Batalha dau cap Mícale
La batalha dau Cap Micale se debanèt en setembre de 479 avC a la fin de la Segonda Guèrra Medica. Opausèt una armada grèga comandada per lo rèi espartenc Leotychidas II e lo generau atenenc Xantip (40 000 òmes e 110 a 250 naviris) ai fòrças pèrsas dirigidas per Tigranes (60 000 òmes e 300 naviris. S'acabèt per una importanta victòria grèga.
Contèxte
modificarAprès la batalha de Platèa, l'armada pèrsa foguèt obligada de se retirar en direccion d'Anatolia. Sensa sostèn maritim, subiguèt de pèrdas importantas en causa d'atacas grègas lòng de sa retirada. Aquò entraïnèt la revòuta de plusors ciutats-Estats d'Ionia. Pasmens, Xerxès aviá laissat una armada, comandada per lo generau Tigranes, per protegir la region. Per lei Grècs, aquela armada representava encara una menaça importanta car permetiá de preparar una invasion novèla. De mai, leis Atenencs volián sostenir lei Grècs d'Ionia en revòuta. Ansin, una expedicion foguèt decidida per atacar lei tropas de Tigranes.
Debanament
modificarLa flòta grèga se dirigiguèt inicialament vèrs Samos onte la flòta pèrsa èra installada. Pasmens, lei naviris pèrses refusèron lo combat e s'enfugiguèron au Cap Micale onte se trobava lo camp de Tigranes. Per protegir la flòta, lo cap pèrse ordonèt de sortir lei naviris de l'aiga e de fortificar lo camp. En fàcia d'aquela situacion, lei Grècs decidèron de desbarcar per menar una ataca terrèstra còntra lo camp enemic. Aquela manòbra equilibrèt probable lo rapòrt de fòrças e Tigranes acceptèt de quitar sei defensas per combatre leis asalhidors.
L'armada grèga sembla aver combatut a l'entorn de dos còrs. Una ala drecha, principalament constituïda per lei contingents d'Atenas, de Corint, de Siciona e de Trezèna ataquèt dirèctament l'armada pèrsa. Enterin, una ala senèstra, organizada a l'entorn dei tropas espartencas, ataquèt per lo nòrd e contornejèt la linha pèrsa. Pasmens, lo movement foguèt mau coordenat car leis Atenencs volián ganhar la batalha sensa l'ajuda deis Espartencs. Menèron ansin una ataca fòrça violenta. Après una bòna resisténcia, l'armada pèrsa foguèt obligada de recular dins son camp. L'arribada de l'ala espartenca entraïnèt l'afondrament de sa defensa. La mòrt de Tigranes e de l'amirau Mardontes, cap de la flòta, agravèt la desbranda pèrsa.
Consequéncias
modificarLo resultat de la batalha es una victòria importanta per lei Grècs qu'alunchèron definitivament la menaça d'una invasion pèrsa en Grècia. Lo bilanç uman de la batalha es desconegut mai, segon lei racòntes, lei pèrdas èran importantas dins lei doas armadas. Pasmens, l'armada de Tigranes èra destrucha e lei subrevivents, que s'enfugiguèron a Sardes, aguèron ges de ròtle dins la seguida de la campanha. D'efiech, se leis Espartencs se retirèron après aqueu succès, leis Atenencs demorèron dins la region per ajudar leis Ionians. En particular, assetjèron e conquistèron Sestos après un sètge de plusors mes.
Annèxas
modificarLiames intèrnes
modificarBibliografia
modificar- (en) Peter Green, The Greco-Persian Wars, University of California Press, 1970.
- (en) J. F. Lazenby, The Defence of Greece 490–479 BC, Aris & Phillips Ltd., 1993.
- (fr) Victor Davis Hanson (trad. Laurent Bury), Les guerres grecques : 1400-146 av. J.-C., Éditions Autrement, 1999.