Restauracion Meiji
La Restauracion Meiji correspònd au periòde entre 1868 e 1869 onte l'emperaire japonés, reduch au ròtle de figura religiosa dempuei de sègles, retrobèt son poder e acomencèt la modernizacion dau país après una guèrra civila corta, la guèrra Boshin, e l'abolicion dau Shogunat Tokugawa.
|
Restauracion Meiji
| |
|---|---|
| Informacions generalas | |
| Data | Genier de 1868 - Mai de 1869 |
| Luòc | Japon |
| Eissida | Victòria dei faccions fidèlas a l'emperaire e restauracion dau poder imperiau Abolicion dau shogunat Tokugawa |
| Belligerants | |
 Emperaire japonés
|
 Shogunat Tokugawa (1868) |
| Comandants | |
| Emperaire Meiji |
Tokugawa Yoshinobu |
| Fòrças en preséncia | |
| 30 000 | 80 000 |
| Pèrdas | |
| Environ 1 000 tuats | Environ 3 000 tuats |
| Batalhas | |
| Guèrra Boshin : Toba-Fushimi – Awa – Castèu d'Osaka – Koshu-Katsunuma – Castèu d'Utsunomiya – Ueno – Edo – Hokuetsu (1a) – Hokuetsu (2a) - Passa de Bonari – Aizu – Noheji -Baia de Miyako – Hakodate – Baia de Hakodate | |
D'efèct, la dubertura forçada dau país au comèrci internacionau e ai nacions estrangieras après una expedicion militara estatsunidenca en 1854 entraïnèt una crisi prefonda de la societat e dau govèrn feudau japonés. Divèrsei faccions apareguèron devesidas a prepaus de l'influéncia deis estrangiers e de la modernizacion dau país. Rapidament, lo poder tradicionau dau shogun foguèt criticat puei escomés per de clans opausats ais estrangiers e favorables a una restauracion dau poder de l'emperaire. Fàcia a la poissança creissenta dei partisans de l'emperaire, lo shogun Tokugawa Yoshinobu acceptèt en persona l'abolicion dau shogunat en 1867 e lo retorn dau poder entre lei mans dau jove emperaire Meiji.
Pasmens, aquela decision èra encara pas sufisenta per certanei partisans de l'emperaire que crenhèron una manòbra dau shogunat per gardar son poder. Una guèrra civila acomencèt donc en genier de 1868 fins au 17 de mai de 1869. Lei diferents adversaris dau govèrn imperiau novèu foguèron desfachs après una tiera de campanhas militaras vèrs lo nòrd dau país.
Après aquela guèrra, lo país foguèt transformat prefondament per una seria de reformas que toquèron la societat, l'economia e lei fòrças armadas japonesas. La division deis abitants en castas foguèt abolida e la modernizacion occidentala venguèt la nòrma. Enfin, Japon tenguèt per lo premier còp un govèrn centrau fòrt e capable d'impausar sei decisions au rèsta dau país.
La dubertura forçada dau país
modificarLa convencion de Kanawaga
modificar
En 1853, l'expedicion dau commodòre Matthew Perry e d'una flòta de quatre naviris de guèrra modèrnes pervenguèt au larg d'Edo. Sa mission èra d'obtenir la fin de la politica d'isolacion dau Japon e sa dubertura au comèrci internacionau, se necessari per la fòrça[1] [2] [3]. La preséncia dei naviris entraïnèt donc una crisi prefonda per lo govèrn dau shogunat Tokugawa. D'efèct, lo shogunat e sei conselhiers vouguèron realizar un acòrd ambé leis estrangiers, l'emperaire lei vouguèt emmandar e un nombre important de daimyo (senhors feudaus) desirèron la guèrra. Lei faccions principalas dau país èran donc devesidas e lo conselhier Abe Masahiro (1819-1857) assaièt de trobar un compromés malaisat.
En març de 1854, foguèt signada ambé lo commodòre Perry la convencion de Kanawaga. Permetèt la dubertura de tres pòrts (Nagasaki, Shimoda e Kakodate) ai batèus estatsunidencs recercant de viures, un tractament corrècte per lei naufragiers estatsunidencs e l'installacion d'un consul estatsunidenc a Shimoda. Pasmens, aqueu tractat èra contrari ai desirs de l'emperaire, causant un maucontentament de la populacion còntra lo shogunat.
Consequéncias de la convencion de Kanawaga
modificar
Per lo shogunat, leis efècts de la convencion de Kanawaga e de la crisi foguèron importants. D'efèct, un debat, novèu au Japon, acomencèt a prepaus de la politica dau govèrn e de criticas dau shogunat apareguèron. Abe deguèt donc trobar d'aliats novèus per contuniar sa politica, especialament per mandar una seria de modernizacions de la defensa dau país. Ansin, un raprochament foguèt realizat ambé lei País Bas per la recepcion dau premier naviri a eliça japonés e la creacion d'una escòla militara navala a Edo e d'un centre d'entraïnament a Nagasaki. De mai, lei conoissenças scientificas occidentalas venguèron la basa de la recèrca japonesa.
En causa d'aquela politica, l'oposicion au conselhier Abe venguèt fòrça importanta e foguèt remplaçat en 1855 per Hotta Masayoshi (1810–1864). Lo cap de la dissidéncia èra alora Tokugawa Nariaki que combinava una leiautat fòrta per l'emperaire e un sentiment egalament grand còntra leis estrangiers. Èra tanben lo cap de la defensa nacionala dempuei 1854.
Lo Tractat d'amistat e de comèrci de 1858
modificar
Après la nominacion de Townsend Harris coma consul deis Estats Units en 1856 e doas annadas de negociacions, un tractat d'amistat e de comèrci foguèt signat en 1858 entre Japon e leis Estats Units. Lei ponchs principaus d'aqueu tractat èran :
- cambi d'agents diplomatics.
- dubertura au comèrci estrangier dei pòrts d'Edo, de Kobe, de Nagazaki, de Niigata e de Yokohama.
- lei ciutadans estatsunidencs podián viure e comerçar librament dins aquelei pòrts, a l'excepcion dau comèrci de l'opium.
- lei ciutadans estrangiers èran jutjats segon la lèi de lor país amb un sistèma de tribunaus dins lei consolats.
- una taxacion febla per leis exportacions e leis importacions sota un contraròtle estrangier. Ansin, lo comèrci internacionau èra independent dau govèrn japonés.
- Japon poguèt comprar d'armas o de naviris estatsunidencs.
Ambé l'acòrd deis Estats Units, lo govèrn japonés deguèt egalament aplicar de condicions similaras per leis autrei país. Ansin, Reiaume Unit, França o Russia obtenguèron rapidament lo drech de comerçar e de s'establir dins lei pòrts dubèrts per lo tractat.
Crisis, conflictes e declin dau shogunat
modificarCrisi politica
modificar
La politica de dubertura dau país entraïnèt de crisis novèlas e un premier afebliment dau shogunat. D'efèct, en causa de sa politica, Hotta perdeguèt lo sostèn dei senhors principaus, e quand Tokugawa Nariaki s'opausèt au tractat, mandèt una sancion imperiala. Devinant la feblesa dau shogunat, lei jutges imperiaus rebutèron lo planh, mesclant l'emperaire a la politica dau país per lo premier còp dempuei de sègles. Puei, après la mòrt dau shogun Iesada Tokugawa en 1858, Tokugawa Nariaki prepausèt son fiu Tokugawa Yoshinobu per la succession ambé l'ajuda de divèrsei senhors. Dins aquò, Hotta averèt la lucha per lo poder e Tokugawa Nariaki e Tokugawa Yoshinobu foguèron arrestats. Naosuke Ii venguèt shogun provisòri. Enfin, de tractats novèus foguèron signats ambé leis Estats Units.
Crisi economica e solevaments
modificar
La dubertura dau comèrci exterior japonés causèt una instabilitat economica importanta. L'inflacion e lo chaumatge aumentèron enterin que lo país èra tocat per de gròssei faminas. De mai, lo sistèma monetari japonés s'afondrèt en causa deis investisseires estrangiers. D'efèct, la paritat tradicionala au Japon entre l'òr e l'argent èra egala a 1 per 5 contra 1 a 15 dins lei país estrangiers. Aquela diferéncia entraïnèt de còmpras massissas d'òr per lei marchands estrangiers, forçant lo govèrn de desavalorar la moneda. Enfin, de centenaus de miliers d'abitants moriguèron d'una epidemia de colera, egalament aducha per leis estrangiers.
Ansin, dins leis annadas 1860, lei revòutas païsanas e lei violéncias urbanas se multipliquèron. D'incidents aguèron tanben luòc entre d'abitants japonés e d'estrangiers. De movements antiestrangiers poderós apareguèron. Naosuke Ii, signatari dau tractat de 1858, foguèt assassinat en març de 1860 a Sakuradamon. Divèrsei marins europèus foguèron tuats en 1860 a Yokohama[4]. Puei, en 1861, l'ambaissada britanica foguèt atacada e doas personas foguèron tuadas [4]. En consequéncia, lei nacions estrangieras deguèron prendre de mesuras violentas per protegir sei ciutadans.
L'oposicion armada a l'influéncia estrangiera degenerèt finalament en conflicte armat quand l'emperaire Komei rompèt ambé de sègles de non-intervencion imperiala e ordonèt l'expulsion deis Occidentaus e deis Estatsunidencs lei 11 de març e 11 d'abriu de 1863. Aquel òrdre foguèt especialament seguit per lo clan Choshu basat a Shimonoseki, sota la direccion dau senhor Mori Takachika. D'efèct, a partir dau 10 de mai, acomencèt de tirar sus totei lei naviris estrangiers temptant de traversar lo destrech de Shimonoseki maugrat leis òrdres dau shogunat. D'autra part, en setembre de 1863, l'ambaissada estatsunidenca d'Edo foguèt incendiada.
Intervencions militaras occidentalas
modificar
L'influéncia estatsunidenca, inicialament importanta, declinèt a partir dau començament de la Guèrra de Secession en 1861. Foguèt remplaçada per Reiaume Unit, França e País Bas. Coma lo shogunat se declarèt pas capable de punir lei dos clans principaus dau camp antioccidentau, lei clans Choshu e Satsuma, lei fòrças occidentalas decidiguèron d'agir esperelei.
Ansin, en 1863, Estatsunidencs e Francés ataquèron dins lo destrech de Shimonoseki en julhet e aost. Leis Estatsunidencs averèron una batalha navala contra una flòta rebèlla e lei Francés destruguèron una vila pichona e una posicion d'artilhariá [5]. Pendent lo meme periòde, lei Britanics bombardèron Kagoshima, sus lo territòri Satsuma, en respònsa a la mòrt d'un marchand britanic[6]. Destruguèron tanben quauquei naviris. De negociacions acomencèron donc entre lei Britanics e lo clan Satsuma qu'èra opausat au shogun mai non a la dubertura e a la modernizacion dau país. Ansin, après pagament de reparacions per lo clan Satsuma, lei relacions se melhorèron. Ansin, pendent la guèrra de Bonshin, lei Britanics foguèron aliats e Satsuma obtenguèt de naviris de guèrra de vapor.
Còntra lo clan Choshu, leis operacions venguèron pus importantas en 1864. Lei 5 e 6 de setembre, una flòta internacionala ataquèt lo destrech e desbarquèt de fòrças terrèstras. Lo 8, lei fòrças Choshu deguèron se rendre e lei fortificacions de la region foguèron destruchas. Après aquela intervencion, leis Occidentaus demandèron una indemnitat fòrça gròssa de 3 milions de liuras au shogunat[7] [8]. Per redurre la soma, lo shogunat negocièt e leis Europèus demandèron la ratificacion dau tractat d'amistat de 1858 per l'emperaire, la dubertura dei pòrts de Hyogo e Osaka e una uniformizacion dei taxas a 5% [9]. Per far pression sus l'emperaire, una flòta foguèt mandada a Hyogo en 1865 e l'emperaire finiguèt per calhar e autorizar lo shogun de negociar ambé leis estrangiers.
Fin dau shogunat
modificarSuccès militars dau shogunat e restauracion provisòria de son govèrn
modificar
Entre 1864 e 1867, data de sa dissolucion nominala, lo shogunat retrobèt una partida importanta de son poder e de son influéncia. D'efèct, lo 20 d'aost de 1864, capitèt de repossar puei d'esquichar una revòuta a Kyoto sostenguda per lo clan Choshu. Una expedicion punitiva, mandada en setembre, obtenguèt per la seguida lo deliurament dei caps de la rebellion refugiats sus lo territòri Choshu. Foguèron condamnats a mòrt. De mai, entre mai de 1864 e genier de 1865, una autra rebellion, la rebellion Mito, foguèt egalament desfacha per leis armadas dau shogunat maugrat unei victòrias inicialas deis insurgents [10] [11]. Coma per la revòuta de Kyoto, la repression foguèt saunosa[12]. Lei basas dau govèrn tradicionau foguèron donc installadas tornarmai e lo movement anti-shogunat reprimit.
Segonda expedicion punitiva contra lo clan Choshu e fin nominala dau shogunat
modificar
Lo declin definitiu dau shogunat foguèt entraïnat per sa desfacha durant la segonda expedicion punitiva contra lo clan Choshu. Acomençada en 1866, l'expedicion foguèt desfacha per l'aliança e lei fòrças modèrnas dei clans Choshu e Satsuma. De mai, lo shogun Tokugawa Iemochi moriguèt, bessai d'empoisonament, la mema annada e Tokugawa Yoshinobu venguèt lo shogun novèu. Capitèt d'establir un alta-au-fuòc mai lo prestigi dau shogunat èra d'ara endavant grèvament afectat. Puei, lo 30 de genier de 1867, l'emperaire Komei moriguèt e son jove fiu Meiji li succediguèt enterin que l'influéncia de la rebellion Choshu-Satsuma aumentava. Lo shogun Tokugawa Yoshinobu prepausèt donc de rendre son poder a l'emperaire. La fin dau shogunat aguèt oficialament luòc lo 9 de novembre de 1867[13]. Dins aquò, lo poder dei Tokugawa èra ja fòrça important e l'estructura de son govèrn totjorn en plaça.
Guèrra Boshin
modificar
Restauracion de l'emperaire e començament de la guèrra
modificarMaugrat la fin dau shogunat prononciada per Tokugawa Yoshinobu, lei relacions entre lei doas faccions èran encara tendudas. La rompedura aguèt finalament luòc au començament de l'annada 1868 e la guèrra civila acomencèt rapidament en genier. D'efèct, lei clans pus engatjats, principalament Satsuma e Choshu, dins lo camp de l'emperaire crenhèron que la fin dau shogunat proclamada per Tokugawa Yoshinobu foguèsse solament una manòbra per gardar un poder non oficiau important. Lo 3 de genier de 1868, de tropas dei dos clans ataquèron lo palais imperiau per liberar l'emperaire que proclamèt la restauracion de son poder. Puei, e mai se la majoritat dei senhors desiravan contuniar la collaboracion ambé lei Tokugawa, Saigo Takamori dau clan Satsuma, menacèt de suprimir lo títol de shogun e de sasir lei tèrras Tokugawa.
De son caire, lo shogun, inicialament d'acòrd ambé la proclamacion de l'emperaire, s'estimèt plus liat per aquela lo 17 de genier[14]. Aquela decision foguèt presa après la destruccion dau castèu d'Edo, una residéncia dau shogun, e l'ataca d'un burèu dau govèrn per de partisans dau clan Satsuma. L'endeman, lei fòrças dau shogun ataquèron donc lo palais dau daimyo Satsuma a Edo. Quauquei personas foguèron capturadas o tuadas[15]. Après aqueleis eveniments, una guèrra civila dubèrta, dicha guèrra Boshin, comencèt rapidament.
Batalha de Toba-Fushimi e presa d'Osaka
modificarLo 27 de genier de 1868, 15 000 soudats dei fòrças dau shogunat ataquèron 5 000 combatents dei tropas dei clans Satsuma e Choshu a Toba e Fushimi, vèrs l'intrada sud de Kyoto. Equipats d'armas modèrnas mentre qu'una partida importanta dei tropas Tokugawa avián encara sei materiaus feudaus, lei clans Choshu e Satsuma resistiguèron. De mai, venguèron oficialament l'armada imperiala lo 28. Aprofichant lo cambiament de camp de divèrsei senhors entre lo 5 e lo 6 de febrier, capitèron donc de rebutar l'armada dau shogun. Après aquela desfacha, Tokugawa Yoshinobu, se retirèt a Edo e son prestigi èra entamenat[16]. L'armada imperiala acomencèt d'avançar e prenguèt lo castèu d'Osaka lo 8 en causa de la retirada dei fòrças dau shogun.
En revenge, sus lo teatre navau, la flòta imperiala èra pas encara capabla de batre lei naviris shogunaus. Foguèt batuda a Awa lo 28 de genier e perdiguèt un naviri.
Neutralitat dei país estrangiers
modificar
Divèrsei país estrangiers tenián d'interès au Japon e assaièron d'intervenir au començament de la guèrra Boshin. Pasmens, pauc a pauc, après de negociacions ambé l'emperaire e fàcia a l'intransigéncia dau shogun, evolucionèron vèrs una neutralitat mai o mens respectada.
D'efèct, en febrier, leis Occidentaus reünits dins lo pòrt dubèrt de Hyogo declarèron que lo shogunat èra totjorn considerat coma lo govèrn legitim dau Japon. Aquela declaracion permetèt l'espèr d'una intervencion occidentala, especialament francesa, per ajudar lo shogunat. Dins aquò, una delegacion imperiala venguèt a Hyogo quauquei jorns après aquela declaracion. Lei diplomatas de l'emperaire rementèron l'abolicion dau shogunat e prometèron lo respèct dei tractats e la proteccion deis estrangiers. Ansin, obtenguèron finalament la reconoissença internacionala dau govèrn de l'emperaire. Pasmens, la reconoissença de l'emperaire arrestèt pas lo movement e leis atacas antiestrangiers. Per exemple, 11 marins francés foguèron tuats per un clan favorable a l'emperaire lo 8 de març de 1868. L'ambaissador anglés foguèt tanben atacat dins una carriera de Kyoto vèrs la fin dau mes.
Lo refús de l'ajuda diplomatica francesa per lo shogun acabèt lei poissanças occidentalas de demorar neutras dins la guèrra civila. Aquela ajuda foguèt la proposicion d'un plan prepausat per l'ambaissador Léon Roches per arrestar l'avançada dei tropas imperialas a Odawara, darrier ponch estrategic avans una ofensiva contra Edo. Léon Roches demissionèt e en març, sota l'influéncia dau Britanic Harry Parkes, les nacions estrangieras concluguèron l'adopcion d'una neutralitat estricta enebissent intervencions dirèctas e liurasons de materiaus.
Pasmens, aquel acòrd de neutralitat foguèt parcialament respectat car lei Francés ajudèron l'armada dau shogun ambé lo mandadís de conselhiers mai o mens oficiaus per formar de soudats. De mai, d'una maniera generala, lei dos camps capitèron d'obtenir de materiaus de guèrra modèrnes europèus o estatsunidencs.
Reddicion d'Edo
modificar
Après sei premierei victòrias, Saigo Takamori dirigiguèt lei fòrças imperialas vèrs l'èst e lo nòrd de Japon, ganhant la batalha de Kōshū-Katsunuma lo 29 de març. Sei tropas poguèron donc enceuclar Edo en mai de 1868, entraïnant la reddicion de la vila e dau shogun Tokugawa Yoshinobu. Quauquei grops assaièron de contuniar la lucha mai foguèron vencuts lo 4 de julhet durant la batalha d'Ueno.
Pasmens, lo cap de la flòta Tokugawa, Enomoto Takeaki, refusèt la capitulacion. Amb uech naviris sota dotze e 2 000 òmes, capitèt d'anar vers lei territòris dau nòrd, revoutats contra l'emperaire. Foguèt egalament ajudat per un grop de conselhiers militars francés, especialament Jules Brunet.
Campanha contra la coalicion dau nòrd
modificar
Après la desfacha e la reddicion de Tokugawa Yoshinobu, la màger part de Japon acceptèt lo govèrn e l'autoritat de l'emperaire. Dins aquò, unei senhors dau nòrd, sostenguts per lo clan Aizu, refusèron l'òrdre novèu e formèron una aliança per combatre lei tropas imperialas. En mai de 1868, l'aliança tenguèt lei clans de Sendai, Yonezawa, Aizu, Shonai e Nagaoka. De mai, un prince imperiau aviá fugit au nòrd ambé de partisans dei Tokugawa. Venguèt lo cap nominau de la coalicion. Enfin, la flòta d'Enomoto arribèt a Sendai lo 26 d'aost. Pasmens, maugrat una superioritat numerica importanta, 50 000 combatents, lei fòrças de la coalicion èran mau equipadas maugrat l'obtencion de 3 canons Gatling e de 2 000 fusius francés modèrnes ambé l'ajuda d'un marchand alemand.
Una campanha relativament corta permetèt de véncer la resisténcia de la coalicion. D'efèct, en mai de 1868, lo daimyo de Nagaoka foguèt atacat. Capitèt d'exercir una resisténcia importanta durant la batalha de Hokuetsu e d'infligir de pèrdas autas ais Imperiaus. Pasmens, son castèu foguèt pres lo 19 de mai. Puei, lei tropas de aigo Takamori capitèron de pertusar lei defensas de la coalicion construchas dins la passa de Bonari per atacar directament lo clan Aizu. Aqueu clan foguèt vencut en octòbre durant la batalha d'Aizu. En consequéncia, la posicion de Sendai èra desenant indefendabla e la flòta d'Enomoto se retirèt a Hokkaido.
Formacion de la Republica d'Ezo
modificar
Après la desfacha sus l'illa d'Honshu, Enomoto Takeaki se retirèt a Hokkaido ambé sa flòta, sei conselhiers francés e 3 000 òmes. Entre lo 20 e lo 26 d'octòbre, eliminèron la resisténcia dau clan Matsumae puei prenguèron lo contraròtle de tota l'illa pendent lo mes de novembre. Pasmens, la flòta perdeguèt dos naviris importants au larg d'Esashi en causa d'una tempèsta. Puei, organizèron un govèrn sus l'illa e proclamèron la Republica d'Ezo lo 25 de decembre de 1868 ambé l'objectiu de formar una nacion independenta. Enomoto foguèt facilament elegit president. Leis autoritats d'Ezo assaièron adonc d'obtenir un sosten internacionau o un acòrd ambé l'emperaire mai leis Estatsunidencs, lei Francés e lei Rus refusèron de reconóisser la republica novèla. Puei, Enomoto prepausèt que l'illa foguèsse dirigida per lo shogun sota l'autoritat de l'emperaire. Dins aquò, aquela proposicion foguèt tanben refusada per lo Conseu Imperiau. Durant lei mes d'ivèrn, lei fòrças d'Ezo fortifiquèron adonc lo sud de l'illa per assaiar de rebutar l'assaut de l'armada imperiala. Un comandament d'oficiers japonés e francés foguèt egalament organizat e quatre bregadas venguèron operacionalas per l'armada d'Ezo.
Campanha d'Hokkaido
modificar
Lo 20 de març de 1869, una flòta imperiala agantèt la baia de Miyako dins lo nòrd de l'illa d'Honshu. Lo 6 de mai, anticipant lo movement, la flòta d'Ezo assaièt d'atacar e de capturar lo naviri pus poderós de la flòta, lo Kotetsu. Pasmens, en causa dau marrit temps e de la preséncia d'armas modèrnas sus lo naviri, l'assaut contra lo Kotetsu manquèt.
Aquela revirada permetèt a l'armada de l'emperaire d'atacar directament l'illa d'Hokkaido amb una fòrça de 7 000 soudats desbarcats lo 9 d'abriu. Gràcias a lor superioritat numerica, capitèron de prendre pauc a pauc lei posicions defensivas fins a Hakodate, la capitala de la republica. Puei, entre lo 5 e lo 10 de mai de 1869, dins la baia d'Hakodate, la flòta d'Enomoto foguèt destrucha o capturada per lei naviris de l'emperaire. Aquela victòria permetèt ai tropas de l'emperaire de finir l'enceuclament d'Hakodate e d'obtenir finalament la capitulacion de sa garnison lo 17 de mai.
Consequéncias
modificarLa Restauracion Meiji accelerèt l'industrializacion dau país ja acomençat durant la fin dau shogunat. Japon venguèt donc rapidament una poissança militara importanta, capabla de véncre leis armadas europèas coma en 1905 contra lei tropas russas.
Au nivèu de la politica interiora japonesa, lo govèrn novèu introduguèt de reformas per afeblir lei sostens dau shogunat abolit (daimyos, clans e samurais) e consolidar son poder. Ansin, una capitala novèla, Tokyo, venguèt lo centre dau poder e lei tèrras Tokugawa, 25% dei tèrras cultivadas, foguèron sasidas per lo govèrn imperiau. Puei, entre 1869 e 1871, leis autrei fèus foguèron egalament représ per l'emperaire. D'autra part, a partir de 1873, la casta dei samurais foguèt tanben abolida pauc a pauc maugrat la rebellion dau clan Satsuma en 1877. Dins aquò, la màger part dei samurais acceptèt aquelei transformacions e capitèron d'obtenir de pòstes importants dins la societat novèla (oficiers, ensenhants, foncionaris, fabricants d'arma de fuòc...) en causa de sei conoissenças. De mai, l'esperit d'elèit de lor classa subrevisquèt.
Lei fòrças armadas subiguèron tanben de reformas fòrça importantas ambé la disparicion de la classa dei samurais qu'èra la soleta que podiá tenir d'armas. Aqueu privilègi foguèt estendut a totei leis abitants. De mai, l'armada venguèt una armada de conscripcion amb un servici militar de quatre ans. Enfin, lei samurais poguèron plus portar en vila d'armas mostrant lor estatut ancian.
Enfin, lo govèrn imperiau desvolopèt fòrtament l'industria japonesa transformant lo país en poissança mondiala modèrna. Per exemple, la produccion de carbon, 600 000 tonas en 1875, agantèt 21 300 000 tonas en 1913. Autre exemple, lo nombre de naviris de vapor aumentèt de 26 en 1875 a 1 514 en 1913.
Referéncias
modificar- ↑ The economic aspects of the history of the civilization of Japan Yosaburō Takekoshi p. 285-86.
- ↑ Black Ships Off Japan - The Story of Commodore Perry's Expedition, Arthur Walworth p. 21.
- ↑ Arms and men: a study in American military history Walter Millis p. 88.
- ↑ 4,0 et 4,1 Satow, Sir Ernest 2006 A Diplomat in Japan Stone Bridge Classics, p. 34.
- ↑ The Battle of the Straits of Shimonoséki, www.navyandmarine.org, [1]
- ↑ Sir Ernest Satow, A Diplomat in Japan, Capíto VIII, The Bombardment of Kagoshima.
- ↑ Marius B. Janse, The making of modern Japon, Harvard University Press, (2002), pp. 314-315.
- ↑ "A Diplomat in Japan", Sir Ernest Satow, 2006 Stone Bridge Press, p .86.
- ↑ "A Diplomat in Japan", Sir Ernest Satow, 2006 Stone Bridge Press, p. 145.
- ↑ Conrad Totman, The collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862-1868, University of Hawai Press (1980), pp. 119-120.
- ↑ Conrad Totman, The collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862-1868, University of Hawai Press (1980), p. 118.
- ↑ Conrad Totman, The collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862-1868, University of Hawai Press (1980), p. 120.
- ↑ Marius B. Janse, The making of modern Japon, Harvard University Press, (2002), pp. 310-311.
- ↑ Marius B. Janse, The making of modern Japon, Harvard University Press, (2002), p. 124.
- ↑ Marius B. Janse, The making of modern Japon, Harvard University Press, (2002), p. 125.
- ↑ Mark Ravina, Last Samurai: The Life and Battles of Saigo Takamori, John Wiley & Sons, 2004.
Bibliografia
modificar- (en) Paul Akamatsu, Meiji 1868: Revolution and Counter-Revolution in Japan, Harper & Row, New York, 1972, p.
- (en) W.G. Beasley, The Meiji Restoration, Stanford University Press, Stanford, 1972
- (en) W.G. Beasley, The Rise of Modern Japan: Political, Economic and Social Change Since 1850, St. Martin's Press, New York, 1995
- (en) Albert M. Craig, Chōshū in the Meiji Restoration, Harvard University Press, Cambridge, 1961
- (en) Marius B. Jansen, Japan in Transition: From Tokugawa to Meiji, Princeton University Press, Princeton, 1986
- (en) Marius B. Jansen, The Making of Modern Japan, Harvard University Press, Cambridge, 2000
- (en) Rhoads Murphey, East Asia: A New History, Addison Wesley Longman, New York, 1997
- (en) Ernest Satow, A Diplomat in Japan (ISBN 4-925080-28-8)
- (en) Rachel F. Wall, Japan's Century: An Interpretation of Japanese History since the Eighteen-fifties, The Historical Association, London, 1971
- (en) Breen, John, The Imperial Oath of April 1868: ritual, power and politics in Restoration Japan, Monumenta Nipponica, 1996.
- (en) Harry D. Harootunian, Toward Restoration, Berkeley: University of California Press, 1970.
- (en) Najita Tetsuo, The Intellectual Foundations of Modern Japanese Politics, Chicago & London: University of Chicago Press.
- (en) H. Van Straelen, Yoshida Shōin, Forerunner of the Meiji Restoration: A Biographical Study, Leiden: E. J. Brill, 1952.
- (en) David M. Earl, Emperor and Nation in Japan, Seattle: University of Washington Press, 1972.
- (en) Marius B Jansen, Sakamoto Ryōma and the Meiji Restoration, New York: Columbia University Press, 1994.
- (en) W. G. Beasley, The Meiji Restoration, Stanford, California: Stanford University Press, 1972.
- (en) Conrad Totman, « From Reformism to Transformism, bakufu Policy 1853 – 1868 », in T. Najita & V. J. Koshmann, Conflict in Modern Japanese History, New Jersay: Princeton University Press, 1988, pp. 62 – 80.
- (en) Jansen, Marius B., « The Meiji Restoration », in Jansen, Marius B. The Cambridge history of Japan, Volume 5: The nineteenth century, New York: Cambridge UP, 1989, pp. 308–366.