Engolmés
Engolmés[1][nòta 1] (en francés: Angoumois; en peitavin-santongés: Engoumaes) es una anciana província francesa e una diocèsi, que recobriá la mai granda partida de l'actuau departament de Charanta. La diocèsi s'espandissiá sus lo territòri de la ciutat romana qu'aviá Icolisma per capitala, l'actuala Engoleime. Lo territòri de la diocèsi e lo de la província èran diferents.
.svg)
| |
| Entitat | Província istorica de França  |
|---|---|
| Administracion | |
| Capitala | Engoleime |
| Lenga oficiala | occitan, francés, peitavin-santongés |
| Geografia | |
.svg)  | |
| Coordenadas | 45° 39′ N, 0° 10′ E |
| Istòria | |
| Creacion | 866 |
| Dissolucion | 1790 |
La lista de las parròfias se tròba dins lo Pouillé historique du diocèse d'Angoulême de l'abat Jean Nanglard.[3]
Geografia modificar
Engolmés èra limitròf de las províncias de Guiana au sud, de Lemosin a l'extrèm èst, de Marcha al nòrd-èst, de Peitau au nòrd, de Santonge a l'èst.[4][5]
Engolmés compreniá los país de Rufequés, de Conhac, d'Òrta, de Tardoira, e mai una partida de Cofolentés (aquilhs tres darriers país son occitans mas eran restachats en partida a la província d'Engolmés). Fasiá partida de la maison daus Valés-Engoleime quand monteren sus lo tròn de França. Una petita franja orientala d'Engolmés se tròba en Occitània, dins l'actuala Charanta Occitana.
Nòtas modificar
- ↑ Frederic Mistral indiquèt «Engoulemés» dins lo Tresour dóu Felibrige.[2]
Referéncias modificar
- ↑ Conselh de la Lenga Occitana. . Preconizacions del Conselh de la Lenga Occitana p. 124.
- ↑ Mistral, Frederic. Lou Tresour dóu Felibrige.
- ↑ Nanglard, J.. Pouillé Historique du diocèse d'Angoulême p. 10. Societat arqueologica e istorica de Charenta, 1892.
- ↑ Boissonade, Prosper. Essai sur la géographie historique et sur la démographie de la province d'Angoumois du XVIIe. Hachette BNF (Histoire). ISBN 978-2-01-128153-1.
- ↑ Géographie physique, politique, historique, archéologique, agricole, commerciale et nouvelle du département de la Charente précédée d'un précis de l'histoire de l'Angoumois. J.-B.Baillarger, 1876.