Legenda de la Bèla Magalona
La legenda de la Bèla Magalona es una legenda de Magalona explicant la fondacion de la catedrala.
A l'Edat Mejana, Pèire, filh d'un comte de Provença auriá entendut parlar de la beutat d'una princessa napolitana que se nomenava Magalona. Decidiguèt de s'enanar cap a la ciutat italiana per l'encontrar. Quand arrivèt suls luòcs, participèt a un torneg qu'acabèt per ganhar. La seuna victòria li permèt d’èsser invitat pel rei e fin finala d'encontrar la princessa. Al primièr agach, los dos joves s'enamorèron fòrça. Per provar lo seu amor, Pèire ofriguèt tres anèls d’aur a la seuna promesa. Una vida de riquesa los interessava pas; atal, per una serrada, decidiguèron de fugir a caval. Tota la nuèch, galopèt lo caval. A l'alba, s'arrestèron al bòrd de la mar per se pausar. Foguèt alara qu'un aucèl raubèt los tres anèls d'aur de la princessa e fugiguèt cap al larg. Plen de coratge, Pèire decidiguèt de precaçar l'aucèl sus una barca, mas subte, una tempèsta se levèt e faguèt capvirar la pichona nau. Èra la fin, Pèire anava desaparéisser, èra perdut en plena mar. Mas aürosament, una nau mora venent d'Africa passava per aquí e salvèt Pèire d'una mòrt segura.
Pendent aquel temps, Magalona se desesperava. Inquièta, trista, anava per la plaja esperant lo retorn de l'amat. Arrièt sus una illòta que se nomenava alara « Pòrt Sarrasin ». Dins tot lo seu desesper, comprenguèt que podava comptar pas qu'en Dieu, atal decidiguèt de fondar un espital e una glèisa sus aquèla pichona illòta. Quand donèt un nom a la Glèisa, trantalhèt pas e las seunas pensadas s'arrestèron sul seu amor desaparegut: l'edifici portariá lo son de Sant Pèire, en remembre del seu coratjós amat.
Pèire, el, acompliava de grands faches d'armas dins l'armada del sultan. Per lo mercejar, aquel lo desliurèt.
Pèire, sul còp, decidiguèt de partir per trobar la seuna princessa mas foguèt daissat sus una iscla desèrta pel seu pròpri equipatge! Encara un còp per escasença de pescadors lo trobèron e lo menèron a l'espital de « Pòrt Sarrasin » que i tornèt trobar la bèla Magalona.
Atal, segon la legenda, nasquèt la catedrala de Magalona
La legenda inspirèt Ludwig Tieck (1773–1853), pel seu roman "Liebesgeschichte der schönen Magelone und des Grafen Peter von Provence" (Las Amors de la Bèla Magalona e de Pèire, Comte de Provença, 1797 (Hambourg & Vienne 1861/68). Johannes Brahms ne tirèt du roman precedent un cicle de 15 lieder: "Magelone Romanzen", op. 33 (1861-1862)[1].
Aquela legenda torna a la conjoncion setenca de las planetas Vènus e Saturne[2][3].
Bibliografia
modificar- "biedermann">*La Belle Maguelonne Livre:Biedermann La Belle Maguelonne.djvu - Wikisource - Adolphe Biedermann, Honoré Champion, Paris, 1913.
- "vilalta">Jimmy Vilalta, Valorisation et promotion du patrimoine touristique de Villeneuve-lès-Maguelone, Montpellier, projet de BTS, 2007, 89 pages.
Notes
modificar- ↑ in "bibliografia" "vilalta"
- ↑ «La bello Magalouno e Pèire de Prouvènço se courron après e tôuti li sèt an se maridon, par lequel les paysans provençaux expliquent la conjonction septennale des planètes Vénus et Saturne. Et un sarcophage en marbre, qui existe encore dans la cathédrale de Maguelone, est appelé par le peuple Lou toumbèu de la bello Magalouno».
(Frederic Mistral, TDF T. II, p. 244, dintrada "Magalouno") - ↑ ,in "bibliografia" "biedermann"