Saxons de Transilvània
Los Saxons de Transilvània representan una minoritat de Romania vièlha de mai de 880 ans e que joguèt un ròtle plan important dins l'istòria de Transilvània. Es a l'ora d'ara una minoritat en dangièr de desparicion a causa de l'emigracion cap a Alemanha.
Origina del nom modificar
La majoritat dels immigrants èran pas originaris de Saxònia mas subretot de Renania e de Mosèla. Al sègle XII, èran coneguts jols noms latins de Flandrenses, Saxones e Theutonici. Lo nom de saxons foguèt donat de preferéncia pels Ongreses a causa de la cancelariá ongresa que i aviá de nombroses Saxons.
Istòria modificar
Arribada dels Saxons modificar
Es vèrs 1143 que los primièrs alemands arribèron dins çò que nommèron la Província d'Hermannstadt (comtat de Cibin) (en alemand : Altland ; en romanés : Țara Sașilor ; en magiar: Szászföld).
Venguèron invitats per Geza II que voliá non solament aparar las termièras de son reialme mas tanben beneficiar de las competéncias dels menestrals alemands, ja plan reputats a aquela epòca.
A l'encòp, Geza II installèt los siculs dins la partida orientala de Transilvània. Los siculs parlan pas alemand mas una varietat d'ongrés. Lor origina es encara uèi controvertida: se sap pas se los siculs son de populacions magiarizadas o d'ongreses d'origina. Per mai d'informacions consultar: siculs.
Los colons de la primièra ondada venguèron mai que mai de las províncias de Mosèla e de Luxemborg. Èran pas brica de Saxònia mas lo nom de saxons lor foguèt donat pels ongreses. Los romaneses utilizan tanben lo mot saș (adaptacion fonetica en romanés del mot "saxon").
La segonda ondada data del sègle XIII amb l'arribada de colons venguts de Renania, Olanda, Mosèla, Bavièra, Turíngia e mai de França.
Expansion modificar
En 1211, Andrieu II d'Ongria invitèt tanben los Cavalièrs Teutonics per aparar las termièras orientalas de son reialme contra los Comans.
Ajudèron l'expansion de la colonizacion saxona amb l'annexion del País de Bârsa (Burzenland en alemand) e la fortificacion de Brașov, ciutat que benefícia d'una situacion geografica clau.
Pasmens, la violéncia e la cobesença de l'Òrdre Teutonic faguèt paur al rei Andrieu II qu'acabèt per los remandar en 1225. De mai, començavan d'èsser de mal contrarotlar pr'amor que se dessolidarizavan de mai en mai del rei d'Ongria en metent sos territòris jos l'autoritat del papa. Partiguèron per Prússia en 1226. De consultar tanben: Cavalièrs Teutonics.