolopar una analisi sus sa intencions. Per Judith Podlubne, las òbras de Ocampo son metaliterarias. Ditz que la manca d’informacion sus las originas de la escritora resulta d’una dependéncia sus las nòrmas literàrias: "Paréis clar, alara, que l’intencionalitat metaliterària e la justificacion parodica respondon lèu a un interés ja present per la critica: aqueste de legir aquestes recits en ligam estrecha amb l’exigéncia de la nòrma". Sylvia Molloy suggerís que la critica assag reduire l’originalitat a quicòm conegut, "Legissent çò que se legís" puslèu que legir los contes de Ocampo dins lor originalitat.

Dins la annadas 2000 la critica tornèt descobrir Ocampo, e se publiquèt d’òbras ineditas en recuèlhs como Las repeticiones y otros cuentos (2006) o Ejércitos de la oscuridad (2008).

Lo genre

Que Ocampo rarament s’exprimiguèt dirèctament sus las questions de genre, se sap pas de segur se se consideraba o pas coma feminista. Las criticas se posicionabans segon l’interpretacion de sas òbras. A causa de son rapòrt amb Simone de Beauvoir mejans sa sòrre Victoria, Amícola dedutz que Ocampo èra una feminista de tradicion francesa e anglesa: "Es evident que las sòrres Ocampo èran sensiblas als cambiaments anonciat dempuèi la França (e l’Anglatèrra) al subjècte del femenin e, atal, no es plan possible de pensar los contes de Silvina Ocampo segon una lectura especial e que presentan un discors de çò que percep la femna fàcia al mond".

Carolina Suárez-Hernán considera que Ocampo es una feminista o pel mens òbra "dempuèi d’angles feministas". Suárez-Hernán basa son opinion sul contèxte de la literatura de Ocampo: "La literatura de Silvina Ocampo conten una prigonda reflexion sus la feminitat e fòrça indicacions novèlas suls derechs de la femna, e tanben una critica sus sa situacion dins la societat". Las òbras de Ocampo venon de un "imaginari femenin [...] variat e l’autora fa encontrar diferents mecanismes de creacion e deconstruccion del femenin". Las femnas dins sas òbras son "complexas e ambigüas; la duplicitat del personatge femenin se descobrís majans de recors como l’artifici e de la masqueta. Los recits presentan lo costat escur de la feminitat; la multipla representacion femenina mòstra una ambigüitat que anulla la vision unidimensionala del personatge femenin".

A partir de tres cuentos –"Cielo de claraboyas" (1937), "El vestido de terciopelo" (1959), e "La muñeca" (1970)– Amícola sugerís que los contes de Ocampo questionan l’abscéncia del sèxe genre e de la vision femenina dins la psicoanalisi desvolopada per Freud, amb un agach especial dins l’orrific. Amícola fa çò que Ocampo compren pas de las criticas, se concentra mai sus l’òrre de suls contes e ignòra l’umor. Ocampo diguèt a Moreno sa frustracion: "Amb ma pròsa pòdi far rire. Será una ilusion? Jamai, pas una critica menciona mon umor".

En contraste, Suárez-Hernán prepausa que l’umor emplegat dins l'òbra de Ocampo ajuda a subvertir los esterotipes femenins. Per ela, "L'òbra de Ocampo manten una postura subversiva e critica qu’encontra una plaça dins la transgresion. Los motius establits se trencan e los ròtles son intercambiables; se someton a un tractament satiric de las oposicions esterotipicas de la feminitat e de la masculinitat, la bontat e la marridesa, la beutat e lo laid. tanben, l'espaci e lo temps se subvertisson e amagan las limitas entre las categorias mentalas d'espaci, temps, persona, animal".

Quand María Moreno li demandèt çò que pensava del feminisme, Ocampo respondèt: "Mon opinion es un aplaudiment que me fa mal a las mans". "Un aplaudiment que vos destorbarà de donar?", tornèt Moreno. "Perqué anètz pas al diable!" Foguèt la responsa. Al subjècte del vòte femenin en Argentina, Ocampo diguèt "Reconeissi que me’n remembri pas. Me semblèt tan natural, tan evident, tan just, que jutgèri pas que demandava una actitud especiala".

Silvina Ocampo, classa, e enfança

Amícola Suggerís que las intencions de Ocampo es crear de personatges infantils que " visan a desmitificar l'idèa de l'innocéncia infantila." Çò creat es una oposicion entre "adults-enfants", "ont çò qu'interèssa es la foncion de l’autoritarisme realizat dins lo pròpri mond femenin." La literatura de Silvina desvia del territòri infantil. Amícola prepausa l'exemple de plaçar los mainats fàcia als adults per crear una polarizacion. Suárez-Hernán tòca mai tanben lo tèma al respècte de la narracion. Suárez-Hernán suggerís que "La vòtz narrativa infantila ven en una estrategia per generar l'ambigüitat que partís del narrador pauc fisable alara que lo lector totjorn cobrís de dobtes sul gra de compreneson dels fachs de la part del narrador que conten sa credibilitat."

Per Suárez-Hernán, "Los contes mòstran l’asimetria entre lo mond dels adults e lo mond infantil; los paires, mèstres e institutriças encarnan l'institucion punitiva e son sovent de figuras nefastas." Suárez-Hernán considèra las femnas, los mainats, e los paures dins la literatura de Silvina agissent amb sa seccion de posicion subaltèrna dominada per d’estereotipes. Es clar qu'en las òbras de Ocampo lo mond de "de l’enfança priviliègia es privilegiat sus l'edat adulta coma espaci apropriat per subvertir las estructuras socialas; atal, l'agach infantil serà l'instrument per soscavar las basas estructuralas e transgredir las limitas establidas." Pasmens, Suárez-Hernán crei que "los poders atribuits a l’enfança e sa perversitat genèran de perturbacion pel lector que pòt pas evitar s'identificar amb la femna adulta."

Tèmas e de simbòls recurrentes

La reflexivitat

Lo tèma de la reflexivitat es present dins fòrça de las òbras de Ocampo. Lo concèpte de la reflexivitat se pòt definir, dins de tèrmes d'objèctes literals, coma una representacion d'"elements tematics en relacion amb lo ieu e l'autre ... L'identitat e la alteritat", e coma un ligam entre d'autres tèxtes. Dins sa recuèlh de contes corts “La Furia,” vesèm la repeticion d'objèctes coma los miralhs, la lutz, objèctes de veire, e relòtges. L'utilizacion de la lutz rebatuda e dels objèctes que la rebaton son sovent escambilhats dins sos òbras. Unes autors coma María Dolores Rajoy Feijoo interpretan aquestes objèctes reflexius dins los contes fantastics de Ocampo, los miralhs e los relòtges, coma de veïculs de l’autoreflexivitat, e l'identitat modificada e reprodusida. "Puslèu que de veire la cambra se rebatre, vegèri quicòm d’exterior dins lo miralh, una copòla, una mèna de temple amb de colomnas jaunas e, al fons, dins una nichas de la paret, de divinitats. Foguèri victima, sens dobte, d'una illusion" (Cornelia tèsta al miralh)

L'emplec de la reflexividad coma una identitat dobla contunha dins "La casa de azúcar": "Dempuèi aqueste jorn Cristina se transformèt, per ièu, almens, en Violeta". Aquesta ambigüitat, subretot l'emplec de l'incertitud amb lo "per ièu", representa l’ambivaléncia de l'identitat, la reflexion, e l'interpretacion de l'identitat de l'autre.

L’enfança

L’enfança es un tèma recurrent dins los contes de Ocampo. E mai se l'emplec de la perspectiva infantila es quicòm de comun amb d'autres autors latinoamericans, Ocampo se destria per sa perversion de la perspectiva infantila. Lo sens de perversion de l'enfança menèt fòrça criticas a far de connexions psicologicas entre sos contes e las teorias freudianas. Segon Fiona Joy Mackintosh, "Las idèas de Freud, subretot sas idèas suls sòmis, lo tabú, e la perversion polimòrfa dels enfants, son unes dels elements claus que son amagats coma precursor situats dins las linhas del tèxte dins los contes de Silvina Ocampo". Ocampo experimenta tanben amb las consequéncias de viure dins un mond separat de la societat adulta en "La raça inextinguibla", mas explòra tanben d'elements implicats dins lo procediment de vielhiment e fa allusion qu'i a d'efèctes positius implicits dins los personatges que mesclan los caractèrn infantils amb los d'adults. Una de sas òbras mai notablas que tracta del tèma de la perversion de l’enfança es "Lo pecat mortal", que conta l'engana d'una mainada per un servicial. Après, la mainada fa sa primièra comunion sens reconéisser son pecat. Unas criticas an interpretat aqueste conte coma una intercesion de la perversion de l'enfança, lo revelh de l'identitat sexuala e l'incorporacion de diferentas classas socialas e la subversion del poder qu'aquestes actes sexuales supausan.

La metamòrfosi

En fòrça de sos contes, Ocampo utiliza los cambiaments fisics e psicologics (coma la metamorfosis) per transformar fòrça de sos personatges en d'autre. Aquestes inclusisson, mas se limitan pas a- la transicion de las personas que transforman en de plantas (l’ibrid uman vegetal dins “Sabanas de tierra”), aquestas que se transforman en animals (l’ibrid uman felin dins en “El rival”), aquestas que se trasforman en de maquinas (l’ibrid uman inanimat dins “El automóvil”), e aquestas que se trasforman en d'autras personas (dins “Amado en el amado”).

Una analisi del ròtle de la metamorfòsi e cossí Ocampo utiliza los cambiaments graduals dins lo conte "Sabanas de tierra", per desligar lo procediment metamorfic d'un jardinièr dins una planta. Aquestes cambiaments tipics son notats per sas transicions dins los senses e las accions, per exemple lo son, l'odor, de cambiaments visuals, e lo gost. Segon Juan Ramón Vélez García, fòrça d'aquestes procediments de metamorfòsi indican de connexions bíblicas de la Genèsi, interpretant las caracteristicas de la transformacion de sos personatges coma un cicle o retorn, destacant la frasa biblica “pulvis es et in pulverem reverteris” (Velez Farcia K.R. 2006). Los personatges en “Sabanas de tierra” an pas de noms pròpris, çò que Ishak Farag Fahim considèra "...çò que rebat una tendéncia a generalizar lo concèpte e la cosmovision que lo conte preten comunicar".

Òbras

Contes

• Ocampo, Silvina (1937). Viaje olvidado. Buenos Aires: Sur. OCLC 1881226. 
• Ocampo, Silvina (1948). Autobiografía de Irene. Buenos Aires: Sur. OCLC 772107. 
• Ocampo, Silvina (1959). La furia. Buenos Aires: Sur. OCLC 318439359. 
• Ocampo, Silvina (1961). Las invitadas. Buenos Aires: Losada. OCLC 482316595. 
• Ocampo, Silvina (1970). Los días de la noche. Buenos Aires: Sudamericana. OCLC 493622791. 
• Ocampo, Silvina (1987). Y así sucesivamente. Barcelona: Tusquets. ISBN 9788472237537. 
• Ocampo, Silvina (1988). Cornelia frente al espejo. Barcelona: Tusquets. ISBN 9788472237612. 
• Ocampo, Silvina (2006). Las repeticiones. Buenos Aires: Sudamericana. ISBN 9789500727297.  de Contes e de romans cuertes. Editat per Ernesto Montequin.

Antologias

• Ocampo, Silvina (1966). El pecado mortal. Buenos Aires: Editorial Universitaria de Buenos Aires. OCLC 3943578. 
• Ocampo, Silvina (1970). Informe del cielo y del infierno. Caracas: Monte Avila. OCLC 253025202.  Ed Per Edgardo Cozarinsky.
• Ocampo, Silvina (1991). Las reglas del secreto. México: Fondo de Cultura Económica. ISBN 9789505571192.  Ed Per Matilde Sánchez.
• Ocampo, Silvina (1999). Las reglas del secreto. Buenos Aires: Emecé. ISBN 9789500420198.  Dos volums.

Contes infantils

• Ocampo, Silvina (1972). El caballo alado. Buenos Aires: Flor. OCLC 2927413. 
• Ocampo, Silvina (1974). El cofre volante. Buenos Aires: Estrada. OCLC 5928284. 
• Ocampo, Silvina (1975). El tobogán. Buenos Aires: Estrada. OCLC 2290626. 
• Ocampo, Silvina (1977). La naranja maravillosa. Buenos Aires: Orión. OCLC 3735569. 

Poesia

• Ocampo, Silvina (1942). Enumeración de la patria. Buenos Aires: Sur. OCLC 3252521. 
• Ocampo, Silvina (1945). Espacios métricos. Buenos Aires: Sur. OCLC 3233854.  Prèmi Municipal.
• Ocampo, Silvina (1948). Sonetos del jardín. Buenos Aires: A. J. Álvarez. OCLC 223492537. 
• Ocampo, Silvina (1949). Poemas de amor desesperado. Buenos Aires: Sudamericana. OCLC 490515623. 
• Ocampo, Silvina (1953). Los nombres. Buenos Aires: Emecé. OCLC 2382776.  Prèmi Nacional de Poesia.
• Ocampo, Silvina (1962). Lo amargo por dulce. Buenos Aires: Emecé. OCLC 13620270.  Prèmi Nacional de Poesia.
• Ocampo, Silvina (1972). Amarillo celeste. Buenos Aires: Losada. OCLC 490834169. 
• Ocampo, Silvina (1979). Árboles de Buenos Aires. Buenos Aires: Librería La Ciudad. OCLC 7120214. 
• Ocampo, Silvina (1979). Canto escolar. Buenos Aires: Fraterna. OCLC 869147294. 
• Ocampo, Silvina (1985). Breve santoral. Buenos Aires: Ediciones de Arte Gaglianone. ISBN 9789509004436. 

Romans

• Ocampo, Silvina; Bioy Casares, Adolfo (1946). Los que aman, odian. Buenos Aires: Emecé. OCLC 19047051. 
• Ocampo, Silvina (1986). La torre sin fin. Madrid: Alfaguara. ISBN 9788420445021. 
• Ocampo, Silvina (2011). La promesa. Buenos Aires: Lumen. ISBN 9788426418784. 

Teatre

• Ocampo, Silvina; Wilcock, Juan Rodolfo (1956). Los traidores. Buenos Aires: Losange. OCLC 252938343.  Pèça teatrala en vèrs.

Autras

• Borges, Jorge Luis; Ocampo, Silvina; Bioy Casares, Adolfo (1940). Antología de la literatura fantástica. Buenos Aires: Sudamericana. OCLC 2921961. 
• Ocampo, Silvina (1981). Ulla, Noemí, ed. "La continuación" y otras páginas: antología. Buenos Aires: Centro Editor de América Latina. OCLC 8880075. 
• Ulla, Noemí; Ocampo, Silvina (1982). Encuentros con Silvina Ocampo. Buenos Aires: Belgrano. ISBN 9789500770248. 
• Ocampo, Silvina (1984). Páginas de Silvina Ocampo. Buenos Aires: Celtia. ISBN 9789509106574. 
• Ocampo, Silvina (2006). Montequin, Ernesto, ed. Invenciones del recuerdo. Buenos Aires: Sudamericana. ISBN 9789500727365.  Autobiografía En vèrs.
• Ocampo, Silvina (2008). Montequin, Ernesto, ed. Ejércitos de la oscuridad. Buenos Aires: Sudamericana. ISBN 9789500729031. 
• Ocampo, Silvina (2014). Montequin, Ernesto, ed. El dibujo del tiempo: recuerdos, prólogos, entrevistas. Buenos Aires: Lumen. ISBN 9788426400581. 

Prèmis e distincions

• Prèmi Municipal de Poesia 1945 per d'Espacis métricos
• Prèmi Municipal de Poesia 1953 pels noms
• Prèmi Municipal de Literatura 1954
• Prèmi Nacional de Poesia 1962 per Çò d'amar per doça
• Prèmi Konex - Diplòma al Merit 1984
• Prèmii Club dels 13 1988 per Cornelia front al miralh, la siá darrièra antologia de contes
• Grand Prèmi d'Aunor de la SADE 1992

Vejatz tanben

• Literatura argentina
• Literatura fantastica

Bibliografia

• Amícola, José (2014). «Las nenas terribles de Silvina Ocampo y Marosa Di Giorgio». Cuadernos LIRICO [En línea] (11). 
• Arrington, Melvin S.: "Silvina Ocampo (born 1903)" en Marting, Diane E.: Spanish American Women Writers: A Bio-bibliographical Source Book. Greenwood Publishing Group, 1990. ISBN 9780313251948
• Carraud, Claudio (14 de diciembre de 2009). «Silvina Ocampo: su vida y su obra es un enigma que vale la pena descifrar». Análisis digital. 
• Domínguez, Nora; Mancini, Adriana (2009). «1903-1930». Domínguez, Nora; Mancini, Adriana, eds. La ronda Y el antifaz: Lecturas críticas sobre Silvina Ocampo. Buenos Aires: Editorial de la Facultad de Filosofía y Letras, UBA. pp. 1-344. ISBN 9789871450619. 
• Enríquez, Mariana: La sòr mendre. Un retrait de Silvina Ocampo. Santiago de Chile, d'Edicions Universitat Diego de Portals, 2014. ISBN 978-956-314-276-1
• Mackintosh, Fiona Joy: Childhood in the Works of Silvina Ocampo and Alejandra Pizarnik. Woodbridge: Tamesis Books, 2003. ISBN 9781855660953
• Farag Fahim, Ishak: "Cinc formulas de metamofosis en la narrativa de Silvina Ocampo". Quasèrns de Hipogrifo N° 2. 2014
• Manrupe, Raúl; Portela, María Alejandra (2003). Un diccionario de films argentinos II 1996-2002. Buenos Aires: Editorial Corregidor. ISBN 950-05-1525-3. 
• Meyer, Doris (1979). Victoria Ocampo: Against the Wind and the Tide. New York: Braziller. OCLC 253752188. 
• Nisbet Klingenberg, Patricia (1999). Fantasies of the Feminine: The Short Stories of Silvina Ocampo. Lewisburg, PA: Bucknell University Press. ISBN 9780838753897. 

• Ocampo, Victoria. "Viatge desbrembat." Sud 7 (1937):.

• Podlubne, Judith (1996). «Las lecturas de Silvina Ocampo». Boletín del Centro de Estudios de Teoría y Crítica literaria (5): 71-79. 
• Suárez-Hernán, Carolina (2013). «El tratamiento subversivo de los estereotipos de género y edad en la obra de Silvina Ocampo». Anales de Literatura Hispanoamericana 42: 367-378. 
• Ulla, Noemí (2003). Encuentros con Silvina Ocampo. Buenos Aires: Leviatán. ISBN 9789875140622.