Occitanoromanic
L'occitanoromanic es una classificacion de las lengas romanicas qu'agropa l'occitan e lo catalan. Foguèt probablament Loís Alibèrt qu'introdusiguèt lo primièr aqueste nom[1] dins sa Gramatica occitana. La denominacion venguèt popularizada puèi pel lingüista, e escrivan, gascon Pèire Bèc durant las annadas 1960.
De lingüistas coma Wilhelm Meyer-Lübke[2] o Loís Alibèrt[3] an afirmat que la relacion entre las doas lengas es plan mai fòrta que lor apartenéncia a de gropes mai fondats suls estats-nacions coma lo galloromanic o l'iberoromanic.
ClassificacionModificar
Classificacion supradialectala de l'occitanoromanic segon P. Bec[4]
Classificacion supradialectal de l'occitanoromanic segon D. Sumien[5]
De linguïstas occitans coma Pèir Bèc e Domergue Sumien an propausadas de classificacions supradialectalas de l'ensems occitanoromanic.
Veire tanbenModificar
ReferénciasModificar
- ↑ "Mas se confrontam los parlars naturals de Catalonha e d'Occitania, i a pas cap de dobte, em en preséncia de parlars d'una meteissa familha linguistica, la qu'ai qualificada d'occitano-romana, plaçada a egala distància entre lo francés e l'espanhòl." Loís Alibèrt, Òc, n°7 (01/1950), p. 26
- ↑ Das Katalanische, Heidelberg, 1925
- ↑ Gramatica occitana segon los parlars lengadocians, Montpelhièr, 1976
- ↑ Pierre BEC (1973), Manuel pratique d’occitan moderne, coll. Connaissance des langues, Paris: Picard
- ↑ Domergue SUMIEN (2006), La standardisation pluricentrique de l'occitan: nouvel enjeu sociolinguistique, développement du lexique et de la morphologie, coll. Publications de l'Association Internationale d'Études Occitanes, Turnhout: Brepols