Guilhèm Ademar
Guilhèm Ademar (1190/1195–1217) èra un trobador de Maruèis[1], en Gavaudan. Nòble de naissença, mas fòrça paure, viatgèt entre las corts d'Albi, de Tolosa, de Narbona, e d'Espanha. Obtenguèt durant sa vida una reputacion pron importanta per que Monge de Montaudon ne'n faguèsse la satira. Dintrèt dins los òrdres cap a la fin de sa vida. Setze poèmas; catòrze cansos, un sirventés, e un partiment amb Eble d'Ussel demòran de son trabalh. Sas cansos son sas òbras pus famosas. Sovent plenas d'umor, mantunas imitan la poesia d'un de sos pus illustres contemporanèus: Arnaut Daniel. Una canso subrevisquèt amb sa melodia.
Segon sa vida, Guilhèm èra lo filh d'un paure cavalièr de Maruèis, que lo senhor del castèl lo faguèt cavalièr. Èra un òme eloquent que "sabiá plan cossí trobar."[2] Quora se suportèt pas pus coma cavalièr, venguèt trobador e "foguèt grandament onorat per tota la nauta societat."[2] Pasmens a la fin de sa vida jonhèt l'òrdre religiós de Granmon.