Wikipèdia

Prerafelisme

Lo prerafelisme es un movement artistic nascut al Reialme Unit en 1848. Aqueste movement ten la pintura dels mèstres italians del sègle XV, d’abans Rafèf, coma le modèl d’imitar.

Proserpina per Dante Gabriel Rossetti.

La confrairia al comercar

modificar
 
Illustracion per Holman Hunt del poèma de Thomas Woolner My Beautiful Lady, publicat dins The Germ en 1850.

L'istòria dels prerafelitas comença amb l’encontre entre William Holman Hunt e John Everett Millais a la Royal Academy. Considerant que l'art anglés èra esclerozat pel conformisme academic, volgava tornar trobar de tonalitas claras, vivas e cantadissas dels grands mèstres d'autrescòps.

Dante Gabriel Rossetti encontrèt Millais e Hunt a la Royal Academy ont, fastic de las banalitats ensenhadas, passavan lors serradas a contemplar un recuèlh de gravaduras de las frescas del Campo Santo de Pisa (realizats per d’artistas coma Orcana o Benozzo Gozzoli). En 1847, Hunt, Rossetti e Millais debatèron dins lo talhièr del darrièr, de l'una de las òbras mai representativas del talent de l'artista Rafèl, La Transfiguracion (Vatican, Roma). «La condemnàvem per son desdenh grandiòse de la simplicitat e de la vertat, per las pausas pomposas dels Apòstols e los actituds del Salvador, contraris a una espiritualitat veraia[1]». Aqueste quadre aviá, als uèis, marcat un pas decisiu cap a la descasença de l'art a l'epòca de la Renaissença italiana.

Millais, Hunt e Rossetti fondèrent oficialament la confrairia en 1848, puèi se jonguèron James Collinson, l’escultor Thomas Woolner e los criticas d'art William Michael Rossetti e Frederic George Stephens, e mai tard Walter Deverell, Arthur Hughes e Charles Allston Collins.

Intencions

modificar

Los prerafelitas avián, entre autres, per ojectiu de tornar a un art foncional e edificant de tòca: lors òbras avián per fonccion d’èsser moralas. Mas aquò exclusán pas lor desir d’estetisme. L’objectiu d’aquestes artistas èra de s’adreiçar a totas las facultats de l’Òme: sa ment, son intelligéncia, sa memòria, sa consciéncia, son còr… e pas sonque a çò que l’uèi vei.

Los prerafelitas volgavan agir sus las mòrs d’una societat que, a lors vejaires, avián perdut tot sens moral dempuèi la revolucion industriala. Pasmens, « sufís pas que l’art siá suggestiu, o didactic, o moral, o popular; cal encara que siá nacional ».

Principis e caracteristcas

modificar

La franquesa e l’aplicacion èran los mots d’òrdre d’aquesta novèla « escòla »: imitam pas mai los grands Mèstre de la Renaissença. En oposicion a l'academisme victorian, volgavan tornar a la puretat artistica dels primitius italians, abans Rafèl, per exemple en imitant lor estil. Privilegiavan lo realisme, lo sens del detalh e las colors vivas.

Quitament se se pòt pas veraiament parlar d’« escòla » a causa del manca d’estil omogenèu entre los pintres, los prerafelitas avián los mèsmes objectius. En 1850, publiquèron una revista periodica, The Germ (sols quatre numèros pareguèron), ont expausèron la teoria de lor movement. A sa sortida, la revista, fòrça mal criticada, faguèt escandal. Dins lo primièr numèro, William Michael Rossetti fa una declaracion d’intencion del prerafelisme:

  • per el, caliá aver d’idèas originalas d’exprimir, estudiar meninosament la natura per saber l’exprimir, aimar çò qu’es seriós, dirècte e sincèr dins l’art del passat e al contrari rebutar lo convencional, autocomplasent e ensenhat dins la rotina, e lo mai important, produire de pinturas e esculturas « absoludament bèlas » ;
  • cada figura deuriá èsser reproducha segon un modèl e segon un sol modèl per que se realze pas cap idealizacion, al subjècte del dessenh, deuriá èsser tant original e individal que possible ;
  • los dessenh èra mininós, privilegiant los detalhs; las colors vivas e tonalas èran sovent simplas e francas, la realitat dels personatges èra preconizada dins una execucion lisa. Limitavan los efièchs de prigondor e de volums amb pòc de jòcs d’ombras e de lutz;
  • lors subjèctes de predileccion èran los tèmas biblics, l’Edat Mejana, la litaratura e la poesia (Shakespeare, Keats, Browning...).

Paradòxe de las doctrinas

modificar

Lo prerafelisme èra contradictòri. Mespresava la pintura inspirada de Rafèl, e pasmens Hunt admira lo mèstre dins sa jovença, coma se pòt lo legir aquí: « Ni alara, ni dempuèi alara, avèm afirmat qu’aguèt pas un art san e excellent dempuèi Rafèl, mas nos semblava que l’art d’après el aviá sovent estat tocat del cranc de la corrupcion e qu’èra pas dins las òbras precedentas que podiam trobar amb certitud la santat perfiècha, foguèt dins un leugièr esperit de paradòxe que conveniam que Rafèl, lo prince dels pintres, èra l’inspirator de l’art actual, que vesiam fòrça plan que la practica dels pintres contemporanèus èra fòrça alunhada d’aquesta del mèstre que se reclamavan ».

Los prerafelitas presicavan lo partit d’imitar l’estil dur e regde dels primitius (italians e flamands), mas Rossetti, al contrari, figurava de pitres abondoses, d’espatlas redondas e de bocas sensualas de las femnas. De mai, los precèptes prerafelitas exigissián un realisme intransigent, alara que representar sovent un univèrs imaginari (ex : Dante’s vision of Rachel and Leah de Dante Gabriel Rossetti). Un modèl unic èra preconizat per cada personatge, mai Dante Gabriel Rossetti s’interdisiá pas la fusion diferents modèls, practicant atal una forma d’idealizacion contrària a la notion de naturalisme.

Imatge de las femnas

modificar

Dins l'art prerafelita, las femnas son vistas a l’encòp coma d’àngels salvadors, cama Beatriç de Dante, o coma de beutats dangierosas. Las femnas representadas son de simbòls: personatges biblics, mitologics… puslèu que de personas.

Las femnas que representèron, Anne Ryan, Ellen Frazer, Elizabeth Siddal, Annie Miller, Alexa Wilding o Jane Morris, son pas sempre sonque de modèls, mas pòdon èsser tanben de quita artistas, coma Elisabeth Sidall, Evelyn De Morgan, Marie Spartali Stillman, Emily Hunt, Rebecca Solomon, Eleanor Fortescue-Brickdale o Maria Zambaco.

Las premièras exposicions

modificar
 
Christ In the House of His Parents, par John Everett Millais, 1850.

Lo sigle PRB (Pre-Raphaelite Brotherhood), per que signavan lors quadre pendnet lor periòde militant, foguèt emplegat pel primièr còp sul quadre de Rossetti, The Girlhood of Mary Virgin. Aquesta pintura deuriá èsser expausada a la Galariá chinesa de Hyde Park Corner ont Ford Madox Brown, mèstre de Rossetti, aviá ja expausat. Aquestas inicialas provoquèron la colèra d'un Reialme Unit benpensant qu’imaginava, rèire aquestas tres letras, un sens amagar, blasfematòri o mistic.

A l'exposicion de 1849 a la Royal Academy, las òbras prerafelitas foguèron gaireben plan aculhits. Pasmens, lo sigle PRB començava a intrigar la premsa qu’acusèt los artistas de conspirar contra l'Acadèmia e los qualifiquèt de « membres de sècta secrèta procatolica ». A l'exposicion de 1850, Millais expausèt Christ in the House of his Parents, Hunt A converted British family sheltering a Christian Missionary e Rossetti presentè Ecce Ancila Domini. A l’esasença, Charles Dickens critiquèt dirèctament Millais, començant las ostilitats contra la confrairia.

Pendent la mòstra de 1851, los prerafelitas èran sempre mai criticats: per lor perspectiva, lor minucia, lo pauc de jòcs d'ombres e de luses. Millais presentèt Mariana, Hunt Valentine rescuing Sylvia from Proteus e Rossetti Spectator. John Ruskin prèguèt la defensa de la jova confrairia per doas letras demoradas celèbras qu'aviá mandat a la revista Times e que permetèron de reabilitar la popularitat dels artistas. Al Salon de 1852, The Huguenot e Ophelia de Millais recebèron un succès important e Hunt trionfèt amb The Light of the World.

Los prerafelitas visquèron l'apogèu de lor trionf a l’escasença de l'Exposicion universala de 1855 de París.

1857 sona le temps de la « victòria » mas tanben aqueste de la dislocacion de la confrairia. Arestèron de signar PRB; los peintres del començament prenguèron de camins diferents: Woolner anèt cercar fortuna en Austràlia, Hunt viatgèt en Palestina, Collinson se refugièt dins un convent e Millais foguèt elegit membre associat de la Royal Academy of Arts, alara que Rossetti contunhèt dins la dralha arcaïsanta de las primièras pinturas prerafelitas.

Posteritat

modificar
 
Ofèlia, per John Everett Millais.

Après 1855, lo « primièr grop » s'èra desmembrat. Hunt assagèt de tornar fondar la confrairia amb l’arribada d'Edward Burne-Jones e de William Morris. Mas çò que se nomena comunament la « segonda generacion » respectava pas tant mininosament lo precèpte de representacion fidèl de la natura.

Fòrça d'entre eles foguèron fotograficadas per lor contemporanèa Julia Margaret Cameron, davancièra de la fotografia, que s'inspirèt de lor movement dins las sieunas òbras.

Aquest movement, que foguèt pasmens de corta durada, aguèt una influéncia importanta suls movements artistics del sègle XX, subretot l'art novèl e lo simbolisme, mercé amb d’artistas coma William Morris e Aubrey Beardsley.

Dins son recuèlh de novèlas Vièlha Nòva York, l'escrivana americana Edith Wharton evòca l'existéncia d’aqueste grop, d’una clinhada. Dins la novèla Alba messorguièra, que se debana dins las annadas 1840, met en scèna un jovent, partit en viatge en Euròpa, a qui son paire confia la mission de crompar unas telas de mèstre per crear una galariá de familha. Lo paire, qu’i conéis pas res, se referís a l'opinion dels criticas contemporanèus e sòmi de crompar un Rafèl. Mas lo jovent se fa conselhar per d’artistas joves encontrats en Anglatèrra e en Itàlia, que de fach son Ruskin, Rossetti, Morris, Hunt e Brown. Lo paire, que ten a possedir de telas per confortar sa posicion sociala als uèis de sos convidats, es furiós de la causida que, a son vejaire, es inutil de possedir de telas que pas degun conéis los autors. A la fin de la novèla, se confirma que s'agissiá d'una de las mai bèlas colleccions de primitius italians del mond, encontrada dins lo trast d'una rèira de la familha, ignoranta de sa valor.

En Itàlia, los especialistas Gian Carlo Menis e Licio Damiani ligan l'òbra singulara e expressiva de Tita Gori (1870-1941) als diferents corrents nascuts del prerafelisme a causa de sa carga religiosa, esperitala, simbolica e poetica.

Listas d'artistas

modificar

Modèl:Commons-inline

La confrairia prerafelita

modificar
 
Medea d’Evelyn De Morgan, 1889, dins l’esperit del Quattrocento.

Artistes pròches

modificar

Artistas associats

modificar

Galariá

modificar
  •  
    Sir John Everett Millais, Christ in the House of his Parents, 1849-50
  •  
    William Holman Hunt, The Hireling Shepherd, 1851
  •  
    Sir John Everett Millais, La mòrt d’Ofèlia, 1852
  •  
    Ford Madox Brown, Work, 1852-65
  •  
    William Holman Hunt, The Awakening Conscience, 1853
  •  
    William Holman Hunt, Portrait of Dante Gabriel Rossetti, 1853
  •  
    SirJohn Everett Millais, John Ruskin, 1853-54
  •  
    Dante Gabriel Rossetti, The Wedding of St. George and the Princess Sabra, 1857
  •  
    William Dyce, Pegwell Bay, Kent: a Recollection of October 5th 1858, 1858-60
  •  
    Dante Gabriel Rossetti, Beata Beatrix, 1863
  •  
    Dante Gabriel Rossetti, Monna Vanna, 1866
  •  
    Tita Gori, Jèsus Crist e los Farisians
  •  
    Dante Alighieri and Beatrice Portinari in the garden, pre-Raphaelite style work by Cesare Saccaggi da Tortona.

Nòtas e referéncias

modificar
  1. ↑ William Holman Hunt, Pre-Raphaelitism and Pre-Raphaelism Brotherhood, éditions The Macmillan Company, Londres/New York, 1905.

Vejatz tanben

modificar

Articles connèxes

modificar

Bibliografia

modificar
  • Laurence Brogniez, Préraphaélisme et symbolisme: peinture littéraire et image poétique, Honoré Champion, Paris, 2003, 403 p.
  • Danielle Bruckmuller-Genlot, Les Préraphaélites 1848-1884. De la révolte à la gloire nationale, éditions Armand Colin, Paris, 1994, 455 p.
  • Laurence Des Cars, Les Préraphaélites. Un modernisme à l'anglaise, éditions Gallimard/Réunion des Musées Nationaux, Paris, coll. « Découvertes Gallimard/Arts » (<abbr about="#mwt45" class="abbr" data-cx="[{&quot;adapted&quot;:true,&quot;partial&quot;:false,&quot;targetExists&quot;:true}]" data-mw="{&quot;parts&quot;:[{&quot;template&quot;:{&quot;target&quot;:{&quot;wt&quot;:&quot;Numèro&quot;,&quot;href&quot;:&quot;./Modèl:Numèro&quot;},&quot;params&quot;:{&quot;1&quot;:{&quot;wt&quot;:&quot;368&quot;}},&quot;i&quot;:0}}]}" data-ve-no-generated-contents="true" id="mwAbc" title="numéro" typeof="mw:Transclusion">n<sup>o</sup></abbr><span about="#mwt45" data-ve-ignore="true" typeof="mw:Entity"> </span><span about="#mwt45" data-ve-ignore="true">368</span>), 1999, 127 p.
  • Olivier-Georges Destrée, Laurence Brogniez, Les Préraphaélites : Notes sur l'art décoratif et la peinture en Angleterre, Les Eperonniers, Loverval (Belgique), 2005, 124 p.
  • William Holman Hunt, Pre-Raphaelitism and Pre-Raphaelism Brotherhood, éditions The Macmillan Company, Londres/New York, 1905.
  • Dominique Jarrassé, Les Préraphaélites, Herscher, Paris, 1995, 62 p.
  • Robert de La Sizeranne, Le Préraphaélisme, éditions Parkstone International, New York, 2008, 199 p.
  • Christopher Wood, Paul Delifer, Les Préraphaélites, Bookking International, Paris, 1994, 160 p.
  • Brigitte Ducousso-Mao, L'Art nouveau : Les Préraphaélites, Canal Académie, 2006 (podcast de l'Académie des Beaux-Arts)

Ligams extèrnes

modificar
Sus d'autres projècte de Wikimedia:
 
Commons
 Commons  Modèl:Commonscat/categories
Recuperada de « https://oc.wikipedia.org/w/index.php?title=Prerafelisme&oldid=2281237 »