Philippe Pétain : Diferéncia entre lei versions
Contengut suprimit Contengut apondut
Cap resum de modificació |
traduccion d'acabar |
||
Linha 8 :
<!---[[File:Philippe Pétain (en civil, autour de 1930).jpg|thumb|right|200px|Philippe Pétain, 1930]]--->
'''Henri Philippe Benoni Omer Joseph Pétain''' ([[24 d'abrial]] de [[1856]], [[Cauchy-à-la-Tour]]– [[23 de junh]] de [[1951]], [[L'Île-d'Yeu]]), generalament sonat '''Philippe Pétain''' o '''Marescal Pétain''' (''Maréchal Pétain''), èra un general francés que recebèt la distinccion de [[Marescal de França]], e que foguèt puèi cap de l'[[regim de Pétain|estat francés]], entre 1940 e 1944.
Cap militar de primièr plan durant la [[Primièra Guèrra mondiala]], Pétain es generalament presentat coma lo venceire de la [[batalha de Verdun]] e, amb [[Georges Clemenceau]], coma l'artesan du redreiçament del moral de las tropas après las [[mutinariás de 1917]]. Foguèt nomenat commandant en cap de las forças francesas e ocupèt aquel pòst entrò la fin de la guèrra, mentre qu'en març de [[1918]], al moment ont es un comandement suprèma de las fòrças aliadas, la direccion de l'ensemble de las armadas aliadas li escapa al profièch de son rival [[Ferdinand Foish]]. Foguèt fait [[marescal de França]] en [[novembre de 1918]].
En [[1925]], Pétain devient comandant de las forces francesas combatant als costats d'[[Espanha]] dins la [[guèrra del Rif]], en luòc e plaça del [[Hubert Lyautey|marescal Lyautey]] à ce poste depuis [[1912]]. Auréolé d'un immense prestigi al lendeman de la guèrra, venguèt [[Acadèmia francesa|academician]] en [[1929]] e ocupèt las fonccions de [[Liste des ministres français de la Défense|ministre de la Guèrra]], de [[febrièr]] a [[novembre]] de [[1934]], es nomenat puèi ambassador en [[Espanha]], dirigida alors per lo general [[Francisco Franco|Franco]] ([[1939]]).
Rapelat al governament lo [[17 de mai]] de [[1940]] après lo començament de l'[[Batalha de França|invasion alemanda]], s'opausèt a la poursuite d'une guèrra que considera coma perduda et dont il impute lèu la responsabilitat au régime républicain. Cap de file des partisans de l'arrèst dels combats, venguèt [[President del Conselh (França)|president del Conselh]] en remplaçament de [[Paul Reynaud]] lo ser del [[16 de junh]] de [[1940]] e apelèt, tre lo [[17 de junh]] de [[1940]], de cessar lo combat. Faguèt signar l’[[armistici del 22 de junh de 1940]] amb l'[[Tresen Reich|Alemanha]] d'[[Adolf Hitler]] a [[Clarièra de l'Armistici|Rethondes]] au même lieu et dans la même veitura de camin de fèrre ont foguèt signat autrecòps l'armistici de 1918 per l'Alemanha alara vencida, segon la volontat de Hitler, retirant França del [[Segonda Guèrra mondiala|conflicte]].
Investit dels plens poders constituents per l'Assemblada nacionala, siá la reünion del Senat e de la Cambra dels deputats lo [[10 de julhet]] de [[1940]], s'autrejèt l'endaman le títol de « cap de l'[[regim de Pétain|Estat francés]] », que conservèt durant las quatre anandas de l'ocupacion de las armadas del IIIen Reich.
Installat en zona liura a [[Vichèi]] al cap d'un regim [[autoritarisme|autoritari]], aboliguèt las institucions republicanas e las libertats fondamentalas, e dissolguèt los sindicats e los partits politics, instaurèt unz legislacion [[Antimaçonnisme|antimaçonica]] e [[Antisemitisme|antisemita]] tre agost e octobre de 1940, de son autoritat pròpria. Engatjèt lo país dins la [[Revolution nacionala]] e dins la [[Collaboracion en França|collaboracion]] amb l’Alemanha nazia.
Lo regim que dirigiguèt fins a julhet de 1944 foguèt declarat illegitim per lo [[Charles de Gaulle|general de Gaulle]] a la [[Liberacion de França|Liberacion]].
Emmené contre son gré par les Allemands en {{date|août 1944}} [[Commission gouvernementale de Sigmaringen|à Sigmaringen]], conduit en [[Suisse]] en {{date|avril 1945}} d'où il [[Arrestation du maréchal Pétain|se rend aux autorités françaises]], Pétain est jugé en {{date|juillet 1945}} pour [[intelligence avec l'ennemi]] et [[haute trahison]] par la [[Haute Cour (France)|Haute Cour de justice]]. Il est, par arrêt du {{date|15 août 1945}}, frappé d'[[indignité nationale]], condamné à la confiscation de ses biens et à la [[peine de mort]], la cour recommandant toutefois la non-application de cette dernière en raison de son grand âge. Sa peine est commuée en [[emprisonnement à perpétuité]] par le général de Gaulle, alors chef du [[Gouvernement provisoire de la République française]]. Il meurt le 23 juillet 1951 en détention sur l’[[île d'Yeu]] où il est ensuite inhumé.
| |||