Serena (literatura)
La serena (cant del vèspre) es un genre liric menor en occitan ancian. Malgrat son nom, es pas una serenada.[1] Es puslèu una contrapartida de l'alba (cant de l'alba). Dins un alba, lo galant deplora l'arribada de l'alba qu'obliga los galants a se separar. Dins la serena, lo galant se planh de la longa espèra del ser per consumir son amor.[1][2][3] Lo genre es estat inventat tardivament dins l'istòria de la lirica occitana pel trobador Guiraud Riquièr dins sa cançon Ad un fin aman fon datz (Un vertadièr galant nagaire esperat), que pretendiá aver acabada en l'an 1263, mentre que viviá a Narbona.[4] Lo repic de la serena de Guiraud ditz :
e dizia sospiran:
—Jorns, ben creyssetz a mon dan,
e·l sers
auci·m e sos loncx espers.[1]
Veire tanben modificar
Bibliografia modificar
- F. M. Chambers. An Introduction to Old Provençal Versification. American Philosophical Society, 1985.
- H. J. Chaytor. The Troubadours. Cambridge University Press, 1912.
- W. D. Paden; F. F. Paden Troubadour Poems from the South of France. D. S. Brewer, 2007.
- M. de Riquer. Los trovadores: historia literaria y textos. III. Editorial Planeta, 1975.
Articles connèxes modificar
Ligams extèrnes modificar
Nòtas e referéncias modificar
Nòtas modificar
Referéncias modificar
- ↑ 1,0 1,1 et 1,2 Chambers, 1985, p. 201.
- ↑ Chaytor, 1912, pp. 33–34.
- ↑ Riquer, 1975, p. 1613.
- ↑ Modèl:Harvnb, has an English translation. Modèl:Harvnb, has the original text with a Spanish translation.
- (en) Aqueste article es parcialament o en totalitat eissit d’una traduccion de l’article de Wikipèdia en anglés intitolat « Serena (genre) ».
