Marquesat de Buscha
|
Marquesat de Buscha
Marquesat de Buscha | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Devisa nacionala : (cap) | |||||
| Imne nacional : {{{imne}}} | |||||
| [[Imatge:|250px]]
| |||||
| Lengas oficialas | italian | ||||
| Superfícia | |||||
| Capitala | Buscha o Lanhasc | ||||
| Moneda anciana | denaro | ||||
| Moneda actuala | Èuro | ||||
Lo marquesat de Buscha es un ancian estat italian, essencialament situat dins las Valadas Occitanas. Creat per un cabdèt de l'ostal de Saluças, son domeni èra entrevescat amb aquel dau marquesat de Saluças. Aital possedissiá un tèrç de la quita ciutat de Saluças.[1] La capitala n'èra Buscha o Lanhasc.[1]
Istòria
modificarLo marquesat de Buscha es nascut del partiment dels domenis de Bonifaci del Vast entre sos filhs, subrevengut lo 6 de març de 1123 quand, dins un acte, es mencionat lo territòri de Vallis Mallæ, qu'èra atribuït al fèu de Buscha, que ja dominava la val de Maira, Villafalletto e una partida de la region de Saluças.
Èra donc governat per l'ostal aleramic, malgrat que situada sul territòri arduinenc. Coma totes los Aleramics, los filhs de Bonifaci bailejèron egalament longtemps lors bens en consòrci. Al fil del temps, pasmens, lo territòri de Buscha passèt jos la responsabilitat dels descendents de Guilhèm, segond filh de Bonifaci e d'Agnès de Vermandois. Los marqués de Buscha establiguèron lor quartièr general sus la sèrra, ont sembla èsser estat situat de per abans un "castrum" roman, bastissent un castèl dont demòran pas uèi que las roïnas. Los marqués an egalament promogut la construccion de la glèisa actuala de Sant Estève. Las armas, adoptadas pels marqueses de Busca, son un palés d'aur e de gulas. Malgrat que Guilhèm siá mòrt abans 1140 e donc abans lo partiment formal presumit de l'eretatge de Bonifaci, es considerat coma lo primièr dels marqués aleramics de Buscha. En realitat, pasmens, lo primièr vertadièr marqués de Buscha sembla èsser estat Berenguièr (1158-1211), filh de Guilhèm, a lo qual succediguèt son filh Guilhèm II (1211-1231) e enfin lo darrièr marqués, Enric (1231-1284).
D'un fraire de Guilhèm II, nommat Odon, sortisson los senhors de Rossana, Cavallerleone e Polonghera (près de Racconigi, o plan al delà de Saluças, malgrat que totjorn lo long del cors de Maira). En mai, d'un autre fraire nommat Raimond provenon los senhors de Cossano Belbo, Rocchetta Belbo e Castino, près de Cortemilia. Aquestes fèus constituïssián probablament la part deguda als marqueses de Busca de l'eretatge de Bonifaci, marqués e avesque de Cortemilia, un dels fraires del primièr marqués de Buscha, Guilhèm. D'exemples explican l'aflaquiment dels marqueses de Busca, coma lo d'autras dinastias aleramicas: en practicant pas lo drech de l'ainat, las dominacions feudalas se son trocejadas entre los eretièrs al ponch de venir politicament insignificantas.
Dins la segonda mitat del sègle XIII, lo marquesat de Buscha se tròba cachat entre l'establiment de la vila novèla de Coni (fondada en 1198 e aliada als angevins a partir de 1259) e la mai granda poténcia militara dels marqueses de Saluças, descendents d'un autre filh de Bonifaci, Manfrèd del Vast, fraire ainat de Guilhèm. A partir de 1266 donc, l'equilibri politic piemontés es desestabilizat per la dintrada en Itàlia de Carles Ièr d'Anjau (1226-1285), qu'aviá aquesit Provença en 1246 gràcias a son maridatge amb Béatrice, la darrièra descendenta dels reis de Provença, e venguèt alara egalament rei de Nàpols. En qualques annadas, Carles prenguèt lo contraròtle d'una partida granda de Piemont, batent egalament la municipalitat d'Ast (1270) e prenent lo títol de comte de Piemont. Lo marquesat de Buscha venguèt donc un subjècte d'afrontament entre las familhas de Saluças e d'Anjau, que se ne partejèron las despolhas.
Bibliografia
modificar- Dante Bruno. Alla scoperta del marchesato di Busca.