Guiraut Riquièr
Guiraud Riquièr, en occitan ancian Guiraut o Giraut Riquier (Guiraud Riquier, Riquié o Richié (a. [n-oc.]) en nòrma mistralenca[1]; Narbona cap a 1230-1292), foguèt un dels darrièrs trobadors occitans, considerat coma un dels màgers, òme del pòble; i visquèt del sieu mestièr de poèta a la cors del vescomte Amalric IV. Puèi, s'exilièt per vint ans en Castelha a la cort d'Anfons X lo Savi. Aperaquí en 1279 tornèt en Occitània en cò del comte Enric II de Rodés, un dels darrièrs luòcs qu'aparava encara los trobadors e son art. Guiraut balhava lo nom Belh deport ("Bèl depòrt") a sa dòna[2]. Compausèt un partiment amb lo trobador d'origina jusieva Bonfilh. Après la Crosada dels Albigeses, s'acabava l'edat d'aur trobadorenca; l'epòca èra a las influéncias religiosas sostengudas per l'Inquisicion, e Guiraut daissèt alara lo fin'amor per se virar cap a la poesia religiosa. Poèta e musician de trobar classic, daissèt una òbra de dètz mila vèrs amb mai de cent poesias (vers, cansos, tensos, retroenchas, pastorelas, albas, descorts...).
Es l'inventor de la serena, genre lirica occitana.
