Palau de la Música Catalana
Lo Palais de la Musica Catalana (en catalan: Palau de la Música Catalana) es una sala de concèrt situada dins lo quartièr de Sant Pèire de Barcelona (Barri de Sant Pere). Es l'òbra de Lluís Domènech i Montaner, un dels principals representants del modernisme catalan. Las òbras se faguèron de 1905 a 1908 e utilizèron d'estructuras novèlas coma los novèls perfils laminaris: s'agís d'una estructura metallica centrala estabilizada per de contrafòrts e de vòltas d'inspiracion gotica. L'arquitècte fa una innovacion amb l'utilizacion de faciadas ridèls e fòrça tecnicas artisticas: esculturas, mosaïcas, veirals e ferretariá.
L'edifici es una comanda de l'associacion « l'Orféo Catalan » que ne volguèt far son sèti social. Coma per la construccion del Liceu seissanta ans abans, l'argent venguèt per soscripcion: industrials, financièrs, notables e amators de musica financièron la construccion.
La vocacion primièra de la sala èra de recebre de concèrts de corala, de musica sinfonica e de recitals. Es utilizada uèi per totes tipes de musicas, classica o modèrne.
Lo Palais de la Musica Catalana, coma l'Espital de Sant Pau de Barcelona, foguèron inscriches ensems sus la lista del Patrimòni Mondial de l'Umanitat en 1997.
Lo projècte
modificar
Lo projècte comencèt en octobre de 1904, quand l'Orféo Catalan comandèt a l'arquitècte Lluís Domènech i Montaner de construire un edifici per abrigar son sèti social[1]. Lo projècte èra estat de per abans validat per l'assemblada del 31 de mai de 1904 e son president Joaquim Cabot. L'associacion aquerís lo meteis an los 1 350,75 m2 de las clastras del convent de Sant Francés per 240 332,60 pessetas.
Las òbras comencèron per la pausa de la primièra pèira lo 23 d'abril de 1905. Foguèron finançadas per un prèst de 600 000 pessetas jos forma d'obligacions al portaire, en doas serias de 500 e 1000 pessetas d'un rapòrt annadièr de 4 %[2].
La causida de l'arquitècte se faguèt pas per azard. A l'epòca Domènech i Montaner ja èra un personatge important de Catalonha, per sas activitats politicas e culturalas. Coma arquitècte realizèt l'editorial Montaner i Simon[3] que uèi abriga la fondacion Tapies, l'edifici escaissat castèl dels tres dragons e d'autres bastiments[4]. Foguèt tanben president dels Jòcs Florals e de l'Acadèmia de las Letras. Mas subretot, per sas presas de posicions al dintre de la Lliga de Catalunya[5] e son ròtle de primièr president de l’Unió Catalanista[6], èra una figura politica clau del catalanisme de la fin del sègle XIX[7].
Inauguracion
modificarAprèp tres ans d'òbras, lo Palais foguèt inaugurat lo 9 de febrièr de 1908}}[8]. L'edifici recebèt lo prèmi d'un concors artistic annadièr organizat per la vila coma « melhor edifici de l'an » amb la mencion seguenta:
- «Foguèt relativament facila la tasca fisada a aquel jurat, perque, entre los edificis acabats durant l'an 1908, un d'aqueles s'impausèt, naturalament e sens esitacion, sus totes los autres. Lo supèrb edifici de l'Orfeó Català remplís plenament la primièra condicion per ganhar lo prèmi del Concors, perque se pòt dire segurament que, d'esperel, embelís pas solament lo luòc ont es plaçat, mas que irràdia l'environament artistic, l'animacion e la beutat a tot son quartièr...».
L'auditorium es concebut pels concèrts de musica instrumentala e los recitals de musica vocala[9]. Pasmens, fòrça eveniments culturals se faguèron dedins: òbras de teatre, debats politic, e plan segur, de concèrts de musicas de totes repertòris: musica escricha, jazz, musica populara.
L'acostica de l'auditorium es plan remarcabla per la musica corala e la musica de cambra. Pels ensembles sinfonics grands, la sala presenta de pècas dins las zonas nautas. Los interprètes e caps d'orquestras mai grands del sègle XX joguèron dins aquela sala, çò que ne fa un vertadièr santuari de la musica en Catalonha e una referéncia dins lo domeni artistic internacional.
Dictaturas
modificar
Pendent tota son istòria, lo Palais foguèt lo luòc ont la causa d’eveniments sens relacion amb la musica. La vida politica catalana fa de l'edifici un simbòl que demòra uèi encara. D'entre aqueles eveniments las assembladas de Solidaritat Catalana, la tancadura del Palais sus òrdre de Miguel Primo de Rivera del 24 de junh de 1925 al 13 d'octobre de 1925 seguís l'ispanizacion del nom e de la supression del tèrme « catalana »[10].
Malgrat de concèrts a l'Espanha fascista[11], de representacions de militars russes tsaristas[12] o un còr de las jovenças itlerianas en 1943, lo Palais torna trobar pauc a pauc un semblant de normalitat, e la vida musicala s'i desvolopa. Lo 9 de novembre de 1940 Joaquín Rodrigo jòga son concerto d'Aranjuez e lo 31 de març de 1944 Edouard Toldrà jòga pel primièr còp amb l'Orquèstra Municipala de Barcelona[13], l'actuala orquèstra sinfonica e nacionala de Catalonha. Fins a la dubertura de l’auditori en 1999, lo Palais demòra la principala sala d'espectacle de l'orquèstra.
L'Orféo Catalan renasquèt en 1946 jos la direccion de Lluis Maria Millet, filh del fondator. Interpretèt lo Requiem de Mozart[14].
Eveniments del Palais
modificarLos eveniments del Palais[15] es lo nom donat als eveniments e arrestacions que seguèron la visita de Francisco Franco en Catalonha. Lo 19 de mai de 1960, pel centenari de la naissença de Joan Maragall, de concèrts e celebracions foguèron organizats al Palais de la Musica en preséncia de ministres de Franco. L'enebiment per la dictatura franquista de cantar lo cant de la senyera foguèt trasgressat en preséncia de quatre ministres. Una partida del public s'aucèt, e comencèt de cantar e gètan de tractes imprimits amb las paraulas als representants de l'estat espanhòl[16].
Fòrça arrestacions seguèron l'eveniment. Alara qu'èra pas present suls luòcs, lo futur president de la Generalitat de Catalonha, Jordi Pujol foguèt pres e somés a un conselh de guèrra. Condemnat a sèt ans de prison, ne faguèt que trenta meses[17],[18]. Fins a 1967, l'interpretacion del cant de la senyera demorèt illegala.
Camin cap a la normalitat
modificarLo Palais tornèt trobar pauc a pauc un foncionament normal malgrat de problèmas politics totjorn presents. Pasmens que la falanja i remembrèt sa fondacion, aquel periòde tanben se faguèt de representacion de pèças de teatre en catalan, la signatura de novèls partenariats amb de productors de musica classica, de jazz e de la nova cançon[19].
A la fin dels ans 1960 la programacion artistica se fa pus libra. Lo cant de la senyera es jogat pel centenari de Lluis Millet lo 18 d'abril de 1967. Lo Palais de la Musica Catalana es declarat Monument Nacional espanhòl en 1971, çò que permetèt de far d'agrandiments e de restauracions[20]. Foguèron conduitas per Joan Bassegoda e Jordi Vilardaga. Los grands interprètes tornan pauc a pauc.
Periòde contemporanèu
modificar
Pendent los ans 1980, fòrça cambiaments se faguèron. D'un punt de vista juridic lo Consorci del Palau de la Música Catalana foguèt creat. Assòcia l'associacion d'origina e d'autres actors coma la vila de Barcelona, la Generalitat de Catalonha e lo Ministèri de la Cultura espanhòl. L'Orféo Catalan es majoritari dins aquela estructura e consèrva la proprietat dels luòcs.
Dins son arquitectura, lo Palais foguèt modificat segon los dessenhs d'Òscar Tusquets i Guillén (prèmi FAD en 1989). Los trabalhs durèron sèt ans. Luis Domènech i Girbau, felen del primièr arquitècte del Palais e el meteis arquitècte, escriguèt sus aquelas transformacions:
- «La reabilitacion de la sala e accèsses, la construccion d'un nòu edifici annèxe pels servicis (...) donèron per resultat una òbra coerenta e creativa, perfèitament al jorn per çò que tòca a la seguretat e lo quasèrn de cargas pel confòrt e l'acostica, seguent l'esperit innovant radical e aimador del detalh que Domènech i Montaner auriá desirat[21]»
La Fundació Orfeó Català-Palau de la Música foguèt creada pel centenar de l'Orféo Catalan, en 1990[22], per permetre un finançament pel privat d'una partida de las activitats del Palais. Fa pauc, aquela institucion foguèt mesa en causa per de destornaments de ben socials per la via de son director. Entre 25 e 31 milions d'èuros destinats a l’Orféo Catalan e a la fondacion auràn disparegut[23].
Bastiment
modificarLuòc
modificarLo Palais es situat dins la carrièra de Sant Francés de Paula e pendent sa construccion, tòca la glèisa omonima. Aprèp la destruccion del bastiment religiós pendent la guèrra civila, un edifici sens importància se tornèt bastir sus las roïnas avant d'èsser demolit encara. La carrièra estrecha del quartièr de la Ribera venguèt alara una plaça.
Concepcion
modificarDins lo quadre del movement nacionalista que caracteriza Euròpa e Catalonha dempuèi lo començament del sègle XX, los mecenas — de rics barceloneses — demandan a l'arquitècte de metre en abans l'avantgardisme catalan per mejan d'aquel edifici e de ne far un simbòl nacional. Montaner faguèt apèl a una granda varietat d'artesans e de fabricants per decorar lo Palais de fòrça mosaïcas e esculturas. Qualques unas d'aquelas decoracions an un caractèr nacionalista fòrt.
L'arquitectura del Palais es representativa del modernisme catalan per l'usatge de las corbas que dominan sus las linhas drechas, per la preferéncia acordada a las formas dinamicas sus las formas estaticas, e per fòrça motius florals e organics utilizats. A la diferéncia d'autres edificis construits dins lo meteis estil, la concepcion del Palais es prigondament racionala.
L'aspècte foncional es pres en compte fondamentalament, l'òbra utiliza los materials mai modèrnes de son epòca e las tecnologias pus avançada del començament del sègle XX, coma lo fustatge d'acièr. Mai important encara, l'estructura de facíadas ridèls foguèt utilizada pel primièr còp per Montaner.
Arquitectura
modificar
Domènech i Montaner foguèt fòrça original dins la concepcion del Palais. Utiliza una estructura metallica novèla per liberar de grands espacis tancats per de veire[24]. L'utilizacion d'un pati intermèdi entre l'edifici e la glèisa que tòca permet la dintrada de lutz d'un biais unifòrme e simetric dins la sala de concèrt. E la causida de construire la scèna al primièr estatge permet un esclairatge natural pel plafon e de liberar l'espaci del planpè pels burèus de l'Orféo Catalan. L'accès a la sala de concèrt se fa dempuèi lo planpè per un escalièr organizat en seccions. Son agençament compensa la montada necessària d'un estatge per accedir a la sala. Aquelas diferents aspèctes de l'arquitectura ne faguèron una realizacion de granda qualitat, e permetèron a una lutz naturala e uniforma d'esclairar la sala pendent tota la jornada[25].
Domènech i Montaner integrèt abondosament las arts aplicadas dins son edifici[26]. A l'exterior, la decoracion es facha amb d'esculturas fasent referéncia al monde de la musica e d'elements d'arquitectura de caractèrs modernistas e barròcs. Dedins, l'arquitècte combina magistralament los divèrses materials de construccion amb ceramicas e veires. Las grasas e la scèna forman un ensemble armoniós se mesclant l'un amb l'autre. La scèna es dominada per la tudelariá de l'òrgue que tanben servís d'element decoratiu. La dubertura de la scèna es decorada d'esculturas espectaclosas combinant las allegorias de la musica classica e portalièra: a drecha, un bust de Ludwig van Beethoven sus una colomna dorica, d'ont sortís la cavalgada de las Walkyries; a esquèrra, un al pè d'un sause de las brancas d'ont apareis lo bust de Josep Anselm Clavé, autor de la cançon las flors de mai qu'inspirèt aquel ensemble.
Pendent la renovacion del Palais jos la direccion d'Oscar Tusquets e de Carles Díaz, un novèl bastiment de sièis estatges li es apondut. Aquel edifici servís de vestiari, d'archius, de bibliotèca e de sala de reünion. Dona sus l'espaci daissat libre per la demoliment de la glèisa de Sant Francés de Paula. La segonda fasa del trabalh permetèt de renovar l'interior del Palais, de realizar un novèl agrandiment de la sala d'espectacle, e dubrir un restaurant[27].
Faciada laterala
modificar
La faciada laterala es situada sus la carrièra de Sant Pèire al canton amb la carrièra Amadeu Vives. Èra fins a 1989 l'unic accès al Palais. Se termina pel grop d'esculturas la cançon populara catalana de l'artista Miquel Blay. Sus la mitat superiora i a una escultura de sant Jòrdi. Un visatge de femna es installat a la mitat de la faciada coma una figura de proa: es una allegoria de la musica. A sos costats de personatges representan de marins, agricultors, la vielhesa e l'enfança. Coma o indica una inscripcion a son pè, l'escultura foguèt finançada pel Marqués de Castellbell qu'assistiguèt a l'inauguracion de l'òbra lo 8 de setembre de 1909. La complexitat de la faciada a l'esquina doas carrièras rend dificila l'apreciacion globala de l'ensemble.
Los autres elements importants d'aquela faciada son los arcs amb lors grandas colomnas de bricas rojas e decoradas de ceramicas. A l'interior d'aquelas colomnas se trapan los portanèls d'origina. Un balcon fa lo torn de la façade au premier étage. Il relie quatorze colonnes groupées par deux e cobèrtas de mosaïcas de motius variats. Al segond estatge, de bustes de musicians ornan de colomnas. Es l'òbra d'Eusebi Arnau. I a d'esquèrra a drecha: Palestrina, Bach, Beethoven e, aprèp lo grope d'escultura d'angle, lo bust de Wagner sus la carrièra Amadeu Vives.
Lo grand fronton de mosaïca es signat Lluís Brú que 14 personas bastiguèron[28]. Es bastit sus la partida superiora de la faciada e pòrta lo senhal de l'Orféo Catalan. Al centre una reina presidís una fèsta. Es una scèna inspirada de la pèça de Joan Alcover Maspons, la Balanguera sus una musica d'Amadeu Vives, una de las pèças que l'Orféo Catalan jòga mai[29].
Faciada principala
modificar
Dempuèi 1989, la faciada que dona carrièra del palai de la musica servís de dintrada principala al Palais. S'accedís per una esplanada.
La faciada realizada per Domènech i Montaner suspren per sa construccion. Foguèt ricament decorada dempuèi los primièrs trabalh. Mas, sul luòc de l'actuala carrièra s'auçava la glèisa de Sant Francés de Paula que mascava tota aquela partida del Palais. L'arquitècte bastiguèt doncas un pati de 3 mètres de larg sufisent per fae dintrar la lutz dins la sala d'espectacle — l'esplanada actuala — mas calguèt esperar lo demoliment de la glèisa per que se pòsca aprofeitar de l'arquitectura d'aquela partida de l'edifici.
La faciada principala es bastida amb granda varietat de materials e de concèptes. Utiliza de bricas rojas, de rampas de ferretariá, de cornichas e de capitèls escultats. E, coma dins lo rèsta de l'edifici, las fenèstras son fachas de veirals colorats.
En regardant aquela faciada, i a drecha lo bastiment de servici, concebut pels arquitèctes Òscar Tusquets, Lluís Clotet e Carles Díaz entre 1980 e 2000. L'edifici a la forma d'una torre que sa basa escultada fa pensar a un grand palmièr. Es per aquel edifici que se fa la dintrada dels artistas. A esquèrra i a installée l'escultura dedicada à Lluís Millet. Es un bronze signat Jassans de 1991. Un restaurant es situat a la dintrada del Palais darrièr los grands veirals. L'extremitat esquèrra d'aquela faciada es formada per una rotonda de bricas rojas. Es suportada per un tronc escultat d'un bas relèu coma un arbre gigant.
La partida centrala de la faciada es tota cobèrta per de panèls de veire transparents e recents. Son marcats Palau de la Música Catalana al nivèl de la dintrada.
Interior
modificarDe malons de Valéncia, de pèças de ceramicas motladas e de mosaïcas cobrisson tot lo bastiment. Demandèron l'intervencion de diferents mestièrs, artesans e fabricants, pendent la construccion del Palais. La granda partida de las mosaïcas dels murs e dels troncs de las colomnas interioras e exterioras. Es lo trabalh de Lluís Bru.
Vestibul
modificar
En entrant per l'anciana pòrta de la carrièra de Sant Pèire, se pòt veire dos grands escalièrs que montan al primièr estatge. Lo plafon del vestibul es decorat amb de motladuras de ceramicas esmaltadas que son dispausadas en flors. Los escalièrs en marbre son coronats de grands lumenièrs sus de colomnas. La rampa dels escalièrs es de pèira finament trabalhada e es portada per de balustres de veire jaune transparent. Se tremina per una bola de ceramica decorada amb de flors sul modèl dels motius del plafon. Aquela dintrada inspirèt l'escrivan Robert Hughes:
- «Jamai se bastirà autra causa de semblable a Barcelona, que siá del punt de vista de l'audàcia conceptuala, de l'esclat formal, del simbolisme o dels efèits decoratius[30]»
Uèi, los visitors dintran en general dins lo Palais pel fogal, creat en 1989 per la renovacion de Tusquets e Díaz, dins l'ancian sèti de l'Orféo Catalan. L'espaci del fogal es pus sòbriament decorat que lo rèsta del Palais, sas vòltas de bricas son ornadas de flors en esmalt verd, ròse e jaune. A costat, entre los pilars massís de brica i a un bar. Es esclairat dempuèi lo fons per de veirals suspenduts al plafon. Un cube de veire dins lo vestibul pòrta lo signe de l'Orféo Catalan brodat dins lo teissut segon l'estil modernista.
La sala Lluís Millet
modificar
La sala Lluís Millet situada al primièr estatge abans la sala de concèrt es nomenada en omenatge al cap d'orquèstra e fondador de l'Orféo Catalan. Es concebuda coma una sala d'espèra o de repaus esclairada per un impausant luminièr modernista de fèr. Domènech i Montaner s'impliquèt personalament a la realizacion d'aquel luminièr e, amb un grand mestritge teoric, donèt de vertadièras leiçons als artesans fabres pendent los trabalh del Palais[31]. La sala es decorada amb de bustes de musicians (Lluís Millet, Amadeu Vives, Pau Casals, Eduard Toldrà, Just Cabot et Rosa Sabater) e de quadres modernistas pintats per Joan Brull i Vinyoles que representan de personatges femenins.
L'usatge de veirals a de fins decorativas es abitual dins l'estil modernista. Domènech i Montaner las utiliza dins totes sos edificis. Pasmens, dins lo quadre del Palais de la Musica, aqueles an tanben un ròtle arquitectural que demandèt una simbiòsi parfeita entre l'arquitècte e lo veiralièr Antoni Rigalt i Blanch.
Las pòrtas de veire son fachas de veirals amb de tèmas florals. Es tanben lo cas de la longa fenèstra que separa aquela sala de la terrassa. Aquela es facha de veires transparents dins las partidas nautas e de veires colorats amb de motius florals dins las partidas bassas. Sul veire transparent corrís una frisa. Los veirals imitan las mosaïcas. Sus la terrassa se trapa de colomnas que donan sus la carrièra de Sant Pèire. Son decoradas amb de mosaïcas de ceramica.
Sala de concèrts
modificar.JPG)
L'accès a la sala de concèrt dempuèi lo primièr estatge produtz un grand efèit teatral. Se passa de l'espaci escur dels corredors a una explosion de luses e de colors donada a la sala pels veirals. De cada costat, los dos balcons de sètges son organizats en plans, las colomnas son decoradas amb de mosaïcas coloradas, e los plafons amb de ròsas rojas e blancas de ceramica. Al fons del segond balcon, las colomnas sostenon de cada costat d'arcs en ogivas. S'acaban per de mosaïcas en semicercle que representan de coas de pavon.
Los veirals son utilizats per diferenciar los espacis de la sala en apond dels elements bastits. La granda cortina de veire de la sala de concèrt assegura una de las foncions principalas en tamisant la lutz exteriora. Aquel ensemble de veiral mai important per sa talha e luminositat es installat sus doas fenèstras de las parets laterals e separats de cada costat per quatre colomnas de cinc veirals formats de grands ensembles de placas de veire opac sus una faciada ligats de plomb. Aquelas son ròses e representan de tòrcas de fuèlhas e flors que passan d'una fenèstra cap a l'autra enlaçant de motius eraldics: l'escut de Catalonha e la crotz de sant Jòrdi. Dins las partidas nautas, a costat dels arcs d'estil Tudor, se pòt veire una franja de vitras exagonalas de tons òcras clars e grises coma una mosaïca. Al primièr estatge, se vei encara las tòrcas de flors ligadas amb de veire blau. Dins los balcons los motius son de veire ròse amb una frisa florala sus la partida superiora.
Al centre del plafon, la copòla de veiral es de Antoni Rigalt i Blanch. Es esclairada per la lutz naturala e es equipada d'un esclairatge electric per las nuèches. Es constituida al centre se forma de esfèras inversadas representant un grand solelh aur e òcra. Las colors se degradan pauc a pauc cap al blanc e blau clar — color del cèl — abans de dessenhar de bustes de femnas. Los primièrs ranc de bustes es dins los blaus clar e malva, lo segond de color blava escur e verd clar. Los visatges son grises amb un diadèma ornat amb de colors mai vivas. La lutz que resulta de la fusion de las tintas dauradas del plafon amb lo ròse de las fenèstras lateralas dona a la sala una clartat unica et misteriosa.
En dessús dels balcons i a doas esculturas de Pegàs d'Eusebi Arnau que figuran lo poder ascensional de la musica.
La sala a una capacitat de 2049 personas distribuidas atal:
- Pertèrra : 688 ;
- Primièr balcon : 321 ;
- Segond balcon : 910 ;
- Galariás de l'òrgue : 82 ;
- Plaças reservadas : 48.
Scèna
modificarLa scèna mesura onze mètres de larg. A la dintrada se trapa lo grope d'esculturas començadas per Diego Massana Majò e continuadas per Pau Gargallo. Il représente à droite le buste de Beethoven acostada de doas colomnas doricas jos la cavalgada de las Walkyries. Es un omenatge a la musica de Wagner fòrça apreciada dins la Barcelona del començament del sègle XX[32]. La representacion de la musica catalana es a esquèrra. I a lo bust de Josep Anselm Clavé jos un grand arbre qu'a son pè se trapa un grope de cantaires.
La scèna est un emicicle al fons d'ont se tròba dètz uèit musas modernistas. Los troncs e los visatges son escultats de relèu, alara que las basas dels còrses son de mosaïcas de coloradas, de tal biais da l'illusion que sortisson del paret en balhant. Las musas son d'Eusebi Arnau e las faudas de ceramica de Mario Maragliano e Lluís Bru. Cada musa a son instrument pròpri. Lo fons es fach de malons rogencs irregulars d'ont se destacan las pòrtas dels artistas. Al centre de la scèna, entre las musas, i a lo signe de l'Orfeó Català dessenhat per Antoni Maria Gallissà. Es entornat de simbòls medievals sus fons blau, totjorn fachs de mosaïcas.
-
Lo grand veiral central d'Antoni Rigalt i Blanch. -
Pegàs al començament del segond balcon. -
Esculturas a la dintrada de la sala de la scèna. -
Una partida de las musas de la scèna.
Òrgue
modificarLa companhia E.F. Walcker & Cie de Ludwigsburg faguèt en 1908 l'òrgue del Palais de la Musica. Lo primièr concèrt d'òrgue se donèt lo meteis an per Alfred Sittard, organista de la catedrala de Drèsda. L'òrgue foguèt restaurat en 2003.
Pichon Palais
modificar
Concebut per l'arquitècte Òscar Tusquets, lo novèl edifici bastit a costat de dintrada de la carrièra de Sant Pèira mesura onze mètres de long. Foguèt inaugurat lo 22 d'abril de 2004. La sala de teatre conten fins a 538 personas e a una acostica excellenta per la musica de cambra.[33]
En 2007, lo pichon palais foguèt un dels cinc projèctes primats al concors europèu Uli Awards For Excellence per sas qualitats conceptualas e arquitecturalas[34]
Bibliotèca
modificarLa bibliotèca del Palais de la Musica foguèt començada amb la colleccion de l'Orféo Catalan en 1891. Compta divèrs libres e manuscrits del sègle VI, una granda quantitat de volums de tèmas musicals. I a tanben las particions de totas las òbras jogadas al Palais dempuèi sa fondacion.
Istòria artistica
modificar
L'istòria del Palais de la Musica es rica. Los interprètes mai grands, orquèstras e caps d'orquèstra i joguèron. De 1920 a 1936, l'orquèstra Pau Casals trabalhèt al Palais. Dirigiguèron entre autres per Pau Casals, Richard Strauss, Vincent d'Indy, Igor Stravinskii, Arnold Schönberg, Anton Webern, Arthur Honegger, Manuel de Falla e Eugène Ysaÿe. L'Orquèstra Sinfonica de Barcelona i èra residenta fins a que ajan a l'auditori en 1999.
Fòrça espectacles populars foguèron donats al Palais de la Musica. Venguèt lo teatre emblematic pels cantaires catalans de la Nòva Cançon per qui cantar dins aquel edifici èra une consecracion. Se compta per exemple: Raimon, Joan Manuel Serrat, Maria del Mar Bonet e Lluís Llach.
Aquela scèna tanben servissiá per de representacions de pèças de teatre. Coma principala sala de concèrt dins la vila al sègle XX, lo Palais de la Musica foguèt lo luòc ont se creèt fòrça òbras musicalas que Goyescas (Granados), lo Concerto a la memòria d'un àngel (Alban Berg) e lo Concerto d'Aranjuez (Joaquín Rodrigo).
Ligams extèrnes
modificarCommons:Category:Palau de la Música Catalana
- (ca) (es) (en) site del Palais de la Musica
Nòtas e referéncias
modificar- ↑ (es)Josep L. Roig Historia de Barcelona 1995 Ed. Primera Plana ISBN=84-8130-039-X
- ↑ (ca)Orfeó Català, Memòria Orfeó Català 1904
- ↑ (ca)Cararach| Joan Rafael Anton Vargas Ortiz, El Palau de la Música Catalana, Sinfonia d'un segle, 2007, Barcelona, ed: Edicions 62, ISBN=978-84-297-6037-8
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ (ca) Joan Crexell, Els fets del Palau i el Consell de Guerra a Jordi Pujol, ed:la Magrana, 1982, Barcelona, ISBN=8474100933
- ↑ id: Crexell
- ↑ id: Crexell
- ↑ (ca)Els Fets del Palau, cinquanta anys després
- ↑ id "Cararach"
- ↑ id "Cararach"
- ↑ (ca)Lluís Fomènech i Girbau, L'arquitectura del Palau, 2000, Barcelona, ed:Lunwerg Editores, ISBN=978-84-7782-715-3
- ↑ (ca)L'Orfeó Català i la Fundació Orfeó Català-Palau de la Música
- ↑ (es)La auditoría del Palau de la Música eleva el desvío de fondos a entre 25 y 31 millones
- ↑ (ca)Grencic: La Gran Enciclopèdia en català, Barcelona, ISBN=84-297-5443-1
- ↑ id Grencic
- ↑ id Grencic
- ↑ id "Cararach"
- ↑ (ca)Lluís Permanyer, in [1], La Vanguardia 19/04/1987
- ↑ (ca) Oriol Pi de Canamyes, Cases modernistes de Catalunya, 1992, ed:Edicions 62, ISBN= 84-297-3607-7
- ↑ {{Robert Hughes, Barcelona, 1996, ed:Galaxia Gutemberg, ISBN=84-8109-082-4
- ↑ (ca)Josep Garrut, Modernisme a Catalunya: Decoració, 1982, Barcelona, ed:Edicions de Nou Art Thor ISBN=84-7327-052-5
- ↑ (ca)Associació Wagneriana de Barcelona
- ↑ (ca)Planta del Petit Palau
- ↑ (en)Europa press