Proteïna fluorescenta verda
La proteïna fluorescenta verda (o GFP, per la sigla en anglés, green fluorescent protein) es una proteïna produsida per la medusa Aequorea victoria, qu'emet bioluminiscéncia dins la zòna verda de l'espèctre visible. Lo gèn que codifica aquesta proteïna es isolat e s'utiliza abitualament en biologia moleculara coma marcador.
Lo 8 d'octobre de 2008 los professors Martin Chalfie, Osamu Shimomura e Roger Y. Tsien foguèron premiats per la Reala Academia Suedesa de Sciéncias d'Estocòlme amb lo Prèmi Nobel de Quimia «per la descobèrta e lo desvolopament de la proteïna fluorescenta verda (GFP)», instrument indispensable per la biologia e la medecina modèrna.
Istòria modificar
Osamu Shimomura, dins las annadas 1960, foguèt la primièra persona a isolar la GFP de la Aequorea victoria e identificar quina part èra responsabla de la fluorescéncia. Amb Frank Johnson, de l'Universitat de Washington, isolèt una proteïna bioluminescenta dependenta del calci, que nomenèt l'aequorina, nom derivat de la medusa. Aquesta proteïna emet fluorescéncia dins la zòna blava de l'espèctre.
Pendent los ans seguents se verifiquèt que, per emetre fluorescéncia, la medusa libèra d'ions de calci qu'activan l'emission de lutz blava. La GFP, per sa part, absorbís la lutz liberada per la primièra e produsís sa lutz verda caracteristica. Malgrat aiçò, lo potencial de la GFP coma marcador foguèt pas reconegut fins a 1987 per Douglas Prasher.
D'autras proteïnas fluorescentas foguèron identificadas recentament: entre d'autras, la proteïna fluorescenta jauna (coneguda per son abreujament en anglés YFP) o la roja (RFP). En mai, aquestas proteïnas originalas son estadas modificadas per melhorar lor foncionament. Un dels resultats d'aquestes melhoraments es la proteïna verda fluorescenta melhorada (o EGFP, per la sigla en anglés, «enhanced green florescent protein»).
Estructura e espèctre d'emission modificar
L'estructura de la proteïna verda fluorescenta se determinèt en 1996. Es constituida per 238 aminoacids, que forman onze cadenas beta, qu'ensèm forman un cilindre, dins lo centre que se'n tròba una eliç alfa.
La GFP originala de la medusa possedís dos pics d'excitacion: un mendre, a 475 nm, e un màger, a 395 nm. Son pic d'emission es a 509 nm, dins la zòna verda de l'espèctre.
Utilizacion modificar
Las proteïnas fluorescentas son fòrça polivalentas e s'utilizan dins divèrses domenis coma la microbiologia, l'engenhariá genetica e la fisiologia (las neurosciéncias), per exemple.