Joan de Betuna
Joan de Betuna (mòrt a Tolosa lo 27 de julhet de 1219), membre de l'ostal de Betuna, èra un clèrgue francés vengut avesque catolic roman de la diocèsi de Cambrai e sobeiran de la principautat de Cambrésis dins lo Sant Empèri Roman Germanic.
| Biografia | |
|---|---|
| Naissença | sègle XII  |
| Mòrt | 27 de julhet de 1219 (Gregorian) Tolosa |
| Evesque | |
| decembre 1200 – | |
| Prebòst | |
| | |
| Donadas personalas | |
| Religion | Catolicisme |
| Carrièra militara | |
| Conflicte | Crosada dels albigeses |
| Autres | |
| Títol | Príncep Imperial (ca)  |
| Maire | Adélise de Saint-Pol (ca) |
| Paire | Robèrt V de Betuna |
| Fraires | Conon de Betuna, Guilhèm II de Betuna e Baudoïn de Betuna |
Biografia
modificar
Originas
modificarNascut vèrs 1160, versemblablament a Betuna, èra lo filh cabdèt de Robèrt V de Betuna (mòrt en 1191), senhor ereditari de Betuna e avoat de l'abadiá de Saint Vaast d'Arràs, e de son esposa Alícia, filha d'Uc III, comte de Saint Pol.[1] Sos fraires comprenián:[2]
- Robèrt VI (mòrt en 1193), crosat, que succediguèt a son paire coma senhor de Betuna.[1]
- Guilhèm II (mòrt en 1214), dich "Guilhèm lo Ros", crosat, que succediguèt a son fraire Robèrt VI coma senhor de Betuna.[1]
- Baudoïn (mòrt en 1212), crosat e companh dels reis angleses Enric II e Ricard I Còr de Leon, defuntat dins son domeni de Yorkshire.[1]
- Conon (mòrt en 1220), trouvère e crosat, vengut regent de l'Empèri Latin de Constantinòple e mòrt en Tràcia.[1]
Joinessa
modificarDestinat a una carrièra eclesiastica, es tre 1182 prebòst de la glèisa Saint-Amé de Douai.[1] Una nominacion a la glèisa Saint-Piat de Seclin es mentretant contestada per Matilda de Portugal, veusa de Felip Ièr, comte de Flandra, que se planh al près del papa Innocenci III. Innocent a pausat la question a un panèl d'arbitres e aquestes an fin finala acceptat Joan.[1]
Amb son fraire Baudoïn, èra un partisan de Ricard Còr de Leon e, en 1198, fasiá partida de la delegacion anglesa a Colonha per l'eleccion e lo coronament del nebot e filh adoptiu de Richard, Oton de Brunswick, coma Rei dels Romans.
Avesque de Cambrai
modificarPer aquò, Oton o nommèt a l'avescat de Cambrai en decembre de 1200. Anèt a Colonha per demandar l'investitura de las reialtats d'Oton, que los acordèt en setembre de 1201. Dins los conflictes que seguiguèron entre Oton e los Hohenstaufen, foguèt un fidèl partisan.[1]
En 1208, èra un candidat potencial per venir arquevesque de Colonha, l'un dels tres sètis mai importants d'Alemanha, mas de las objeccions foguèron levadas perque parlava pas alemand (çò que suggerís que parlava pas que lo francés, lo latin e benlèu lo flamenc). ] En 1209, coma prince de l'Empèri, acompanhèt Oton a Roma per son coronament dins la basilica Sant Pèire coma emperador del Sant Empèri.[1]
A Cambrai, sa situacion es complèxa. Coma avesque, presidiguèt una vasta diocèsi que cobrissiá una partida granda de la Belgica actuala, comprenent de vilas importantas coma Brussèlas e s'espandissent al nòrd fins a Anvèrs. Foguèt egalament senhor laïc de la vila de Cambrai e prince de la principautat independenta del Cambrésis, qu'entornejava la vila e fasiá partida del Sant Empèri Roman Germanic.[3] Las relacions entre los avesques e los abitants de la vila de Cambrai èran sovent estadas tibadas e, en 1212, los abitants obtenguèron una carta del rival d'Oton, Frederic, rei de Sicília, lor acordant de dreches e privilègis que limitavan lo poder de l'avesque e de la Glèisa.[1]
La desfacha d'Oton e de sos aliats a la batalha de Bovinas en 1214 significava que d'ara enlà la principala poténcia de la region èra França, jol rei victoriós Felip II, mentre qu'una partida granda d'Alemanha reconeissiá Frederic. Sulcòp après la batalha, pendent la quala Felip aviá capturat Ferdinand, comte de Flandra, Jean foguèt l'un dels tres avesques sollicitats per son esposa Joana, comtessa de Flandra, per negociar lo rescat e la liberacion del presonièr, mas sens capitada.[1]
Jean foguèt obligat de renonciar a sa leialtat de cap a Oton e d'acceptar l'autoritat de Frederic, li jurant fidelitat e obtenent de sas mans la restitucion de las regalitats. En 1215, Frederic acòrda a Joan una carta novèla dins la quala o reconeis coma prince de l'Empèri e coma parent.[1]
En 1212, a la mòrt de son fraire Baudoïn sens filh subrevivent, aviá eretat la senhoriá de Chocques près de Betuna. A la debuta de 1219, rejonh la Crosada dels albigeses, pendent la quala Loís, filh del rei Felip, mena una armada cap al sud e s'apodera de la vila de Marmanda en junh, massacrant sos abitants. La fòrça assetgèt Tolosa, que resistiguèt, e es pendent aquel engatjament que Joan tombèt malaut e se moriguèt lo 27 de julhet.[1][4]
Son còs foguèt tornat dins sa diocèsi e inumat davant l'autar de l'abadiá cisterciana de Vaucelles.[1]
Veire tanben
modificar- Gisèle († 1201), fondatritz de l'abadiá de la Cambra[5]
Referéncias
modificar- (de) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en alemand intitolat « Jean de Béthune ».
- (en) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en anglés intitolat « John of Béthune (died 1219) ».
- (fr) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en francés intitolat « Jean de Béthune ».
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 et 1,13 André Du Chesne, Historiographe Du Roy. «Histoire Généalogique de La Maison de Béthune, Justifiée par Chartes de Diverses Églises & Abbayes, Arrests du Parlement, Titres Particuliers, Épitaphes, et Autres Bonnes Preuves» (en francés). París: Sébastien Cramoisy, Imprimeur Ordinaire Du Roy, Rue Saint Jacques, aux Cigognes, 1639.
- ↑ Anonymus von Béthune: Chronique française des rois de France. In: Léopold Deslisle (Hrsg.): Recueil des Historiens des Gaules et de la France. 24 (1904), S. 756–757.
- ↑ Registrum Innocentii III papae super negotio Romani imperii. In: Friedrich Kempf (Hrsg.): Miscellanea Historiae Pontificiae. 12 (1947), S. 145, Nr. 54.
- ↑ Alexandre Du Mège, Jean-Baptiste Paya (Hrsg.): Histoire générale de Languedoc. 5, 1842, Cap. XLIII, S. 289.
- ↑ Irismonument.be
| Modèl:Portal Reialme de França |
Wikidata: Q1685923
