Palais de Topkapi
Lo palais de Topkapi[1] es un important palais bastit per lei sultans otomans a l'emplaçament de l'acropòli antic de Bizanci. De 1465 a 1853, foguèt lo luòc de residéncia principau dau sultan e de sa cort. Lo luòc chausit per sa construccion permet de dominar la Bana d'Aur, Bosfòr e la mar de Marmara. S'estend sus una superficia de 70 ectaras e es protegit per un barri de 5 quilomètres.
La construccion comencèt en 1459 durant lo rèine de Mehmet II (1451-1481) per dotar Constantinòble, recentament conquistada per lei Turcs, d'un palais modèrne. Foguèt regularament agrandit e modificat per lei sobeirans seguents, especialament amb la construccion d'un arèm durant lo sègle XVI e de restauracions importantas après un tèrratrem en 1509 e un incendi en 1665. Aquò menèt a la formacion d'un complèx organizat a l'entorn de quatre corts principalas que, a l'apogèu de son foncionament, podiá acuelhir 4 000 personas. Pasmens, l'edifici perdiguèt son importància a partir de la fin dau sègle XVII quand lei sultans comencèron de preferir lei palais construchs lòng de Bosfòr. En 1853, Abdulmecid Ièr (1839-1861) decidèt de desplaçar la cort vèrs lo palais de Dolmabahce. Lo palais de Topkapi gardèt de foncions estatalas coma la gestion dau tesaur imperiau, de la bibliotèca imperiala, dei mosquetas e de la moneda, mai foguèt desenant reduch a un ròtle de sèti de l'administracion.
Après la fin de l'Empèri Otoman en 1921, lo palais foguèt convertit en musèu de l'èra otomana per lo govèrn republican. Es desenant un dei luòcs pus visitats de Turquia amb una frequentacion de 2,98 milions de personas en 2018. Es considerat coma un exemple de l'arquitectura otomana e es lo luòc de preservacion d'importantei colleccions de porcelana, de vèstits, d'armas, de bloquiers, d'armaduras, de miniaturas, de manuscrits calligrafiats e de pinturas muralas. Es classat au Patrimòni Mondiau de l'Umanitat de l'UNESCO dempuei 1985.