Santa Sara
Sara la Negra (Egipte?, sègle I - Provença, segonda mitat del sègle I, en lenga romaní Sara e Kali), es un personatge legendari que, segon la tradicion gitana, acompanhèt Maria Magdalena dins son viatge legendari en Provença. Es venerada coma una santa pels gitans, dins un culte tradicional tolerat per la Glèisa catolica. Sa figura, probablament, se fondamenta sus de mites d'origina indó e sus la figura de la diva Kali.
Legenda
modificarLong de l'Edat mejana, se desvolopèt dins las tèrras occitanas una tradicion a prepaus d'un viatge supausat de Maria Magdalena, Marta e de Làzer de Betània, que se serián establits dins lo país d'Ais de Provença.
Segon aquesta tradicion, Sara èra la serviciala egipciana negra, de Maria Salomé e Maria Jacobé, qu'acompanhavan los fraires de Betània. Aprèp la mòrt de Jèsus, se sentiguèron menaçats e totes tres fraires fugiguèron de Palestina, las doas Marias, Sara, l'intendent Maximí, la serviciala Marcèlla, Celidòni, Josèp d'Arimatèa que portava lo Sant Greal, Trofime d'Arle e d'autres discipols de Jèsus. S'embarquèt dins una nau miraclosa que, malgrat qu'aguèsse ni timon ni velas, travèrsèt la Mediterranèa e arribèt al lòc sonat Oppidum-Râ, o Nòstra Dòna de Ratis (Ratis vòl dire barca), que venguèt Nòstra Dòna de la Mar e, dempuèi 1838, las Santas Marias de la Mar, al costat d'Arle, on s'arrestèt.
Èra en 48 e del temps que Làzer anèt presicar a Marselha, Marta e Marcèlla anèron a Tarascon, Trofime a Arle e Maria s'i faguèt ermita, e se retirèt dins una bauma de las montanhas de la Santa Bauma e Maximin se n'anèt a Ais de Provença.
La figura de Sara foguèt integrada puèi dins la legenda medievala, e n'avèm ja d'atestacions dins d'escriches de 1521. Sara demandava l'aumoina per sas mestressas, e doncas se pensèt qu'èra gitana.[1] E doncas lo pòble gitan la prenguèt coma sa santa patrona.
Lo pelegrinatge
modificar
La celebracion de Santa Sara amassa durant un desenat de jorns un grand nombre de gitans venguts de mantun endrech a las Santas Marias. Las ceremonias se fan entre lo 24 e 26 de mai. Lo 24 se fa la davalada de las caissas e puèi l'estatua de Sara es portada pels gitans fins a la mar per tal de simbolizar l'espèra e l'aculhida pels santencs de la patrona dels gitans. En seguida la procession tòrna a la glèisa acompanhada de crits, de musica de tota mena e del bruch de las campanas de la glèisa.
Referéncias
modificar- ↑ Sembla que los gitans arribèron pas al reialme de França fins al sègle XV, çò que seriá una pròva de mai qu'es un raconte fictiu e extemporanèu.