Wikipèdia

Sanscrit

Lo sanscrit es ua lenga indoeuropèa de la familha de las lengas indoarianas parlada dens la peninsula indiana pendent l'Antiquitat. Lenga deus tèxtes sacrats de l'indoïsme e de mei d'ua branca deu bodisme, es a l'origina de mei d'ua lenga indiana actuau. Es tanben demorada la lenga de la liturgia e deus estudis religiós tradicionaus indós e bodistas. Lo sanscrit es atau enquèra parlat per ua minoritat de locutors e a gardat un estatut oficiau simbolic en Índia.

Infotaula de lengaSanscrit
संस्कृतम्
Locutors14 135 en Índia en 2001[1]
Classificacion lingüistica
Estatut oficial
Oficial deÍndia
Còdis lingüistics
ISO 639-1sa Modifica el valor a Wikidata
ISO 639-2san Modifica el valor a Wikidata
ISO 639-3san Modifica el valor a Wikidata
Ethnologuesan Modifica el valor a Wikidata
Glottologindo1321
IETFsa Modifica el valor a Wikidata
Mapa

Difusion geografica e usatge de la lenga

modificar

Lo sanscrit modèrne es ua lenga liturgica utilizada durant rites e ceremonias indós, bodistas e jaïns. A las caracteristicas d'ua lenga mòrta, es a díser que los sons gramatica e vocabulari son incambiats despuish l'Antiquitat e que lo son usatge es reservat a cèrtas situacions particularas. Es atau parlat sonque per ua minoritat de sabents, d'erudits e de religiós.

Totun, lo sanscrit demòra ua lenga de prestigi en Índia pr'amor deu son ròtle dens l'istòria e la cultura deu país. Hè atau partida de las lengas oficiaus reconeishudas per la constitucion[2] e dus Estats, Himachal Pradesh e Uttarakhand, l'an adoptat coma lenga oficiau locau. Mes aqueras decisions ne deven pas ocultar l'inexisténcia de locutors natius e l'abséncia d'utilizacion de la lenga dens la vita vitanta[3][4].

Istòria

modificar

Las migracions indoeuropèas de cap a Índia

modificar

Las migracions enter la region d'origina deus pòbles indoeuropèus, probable situada enter la mar Negra e la mar Caspiana, e lo nòrd d'Índia son mau coneishudas. Segon las teorias actualas, las populacions a l'origina deu sanscrit estarén arribadas dens la vath d'Indus au començament deu milleni II avC. Los sons parlars son desconeishuts, mes ua separacion doriva avó lòc enter las brancas iraniana e indoariana de las lengas indoeuropèas, probable de cap a 1800 avC. De mei, las lengas indoarianas se transformèn rapidament tà formar lo sanscrit vedic[5].

Lo sanscrit vedic

modificar
 
Pagina deu Rigveda, un tèxte religiós escriut dens ua forma hèra arcaïca deu sanscrit.
Article detalhat: Sanscrit vedic.

Lo sanscrit vedic dominè entre 1500[6] e 300 abC, dab ua incertitud de quauques sègles sus las duas datas. Es ua forma arcaïca deu sanscrit classic qu'estó utilizada tad elaborar los tèxtes sacrats de l'indoïsme. Aqueths tèxtes mòstran l'evolucion de la lenga pendent aqueth periòde. Lo mei ancian es lo Rigveda que presenta enqüèra correspondéncias dab la lenga persana avestica. Aqueths elements desapareishen dens los tèxtes seguents com los Mantras e los Samhita[7]. De mei, dins los Samhita, l'injonctiu, lo subjonctiu, l'optatiu e l'imperatiu son abandonats. Puish, pendent lo periòde de redaccion deus Brahmana, enter los sègles X e VII avC, lo sistèma de conjugason arcaïc estó abandonat[7]. Enfin, la darrèra etapa de l'evolucion deu sanscrit vedic es la lenga deus Sutra qu'es un sanscrit preclassic utilizat com basa tà codificar lo sanscrit classic.

Totun, en despieit d'aqueras evolucions, lo sanscrit vedic gardè un ensemble de trèits distintius permetent d'establir diferéncias claras dab lo sanscrit classic. D'un punt de vista fonologica, las diferéncias èran importantas. En particular, lo sanscrit vedic aviá ua consonanta fricativa shorda (/ɸ/), ua consonanta fricativa velara shorda (/x/) e ua consonanta espiranta laterala retroflèxa sonorizada (/ɭ/) perdudas peu sanscrit classic. Lo lexic aviá, de faiçon generau, un nombre mei important de formas parallèlas o irregularas e un sistèma de flexions nominaus e pronominaus mei desvolopat. La conjugason èra tanben mei complèxa dab l'existéncia de 12 formas d'infinitiu, d'un nombre mei important de participis e de gerondius e d'ua utilizacion frequenta d'un subjontiu absent deu sanscrit classic. Enfin, i aviá diferéncias pertocant la prononciacion e las lengas dravidas n'avián pas enqüèra influenciat lo vocabulari.

Lo sanscrit classic

modificar
 
Edicion de la gramatica de Panini datant deu sègle XVII.
Articles detalhats: Sanscrit classic e Pāṇini.

Lo sanscrit classic es ua forma normalizada gessida deu sanscrit vedic parlat enter los sègles VII e IV avC. Lo gramatician Panini, que viscó pendent aqueth periòde, es la figura centrala d'aqueth tribalh de codificacion. En efèit, es l'autor de l’Astadhyayi, un tractat d'ueit partidas qu'es enqüèra considerat com l'obratge gramaticau de referéncia deu sanscrit[8]. 3 996 règlas i son compiladas en seguint un plan sistematic e tecnic que prefigurava los tribalhs lingüistics modèrnes[9][10][11]. Tad aquò, Panini formulè de règlas generaus permetent de formar mots a partir d'elements simples dab ua basa (la prakrti) e un sistèma de sufixes (pratyaya)[12]. Aquera basa pòt èsser ua racina verbau o un tèma nominau. Lo mecanisme mia a la formacion d'un mot unitat (pada) e un ensemble de pada mia a la formacion d'ua frasa[8]. Aqueth tractat es completat per tres tèxtes suplementaris, generaument atribuïts a Panini, que son l’Arsarasamamnaya (ua lista de fonèmas), lo Dhatupatha (ua lista de 2 000 racinas verbaus) e lo Ganapatha (un ensemble de mots presentant cèrtas caracteristicas derivacionaus)[8].

Lo sanscrit classic formalizat per Panini èra ua lenga purgada deus arcaïsmes e de las règlas gramaticaus vengudas inutilas[13]. Segon los medishs principis, la prononciacion èra simplificada dab ua simplificacion e ua organizacion mei rigorosa de las règlas de modificacion fonetica enter dos mots (sandhi). Totun, Panini integrè tanben de règlas « opcionaus » tà donar mei de libertat aus escrivans[14].

L'aparicion deus prakrits e la fossilizacion deu sanscrit

modificar

Lo tèrme prakrit designa las lengas mensh « nòblas » que lo sanscrit, es a díser las lengas de la vita vitanta. Gessidas de l'indoarian ancian e hèra influenciadas peu sanscrit, se separèn rapidament tà formar las lengas indoarianas parladas dens la peninsula Indiana. Son a l'origina de l'indi, lo penjabi e lo bengalin. A partir deu sègle III avC, estèn pauc a pauc utilizadas tà redigir tèxtes oficiaus (com las inscripcions d'Ashoka) e òbras literàrias. Lo sanscrit demorè la lenga de la religion, mes lo son usatge sembla enqüèra important au miei de la societat dins a la fin deu sègle I avC.

Aqueth declin de l'usatge quotidian deu sanscrit s'acompanhè d'un esfòrç navèth d'estandardizacion. Lo Mahabhaṣya de Patanjali es l'òbra centrau d'aquera evolucion. L'existéncia deus prakrit es reconeishuda, mes la lor influéncia suu sanscrit es globalament condemnada. La nocion de nòrma gramaticau venó atau mei hòrta e lo sanscrit cessè d'evoluar. Demorè ua lenga culturau e religiosa prestigiosa qu'estó utilizada com lingua franca e lenga literària dinc au sègle XIX. Uei, es unicament parlat per ua minoritat constituida de prèstas, d'erudits e de sabents.

Escritura e prononciacion

modificar
Articles detalhats: Escrituras deu sanscrit e Devanagari.

Dinc au sègle XIX, lo sanscrit èra escriut dab alfabets diferents segon las regions. Tà escriure tèxtes dens aquera lenga, los Indians utilizavan l'alfabet de las lors lengas. Totun, l'alfasillabari siddham avó ua influéncia notabla en Asia pr'amor qu'es la lenga dels tèxtes indians difusats en China pendent l'Edat Mejana. En Índia, lo devanagari es utilizat despuish lo sègle XVIII. Es un sistèma alfasillabari originari deu nòrd de la peninsula e es tanben utilizat tà nòtar l'indi, lo nepalés o lo marathi[15].

La prononciacion deu sanscrit partatja trèits comuns dab las autas lengas indoeuropèas, mes tien tanben caracteristicas pròprias. Lo sistèma consonantic presenta pauc d'innovacions, mes a ua varietat de sons leugèrament mei estenuda. Lo desvolopament fonologic mei significatiu es la fusion de las vocalas[16]. Per exemple, las vocalas cortas *e, *o e *a an fusionat tà formar la a (अ).

Vocalas deu sanscrit segon lo sistèma devanagari
Forma independenta IAST AFI Forma independenta IAST AFI
Guturau अ a /ɐ/ आ ā /ɑː/
Palatau इ i /i/ ई ī /iː/
Labiau उ u /u/ ऊ ū /uː/
Retroflèxa ऋ ṛ /r̩/ ॠ ṝ /r̩ː/
Dentau ऌ ḷ /l̩/ (ॡ) ḹ /l̩ː/
Palatoguturau ए e /eː/ ऐ ai /ɑj/
Labioguturau ओ o /oː/ औ au /ɑw/

Lo sistèma consonantic deu sanscrit a ua organizacion relativament simetrica constituïda de 33 letras :

Consonantas deu sanscrit segon lo sistèma devanagari
Oclusiva Nasau Espiranta Fricativa
Gutturau क ka
[k] 		ख kha
[kʰ] 		ग ga}}
[ɡ] 		घ gha
[ɡʱ] 		ङ ṅa
[ŋ] 		ह ha
[ɦ]
Palatau च ca
[t͜ɕ] 		छ cha
[t͜ɕʰ] 		ज ja
[d͜ʑ] 		झ jha
[d͜ʑʱ] 		ञ ña
[ɲ] 		य ya
[j] 		श śa
[ɕ]
Retroflèxa ट ṭa
[ʈ] 		ठ ṭha
[ʈʰ] 		ड ḍa
[ɖ] 		ढ ḍha
[ɖʱ] 		ण ṇa
[ɳ] 		र ra
[ɾ] 		ष ṣa
[ʂ]
Dentau त ta
[t] 		थ tha
[tʰ] 		द da
[d] 		ध dha
[dʱ] 		न na
[n] 		ल la
[l] 		स sa
[s]
Labiau प pa
[p] 		फ pha
[pʰ] 		ब ba
[b] 		भ bha
[bʱ] 		म ma
[m] 		व va
[ʋ]

Gramatica

modificar
Article detalhat: Gramatica deu sanscrit.

Morfologia

modificar

Lo sanscrit es ua lenga flexionau. L'element morfologic de basa es la racina, un morfèma portaire d'ua significacion lexicau. Los radicaus verbaus e nominaus deus mots sanscrits derivan d'aquera racina a partir d'un sistèma de gradacion fonologicala de las vocalas, d'afixas e de terminasons. Un mot en sanscrit a donc l'estructura canonica seguenta[17] :

Racina + Afixa0-n + Terminason0-1

Las racinas son monosillabicas e ne pòden pas s'acabar dab ua « a » corta. Las afixas e las terminasons son generaument polisillabics. La màger part de las afixas son sufixes, mes i a excepcions com lo prefixe augmentatiu « a- » e l'infix « -na/n- » utilizat dens la classa verbau au present[17].

Los vèrbes se conjugan segon tres votz (activa, mejana, passiva), tres mòdes (indicatiu, optatiu, imperatiu) e quatre sistèmas temporaus e aspectuaus (present, futur, aorist, perfècte) e tres personas[18].

Sintaxi

modificar

La complexitat morfologica deu sanscrit permet d'exprimir ua gamma hèra larga de modalitats. L'òrdi deus mots es donc drin important dab l’excepcion d'un nombre redusit de valors sintaxicas com la subordinacion. De mei, la valor expressiva o estilistica d'ua frasa es tanben independenta de l'òrdi deus mots[19]. Totun, lo sanscrit segueish generaument un òrdi SOV (subjècte - objècte - vèrbe).

Tad aquò, lo sanscrit es capable d'exprimir uech cas que son lo nominatiu, lo vocatiu, l'accusatiu, l'instrumentau, lo datiu, l'ablatiu, lo genitiu e lo locatiu[20]. Los acòrds en genre e en nombre son diferents de l'occitan. Per l'acòrd de genre, lo neutre prevau quan se presentan un o mei d'un noms de causas. Per l'acòrd de nombre, duas possibilitats existeishen : un acòrd dab lo nom mei pròche o un acòrd dab l'ensemble deus subjèctes[21].

I a duas formas de frasa simpla. La frasa nominau es frequenta dens las òbras narrativas. Utiliza sonque formas nominaus deu vèrbe com l'absolutiu, l'infinitiu, los participis e los adjectius d'obligacion. Las frasas dab un vèrbe conjugat son mei complèxas. Pòden aver proposicions coordinadas o ensemble proposicion principau e proposicion subordinada. Sovent, lo vèrbe estar conjugat es omés dens aqueras construccions.

Vocabulari

modificar

Lo vocabulari deu sanscrit provien de dus ensembles diferents de lengas. Lo prumèr es lo protoindoeuropèu qu'èra hèra influent dens las formas mei arcaïcas de la lenga. Per exemple, lo mot dâma-, similar au latin domus, designa l'ostau. Lo segond ensemble son las lengas dravidas qu'estón ua hont fondamentau d'emprunts peu sanscrit classic. Per exemple, aquò miè a l'adopcion deu mot kuṭi- tà designar l'ostau.

Annèx

modificar

Ligams intèrnes

modificar

Bibliografia

modificar

Bibliografia generala :

  • (fr) Émilie Aussant, « La grammaire de Pāṇini: quand la conscience linguistique d'un grammairien devient celle de toute une communauté », Revue roumaine de linguistique, vol. 53, n° 4, 2008, pp. 377-387.
  • (en) Thomas Burrow, The Sanskrit Language, 3a edicion, Londres, Faber & Faber, 1973.
  • (fr) Pierre-Sylvain Fillozat, Le sanskrit, Presses Universitaires de France, coll. « Que-sais-je ? », 2010.
  • (fr) Louis Renou, Histoire de la langue Sanskrite, Éditions IAC, 1956.

Gramatica :

  • (fr) Louis Renou, Grammaire sanskrite élémentaire, París, Librairie d'Amérique et d'Orient, 1978, 109 p.
  • (en) A. M. Ruppel, The Cambridge Introduction to Sanskrit, Cambridge University Press, 2017.
  • (fr) Jean Varenne, Grammaire du sanskrit, París, Presses Universitaires de France, coll. « Que sais-je ? », 1971, 128 p.

Notas e référencias

modificar
  1. ↑ 2001 Recensament indian [1]
  2. ↑ (en) Michele Gazzola e Bengt-Arne Wickström, The Economics of Language Policy, MIT Press, 2016, p. 469.
  3. ↑ (en) A. M. Ruppel, The Cambridge Introduction to Sanskrit, Cambridge University Press, 2017, p. 2.
  4. ↑ (en) E. Annamalai, « Contexts of multilingualism », dins Braj B. Kachru, Yamuna Kachru e S. N. Sridhar, Language in South Asia, Cambridge University Press, 2008, p. 223.
  5. ↑ (en) Thomas Burrow, The Sanskrit Language, 3a edicion, Londres, Faber & Faber, 1973, pp. 30-34.
  6. ↑ (en) J. P. Mallory e Douglas Q. Adams, Encyclopedia of Indo-European Culture, Taylor & Francis, 1997, p. 306.
  7. ↑ 7,0 et 7,1 (en) Michael Witzel, « Tracing the Vedic dialects », dens Colette Caillat (dir.), Dialectes dans les littératures Indo-Aryennes, París, de Boccard, 1989, pp. 115-127.
  8. ↑ 8,0 8,1 et 8,2 (fr) Emilie Aussant, « La grammaire de Pāṇini: quand la conscience linguistique d’un grammairien devient celle de toute une communauté », Revue roumaine de linguistique, Bucarèst, Ed. Academiei Române, vol. 53, n° 4, 2008, pp. 377-387.
  9. ↑ (fr) Livret, Numéro 5, École pratique des hautes études, Section des sciences historiques et philologiques, Éd. Librairie Droz, 1987, p. 416.
  10. ↑ (en) Arthur Anthony Macdonell, A Sanskrit Grammar for Beginners, .K. Printworld (P) Ltd., 2019, pp. x-xviii.
  11. ↑ (en) Frits Staal, Universals : studies in Indian logic and linguistics, University of Chicago Press, 1988, p. 47.
  12. ↑ (fr) Pierre-Sylvain Filliozat, « Pāṇini, VIIe – IVe siècle av. J.-C. ? », dins Pierre-Sylvain Filliozat, Dictionnaire des littératures de l'Inde, París, Presses Universitaires de France, coll. « Quadrige  », 2001, pp. 230-232.
  13. ↑ (en) Louis Renou e Jagbans Kishore Balbir, A history of Sanskrit language, Ajanta, 2004, p. 53.
  14. ↑ (en) Louis Renou e Jagbans Kishore Balbir, A history of Sanskrit language, Ajanta, 2004, pp. 53-54.
  15. ↑ (fr) Sylvain Brocquet, Grammaire élémentaire et pratique du sanskrit classique avec exercices corrigés et textes expliqués, Brussèlas, Éd. Safran, 2016, p. 32.
  16. ↑ (en) Stephanie Jamison, dins Roger D. Woodard (dir.), The Ancient Languages of Asia and the Americas, Cambridge University Press, 2008, pp. 8-9.
  17. ↑ 17,0 et 17,1 (en) Stephanie Jamison, dins Roger D. Woodard, The Ancient Languages of Asia and the Americas, Cambridge University Press, 2008, pp. 15-16.
  18. ↑ (en) A. M. Ruppel, The Cambridge Introduction to Sanskrit, Cambridge University Press, 2017, pp. 34-35.
  19. ↑ (fr) Jean Varenne, Grammaire du sanskrit, París, Presses universitaires de France, coll. « Que sais-je ? » n° 1416, 1971, pp. 108-109.
  20. ↑ (fr) Jean Varenne, Grammaire du sanskrit, París, Presses universitaires de France, coll. « Que sais-je ? » n° 1416, 1971, pp. 109-112.
  21. ↑ (fr) Louis Renou, Grammaire sanskrite élémentaire, París, Librairie d'Amérique et d'Orient, Adrien Maisonneuve, J. Maisonneuve, succ., 1978, pp. 72-75.
Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Sanscrit&oldid=2460330 »