La Ciutat de la paur

La Ciutat de la paur, una comèdia familiala

Alain Chabat, Chantal Lauby e Dominique Farrugia en 1999.

Realizacion	Alain Berbérian
Actors principals	Alain Chabat Dominique Farrugia Chantal Lauby Gérard Darmon Sam Karmann
Scenari	Les Nuls (Alain Chabat, Dominique Farrugia, Chantal Lauby)
Musica	Philippe Chany
Decòrs	Jean-Marc Kerdelhue
Fotografia	Laurent Dailland
Montatge	Véronique Parnet
Produccion	Charles Gassot
Societat de produccion	AMLF
Genre	Comèdia
Durada	93 minutas
Sortida	1994
Lenga(s) originala(s)	Francés
País d’origina	França

La Ciutat de la paur, una comèdia familiala (tanben conegut ambe lo nom Lo filme de Les Nuls) es un filme comic francés realizat per Alain Berbérian, sus un scenari del trio comic Les Nuls, sortit en 1994.

Sinòpsi

Los projeccionistas successius de Red Is Dead, un marrit filme d'orror, son assassinats a la faus e al martèl. Vertadièra bona fortuna per l'agent de premsa del filme Odile Deray (Chantal Lauby) qu'i vei una escasença inesperada pel filme d'aver una bona cobèrta mediatica. Atal, gràcias a aquels murtres, lo filme deven un eveniment del Festenal de Canas al qual ela e son actor principal, Simon Jérémi (Dominique Farrugia), un « pèc del vilatge », son invitats. Per assegurar lor proteccion, un gardacòrs lor est assignat : Serge Karamazov (Alain Chabat). D'aquel temps, lo comissari de polícia Patrick Bialès (Gérard Darmon) mena l'enquèsta.

Ficha tecnica

Títol : La Ciutat de la paur, o La Ciutat de la paur, una comèdia familiala (títol long), tanben sostitolat Lo filme de Les Nuls
Realizacion : Alain Berbérian
Scenari : Les Nuls (Alain Chabat, Dominique Farrugia e Chantal Lauby)
Decòrs : Jean-Marc Kerdelhue
Fotografia : Laurent Dailland
Montatge : Véronique Parnet
Musica : Philippe Chany
Produccion : Charles Gassot
País d'origina : França
Lenga originala : francés e qualques replicas dins d'autras lengas (anglés, suedés, etc)
Format : color — 35 mm — 2,35:1 — son Dolby SR
Genre : comèdia
Durada : 93 minutas
Box-office : 2 279 190 intradas en França
Totes publics
Datas de sortidas :
- França : 9 de març de 1994
- Espanha : 23 de febrièr de 1996

Distribucion

Alain Chabat : Serge Karamazov / Youri (dins Red Is Dead) / Jacques, lo jornalista
Chantal Lauby : Odile Deray / Louise, la jornalista
Dominique Farrugia : Simon Jérémi / Benjamin (dins Red Is Dead) / Michel, lo jornalista
Gérard Darmon : comissari Patrick Bialès / Maurice Bialès / Alicia Lampéro
Sam Karmann : Émile Gravier
Patrick Lizana : lo policièr Grimaldi
Jean-Christophe Bouvet : Jean-Paul Martoni
Éric Prat : Philippe Garcia
Marc de Jonge : lo patron de Karamazov
Artus de Penguern : Sens
Hélène de Fougerolles : Sandy (dins Red Is Dead)
Tchéky Karyo : Modèl:M., lo primièr projeccionista
Daniel Gélin : Modèl:M., lo segond projeccionista
Jean-Pierre Bacri : lo tresen projeccionista
Eddy Mitchell : lo quatren projeccionista
Valérie Lemercier : la veusa de M. Jacques
Géraldine Bonnet-Guérin : Tiffany
Dominique Besnehard : lo jornalista a la sortida del cinèma Cameo
Florence Viala : Martine
Michel Hazanavicius : Régis

Comentaris

La Ciutat de la paur es un exemple de filme contenent un filme (Red Is Dead), comunament apelat una mesa en abisme.
L'anóncia de la scèna doblat a la boca debuta a 1 h 00 min 00 s exactament. Un minutatge perfièch que pòt far pensar a las anóncias de pausas ambe entractes al moment de projeccions de fòrça longs filmes.
Los cinc projeccionistas son totes al telefòn e prononcian de frasas en rapòrt ambe la mòrt abans de se far assassinar, o de mancar de l'èsser :
- Projeccionista 1 : (a prepaus de la projeccion del filme) : « Èra mortal uèi. » - (a prepaus del màntol d'ermina) : « Puslèu crebar que de vendre la caravana. »
- Projeccionista 2 : (escambiant de delicadesas ambe sa femna al telefòn) : « Sas que me tuas ? »
- Projeccionista 3 : (egalament al telefòn ambe sa femna) : « Mas non, es pas la mòrt ! » - « Vau morir dins doas minutas ! »
- Projeccionista 4 : (egalament al telefòn) : « Plaga d'argent es pas mortala. » - « Aqueste trabalh, es la fortuna de ma vida : i cresi a mòrt ! »
- Projeccionista 5 : (al telefòn ambe son paire) : « Mas papà, i a de gents que tuarián per aver aquel trabalh ! »
Dins lo generic final, demest los actors et l'equipa de tornatge, òm troba lo nom de supereròis e de lors aliàs tal que Batman e Bruce Wayne atal que Spider-Man e Peter Parker. Òm pòt tanben legir que la 1^èra veusa aviá pas mes 16 sucres mas solament 15.

Influéncias e referéncias

Graffiti fasant referéncia a una replica del filme.

Lo nom Odile Deray fa referéncia a Gilles de Rais, un dels mai ancians tuaires en seria francés conegut, en rapòrt ambe lo tèma del filme. Lo nom es tanben un jòc de mot ambe l'illa francesa, l'Illa de Re.
Serge Karamazov ditz, a cada còp que se presenta, «Serge Karamazov, pas cap ligam, soi filh unic». Es una referéncia als fraires Karamazov de Dostoïevski.
L'intriga principala es regularament esmaltada de gags parodiant de filmes célèbres :
- Bad Taste : en particular per la presentacion, qu'a fòrtament inspirat aquel d'aqueste filme.
- Evil Dead : per Red Is Dead qu'en repren l'intriga e l'imatjariá.
- Terminator : al moment ont un òme tusta a la pòrta de l'ostalariá en demandant « Sarah Connor ».
- Pretty Woman : per la sequéncia de crompas ambe la meteissa cançon de Roy Orbison (Oh, Pretty Woman).
- Love Story : la musica jogada a un det pel pianista del restaurant ont sopan Odile e lo comissari.
- Point Break : quand Serge Karamozov manca sa cibla e tira en l'aire (parodia de Keanu Reeves).
- Los Aventuras de Rabbi Jacob : per la scèna de l'interrogatòri d'Odile ont l'òm bufa a l'aurelha del comissari (Gérard Darmon) per la senténcia que recebrà Odile (parodia de la senténcia de Slimane, ont Darmon joga lo meteis ròtle).
- Basic Instinct : per la scèna de l'interrogatòri d'Odile.
- Bodyguard : per la scèna de l'arribada en veitura abans la montada de las grasas.
- The Untouchables : quand òm pausa un jornal davant un ostalariá e que l'òm vei Odile davalar l'escalièr enrodada de nombrós assistents. Es una parodia de Robert De Niro qu'encarna Al Capone dins lo filme de Brian De Palma. De mai, òm vei una vagabonda butant al ralentit un carreton sus las grasas del festenal, virat d’uèlh als Untouchables e al Cuirassat Potemkine^[1].
L'umor emplegat dins aqueste filme es comparable a aquel dels filmes dels ZAZ, lo trio american compausat de David Zucker, Jim Abrahams e Jerry Zucker, qu'utiliza fòrça de gags visuals e de non-sens.
Lo delinquent « Jean-Paul Martoni » evocat dins lo film pòt evocar Jean-Dominique Fratoni.

Posteritat e referéncias al filme

Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !

Nòtas e referéncias

(fr) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en francés intitolat « La Cité de la peur (film, 1994) ».

↑ Scèna sovent parodiada, per Woody Allen dins Love and Death, pels ZAZ dins Naked Gun 33⅓: The Final Insult, per Terry Gilliam dins Brazil e per Ettore Scola dins Nosautres nos sèm tant aimats. Lampedusa dins lo roman Lo Guepard compara tanben lo « gag » d’Angelica a l’eficacitat de la scèna del filme d’Eisenstein.

Vejatz tanben

Articles ligats

Ligams extèrnes

(en) La Ciutat de la paur sus l'Internet Movie Database

[1] Scèna sovent parodiada, per Woody Allen dins Love and Death, pels ZAZ dins Naked Gun 33⅓: The Final Insult, per Terry Gilliam dins Brazil e per Ettore Scola dins Nosautres nos sèm tant aimats. Lampedusa dins lo roman Lo Guepard compara tanben lo « gag » d’Angelica a l’eficacitat de la scèna del filme d’Eisenstein.

[1]