Pargue Güell
Lo Pargue Güell es un grand jardin public amb d'elements arquitecturals situat suls nauts de Barcelona, sul penjal del puèg del Carmel que mira cap a la mar, prèp del Tibidabo. Foguèt dessenhat per l'arquitècte Antoni Gaudí, a l'apogèu del modernisme catalan, bastit entre los ans 1900 e 1914 e inaugurat coma pargue public en 1926. S'espandís sus 17,18 ectaras (0,1718 km²), çò que ne fa una de las òbras arquituralas pus grandas del sud d'Euròpa.
Estil
modificar
Lo dessenh del pargue es la manifestacion clara de la man d'un arquitècte, e l'estil particular de Gaudí es evident dins quin que siá element, fins al mai petit. Dominan las formas ondadas, semblant de rius de lava, e de passatges cobèrts amb colomnas qu'an de formas d'arbres o d'estalactitas. Fòrça de la superfícias son cobèrtas amb trencadís, tròces de ceramica o de veire al biais de mosaïcas de colors. Perque se situa al mièg de la vila e a una nautor elevada, aquel pargue es un refugi de patz que contrasta amb lo bruch e el frenesia de la capitala catalana.
Antoni Gaudí pensava a las ciutats jardin angleses, e s'esforcèt de realizar una perfèita integracion de sas òbras amb la natura. Una pròva ne son las colomnas fachas de pèiras de talha e formas fòrça variablas, que fan pensar a de troncs d'arbres, estalactitas e espelugas naturalas. Los angles dreches existisson enluòc: las colomnas son clinadas coma de palmièrs.
Lo punt central del pargue es una immensa plaça vueita, lo bòrd d'aquel servís de banc e ondula com una sèrp de cent cinquanta mètres de long. Aquel banc es tanben cobèrt de trencadís fach de pichonas pèças de ceramica e veire e es l'òbra de Josep Maria Jujol, un collaborador de Gaudí.
La plaça es en partida sostenguda per la Sala de las Cent Colomnas, compausada per ochanta siès colomnas semblants a d'estalagmitas jaissant dins una espeluga. Al plafon, entre las colomnas i a de decoracions circularas mas se bastiguèt pas de colomnas qu'èra previst de per abans (deurián èsser cent).
Fins a aquel luòc s'arriba las grasas de la dintrada principala del pargue, dispausadas simetricament de cada costat d'una escultura de salamandra que venguèt en l'embalem del jardin. Representa la salamandra alquimica, que simboliza l'element fuòc.
A la dintrada principala del pargue s'auçan dos edificis de pur estil de Gaudí, amb teulats de corbas doças, d'apendicis estranhes e motius geometrics.
Istòria
modificar
Foguèt Eusebi Güell que donèt lo nom al pargue. Aquel ric òme d'afar catalan, membre d'una influenta familha borgesa de la vila, venguèt un vertadièr mecènas per Gaudí, perque li permetèt de portar a tèrme fòrça de sas òbras -entre las qualas lo Pargue Güell- sens interferir dins sas decisions artisticas.
Aquel pargue es l'astruc resultat d'un fracàs comercial, perque, a la pineda ont èra lo pargue, èra previst d'i bastir una urbanizacion de luxe. Mas, a causa de la Primièra Guèrra Mondiala, se vendèt solament doas parcèlas (en una d'aquelas se tròba la Casa Museu Gaudí), e la vila decidiguèt ans mai tard (en 1926), aprèp la mòrt de Güell, de comprar lo terren restant per ne far un pargue public. Gaudí se consacrèt en exclusiá a son òbra mai monumentala, la Sagrada Familha.
Segon lo dessenh original, la plaça centrala deuriá èsser un teatre grèc, e las colomnas constituisson un temple doric de cent colomnas.
En 1984 l'UNESCO declarèt lo Pargue Güell Patrimòni Mondial de l'Umanitat.
Galariá d'imatges
modificar-
Vista exteriora del mirador, en dessús la Sala de las Cent Colomnas. -
Escalièr de la dintrada. -
Vistas dempuèi lo mirador del Pargue Güell. -
Colomnas del viaducte. -
Camin del Pargue Güell. -
Lo pòrge dels carris. -
Ostal Martí Trias i Domènech, de Juli Batllevell. -
Font sus los escalièrs de la dintrada, amb el drac. -
Ostalet de la dintrada. -
Sala ipòstila, amb colomnas doricas e mosaïcas. -
Ferretariá a la dintrada del pargue.
Referéncias
modificar