Lo Peasc
Lo Peasc[3] (var. Peasc, Lo Piasc[4]) (Piasco en italian) es una comuna occitana de la Val Varacha, dins las Valadas Occitanas. Administrativament, es dins la província de Coni e dins la region de Piemont de l’estat italiana.
| |
.jpg) | |
| Entitat | comuna d'Itàlia  |
|---|---|
| Administracion | |
| Estat | Itàlia |
| Region | Piemont |
| Província | Província de Coni |
| Capitala | Piasco |
| Geografia | |
.svg)  | |
| Coordenadas | 44° 33′ 50″ N, 7° 27′ 17″ E |
| Superfícia | 10,62 km²[1] |
| Limitròf amb | Costilhòl Verzòl Venascha Rossana Panh |
| Altitud mejana | 480 m |
| Fus orari | UTC+01:00 (ora estandard) UTC+02:00 (ora d'estiu) |
| Demografia | |
| • Totala | 2 713[2] ab. (1 de genièr de 2023 ) |
| • Densitat | 255,46 ab./km² |
| Istòria | |
| Pairinatge | Sant Ròc |
| Autras informacions | |
| Còdi postal | 12026 |
| Prefix telefonic | 0175 |
| Sit web | comune.piasco.cn.it |
Istòria modificar
Lo Peasc es atestat en 1037. Es un castrum qu’apara lo fèu de la Val Varacha, donat per l’emperaire a l’avèsque de Turin. La sobeiranetat dels avèsques s’avalís dapasset e en 1251 es ja contaroltlat pels marqués de Saluças. Aital al s. XVI fa part del territòri annexat per França, e cedit a Savòia pauc après. Las doas fraccions istoricas an desaparegut: Serravalle per despopulacion, Sant Antòni per l’espandiment del caplòc.[5]
Toponimia modificar
Lo toponim originau èra Alpeasc o Arpeasc, atestat en latin Herpiascum (1037).[5] La primièra sillaba foguèt interpretada coma un article, e se troba après Lo Peasc o Lo Piasc. En italian, Arpeasco, il Piasco e fin finala Piasco.
Referéncias modificar
- ↑ Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011. ISTAT. [Consulta: 16 de març de 2019]
- ↑ URL de la referéncia: https://demo.istat.it/?l=it.
- ↑ http://www.espaci-occitan.org/oc/occitan-e-occitania/occitania-e-valadas-occitanas/valadas-occitanas/
- ↑ https://www.oocities.org/toponimiaoccitana/98b.html
- ↑ 5,0 et 5,1 Alessio Fiore. "Piasco". Schedario storico-territoriale dei comuni piemontesi. Centro interuniversitario di storia territoriala “Goffreddo Casalis”, 2014. Legir en linha.