Pinhon (botanica)
Lo pinhon es la grana de clòsc dur, que se desvelopa jos cada escata de la pinha dels pins. Qualques 20 espècias de pin produson de granas pro grossas per poder èsser acampadas, coma lo pinhièr; las granas dels autres pins son tanben manjablas, mas tròp pichonas per servir d'aliment pel umans. Lo pinhon es pas un fruch al sens estricte (botanic) del tèrme.
De forma oblonga e de color evòri, se lo pòt acampar pendent un periòde pro long.
Pendent la preïstòria, las granas èran l’objècte de tròcs. Los Romans e los Grècs cresián a las proprietats afrodisiacas de las granas e recomandavan de los prene amb de mèl e d'amètlas a jaire per de resultats melhors[1].
A l'Edat Mejana, se fa mencion d’una lecariá a basa d’amètlas, de pistachas, de pinhons e de sucre. Aqueste pinholat es una mena primièra de nogat[2].
Consomacion
modificar
Los pinhons pòdon èsser manjats atal. Son fòrça rics en òli (que ne ven lèu ranci) e plan nutritius. Al gost pròche de l’amètla, son consomats en aperitiu, dins l'ensalada o de còcas (trissat amb de mèl) o entre doas tauletas de chocolat negre, o sus una pizza dicha pizza Palermo. Los melrs pighonons de pinhièrs son aqueste d'Afganistan que la mitiat de la produccion es venduda als Chineses.
Los pinhons e los rasins sècs son sovent utilizats ambedos per perfumar de plats cuèchs en caçòla per perfumar de polalha, carns e peisses. Intervenon tanben dins de receptas a basa de legums, coma les espinarcs a la catalana, o de preparacions coma lo pesto.
En Tunisia, los pinhons del pinhièr servisson a perfumar lo tè.
Conservation
modificarVenon lèu ranci e devon èsser servats dins d'aisinas ermeticas.
Dangièrs
modificarDempuèi qualques annadas son venduts en França e en Belgica de pinhons importats d’Asia (Paquistan, China e Corèa per exemple), d'unes provòcan, de còps que i a un gost fòrça amar dins la boca que torna a cada presa d’aliment o de bevenda. Aquesta disgueusia passa sola amb lo temps, podent anar de dos a quaranta e cinq jorns. D’autres simptòmas i son a vegada associats. Lo mecanisme biologic d'aquesta intoxicacion demora incompres fins ara, mas sembla que lo problèma seriá ligat a d'importacions de pinhons non comestibles, d’espècias de pin diferentes d'aquestas aabitualament utilizadas dins l’alimentacion umana[3]. L’etiquetatge d'aquestes produchs permet malaurosament pas de los destriar de pinhons comestibles.
Mas cal pas confondre aquesta disgueusia amb l’allergia al pinhon, pro rara, mas en aumentacion dempuèi unas annadas. Aquesta allergia pòt provocar un chòc anafilactic podent anar fins a la mòrt.
Lista de las espècias
modificar
Pinus pinea es pas la sola espècia de produire de granas utilizadas per l’òme per son alimentacion. S'acampa entre autras aquestass de las espècias seguentas:
America del Nòrd
modificarLas granas d'aquestas espècias formavan la basa de l'alimentacion d'uness pòbles amerindians del sud-oèst dels EUA e del nòrd del Mexic[4].
Asia
modificar- Pinus koraiensis: Asia orientala, China.
- Pinus armandii: China.
- Pinus gerardiana: Paquistan, Afganistan
- Pinus sibirica: Siberia
Euròpa
modificar- Pinus cembra: montanhas d’Euròpa centrala
Bacin mediterranèu
modificarAmerica del Sud
modificar- Araucaria angustifolia: Brasil.
Referéncia
modificar- ↑ Susanna Lyle, Encyclopédie mondiale des fruits et fruits secs, éditions de Vecchi, p. 326.
- ↑ receptas de pi,hon sus Produit du marché.
- ↑ Conso Info, Un goût amer pour les amateurs de pignons de pin.
- ↑ François Couplan, « Le Régal Végétal, Plantes sauvages comestibles », Flers, éditions Équilibres, 1989, 453 p.