Olocaust (antiquitat)
Un olocaust (grèc ancian; de ὅλος, entièr + καύστος, brutlat) es, dans la Grècia antica, un sacrifici ont una l'ofrenda es entièrament consumida.
Practicat pels Grècs dins l'encastre dels rituals, tanben l'es dins la tradicion josieva. Aquestèrme aparéis dans l'Ancian Testament quand Noè merceja Dieu de l'aver salvat de las aigas[Nota 1].
Segon la terminologia creada pel Tribunal de Nuremberg, lo tèrme « genocidi » es mai sovent utilizat après la Segonda Guèrra mondiala per designar los chaples realizats pel regim nazi e subretot aquel de josieus dins los camps d'exterminacion; pasmens, lo tèrme « olocaust » es a vegada tanben utilizat[1],[2]. S'espandís subretot après la difusion del telefilm american Holocauste en 1979. Tanben s'utliza lo tèrme ebrieu « Shoah ».
Lo sens dels sacrificis dins la Grècia antica
modificarPels Grècs ancians, los dieus, que vivon dins los nívols, se noirisson d'odors delectables. Se los satisfasián lor enviant de fums plasentas (d'aquí perfum : « per la fum »). Aquestas odors agrablas pòdon èsser aqueste de la carn rostida mas tanben lo fum de matèrias vegetalas que se brutla.
Lo sacrifici quotidian dels Grècs es de brutlar d'èrbas odorosas per se conciliar las divinitats per d'odors plasentas. De biais mai solenne e comunautari, consistís, quand n'an los mejans, a rostir de vianda ; s'invòca los dieus mentrtant que cos la carn e que las exalacions mostan cap al cèl; puèi la comunautat se parteja la vianda pendnet un festin sagrat. Dins d'autras escasenças, per exemple las funeralhas, se consumís de matèrias odorosas coma l'encens, la mirra, l'aloè, lo benjoïn; aqueste fum agrabla ecompanha l'alma del defunt pujant cap al cèl per li preparar un acuèlh favorable dels dieus[Nota 2].
L'olocaust es un sacrifici extraordinari; tota la comunautat es implicada; l'ofrenda es de pretz: es un animal o d'animaux que calguèt abalir, qu'i sèm a vegadas ligats; la victima es brutlada tota entièra; tota l'ofrenda es consomada/consumada en fum odorós pels dieus. Mai sovent, se practicava un olocaust annal. Podava èsser de polalhas, una fèda o una craba dins los vilatjòts; a Atenas, a la nauta espòca, se podava sacrificar fins a cent buòus.
Dins lo mond ancian
modificarDins tot lo mond ancian la practica dels sacrificis es de meteissa natura, amb de variantas, e a lo meteis sens. Se practica pertout d'olocausts solennes. Se, en Grècia, l'olocaust es un sacrifici de prètz qu'implica la comunautat entièra, es pasmens pas necessàriament un sacrifici animal: es la comunion sacrificiala qu'es importanta. Pels Josieus, l'olocaust implica lo sacrifici d'un animal.
A l'epòca classica, los sacrificis umans an desaperguts dins l'èst mediterranèu. Demoran a Cartage fins a l'epòca de las guèrras punicas, ont se sacrifica d'enfants en olocaust a Ba'al Hammon dins d'escasenças excepcionalas. Segon Juli Cesar, los Galeses practican tanben los olocausts d'umans[3],[Nota 3].
L'Olocaust de sègle XX
modificarNotas e referéncias
modificarNotas
modificar- ↑ Genèsi 8, 20 : « E Noé bastiguèt un autar a l’Eternal, e prenguèt de tota bèstia pura e de tot ausèl pur, e ofrguèt d'olocausts sus l’autar. »
- ↑ Aqueste ritual es seguit per lass Femnas Santas que s'anèron al sepulcre de bon matin après lo sabbat per far la teleta de Jèsus (Mat., 27:55-61 ; Mat., 28:1-10 ; Marc, 15:40-16:11 ; Luc, 23:50-24:10 ; Joan, 19:38-20:18). Prtèron d'aromats, mirra, aloè, per embaumar lo còrs de Jèsus (es a dire, literalament, envelopar son còrs de bonas odors). A l'exemple del Crist, dins los rites actuals de las Glèisas catolca e bizantina, pendent la funeralhas, los rèstes del defunt son embaumats d'encens per acompnhar son alma que s'auça cap a Dieu.
- ↑ Segon los erudits modèrnes, las afirmacions de Cesar son pas de comprene literalament, mas los olocausts d'umans de segur an existit.
Referéncias
modificar- ↑ (en) J. Petrie, The secular word Holocaust: scholarly myths, history, and 20th century meanings, Journal of Genocide Research, Volume 2, Number 1, 1 March 2000, p. 31-63(33)
- ↑ (en) Winston Churchill, The World Crisis, vol. 5: Aftermath, New York, 1929, p. 157
- ↑ Cesar Guèrra de las Gàlias..